Semua Bab เกิดใหม่ครั้งนี้ข้าขอลิขิตชะตาชีวิตตัวเอง: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 ชีวิตที่แสนอาภัพณ.แคว้นจวินเยว์หมู่บ้านเฉี่ยวอิงมีบ้านของใต้เท้าโจที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้าน ใต้เท้าโจมีจิตใจดีมีเมตตาเป็นที่กล่าวขานของชาวบ้านที่อยู่ระแวกนั้น เขามีฮูหยินที่แสนดีเคียงข้างแต่แล้วจู่ๆ นางก็ได้มาจากไปด้วยโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหายขาด แต่ยังคงทิ้งตัวแทนให้ใต้เท้าโจไว้ดูต่างหน้าคือบุตรสาวที่แสนสวยของเขา หนิงฮวาบุตรสาวของใต้เท้าโจที่กำพร้ามารดาเพียงไม่กี่ฤดูผ่านไปท่านพ่อของนางก็พาภรรยาอีกคนเข้ามาอยู่ที่จวนพร้อมกับลูกสาวของนางที่อายุไล่เลี่ยกันกับนางอีกด้วย แต่นางก็ไม่รู้สึกเสียใจที่ท่านพ่อทำเช่นนี้นางดีใจด้วยซ้ำที่นางจะมีน้องสาวที่น่ารักนามว่าเหมยอิง แรกๆ ทั้งสองแม่ลูกก็ดูเหมือนจะรักและเอ็นดูหนิงฮวาดั่งลูกและพี่สาวแท้ๆ แต่นานวันเข้ากลับเผยท่าแท้ออกมา แม่เลี้ยงของนางทั้งกลั่นแกล้งและใช้นางสารพัดแต่นางก็ไม่ได้เอ่ยปากบอกเรื่องนี้กับท่านพ่อเลย เพราะนางกลัวว่าจะไม่มีใครรักนาง เมื่อท่านพ่อกลับจากวังหลวงก็มักจะซื้อของกำนัลมาฝากลูกๆ แต่ทว่าทุกครั้งเมื่อลับสายตาท่านพ่อเหมยอิงมักจะมาเอาของที่ท่านพ่อซื้อให้หนิงฮวาไปทุกครั้ง แถมยังให้นางไปนั่งกินข้าวกับพวกสาวใช้ในครัว จนพี่เล

บทที่ 3 เมียอีกคนของใต้เท้าโจเมื่อฝังร่างเสร็จสิ้นใต้เท้าโจก็ได้พาซินหยางไปพักที่โรงเตี้ยม ซินหยางเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะพานางมาที่นี่อีก“ท่านพาข้ามาที่โรงเตี้ยมทำไมกันเจ้าคะ”“จะให้ข้าทิ้งเจ้าไว้กระท่อมที่จะพังทลายอย่างนั้นได้อย่างไร อีกอย่างเจ้าก็เป็นสตรี ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเจ้า วันนี้เจ้าพักอยู่ที่นี่ก่อนวันพรุ้งนี้ข้าจะพาเจ้าไปฝากทำงานอยู่ที่เรือนคนที่ข้ารู้จัก” ใต้เท้าโจพูดจบก็ได้เดินออกไปจากห้องที่เขาพานางมาส่งซินหยางมองตามแผ่นหลังของใต้เท้าอย่างหลงใหลหลังจากนั้นใต้เท้าโจได้เป็นผู้พาซินหยางไปอยู่ที่เรือนของสหายของเขา เพื่อให้นางได้มีงานทำได้เลี้ยงตนเองได้หลายเดือนผ่านไปใต้เท้าโจได้เทียวไปมาหาสู่นางด้วยความเป็นห่วงและก่อเกิดความสนิทสนม วันหนึ่งที่วังหลวงจัดงานเฉลิมฉลองใต้เท้าโจได้ดื่มไปมากจึงทำให้เขาเมามายและหวนคิดถึงรอยยิ้มของซินหยางเขาจึงไปหานางที่เรือนของสหาย เมื่อถูกความเมาครอบงำและเสน่ห์ของซินหยางทำให้เขาและนางได้หลับนอนด้วยกัน เมื่อตื่นเช้ามาใต้เท้าโจได้รู้สึกตัวว่าตนเองทำผิดต่อนาง แต่ซินหยางนางไม่ได้ถือโทษโกรธเขาแม้แต่น้อย นางเองก็ยอมที่จะอยู่เช่นนี้แม้ไ

บทที่ 5 ข้าจะแย่งคนรักของท่านพี่มาเป็นของข้า“หนิงฮวาเจ้าสบายดีหรือไม่ ไม่พบกันเนินนานแต่เจ้าก็ยังงดงามเช่นเคย” เมื่อเดินมาถึงตัวของหนิงฮวาห่าวหรานก็เอ่ยคำหวานออกมา“ข้าสบายดี พี่ห่าวหรานล่ะเจ้าคะสบายดีหรือไม่ข้าได้ยินมาจากท่านพ่อว่าท่านจะได้รับแต่งตั้งเป็นผู้ตรวจการ ข้ายินดีด้วยนะเจ้าคะ” หนิงฮวาส่งยิ้มหวานให้แก่ห่าวหรานทำให้เขาอดที่จะลูบหัวนางเบาๆ มิได้“อีกไม่นานแล้วที่ข้ากับเจ้าจะร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน หากข้าได้รับตำแหน่งผู้ตรวจการเจ้าเองก็จะได้เป็นภรรยาของผู้ตรวจการ ข้าละอยากให้วันเวลามาถึงเร็วๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านับวันรอที่จะถึงวันนั้น” หนิงฮวาเมื่อได้ยินนางก็เริ่มใจสั่นและมีใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเขินอาย“พี่ห่าวหรานพูดเกินไปแล้ว ไม่ช้าหรือเร็วอย่างไรข้าต้องแต่งกับท่านอยู่ดี แล้วนี่ท่านเจอเหมยอิงน้องสาวต่างมารดาของข้าหรือยังเจ้าคะ” หนิงฮวาได้เอ่ยถาม“ข้าไม่อยากเห็นผู้อื่นเลยนอกจากเจ้า แม้วันนี้จะมีผู้คนมากมายอยู่รอบกายแต่สายตาของข้ามันอยากจับจ้องแค่เพียงเจ้าเท่านั้น นี่ข้ามีสิ่งนี่มาฝากเจ้าด้วยข้าเห็นมันเหมาะสมกับเจ้าเลยซื้อมาฝาก” ห่าวหรานล้วงไปหยิบปิ่นปักผมในแขนแสื้

บทที่ 7 ความทุกข์ทรมานใจที่ต้องเจอหนิงฮวาเข้ามาที่ครัวแล้วก็ครุ้นคิดคำพูดของซินหยางที่นางทำเช่นนี้เพราะต้องการแย่งห่าวหราน แต่นางก็ไม่หวั่นใจเช่นใดพี่ห่าวหรานก็รักนาง คงไม่มีอันใดเกินเลยไปมากกว่านี้เป็นแน่ ฉู่ฉู่ที่ช่วยหนิงฮวาเก็บของอยู่ก็ได้เอ่ยขึ้นมา“คุณหนูท่านอย่าชะลาใจนะเจ้าคะ ข้าละไม่ชอบคำพูดของฮูหยินเลย พูดออกมาได้อย่างไรว่าจะแย่งคุณชายห่าวหราน ช่างไม่อายปาก” ฉู่ฉู่แค่นเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ“ร้อยพิษไม่กล่ำกลาย ข้าเชื่อใจพี่ห่าวหรานและเชื่อว่าพี่ห่าวหรานจะไม่หักหลังข้า ท่านเองก็รีบเก็บของเถิดเดี๋ยวไม่ได้กินอาหารเย็น” หนิงฮวาแม้ไม่อยากคิดก็อดที่จะคิดไม่ได้ นางจึงหาอย่างอื่นทำเพื่อให้จิตใจตนเองนิ่งสงบหลังจากวันนั้นใต้เท้าโจก็ได้ถูกเรียกตัวให้เดินทางไปแคว้นอื่นกับคณะเสนบดีท่านอื่น ทำให้ซินหยางนั้นกลั่นแกล้งหนิงฮวาได้เต็ม มีอยู่วันหนึ่งที่นางนั่งหนาวสั่นเพราะโดนละอองตกที่หล่นมาจากฟากฟ้า นางมานั่งหลบฝนแต่ก็ต้องถูกซินหยางจับได้และสั่งให้นางไปซักผ้าของเหมยอิงต่อโดยไม่สนเลยว่าตอนนี้ร่างกายของนางนั้นเริ่มไม่สบาย“นี่เจ้าอย่ามาทำตัวขี้เกียจอย่างนี้ จงรีบไปซักผ้าของเหมยอิงเดี๋ยวนี้” ซิน

บทที่ 9 เลื่อนงานให้เร็วขึ้นหนิงฮวานางนั่งอยู่ที่เดิมไม่นานเสียงฝีเท้าก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นางหันไปมองที่ประตูห้องก็พบว่าเป็นเหมยอิงที่เดินถือห่อขนมเข้ามา พร้อมเย้ยหยั่นหนิงฮวา“ท่านพี่ ท่านพี่รู้หรือไม่เจ้าคะว่าวันนี้ผู้ใดมา แต่ท่านพี่คงไม่รู้เพราะเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นี่เจ้าค่ะคุณชายห่าวหรานนำขนมมาให้กับข้า คุณชายใจดีมากเลยนะเจ้าคะ ข้าเองก็อยากให้ท่านพี่ได้ชิมเลยนำมาให้ แต่แปลกนะเจ้าค่ะที่คุณชายห่าวหรานไม่ขอพบท่านพี่หรือว่าคุณชายห่าวหรานจะเปลี่ยนใจ ท่านพี่ว่าอย่างนั้นมั้ยเจ้าคะ วันเกิดของข้าคุณชายห่าวหรานได้อุ้มข้าไปส่งที่ห้องท่านพี่อยากรู้มั้ยเจ้าคะ ว่าเกิดอันใดขึ้นบ้างถึงทำให้คุณชายห่าวหรานเปลี่ยนใจ ”เหมยอิงปรุงแต่งเรื่องให้หนิงฮวาได้ทุกข์ตรม แต่ทว่าหนิงฮวานั้นรู้ดีว่าคุณชายห่าวหรานไม่ได้เป็นอย่างที่นางมาเอ่ยถึง แถมเมื่อครู่นางก็ได้พบเจอคุณชายห่าวหรานแล้ว นางจึงได้ตอบเหมยอิงอย่างเย็นชาและแข็งกระด่าง“หากเจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องเท่านี้ก็เชิญออกไป ”“ท่านพี่เหตุใดถึงพูดกับข้าเช่นนี้ ข้ามาหาเพราะว่าเป็นห่วงท่านเห็นว่าท่านได้เสียพี่เลี้ยงไป อย่างนี้ข้าก็เสียใจแย่สิเจ้าค่ะ” เหมยอิงแสร้