แค้นรักวายุภักษ์ ตอนที่ 5

"คุณ!!!!" เธอเอ่ยออกมาด้วยความตกใจวายุภักษ์ที่ได้เห็นสีหน้าจากการตกใจของหญิงสาวในตอนนี้ก็เกิดมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นแต่เขาก็พยายามสลัดมันออกไปเพราะเธอไม่สมควรที่จะได้รับมันนอกจากความแค้นที่พี่ชายของเธอได้กระทำกับน้องสาวของเขา

"หึๆๆ คุณไม่ต้องกลัวไปหรอก ผมยังไม่คิดที่จะทำมันตอนนี้หรอก"

"หมายความว่ายังไง"

"หึๆผมก็จะปล่อยคุณไปก่อนไง"

"ปล่อย นายจะปล่อยฉันจริงๆใช่ไหม"หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงปนดีใจก่อนที่กลับมารู้สึกโมโหชายหนุ่มอีกครั้ง

"ใช่ แต่แค่ชั่วคราว"

"ว่าไงนะ.....ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันยอม"

"หึๆเดี๋ยวก็รู้ว่าจะยอมหรือไม่ยอม"

สิ้นคำพูดปากหยักหนาก็ฉกลงมาที่ปากเล็กนิ่มของหญิงสาวด้วยความไวจากที่ชายหนุ่มตั้งใจเพียงแค่ต้องการสั่งสอนหญิงสาวแต่เมื่อได้ชิมริมฝีปากเล็กนุ่นแล้วมันยิ่งทำให้เขายิ่งอยากได้มากว่านั้นวายุภักษ์อาศัยช่วงจังหวะที่หญิงกำลังจะอ้าปากเขาใช้ลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากยิ่งได้ชิมความหวานจากข้างในมันยิ่งทำให้เขายิ่งติดใจยิ่งนัก

ทางด้านของน่านฟ้าในตอนแรกหญิงสาวพยามต่อต้านสารพัดแต่ก็ไม่เป็นผล จากนั่นหญิงสาวที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อนเมื่อได้รับประสบการณ์ที่แปลกใหม่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เธอจะเริ่มคล้อยตามชายหนุ่ม

วายุภักษ์เมื่อเห็นว่าหญิงสาวในอ้อมแขนเริ่มที่จะไม่ต่อต้านก็สึกซะใจเล็กน้อยในจังหวะนั้นเองชายหนุ่มก็ถอดริมฝีปากหนาหยักออกจากปากเล็กนิ่มทันทีน่านฟ้าเมื่อโดยชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกก็ยังหลงเหลือความมึนๆเคลิ้มๆอยู่ถึงแม้มันจะไม่เท่าไรแต่มันก็นานพอที่จะทำให้หญิงสาวได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันในลำคอจากชายหนุ่ม

"หึๆๆ"

เมื่อดึงสติกลับมาได้หญิงสาวทั้งโกรธทั้งอายที่โดนชายหนุ่มตรงหน้ากระทำเช่นนี่เพราะนั้นมันคือจูบแรกของเธอจูบแรกที่เธอเก็บเอาไว้ให้พี่ชายที่ใจดีคนนั้นซึ่งมันไม่ใช้เขา

"เพี๊ยะ"

เสียงของฝ่ามือน้อยๆ กระทบกับแก้มสากๆ ของใบหน้าหล่อคมพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะคลอเบ้าและพร้อมที่จะไหลได้ทุกเมื่อบวกกับแววตาที่ตัดพ้อนั้นก่อนที่เธอจะวิ่งจากตรงนั้นไป มันทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาอย่างท่วมล้นหัวใจแต่ความคิดอีกด้านกลับตีตื้นขึ้นมาว่าเขาจะสงสารหรือใจอ่อนกับน้องสาวของศัตรูไม่ได้เด็ดขาด น่านฟ้าเมื่อกลับมาถึงที่พักหญิงสาวจัดการเก็บของเครื่องใช้ลงในกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านในวันรุ่งขึ้น

เช้านี้น่านฟ้าตื่นเช้ามากๆ อาจจะเรียกว่าไม่ได้นอนมาทั้งคืนก็ได้เพราะเมื่อเธอคิดหาวิธีการต่างๆ ที่จะต้องรับมือกับซาตานอย่างเขา

"พี่แก้วพี่น้ำอยู่ไหนคะ"

"คุณน่านน้ำอยู่ในห้องค่ะคุณหนู"

หญิงสาวถามเด็กในบ้านก่อนจะยื่นกระเป๋าให้แก้วแล้วรีบดึงไปหาพี่ชายอย่างร้อนใจ

"ก๊อกๆ ก๊อกๆ"

เสียงเคาะประตูที่ดังทำส่งให้เสียงของคนในห้องดังตามมา

"ใคร"

"ฟ้าเองค่ะพี่น้ำ"

"ฟ้าเหรอ เข้ามาสิ"

น่านฟ้าเปิดประตูเข้าไปในห้องของพี่ชายแต่เมื่อเธอได้เห็นสภาพของชายทำให้คำถามที่เตรียมมาเยอะแยะหายไปในพริบตาเพราะสีหน้าที่ซีดเซียวบวกกับแววตาที่อ่อนล้าคู่นั้นมันให้เธอจุกจนพูดอะไรไม่ออกนอกจากประโยคที่เป็นห่วงออกมา

"พี่น้ำ! พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าพี่ซีดจังไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ"

"เปล่าหรอกเพียงแต่พี่ยังไม่ได้นอนเพราะเคลียร์งานยังไม่เสร็จ ว่าแต่เราเถอะไหนบอกว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนสามสี่วันแล้วนี่ทำไมถึงกลับเร็วจัง"

เฮ้อ!! จะให้เธอตอบยังไง ถ้าเธอตอบว่าไปเจออะไรมาพี่ชายของเธอก็ยิ่งเป็นห่วงเธอเข้าอีกหญิงสาวได้ถอนหายใจแล้วเลี่ยงตอบคำถามโดยให้เหตุผลว่า

"อืมก็มันไม่สนุกเท่าไรนั้นสิ ฟ้าเลยขอกลับก่อน ว่าแต่พี่น้ำเถอะอย่ามาเป็นห่วงฟ้าเลยดูแลตัวเองบ้างนะเดี๋ยวหากไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง"

หลังจากที่บ่นพี่ชายอยู่เป็นนานสองนานหญิงสาวก็เงียบและวนกลับไปคิดถึงคำพูดของวายุภักษ์พี่ชายของเธอแสนดีขนาดนี้ทุกวันก็มีแต่งานและงานแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำเรื่องเลวร้ายอย่างที่เขากล่าวหาได้ไม่ทางเขาต้องเข้าใจพี่ชายของเธอผิดแน่นๆ

น่านน้ำเมื่อเห็นว่าน้องสาวนิ่งไปพักหนึ่งก็เหยหน้าก็มาจากงานที่กองอยู่ตรงหาก็พบว่าเวลานี้หน้าตาของหญิงเหมือนกำลังทะเลาะอยู่กับความคิดของตัวเองก่อนจะเอ่ยถามคนเป็นน้องด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเบา

"หึๆ เป็นอะไรไปละเราทำไมทำหน้าแบบนั้น ไหนลองบอกพี่ว่าสิว่าใครคนไหนที่มาแกล้งน้องสาวคนนี้ของพี่"

"ปะ เปล่าค่ะไม่มีใครมาทำอะไรฟ้าหรอกค่ะ"

"เห็นยืนทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรไม่ตก มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ"

พี่น้ำพี่ก็ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเสมอ แล้วเขาคนนั้นต้องการอะไรกันแน่ทำไมถึงมาใส่ร้ายคนในครอบครัวของเธอแบบนี้ น่านฟ้าเดินไปด้านหลังของโต๊ะทำงานก่อนจะสวมกอดพี่ชายไว้แน่น

"ฟ้ารักพี่น้ำนะคะ พี่น้ำอย่าหักโหมงานให้มันมากนะเดี๋ยวจะไม่สบาย ฟ้าเป็นห่วงนะคะ"

"จ้รารู้แล้วพี่ก็รักเราเหมือนกัน"ก่อนจะยื่นมือหนาออกไปขยี้ศีรษะผู้เป็นน้องด้วยความเอ็นดู

"ว่าแต่พี่น้ำมีอะไรให้ฟ้าช่วยไหมคะ"

"ทำไมเราจะช่วยพี่ว่างั้น"

"ใช่ค่ะฟ้าอยากจะช่วยพี่น้ำ เพราะฟ้าอยากให้พี่ชายของฟ้าได้พักผ่อนไวๆ ไงคะ"

"แต่เราเพิ่งกลับมาถึงบ้านเองนะ ไม่เหนื่อยเหรอ"

น่านน้ำถามน้องด้วยความเอ็นดูเพราะตลอดที่ผ่านมาน้องสาวก็มักจะมาขอช่วยงานเขาตลอด

"ไม่เหนื่อยค่ะ ให้ฟ้าช่วยนะคะ"

"งั้นจะรออะไรละลงมือเลยละกัน"

"เจ้าค่ะพี่ชายยยย"

หลังจากนั้นทั้งสองพี่น้องก็ช่วยกันเคลียร์เอกสารกองโตที่วางอยู่ตรงหน้า กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปเกือบเที่ยงจึงแยกย้ายกันกลับห้องพักของตัวเอง

ภายในห้องนอนกว้างโทนสีฟ้าพาสเทลอ่อนๆ ให้ความรู้สึกรู้ถึงการผ่อนคลายของท้องฟ้าในวันปลอดโปร่งที่จับคู่กับชุดเฟอร์นิเจอร์สีเบจน้ำตาลอ่อนชวนให้นึกถึงหาดทรายภายใต้แผ่นฟ้าที่กว้างใหญ่ ร่างบางของเจ้าของห้องย่อกายลงบนเตียงที่หนานุ่มอย่างหมดแรงเหตุเพราะตอนนี้สมองน้อยๆ ของเธอกำลังคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับคำพูดของวายุภักษ์ มือบางน้อยๆ ค่อยๆ นำผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้าออกจากกล่องมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทำไมความรู้สึกถึงไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา หรืออาจจะเป็นเพราะเจ้าของผ้าเช็ดหน้าที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม "วายุภักษ์" พี่ชายใจดีคนนั้นที่เคยช่วยเหลือเธอและใจดีกับเธอในวันนั้นไม่มีอีกแล้ว จากสุภาพบุรุษที่เธอคอยเฝ้าฝันหากแต่ตอนนี้ได้กลายเป็นซาตานที่ใจร้ายไปแล้ว

เธอจะทำอย่างไรดี หากวายุภักษ์ไม่หยุดแค่นี้เธอกลัวว่าเขาจะนำเรื่องเลวร้ายเข้ามาสู่ครอบครัวของเธอเป็นแน่ เพราะเพียงแค่เจอกันครั้งแรกเธอก็สูญเสียจูบแรกของเธอไป หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิดแล้วหากเธอหนีไปละเขาก็ต้องหาเจอเธอแน่เพราะขนาดประวัติของครอบครัวเธอทุกคนเขาก็ยังสืบจนเสาะหาข้อมูลจนพบว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำอะไร เฮ้อยิ่งคิดยิ่งปวดหัว และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่สามารถหลับตาลงได้ตลอดทั้งคืนเพราะคิดแต่เรื่องที่วายุภักษ์พูดออกมาซ้ำๆ

ทางด้านของวายุภักษ์ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ได้จ้างนักสืบคอยติดตามข่าวสารของเธอตลอดไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร โดยไม่ให้คลายสายตาแม้แต่วันเดียว

เช้าของวันต่อมาวายุภักษ์ได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นย่าที่โทรมาสั่งให้เขาไปงานเลี้ยงการกุศลของท่าน ส.ส. กับท่านแต่ชายหนุ่มได้ปฏิเสธไปเพราะเขารู้ดีว่างานการกุศลมันเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้าที่พวกคุณหญิงคุณนายทั้งหลายจัดขึ้นมาเพื่อที่จะจับคู่ให้กับลูกหลานของตัวเองทั้งนั้นแล้วยิ่งย่าโทรมาแบบนี้ยิ่งเป็นแบบอื่นไม่ได้เลยนอกจากจะจับคู่กับเขากับหลานสาวของเพื่อนเป็นอีกแน่ๆ ไม่มีวันหรอกเขาไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้เด็ดขาด