แค้นรักวายุภักษ์ ตอนที่ 4

ทางด้านของน่านฟ้าที่มาถึงฟร์ามสเตย์ตั้งแต่เมื่อวานเช้านี้หญิงสาวและเพื่อนๆจึงพากันตื่นเช้าเพื่อมาชมคนงานเก็บองุ่นหลังจากที่หญิงสาวเที่ยวชมจนอิ่มอกอิ่มใจเธอก็เดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆโดนเดินตามเส้นทางไปเรื่อยๆจนกระทั่งเดินไปถึงบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งแล้วหยุดนิ่งยืนคิดถึงใครบางคน

"ฮะแฮ่ม"

ด้วยความตกใจน่านฟ้ารีบหันกลับมาด้านหลังก็พอว่ามีใครบางคนที่กำลังยืนกอดอกและมองมาที่เธออย่างเอาเรื่อง ด้วยความตกใจบวกกับการทำอะไรไม่ถูกหญิงสาวคิดได้อย่างเดียวว่าเขาจะหาว่าเธอเป็นขโมยหรือเปล่าก่อนจะเอ่ยขอโทษออกไป

"เอ่อ....ขอโทษค่ะ คือ..พอดีฉันเอ่อ..."

"กำลังจะไปไหนเหรอครับ"

วายุภักษ์เอ่ยถามหญิงด้วยน้ำเสียงที่เรียบและบอกไม่ถูกว่าตัวเองมีความรู้สึกอย่างไรที่ได้พูดคุยกับหญิงสาวคนนี้ตามลำพัง

"เอ่อ....คือ"

น่านฟ้ารู้สึกกระอึกกระอ่วนไม่รู้จะตอบออกไปแบบไหนดีและอีกอย่างหญิงสาวก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะมาเจอกับใครในเวลานี้สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนี้คือ

"คือฉันปวดท้องหนักมากและก็อยากจะเข้าห้องเลยเดินมามาแถวนี้เพื่อที่จะขอเข้าห้องน้ำ"

เมื่อพูดจบน่านฟ้ายกมือขึ้นกุมท้องตัวเองเพื่อที่จะให้กับสมบทบาทกับที่เธอบอกไป เฮ้อจะให้เธอบอกไปตรงๆได้ไงละว่ามาตามหาพี่ชายใจดีคนนั้นเมื่อตอนประมาณสิบห้าปีที่แล้วมีหวังโดนหาว่าสร้างเรื่องขึ้นมาแน่ๆคิดถึงก็ไม่กล้าแล้ว

"งั้นเชิญครับห้องน้ำอยู่ทางโน้น"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวเดินตามหลังวายุภักษ์เพื่อที่จะเข้าห้องน้ำตามที่บอกกับเขาไปตั้งแต่ตอนแรกแม้ในความเป็นจริงแล้วเธอจะไม่ได้มีความรู้สึกว่าตัวเองปวดท้องก็เถอะ

"เฮ้อเกือบไปไหมล่ะยัยฟ้า"

หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่จะว่าไปผู้ชายคนนี้เขาคือใครกันนะ เขาจะใช่พี่ชายใจดีคนนั้นหรือเปล่าแต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงงั้นพี่ลมก็อยู่ใกล้เธอแค่นี้เองสินะ หญิงสาวต้องหยุดความคิดไว้เพียงแค่นั้นก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำดังที่ขอไว้ในตอนแรก

หลังจากที่น่านฟ้าเดินเข้าไปห้องน้ำไปได้ไม่นานโทรศัพท์มือถือของวายุภักษ์ก็ดังขึ้น

"วาไงวะภาค"

"ฉันแค่จะโทรมาบอกแกว่าข้อมูลทุกอย่างของน้องสาวน่านน้ำฉันได้ส่งเข้าเมลแกเรียบร้อยแล้ว"

"อืม ขอบใจแกมาก"

หลังจากวางสายจากภาคภูมิเป็นที่เรียบร้อยวายุภักษ์ก็เลิกสนใจน่านฟ้าและพาตัวเองเดินขึ้นไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นสองทันที และเปิดดูข้อมูลในเมลที่ได้รับจากภาคภาคภูมิทั้นทีรอแค่เพียงอึดใจเดียวรายละเอียดต่างๆของลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลอัครเสนารักษ์ก็อยู่ตรงหน้า น่านฟ้า อัครเสนารักษ์ อายุ 21-22 ปี ลูกสาวคนเล็กของมานพ อัครเสนารักษ์ จบปริญญาตรีด้านการตลาดด้วยเกียรติอันดับหนึ่งจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในย่านกรุงเทพฯแต่สิ่งที่ทำให้วายุภักษ์แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองก็คือสาวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มที่เขาเพิ่งจะเจอเมื่อกี้อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้แต่เดี๋ยวก่อนนะทำไมชื่อของเธอถึงฟังแล้วมันคุ้นหูนักละอย่าบอกนะว่าเธอคือคนๆเดียวกันกับคนที่เขาเฝ้ารอมาถึงสิบห้าปี "น่านฟ้า" แต่....ไม่มั่งมันคงจะไม่บังเอิญอะไรขนาดนั้นหรอกอาจจะเป็นแค่คนที่ชื่อเหมือนกันก็ได้เพราะคนสมัยนี้ชื่อซ้ำกันก็มีเยอะไม่มีทางที่เธอคนนั้นจะเป็นเด็กน้อยเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผื่นนั้นหรอก ชายหนุ่มคิดแบบนั้นเพื่อปลอบใจตัวเองขึ้นมา

วายุภักษ์รีบสลัดความคิดเรื่องชื่อของออกไปก่อนจะหันมามองรูปในหน้าจอคอมที่เขาเปิดค้างเอาไว้หญิงสาวในภาพนี้กับคนที่มาขอเข้าห้องน้ำในบ้านของเขาทำไมหน้าตาเหมือนกันยังกับแกะ หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกันเมื่อคิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็รีบปิดหน้าจอคอมก่อนที่จะรีบสาวเท้าลงไปด้านล่างทันที

ส่วนทางด้านของน่านฟ้าหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ เธอเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเธอดีใจแค่ไหนที่ได้เจอพี่ชายที่ใจดีคนนั้นอีกครั้ง เขาจะจำเธอได้ไหมนะหญิงสาวเองก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไรหรอกว่าเป็นวายุภักษ์จริงๆหรือไม่แต่พอเธอได้เดินสำรวจไปเรื่อยๆมันยิ่งทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่าเขาคือพี่ชายที่ใจดีคนนั้น และยิ่งได้เห็นรูปที่วางอยู่มันยิ่งตอกย้ำความชัดเจนขึ้นไปอีกว่ามันใช่หญิงสาวยังจำรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและสายตาที่ดูเป็นห่วงของคู่นั้นได้เสมอ

"ทำอะไร!!!!!!"

เสียงที่ดังมาจากข้างหลังมันดังพอที่จะทำให้หญิงสาวตกใจสะดุ้งและรีบวางรูปนั้นลงไว้ที่เดิมก่อนจะหันมามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด

"ผมถามว่าคุณคิดจะทำอะไรทำไมไม่ตอบ!!!!"

"เอ่อ...ฉันเห็นว่ารูปมันดูอบอุ่นฉันเลยหยิบมันขึ้นมาดูก็เท่านั้นคะ"

"เท่านั้นเหรออ!!!!คุณหยิบมันขึ้นมาดูโดยที่คุณยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้านนี้นะ!!!ที่บ้านไม่ได้สอนเรื่องมารยาทเลยว่างั้น??"

เอ๊ะผู้ชายอะไรใจร้ายจังทำไมต้องทำเสียงดุใส่ด้วยแล้วยังจะมาพูดจาร้ายๆแบบนี้อีกเธอรู้สึกไม่ชอบใจกับคำพูดของคนตรงหน้านักหากเป็นแบบนี้เขาคงไม่ใช่คนเดียวกับพี่ชายใจดีที่เคยช่วยเธอไว้หรอกเมื่อคิดได้แบบนั้นหญิงสาวจึงตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจ

"เอ๊ะนี้คุณอย่ามาลามปามถึงคนที่บ้านฉันนะฉันผิดฉันขอโทษแต่คนที่บ้านเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยทำไมต้องเอามาเกี่ยวกันด้วย"

"ทำไมจะว่าไม่ได้ละ ในเมื่อสิ่งที่ผมพูดมันคือเรื่องจริง"

"คุณ!"หญิงสาวมันมามองเขาด้วยสายตาเขียวปัด

"ครับ คุณน่านฟ้า อัครเสนารักษ์"

"นายรู้ชื่อฉันได้ไง"

"ทำไม ผมรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณและครอบครัวของคุณ"

"รู้อะไร?!"

"ก็รู้ว่าพ่อและพี่ชายสุดที่รักของเธอทำอะไรเลวๆไว้บ้างไง"

น่านฟ้านิ่งไปด้วยความตกใจเดี๋ยวนะไอ้ที่ว่าเลวๆเนี้ยมันคืออะไรแล้วพ่อกับพี่น้ำมาเกี่ยวอะไรด้วย

"นายกำลังพูดเรื่องอะไร"

"ก็เรื่องของพ่อและพี่ชายเลวๆของคุณไง"

"ไม่จริง คุณโกหก คุณไม่เคยรู้จักพวกเขาเสียด้วยซ้ำแล้วพวกเขาจะมาทำร้ายคุณได้อย่างไร"

"ทำไมผมจะไม่รู้จัก พี่ชายคุณชื่อน่านน้ำ อัครเสนารักษ์"

ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับหันหน้ามาหญิงสาวด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะแผดเผาทุกคนที่ขวางหน้า

"ใช่พี่ชายฉัน แต่พี่ชายฉันไม่น่าจะไปอะไรคุณได้นะ"

"ใช่คนอย่างพี่ชายคุณไม่สามารถทำอะไรผมได้หรอกแต่มันทำร้ายน้องสาวบองผมด้วยการทำเธอท้องแล้วไม่รับผิดชอบส่วนพ่อของเธอก็ปกป้องลูกชายซะจนไม่รู้ถูกรู้ผิด"

"ไม่จริง ฉันไม่มีวันเชื่อว่าพี่น่านน้ำเป็นคนทำคุณมันโกหก" หญิงสาวตอบกลับอย่างเหลืออด

"หึๆ ถ้าๆคุณไม่เชื่อก็กลับไปถามพี่ชายสุดที่รักของคุณดีๆสิว่ามันรู้จักผู้หญิงที่ชื่อ แพรวา หรือเปล่า อ่อแล้วถ้ามันปฏิเสธว่าไม่รู้จักเดี๋ยวผมคนนี้แหละจะทำให้มันนึกออกเอง ให้น้องสาวของมันท้องแบบไม่มีพ่อแบบเธอไง"

วายุภักษ์พูดพร้อมบีบไหล่มนของหญิงจนแน่นและใช้สายตาที่แบบโลมเลียอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน เรื่องแบบนี้เขาจะใจอ่อนไม่ได้

"ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไงฉันเจ็บนะ"

น่านฟ้าพยายามสลัดออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มแต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ผล ยิ่งหญิงสาวพยายามสลัดมากเท่าไรก็ยิ่งดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลนัก

"นี้ฉันบอกว่าเจ็บไง ปล่อยได้แล้ว"

"เจ็บเหรอแค่นี้มันไม่เจ็บหรอก มันต้องทำมากกว่านี่ถึงจะเรียกเจ็บ"

วายุภักษ์ก้มหน้าลงมาชิดกับใบหน้าอันจิ้มลิ้มของหญิงสาวอย่างตั้งใจก่อนที่จมูกโด่งของเขาไปสัมผัสกับจมูกรั้นของเธอ

"คุณคิดจะทำอะไร!!!!!!!"

หญิงสาวถามออกมาอย่างหวั่นๆด้วยความตกใจกับสีหน้าและแววตาดุดันที่ดูน่ากลัว วายุภักษ์หัวเราะเย้ยหยันในลำคอก่อนที่จะบีบข้อมือเล็กแบบชิดกับผนังทั้งสองข้างและใช้ตัวเองทับบล็อกตัวเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

"แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณละ คุณน่านฟ้า"

"ไม่...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"ปล่อยนะผมปล่อยแน่ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้"

"คุณหมายความว่ายังไง"

ในตอนนี้เธอยอมรับว่าเธอกลัวชายหนุ่มตรงหน้ามากเพราะสีหน้าและแววตามันคาดเดาได้ยากว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

"คุณคิดว่าอะไรละ ที่มันสามารถทำให้น้องสาวผมท้องได้"