Semua Bab รุ่นน้องสอนรัก(live broadcast): Bab 21 - Bab 30

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็มานอนบนเตียง เอามือเท้าคางมองดูเขาทำงาน "ไม่ง่วงเหรอ" เขาถาม"ก็ง่วงนิดหน่อย" "งั้นพี่ก็นอนสิ จะมาจ้องหน้าผมทำไม" เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาบีบจมูกฉันเบาๆ"ก็นอนอยู่นี่ไง แค่กำลังสงสัยว่าเมื่อไหร่แกจะทำงานเสร็จ" "อีกสักพักแหละ" "จะนอนค้างที่นี่ไหม" ฉันถาม "แล้วพี่อยากให้ผมนอนค้างไหมล่ะ" เขาถามกลับพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม "ก็แล้วแต่แกสิ" ฉันตอบแบบปัดๆ ใบหน้าเห่อร้อนเล็กน้อย "งั้นทำงานเสร็จเดี๋ยวผมกลับ" "แต่มันดึกแล้วนะ" ฉันรีบพูด "สรุปจะเอายังไง หืม?" "ก็...นอนค้างสิ" ฉันตอบเสียงเบา"พูดแค่นี้ก็จบแล้ว หึหึ" เขาหัวเราะ แล้วหันไปทำงานต่อ ประมาณเกือบชั่วโมง เขาก็ทำงานเสร็จ เขาเก็บโน๊ตบุ๊ค เก็บโต๊ะญี่ปุ่นแล้วจึงไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีก็ใส่แค่กางเกงขายาวสีดำตัวเดียว แล้วมานอนอยู่ข้างๆฉัน "ผมไม่อยู่ประมาณหนึ่งถึงสองอาทิตย์นะ" เขามองหน้าฉันพร้อมกับยื่นมือมากอดเอวฉันไว้หลวมๆ "ไปไหนอ่ะ" "ไปทำธุระที่ต่างประเทศ" "ทำไมไปนานจัง" "ทำไม...พี่กลัวว่าจะคิดถึงผมใช่ไหม" เขาหัวเราะ "ไม่รู้สิ" "หืม?" เขาก้มลงมามองหน้าฉันแล้วจับใบหน้าฉันให้เงยสบตาเขา "เป็นไร หืม?" เข

ฉันยืนมึนงงสับสนอยู่ภายในห้องที่ว่างเปล่า เพราะทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว "อะไรล่ะเนี่ย" ฉันเกาหัว ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปยังห้องนอน "ชเวย์" ฉันเรียกเขาที่นั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียง"..." "ชเวย์" ฉันเดินเข้าไปหาเขา แต่เขาตีหน้าเคร่งขรึมใส่ "..." "แกโกรธพี่เหรอ" ฉันใช้นิ้วชี้จิ้มที่ต้นแขนเขา ก่อนจะดึงเสื้อเขาแล้วเขย่าเบาๆ "..." "แกอย่าเงียบสิ" ฉันพูดจบก็ก้มให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเขา แล้วยื่นสองมือไปประคองใบหน้าของเขาไว้ "ทำไรเนี่ย" เขาขมวดคิ้วแล้วปัดมือฉันออก "ก็ง้อแกไง...แกอย่าโกรธพี่เลยนะ" ฉันทำหน้าตาออดอ้อน "เฮ้อ...พี่ทำชีวิตผมรวนไปหมด" เขาถอนหายใจ "อะไรเล่า" ฉันทำจมูกย่นใส่เขา "ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ" เขามองสบตาฉันแฝงไปด้วยคำเตือน"ก็...ตามนั้นแหละ" ฉันตอบเขา "มานี่" เขาดึงฉันไปนั่งตักเขา ก่อนจะก้มใบหน้ามาซุกไซร้ซอกคอและดูดเม้มติ่งหูของฉัน "ทะ...ทำอะไรเนี่ย" "ต้องถามด้วยเหรอ?" เขาพูดจบก็อุ้มฉันไปนอนบนเตียง จับฉันถอดเสื้อผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่า "มองอะไรเนี่ย เขินนะเว้ย" ฉันเอามือปิดหน้าอกและกลีบกุหลาบ เมื่อเห็นว่าเขาจ้องมองตาไม่กระพริบ "ปิดทำไมเน

ณ คอนโด"กลับมาแล้วเหรอ" ร่างสูงเงยหน้าจากจอโน๊ตบุ๊ค ทักทายร่างบางที่เปิดประตูเข้ามา"ช่าย~" ฉันตอบเสียงยาวๆ ก่อนจะเอากระเป๋าสะพายไปเก็บ เข้าห้องน้ำ แล้วเดินมานั่งข้างเขา"มองทำไม" เขาถามโดยที่ไม่ได้ละสายตามามองฉัน"รู้ด้วยเหรอ" ฉันถามเขา "จ้องขนาดนี้ ไม่รู้ก็แย่แล้ว" เขาพูดยิ้มๆ "ก็พี่ไม่ได้เจอแกเกือบเดือน ก็ต้องมองนานๆสิ" "ไม่คิดจะเก็บสายตาไปมองคนอื่นเลยว่างั้น?" เขาหันมามองสบตาฉัน ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก "..." ฉันเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอะไรดี "ดูทำหน้า...เถียงไม่ออกเลยดิ" เขาหัวเราะแล้วเขกหัวฉันเบาๆ "อะไรเล่า" ฉันมองค้อนเขา"วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันไหม ผมเลี้ยง""ไปสิ" "พี่อยากไปที่ไหน" "ที่ไหนก็ได้ที่มีแก" พอฉันพูดจบเขาก็มองหน้าฉัน "รักแหละ ดูออก" เขาพูดจบก็หัวเราะ "ไอ้บ้า" "ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ" "โอเค" ฉันรับคำแล้วเดินเข้าห้องน้ำ หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันอยู่ในชุดเดรสคอเหลี่ยมสีขาว บนหัวใส่ที่คาดผมสีขาว รองเท้าส้นสูงสีดำ แต่งหน้าอ่อนๆ ส่วนเขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ด ใส่กางเกงสีดำ รองเท้าสีดำ "เสร็จยัง...ไปกันเถอะ" เขาชวน "เสร็จแล้ว..ไปๆ" ฉันหยิบกระเป๋าสะพาย

วันต่อมา ฉันตื่นมาทำงานในสภาพที่ดวงตาบวมเปล่งจากการร้องไห้ ขนาดใช้การแต่งหน้าเข้าช่วยแล้วก็ยังปกปิดร่องรอยไม่ได้ "เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจรอบที่ล้าน คิดมาทั้งคืนก็ยังคิดไม่ตกว่าไอ้เด็กชเวย์นั่นหายไปทำไม แล้วมีเหตุผลอะไรที่ไม่อ่านแชท ไม่โทรกลับ ทำแบบนี้ทำไมทั้งๆที่พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันฉันโทรบอกพี่สิงว่าวันนี้มีทำโอที เพราะกลัวว่าพี่เขาจะมารอรับ แล้วจะไม่สะดวกไปเซฟเฮ้าส์ ที่ทำแบบนี้เพราะพวกเขาเป็นเจ้านายลูกน้องกัน ฉันคิดว่าถ้าพี่สิงรู้ พี่เขาจะต้องบอกเจ้านายของเขาแน่ๆ ฉันทำงานไปเรื่อยๆจนถึงเวลาเลิกงาน ก็รีบเรียกรถแท็กซี่ไปยังจุดหมายทันที กว่าจะมาถึงได้ก็ทุลักทุเลพอควร เนื่องจากฉันจำทางได้ลางๆ เข้าซอยนั้นผิดบ้างอะไรบ้าง ฉันจึงจ่ายค่าเสียเวลาให้คนขับด้วย "หวังว่าจะได้เจอ" ฉันพึมพำ แล้วเดินไปใกล้บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่หน้าประตูรั้วด้านใน "พี่คะๆ บอกชเวย์ให้ทีค่ะ ว่ากล้วยหอมมาหา" "..." สองคนนั้นมองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพยักหน้า แล้วกดวิทยุสื่อสารที่ข้างหูพูดถึงความต้องการของฉัน รออยู่ประมาณห้านาที เขาก็หันเขาก็หันมาพูดว่า "ต้องขอโทษด้วยนะครับ นายท่านไม่สะดวกให้เข้า

หนึ่งเดือนต่อมา"ตื่นเต้นจังเลย" เสียงแหลมใสของซูพรีมดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง คนอื่นๆ จึงยิ้มตามแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรในวันนี้แก๊งเรานัดกันมาเที่ยวทะเล และพักบ้านพูลวิลล่า ไม่รู้ว่าพี่เอวได้ส่วนลดบ้านพักมาจากไหนลดไปตั้ง70% จึงทำให้ทุกคนตอบตกลงอย่างรวดเร็ว"บ้านสวยมาก ไฮโซสุดๆ" ซูพรีมกระโดดโลดเต้น ส่วนเจ้คาริสากับพี่พิธาก็พยักหน้าเห็นด้วย"สวยจริง เลือกดีมากเลยพี่" ฉันบอกพี่เอว แล้วเดินสำรวจบ้าน ซึ่งหน้าบ้านเป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยต้นไม้ บ้านพักมี2ชั้นแบ่งเป็นสัดส่วน ข้าวของเครื่องใช้ครบครัน"เลือกห้องนอนกัน" เจ้คาริสาพูด แล้วออกความเห็นว่าให้เป่ายิ้งฉุบ ซึ่งคนที่ได้เลือกคนแรกพี่เอว เจ้คาริสา ซูพรีม พี่พิธา และก็ฉันตามลำดับ"เลือกห้องชั้นล่างแล้วกัน ขี้เกียจเดิน" พี่เอวเลือก"เอาห้องใหญ่ชั้นสอง ตรงข้างบันได" เจ้คาริสาเลือก"หนูเอาห้องเล็กชั้นสอง" ซูพรีมเลือก"งั้นเลือกห้องนอนข้างล่างเหมือนกัน" พี่พิธาเลือก"งั้นห้องใหญ่ห้องสุดท้ายก็เป็นของหนู" ฉันเลือก"ตามนั้น" เจ้คาริสาตอบ จากนั้นพวกเราสามคน ฉัน เจ้คาริสา และซูพรีม จึงขนกระเป๋าขึ้นไปชั้นสอง และเข้าห้องของตัวเองประมาณสิบนา