ในช่วงระหว่างทางที่เดินไปดูงานต่างๆน่านฟ้าก็พยายามใช้สายตาสอดส่องเพื่อหาช่องทางหนีกางเกงยีนไล่ออกจากไร่จนเดินมาถึงออฟฟิศที่เธอต้องทำงานเมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านในก็พบว่าภายในห้องนี้มีโต๊ะทำงานแค่ 3 โต๊ะ โต๊ะแรกเป็นของวายุภักษ์น้าชาติอธิบายให้เธอฟังว่าเจ้านายจะเข้ามาทำงานที่ออฟฟิศอาทิตย์ละ3-4 วันที่เหลือก็จะเข้าไปดูงานบริษัทแถวๆกรุงเทพฯบางครั้งก็อาจจะไปเป็นอาทติย์และหลักๆที่อยู่ในนี้ก็จะมีเธอและน้าชาติแค่สองคนแต่ในบางครั้งน้าชาติก็ต้องไปออกงานกับเจ้านายอาจจะมีแค่เธอที่ต้องอยู่คนเดียวเมื่อได้ฟังในสิ่งที่น้าชาติอธิบายหญิงสาวก็แอบยิ้มในใจเพราะคิดว่าอีกไม่นานเธอจะต้องหนีออกจากไร่นี้ได้สำเร็จแน่เพราะเมื่อตอนที่เดินไปทางท้ายไร่เธอแอบเห็นทางหมาลอดเล็กๆและเธอคิดว่าเธอสามารถหนีออกไปทางเส้นทางนั้นได้หลังจากที่น้าชาติอธิบายเรื่องงานและหน้าที่ต่างๆเป็นที่เรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็พาหญิงสาวมาดูสถานที่ทานข้าวในตอนเที่ยงน้าชาติอธิบายว่าทางไร่มีอาหารและเครื่องให้ทานฟรีในช่วงพักเที่ยงและจะมีแม่ครัวคอยทำกับข้าวให้ทานทุกวันนั้นก็คือป้านวล ป้านวลจะรับหน้าที่เป็นแม่ครัวจัดสรรเรื่องอาหารการกินให้กับทุกคนรวมถึง
"รีบๆกินซะเดี๋ยวต้องไปทำงานต่อ"หลังจากที่ทานข้าวเช้าเป็นที่เรียบร้อยชายหนุ่มก็พาหญิงสาวเดินมามายังสถานที่แห่งหนึ่งหากดูเพียงผิวเผินก็จะคล้ายๆกำแพงธรรมดาที่มีต้นไม้และเถาวัลย์เลื่อยเกาะรอบๆทางเข้าชายหนุ่มจัดการไขคุณแจก่อนจะใช้มือผลักประตูให้เปิดออกเบาๆแล้วเดินเข้าไปข้างในห้องนี้ตกแต่ด้วยสีขาวหม่นๆภายในของห้องมีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งเล็กน้อยมีไฟไว้กกมีมุมของโต๊ะทำงานและถัดจากโต๊ะทำงานห่างออกไปมีมันกล่อง อคลิลิคใสขนาดใหญ่วางอยู่สองกล่องข้างๆภายในกล่องก็มีจำพวกขี้เลี้อย เปลือกไม้สน และ ซังข้าวโพดรวมไปถึงถ้วยเล็กที่มีน้ำอยู่ข้างในห้องนี้ถือว่าเป็นห้องที่อากาศถ่ายเทได้ดีมากห้องหนึ่ง ซึ่งทั่งกล่องอะคิลลิกทั้งสองกล่องนั้นมันมีงูต่างสายพันธ์อาศัยอยู่โดยในกล่องอะคิลลิกกล่องแรกจะเป็นงูข้าวโพด (Corn Snake) ซึ่งงูข้าวโพดเป็นงูจิ๋วที่มีขนาดเล็กและมีสีสันที่ดูฉูดฉาดลวดลายน่ารักสาเหตุที่ได้ชื่อว่างูข้าวโพดก็เพราะว่างูคอร์นมีถิ่นกำเนิดมาจากในแถบตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศอเมริกาและส่วนใหญ่พวกมักอาศัยอยู่ในทุ่งข้าวโพด หรือตามไร่ต่างๆซึ่งตามยุ้งฉางเหล่านี้ยังเป็นสถานที่สุดโปรดของเหล่าบรรดาหนูๆก็ว่าได้เจ้างู
จากที่ตอนแรกเขาคิดว่าจะทำดีกับเธอสักหน่อยแต่ตอนนี้เห็นทีคงไม่จำเป็นแล้ว"คุณคิดว่าคุณจะหนีผมพ้นก็ลองดู""คุณ!!""ใช่ผมเอง""เมื่อไรคุณจะปล่อยฉันไปสักทีและอีกอย่างนะฉันไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าพี่น่านน้ำจะทำเรื่องที่มันร้ายแรงและเสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างที่คุณพูดออกมาแน่เพราะฉะนั้นพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ"หญิงสาวตวาดลั้นด้วยความโกรธ ทำไมนะทำไมวายุภักษ์ต้องใส่ร้ายพี่ชายของเธอแบบนี้ด้วย"คุณไม่ต้องพูดให้มันมากความหรอกเพราะถึงยังไงคุณก็ต้องอยู่ที่นี่กับผมจนกว่าคุณจะท้อง"ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดังพลางสาวเท้าเข้าไปชิดเตียงที่เธออยู่ก่อนจะกระชากให้เธอลุกขึ้นทำให้ทั้งเขาและเธอตอนนี้ใกล้ชิดกันมากขึ้นน่านฟ้าอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะทำเรื่องเสื่อมเสียแบบนั้นกับเธอจริง"ไม่มีวันและขอบอกเอาไว้เลยนะว่าไม่มีทางได้ในสิ่งที่คุณต้องการอย่างแน่นอนเพราะฉันจะหนีไปจากที่นี่""หึๆถ้าคิดว่าคุณจะหนีรอดก็ลองดู เอาสิผมไม่ห้ามหรอกเพราะต่อให้คุณมีปีกบินคุณก็ไม่มีวันหนีไปจากที่นี่ได้""ฉันเกลียดคุณได้ยินไหมว่าฉันเกลียดๆๆๆคุณ"หญิงสาวสลัดแขนออกจากการจับกุมก่อนจะลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับชายหนุ่มอย่างถ
ปากหยักหนาฉกลงมาด้วยความเร็วแสงจนทำให้หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวเกือบจะสำลักน้ำลาย ชายหนุ่มจูบอย่างป่าเถื่อนจูบแบบทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บ มือบางพยายามจะผลักออกดันอกแกร่งให้ห่างออกไปเพราะเธอทนความป่าเถื่อนและความบ้าบิ่นของเขาไม่ได้ความหอมความหวานจากโพรงปากบางๆนั้นทำให้วายุภักษ์เปลี่ยนจากการจูบแบบหนักหน่วงกลายเป็นนุ่มนวลและรัญจวนจนทำให้ร่างบางที่ไร้ประสบการณ์ในอ้อมแขนตอนนี้อ่อนเปลี้ยดังขี้ผึ้งที่ ลนไฟมือน้อยที่ไม่รู้ว่าเอาไปวางที่ไหนจึงพาดไว้บนไหล่กว้างเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวไว้แน่นหนา จากที่ตอนแรกที่เขาคิดแค่จะสั่งสอนแต่ต่อมาเขาเองก็เริ่มจะอดใจไม่ไหวเขาไม่ชอบให้เธอพูดว่าเกลียดเพราะมันรู้สึกแปลกๆจี๊ดๆในใจอย่างบอกไม่ถูกมือหนาจากที่โอบกอดเอวบางอยู่ข้างหลังเริ่มลูบไล้ไปมามากขึ้นร่างบางถูกจับวางไว้บนเตียงอย่าเบามือ ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาไว้บนเตียงตอนไหนไม่อาจทราบได้เพราะในหัวของเธอตอนนี้ขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขนิ้วแกร่งเริ่มสำรวจสิ่งต่างๆที่อยู่บนร่างกายอรชรอย่างกับเป็นเจ้าของเสียเองปากหยักเริ่มผละจากบางๆอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะขบเม้นคอขาวระหงอย่างช่าส์ซ่านทำให้เธอคล้อยตามอย่างว่าง่
หลังจากที่ชายหนุ่มทั้งกลุ่มเงียบไปสักพักก็มีเสียงจากชายวัยรุ่นคนแรกที่เธอถามก็เอ่ยขึ้นมา"ว่าไงจ๊ะน้องสาว"เมื่อได้ฟังคนตรงหน้าถามหญิงสาวก็ไม่รอช้า รีบเอ่ยความปรารถนาออกมาตรงๆ"คือว่าฉันจะเข้าไปในเมืองไม่ทราบว่าพวกคุณพอจะแนะนำหรือบอกทางให้ได้ไหม""หลงทางมาว่างั้น"ชายวัยรุ่นคนเดิมถาม"คือฉันถูกจับตัวมา และตอนนี้อยากกลับไปหาคนที่บ้าน""อ่อ....โถๆ ช่างน่าสงสารยิ่งนักพี่ก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้เรื่องแค่นี้เอง"มือหนาหยาบกร้านตวัดจับขอเรียวนุ่มอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดง"เอ่อ...งั้นไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ ฉันไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นก็ได้ ปล่อยมือฉันก่อนได้ไหมคะ ว๊ายๆ"มันใช้แรกกระตุกบวกกับแรงกระชากเพียงเบาๆ ร่างบางทั้งร่างก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของชายวัยรุ่นทันที"จะรีบไปไหนละครับคนสวย อยู่สนุกกับพี่ก่อน แล้วเราค่อยบ้านก็ยังไม่สายนะจ๊ะคนสวย"แล้วชายวัยรุ่นทั้งหมดก็หัวเราะออกมากันเสียงดังพร้อมกับทำท่าเต้นเด้งไปเด้งมาอย่างบ้าคลั่ง"ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ"หญิงสาวรู้สึกกลัวและขยะแขยงอยู่ตลอดเวลาที่ถูกพวกมันกอดและสัมผัสตัวของเธอ พวกมันใช้สายตาโลมเลียอย่างน่าเกลียด ตอนนี้มันทำให้เธอรู้แล้วว่าข้างนอกมันน่ากลัวแค่ไ
บ้านอัครเสนารักษ์นับตั้งแต่ที่น่านฟ้าหายตัวไปในงานเลี้ยงเต้นรำของท่าน ส.ส. เกรียงไกร น่านน้ำก็ไม่เคยหยุดนิ่งพยายามตามหาน้องตลอดจนไม่กี่วันที่ผ่านมาเข้าได้รับความจากน้องว่าตอนนี้กำลังเที่ยวอยู่กับเพื่อนสบายดีไม่ต้องห่วงแต่ไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่โทรติดต่อกลับไปก็ไม่ได้มันทำให้เขารู้สึกว่ามันอีกอะไรแปลกๆทำไมส่งข้อความมาได้แต่ไม่โทรมาพอโทรกลับไปก็ติดต่อไม่ได้อีกอย่างตอนนี้พ่อก็ไม่อยู่หลายวันเพราะต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศเขารับปากผู้เป็นพ่อไว้ว่าจะหาน้องให้เจอก่อนพ่อจะบินกลับมาที่มันก็จะครบอาทิตย์แล้วเขายังไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเลยนอกจากข้อความที่ส่งมาอย่างเดียวว่าเที่ยวเล่นกันเพื่อนและสบายดีไม่ต้องห่วงสบายใจเมื่อไรก็จะกลับเอง แต่ในขณะที่เขากำลังสั่งการเพื่อให้คนของเขาออกไปตามหาน้องเพิ่งโดยออกสืบหาดูแถวเขตปริมณฑลและจังหวัดใกล้เคียงนั้น"คุณน่านน้ำคะ มีคนมาขอพบคุณฟ้าค่ะ"ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างรับรู้ก่อนจะสั่งการกับลูกเรื่องของน้องสาว"โอเคร พวกนายไปได้แล้ว ทำอย่างไรก็ให้เจอยัยฟ้าให้เร็วที่สุด และหากมีอะไรคืบหน้าให้โทรมา รายงานฉันทันทีเข้าใจไหม""ครับนาย"เมื่อลูกน้องของน่านน้ำเดินออกไ
"งั้นก็มาดูกันสักหน่อยว่าคืนนี้คุณจะให้ในสิ่งที่ผมต้องการหรือเปล่า""ปล่อย!""ไม่"น่านฟ้าจ้องมองวายุภักษ์ราวกับจะจะกินเลือดกินเนื้อเมื่อมือทั้งสองของเธอถูกรวมให้ไว้ให้อยู่กับหน้าออกแกร่งแต่เท้าของยังว่างนี่เธอจึงคิดจะให้เท้าแตะกล่องตัวใจของเขาเหมือนที่เคยทำแต่รอบนี้มันไม่ได้ผลเพราะชายหนุ่มเตรียมตัวมาดีเขาใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีก็เหวี่ยงร่างอรชรขึ้นบนเตียงได้อย่างง่ายดายแถมยังขึ้นคร่อมเธอได้ด้วยในเวลาเดียวกัน"คุณวายุภักษ์! ปล่อย!!"หญิงสาวโวยวายเสียงดังออกมาเมื่อโดนขัดใจเสียงหวานที่เปล่งออกมาฟังดูแหบๆเพราะตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มใช้ริมฝีปากซบบนซอกคนและติ่งหูมันให้อารมณ์ดิบของเขาปั่นป่วนยิ่งนัก"คุณรู้ไหมว่าบรรยากาศแบบนี้หาได้ยากนัก""ไม่! ลูกเป็นสิ่งที่มีชีวิตนะไม่ใช้เครื่องมือที่คุณเอามาแก้แค้นเพื่อความสนุก หากคุณทำอะไรฉันคุณจะไม่ได้เห็นหน้าลูกตลอดชีวิต"คำขู่ของเธอไม่ได้ผลอะไรกับชายหนุ่มเพราะเขายังไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระแถมยังตอบกลับมาจนเธอสะอึกไปอีกด้วย"แล้วไอ้พี่ชายตัวดีของคุณมันดีนักดีหนาหรืออย่างไรถึงได้ทิ้งลูกได้ลงคน""ไม่จริง และไม่มีวันเป็นความจริงเพราะพี่ชายฉันเป็นคนดีเขาจะ
"คุณลมค่ะ คุณลม" หญิงสาวจึงเรียกเขาอีกครั้ง"ครับคุณบุ๋มบิ๋ม""คุณลมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ บุ๋มบิ๋มเรียกคุณหลายรอบแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะหรือติดขัดตรงไหนไหมคะที่พาบุ๋มบิ๋มเที่ยววันนี้""อ้อ...เปล่าครับเมื่อกี้คุณบุ๋มบิ๋มถามว่าอะไรนะครับ""บุ๋มบิ๋มถามว่าวันนี้คุณลมจะพาบุ๋มบิ๋มเที่ยวไหนคะ""เดี๋ยววันนี้ผมจะพาคุณบุ๋มบิ๋มไปตัดองุ่นสดๆ จากต้นกันครับไม่ทราบว่าคุณบุ๋มบิ๋มสนใจเปล่าครับ""งื่อ....จริงเหรอคะดีจังเลยค่ะบุ๋มบิ๋มชอบมากนะคะ""อ่อ..ครับนี้อุปกรณ์ครับ""ขอบคุณค่ะ""เชิญทางนี้ครับ"ชายหนุ่มผายมือให้หญิงสาวเดินตามไป เมื่อไปถึงไร่เจ้าพวงองุ่นสีเขียวที่ห้อยระย้าเรียงรายอย่างสวยงามเหมือนกับรอให้คนมาเก็บเกี่ยวผลผลิตพร้อมที่จะนำส่งออกไปสู่ตลาดทั้งในและนอกประเทศบุ๋มบิ๋มเรียนรู้งานอย่ารวดเร็ว ถึงแม้จะไม่ชอบงานนี้เท่าไรนัก แต่เพราะมีชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ด้วยเลยทำให้หญิงสาวยอมฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ แต่รอให้เธอได้แต่งานกับเขาก่อนเถอะแม่จะไม่ทำอะไรที่มันทำให้ทรมานผิวกายและทรามานร่างกายเธอแบบนี้หรอก"เหนื่อยไหมครับคุณบุ๋มบิ๋ม พอไหวหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามตามมารยาทหลังจากที่นำองุ่นที่คัดแล้ววา
ทางด้าน ของมานพ ตอนนี่เขาตามจับคนร้ายที่ยิงน่านฟ้าได้แล้ว และมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนมันคือคู่แข่งทางธุรกิจของเขานั้นเองในตอนแรกมันกะจะยิงวายุภักษ์แล้วจะโยนความผิดทุกอย่างให้ มานพ แต่มันดันพลาดตรงที่น่านฟ้าลูกสาวของเขาเอาตัวเองไปเป็นโล่กำบังให้กับวายุภักษ์แต่มันก็สะใจดีในเมื่อเล่นงานคนเป็นพ่อไม่ได้ก็เล่นงานลูกสาวมันแทนก็แล้วกันเลยทำให้ผลออกมาเป็นตามที่เห็น แต่มันคงไม่รู้ว่ามันเล่นผิดคนซะแล้วเพราะวายุภักษ์เองก็ใช่คนธรรมดาที่ไหนเขาคือซาตานดีๆ นี้เองในเมื่อมันกล้าทำกันคนที่เขารักขนาดนี้งั้นมันก็ไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกในนี้แล้ว และในตอนนี้คู่แข่งทางธุรกิจของ มานพ ก็ได้หายสาบสูญไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอยโดยเหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาก่อนณ โรงพยาบาลเช้าวันรุ่งขึ้นรัชชานนท์มาเยี่ยมน่านฟ้าในขณะที่ชายหนุ่มยกมือขึ้นจะเคาะประตูก็มีเสียงดังลอดออกมาก่อนเสียงที่ดังออกมาจากในห้องนั้นทำให้เขาต้องหยุดชะงัก ร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเริ่มมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เปลือกตาค่อยๆ กะพริบตาปริบๆ ขึ้นลงเพื่อค่อยปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงหญิงไล่สายตาไปรอบๆ ก่อนจะมาสะดุดกับร่างหนาก็ใครบางคนที
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าพูดเท่าไรก็คงไม่ยอมแน่ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปอุ้มหญิงสาวออกจากเตียงก่อนจะพาเดินออกไปจากห้อง น่านฟ้าพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของวายุภักษ์แต่ไม่ว่าเธอพยายามดิ้นแค่ไหนก็ไม่สำเร็จ จนวายุภักษ์ต้องพูด ออกมาด้วยน้ำเสียงดุๆ''หากคุณไม่กลัวตกบันไดก็ดิ้นต่อไป''หลังจากที่วายุภักษ์พูดจบน่านฟ้าก็ไม่ดิ้นอีกเลย อีกอย่างเธอกลัวว่าลูกในท้องจะเป็นอัตรายด้วยหากเธอตกลงไปชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวมาถึงรถก่อนจะวางลง''ทำไมถึงไม่อยากไปหาหมอ'' วายุภักษ์ถามออกมาอย่างใจเย็น''ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไร อ่อ...ถ้าคิดว่าฉันท้องละก็เสียใจด้วยนะคะเพราะว่าวันไม่มีวันที่จะเป็นความจริง''หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียสั่นๆตอนนี้น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว''อื่อ! อื่อ! อื่อ!''mเสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากคนตัวเล็กทำให้หัวใจของวายุภักษ์เจ็บปวดยิ่งนัก''น้องฟ้าครับพี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง พี่ยอมรับผิด" ชายหนุ่มก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอยิ่งนัก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขารักผู้หญิงตรงหน้ามากแค่ไหนเขาไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว''อื่อ! อื่อ! อื่อ!"ยังคงมีแต่เสียงสะอื้นที่ตอบกลับมาเป็นระยะๆ"น้องฟ้าครับพี่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมคร
หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากที่น่านน้ำและแพรวาปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย พ่อและแม่ของแพรวาต่างก็ยอมรับในตัวของลูกเขยคนนี้แต่กว่าจะยอมรับน่านน้ำใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองอยู่เกือบเดือน ทุกอย่างดูเหมือนจะลงเอ่ยด้วยดีณ โรงพยาบาลxxx น่านฟ้าที่รู้สึกว่าตัวเองจะไม่สบายและมีอาการเวียนหัว คลื่นไส้ พะอืดพะอม เป็นๆหายๆมาสักพักแล้วทานยาก็ไม่หายแถมช่วงนี้เธอยังง่วงนอนบ่อยด้วยหญิงสาวเลยตัดสินใจพาตัวเองมาหาหมอ"เชิญคุณเนตรนภา อัครเสนารักษ์ ที่ห้องตรวจเบอร์ 2 ค่ะ""จากที่หมอดูอาการเบื้องต้นหมอคิดว่าหมอพอจะทราบแล้วว่าคุณเป็นอะไรมาแต่เพื่อความแน่ใจหมอขอตรวจปัสสาวะและเลือดเพิ่มเติมหน่อยนะคะ""ได้ค่ะ"หลังจากที่เจาะเลือดและเก็บตัวอย่างปัสสาวะเสร็จหญิงสาวก็ลงไปนั่งรอผลเลือดร้านคาเฟ่ข้างๆโรงพยาบาลเพราะมันต้องใช้เวลา 1-2 ชั่วโมงผลเลือดถึงจะออกหญิงสาวจึงสั่งเค้กและน้ำผลไม้ปั่นมาทานเพื่อฆ่าเวลา ณ ห้องตรวจ"คุณเนตรนภา เชิญนั่งค่ะ""คุณค่ะ""ผลตรวจออกมาแล้วนะคะ""ค่ะ""หมอยินดีด้วยนะคะตอนนี้คุณแม่ตั้งครรภ์ได้สองสัปดาห์แล้วค่ะ""ท....ท้อง!""คะ ต่อไปคุณแม่ทำอะไรต้องระวังตัวด้วยนะคะ ห้ามยกของหนัก พยายามอย่างใส่รองเท้า
หลังจากที่นั่งดื่มกันได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของรัชชานนท์ดังขึ้นเมื่อหยิบขึ้นมาดูเห็นเป็นเบอร์แปลกๆชายหนุ่มปิดเสียงแล้ววางลงไว้ที่เดิมบนโต๊ะ"พี่นนท์ทำไมไม่รับสายละคะ""เบอร์แปลกครับพี่เลยไม่รับเพราะนี่มันเป็นเวลาส่วนตัวของพี่ครับ""อ่อ...ค่ะ"ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของรัชชานนท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ"พี่นนท์รับสายก่อนก็ได้ค่ะคนที่โทรมาเขาอาจมีธุระอะไรสำคัญก็ได้""ครับงั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวออกรับไปโทรศัพท์ก่อนนะครับน้องฟ้าห้ามลุกไปไหนคนเดียวนะครับ"หลังจากที่รัชชานนท์ไปรับโทรศัพท์ได้ไม่นานน่านฟ้าก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำทางด้านฝั่งของรัชชานนท์หลังจากที่คุยโทรศัพท์เป็นที่เรียบร้อยชายหนุ่มจึงรีบเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะเมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กเขาก็ยกหูโทรศัพท์เพื่อจะโทรแต่พนักงานของทางร้านก็เดินมาแจ้งว่าหญิงสาวที่มาด้วยตอนนี้กำลังเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับก่อนจะหันสายตาไปมองโต๊ะข้างๆเลยทำให้เห็นว่าตอนนี้วายุภักษ์ก็ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะ ชายหนุ่มจึงเกิดความรู้สึกเป็นห่วงน่านฟ้าขึ้นมาทันทีในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น น่านฟ้าก็เดินกลับมาพอดีแต่สีหน้าของเธอในตอนนี้มันไม่ค่อยดีนัก"พี่นนท์คะเรากลับบ้านกันเถอ
ณ ไร่วายุภักษ์เช้านี้บรรยากาศภายในไร่ ท้องฟ้าสดใสแสงแดดยามเช้าตรู่ค่อยๆ สากกระทบเข้ากับต้นองุ่นนาๆชนิดเสียงร้องของนกยามเช้าร้องกระซิบไปมาทำให้ร่างของใครบางคนที่กำลังหลับไหลต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องของนาฬิกาในเครื่องมือสือสารค่อยๆ ดังขึ้นชายหนุ่มจึงใช้มือควานหาเพื่อจะปิดมัน แล้วนอนต่ออีกหน่อยเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ปาเข้าไปเกือบสว่างแล้ว สาเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะเขาคิดถึงสาวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มผู้เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าที่เขากำลังนอนกอดอยู่ เมื่อวานชายหนุ่มตั้งใจที่จะนอนที่โฮมสเตย์แต่เขานอนไม่หลับเพราะทุกๆ คืนที่ผ่านมาชายหนุ่มมักจะมานั้งดื่มเหล้ากับน้าชาติและคนงานจนเมาแล้วก็หลับไปแต่เมื่อคืนน้าชาติไม่อยู่คนงานก็ลากลับบ้านทำให้ชายหนุ่มเจ้าของไร่ไม่คนนั้งดื่มเหล้าด้วยครั้งจะโทรหาภาคภูมิมันก็เกรงใจ อีกอย่างมันก็ดึกมากแล้วเขาเลยต้องข่มตานอนให้หลับแต่ให้ตายเถอะพยายามข่มตาให้หลับแค่ไหนมันก็ไม่ยอมหลับจนกระทั่งสุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ต้องขับรถกลับมาบ้านท้ายไร่เพื่อมาเปิดกล่องแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา กอดเพียงแค่นั้นแหละเขาก็หลับมาจนถึงตอนนี้ในเวลาต่อมาเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นก่อ
เวลาต่อมาหลังจากที่น่านน้ำพาน่านฟ้าไปส่งที่ห้องและชายหนุ่มก็ฝากให้แก้วเป็นคนดูแลต่อก่อนที่เขาจะเดินไปคุยกับพ่อในห้องทำงาน“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!”เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น“ผมเองครับพ่อ”“อืม”ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นพ่อก่อนที่ถามคำถามที่มันค้างคาใจเขามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” พ่อครับ ทำไมพ่อทำแบบนั้นครับ “ชายหนุ่มพยายามบังคับน้ำเสียงที่เปล่งออกไปนั้นไม่ให้สั่นทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเขามันเจ็บจนไม่มีเหลือชิ้นดีแล้ว” ทำอะไร “คนเป็นพ่อถามออกมาทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายหมายถึงอะไร” พ่อทำแบบนั้นกับเมียและลูกของผมได้อย่างไร! “ชายหนุ่มถามออกมาอย่างเหลืออด” ฉันยังไม่ได้ทำอะไร อีกอย่างที่ฉันทำตั้งหมดก็เพื่อตัวแกเองทั้งนั้น “มานพบอกลูกชายอย่างไม่เดือดร้อน” แต่นั้นมันลูกเป็นผมละครับ “” ลูกแกแล้วทำไมในเมื่อผู้หญิงคนนั้นมันง่ายเองและอีกอย่างมันอาจจะเป็นแผนที่นางนั้นมันคิดจะจับแกก็ได้ “ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวังในตัวคนเป็นพ่อมาก“ผมจะบอกกับพ่อเป็นครับสุดท้ายว่าแพรวาคือผู้หญิงที่ผมรักและอยากสร้างครอบครัวด้วย เพราะฉะนั้นพ่อเลิกจับคู่ผมกับหลานสาวคุณป้ากันยาได้เพราะมันไ
บ้าน เอกอัครภิภพ ตั้งแต่วันที่รัชชานนท์กลับมาจากบ้านของน่านฟ้าชายหนุ่มก็พยายามสืบเสาะหาข้อมูลและปัญหาต่างๆที่ทำให้หญิงสาวหายตัวจนเขาเจอจุดเชื่อมโยงที่น่าสงสัยในคืนงานเลี้ยงเต้นรำนั้นมีช่วงจังหวะหนึ่งที่เขาเห็นสีหน้าของน่านฟ้าเปลี่ยนไปเธอมีสีหน้าเป็นกังวลเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่างในตอนแรกเขาไม่ได้เอะใจอะไรเขานึกว่าเธอรู้สึกประหม่าที่ต้องอยู่ตามลำพังกับเขาสองต่อสองแค่นั้น โชคดีที่วันนั้นเขาไปขอดูกล้องวงจรปิดกับทางโรงแรมจึงได้รู้ว่าหญิงสาวหายไปเธอหายตัวไปตอนที่เธอเข้าห้องน้ำรัชชานนท์ใช้คนของเขาเองในการตามสืบเรื่องนี้เพราะหากเขาใช้คนของพ่อมีหวังกลายเป็นข่าวดังแน่ ตลอดเวลาที่หญิงสาวหายตัวไปเธอไม่ได้ไปไหนไกลเลยเธออยู่แค่วังน้ำเขียวแต่ที่ไม่มีใครตามหาเธอเจอนั้นเพราะเจ้าของไร่ไม่ต้องการให้ใครพอเจอเธอเองต่างหาก แต่ก็ยังถือว่าเขายังไม่ใจร้ายจนเกินไปเพราะเขายังส่งข้อความมาแจ้งกับทางบ้านของเธอว่าหญิงสาวสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงวายุภักษ์ เศรษฐารักษ์ (ลม) ดีกรีหนุ่มนักเรียนนอก จบปริญญาโทรด้านการบริหารด้วย เกียรตินิยมอันดับหนึ่งและเป็นเจ้าของไร่องุ่นและโฮมสเตย์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยและเป็นรายเดียว
"อื้มม!"เสียงทุ้มแหบพร่าคำรามในลำคออย่างฮึกเหิมก่อนจะค่อยๆลากลิ้นสากลงมาบริเวณหน้าท้องอันแบบราบแล้วจูบวนไปมาอย่างเบาๆในขณะที่มือทั้งสองข้างก็ยังทำหน้าที่บีบขย้ำและคลึงเม็ดทับทิมแบบไม่ลดละอาการวูววาบที่หน้าท้องทำให้ตอนนี้พื้นที่สงวนของหญิงมีน้ำหวานค่อยๆไหลเยิ้มออกมาชายหนุ่มไม่รอช้าจับขาทั้งสองขาแยกออกจากกันจากนั้นก็ซุกหน้าลงไปยังพื้นที่สงวนก่อนค่อยใช้ปากขบเม้นกับกลีบของดอกปทุมมา"พ..พี่ลมช่วยฟ้าด้วย""ช่วยยังไงครับ""พี่ลมฟ้าอึดอัดช่วยฟ้าหน่อย"ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากก่อนตวัดลิ้นสากลากผ่านดอกกลีบปทุมเข้าไปเพื่อดูดและเลียน้ำหวานที่กำลังไหลเยิ้มอย่างหลงใหล"อะ..อ้าา"เสียงหวานครางดังออกมาเรื่อยๆ ร่างกายสั่นสะท้านจนแทบจะหมดแรงเมื่อติ่งกระสันถูกเรียวลิ้นร้อนชื้นตวัดเลียและดูดน้ำหวาน ชายหนุ่มกระดกลิ้นขึ้นลงอย่างรัวและเร็ว สองมือบางตอนนี้เปลี่ยนจากขย่ำผ้าปูที่นอนมาสอดเข้าไปที่ท้ายทอยของชายหนุ่มก่อนจะกดให้ใบหน้าของเขาแนบชิดไปกับพื้นที่สงวน"พ....พี่ลม ฟ...ฟ้าไม่ไหวแล้ว""ปลอดปล่อยมันออกมาครับ""อ๊ะ...อ้าาาาา!"ชายหนุ่มส่งหญิงสาวขึ้นสวรรค์ไปก่อนหนึ่งรอบสมองของหญิงสาวในตอนนี้ขาวโพลนเบาหวิวเหมือ
"อ๊ายยยย!"หญิงสาวร้องลั้นไม่เป็นภาษาสองมือที่พยายามต่อต้านก่อนหน้านี้กลับกลายมาเป็นจิกกดไปที่ท้ายทอยของวายุภักษ์แทนยิ่งไปกว่านั้นเอวของเธอร่อนเข้าหาใบหน้าของชายหนุ่มอย่างอัตโนมัติจนบั้นท้ายอันกลมกลึ่งของเธอลอบขึ้นจากเตียงนอนนุ่ม การโต้ตอบของเธอแบบนี้มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบของเขายิ่งนักเขาจึงเร่งรัวลิ้นไปที่ตำแหน่งเดิมอย่างเร็วขึ้นและเน้นๆมากที่สุดเท่าที่ทำได้"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ่าสส์!!!"น่านฟ้าสูดปากเพราะตอนนี้ร่างกายของเธอเริ่มเสียววาบไปทั้งตัวแล้วจากนั้นลำตัวของหญิงสาวจึงกระตุกเป็นจังหวะตามผิวหนังของเธอเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านทั้งตัวสมองของเธอตอนนี้ของขาวโพลนเบาหวิวราวดังปุยนุ่น หญิงสาวหายใจหอบถี่ พร้อมด้วยหัวใจที่สูบฉีดเลือดอย่างรุนแรงเป็นจังหวะจนจะทะลุออกมาเต้นอยู่ข้างนอกจากนั้นชายหนุ่มก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดสิ้นก่อนจะก้มลงกระซิบลงข้างๆใบหูขาวด้วยน้ำเสียงทุ้มแหบพร่า"พี่ขอนะครับ"ชายหนุ่มก้มจูบหน้าผากมนก่อนจะไล่ลงมาเรี่อยๆจนถึงริมฝีปากบางอันอวบอิ่มก่อนจะค่อยๆประกบปากหยักลงมาอีกครั้งอย่างเบาๆแล้วเริ่มบดขยี้ริมฝีบางอันอวบอิ่มนั้นอีกครั้งชายหนุ่มมอบจุมพิตที่ดูดดื่มอย่า