Semua Bab เกิดใหม่ครั้งนี้ข้าขอลิขิตชะตาชีวิตตัวเอง: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12 หมดสิ้นทุกอย่างราตรีที่มืดมิดเสียงเงียบสงัด สายตาเลือนลางหูได้ยินเสียงเพียงของกระแสน้ำที่ไหลวนและร่างกายของสตรีกำลังดิ่งลงใต้น้ำอย่างเชื่องช้าสองมือตะเกียกตะกายสุดชีวิต มือคว้าทุกสิ่งอย่างรอบๆ ตัวที่คว้าได้ ขาของนางพยายามถีบให้ตนเองลอยแต่ทว่าถีบเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล เมื่อจมูกอยู่ต่ำกว่าผิวน้ำทำให้ร่างกายกลั้นหายใจอย่างอัตโนมัติ นางใช้แรงทั้งหมดที่มีในการพยายามขึ้นจากน้ำโดยไร้ที่ยึดเกาะ ตอนนี้ร่างกายของนางเริ่มเหนื่อยหัวใจเต้นแรงขึ้น ชั่วพริบตาเดียวนางรู้สึกเหนื่อยมากจนกลั้นหายใจไม่ไหวอีกต่อไปจนทำให้น้ำเข้าสู่ลำคอจนนางสำลักออกมานางรู้สึกถึงความเงียบสงบภายในน้ำตอนนี้ร่างกายของนางเริ่มแสบจมูกแสบคอและแสบในศริษะทำให้นางใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามตะเกียกตะกายให้หัวพ้นน้ำเพื่อฮุบอากาศหายใจให้ได้ แต่ทว่านางก็หาที่ยึดเกาะไม่ได้ เพียงไม่กี่อึดใจนางกหมดแรงขัดขืนและเริ่มจมลงอย่างเชื่องช้า ดวงตาเบิกโพลงนางไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ทั้งสิ้น รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้นางได้หายใจเอาของเหลววิ่งผ่านหลอดลมเข้าไป ร่างกายของนางจมลงไปเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงก้นบ่อสมองตัดการรับรู้ สติเลือนลางก่อนที่นางจะหลับไปตลอดกาล

บทที่ 14 ใต้เสงจันทร์ที่สาดส่องฉู่ฉู่กลับมาจากตลาดเวลาก็จวบจนจะพลบค่ำนางได้ชุดใหม่มาให้หนิงฮวาอย่างสวยงาม หนิงฮวาชอบมันเป็นอย่างมาก นางสวมใส่และแต่งแต้มประทินโฉมให้งดงาม ริมฝีปากที่ขาวซีดก็เติมแต่งด้วยผงดอกกุหลาบสีแดงฉ่ำ เครื่องประดับหรือปิ่นที่นางมีก็ได้สวมใส่ที่ผมอย่างสวยงาม เมื่อนางแต่งกายเสร็จสิ้นก็ก้าวเท้าออกจากห้องตรงไปที่งานพิธีของเหมยอิง ฉู่ฉู่นางยิ้มอ่อนหวานอย่างชื้นใจที่เห็นคุณหนูของนางงดงามขึ้นและเข็มแข็งผู้คนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในเรือนของใต้เท้าโจรวมถึงชาวบ้านที่อยู่ระแวกนี้เองก็ได้เข้ามาเพื่อกินอาหาร เหมยอิงกับซินหยางที่ยืนต้อนรับใต้เท้าที่มาร่วมอวยพรวันเกิดให้นางอย่างมีความสุข เมื่อหนิงฮวาย่างกายเข้ามาที่งานทุกสายตาก็จับจ้องไปที่นางจนเหมยอิงเองก็ต้องเหลียวตามมา ก็ได้พบว่าวันนี้หนิงฮวาช่างแต่งกายมางดงามยิ่งกว่าตนเองที่เป็นเจ้าของวันเกิดด้วยซ้ำ ทำให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึงได้สะกิดมารดาของตน“ท่านแม่ เหตุใดท่านพี่ถึงมีชุดสวยงามเช่นนั้นใส่ได้แล้วท่านแม่ดูสิใบหน้าของท่านพี่วันนี้ก็แต่งแต้มออกมาอย่างสวยงาม บุรุษทั้งหลายต่างพากันมองนางและชื่นชมนี่มันเป็นงานของข้าหรือเป็นงาน

บทที่ 16 ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดห่าวหรานได้พาหนิงฮวาเดินมาที่ห้องของเขาที่กำลังจัดเตรียมไว้ต้อนรับนาง ตอนนี้ก็ใกล้เสร็จแล้ว สาวใช้มากมายเมื่อเห็นห่าวหรานกับหนิงฮวาเดินเข้ามาก็พากันออกไปให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน ระหว่างทางห่างหรานเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเขาเริ่มแปลกไป ร้อนๆ หนาวๆ เมื่อมองหนิงฮวาคราใดก็จะคอยเก็บความต้องการของตนเองไว้ไม่ได้ แต่เขาเองก็พยายามสะกดอารมณ์ของตนเองเพื่อไม่ให้ทำอันใดนางหนิงฮวาเองก็ไม่ต่างกัน นางรู้สึกร้อนรุ่มข้างใน เมื่อมาถึงห้องที่ห่างหรานพามาดู นางก็รีบรินชาเพื่อดื่มดับความร้อนในร่างกาย“เจ้าหิวน้ำหรือ”“เจ้าค่ะ ที่นี่สวยมากเลยเจ้าค่ะ” หนิงฮวาได้เดินเข้าไปดูเตียงนอนสำหรับนาง นางเองก็เขินอายเมื่อนึกถึงคืนเข้าหอหัวใจของนางเริ่มเต้นระรัวดังออกมา เม็ดเหงื่อเริ่มผุดออกมาตามร่างกายแม้อากาศจะเย็นสบายแต่บัดนี้กลับร้อนมาก ห่าวหรานก็ได้เดินตามเข้ามา“ที่นี่ตกแต่งไว้เพื่อเจ้า หากเจ้าชอบข้าเองก็ดีใจ ” ห่าวหรานหันไปมองหนิงฮวาที่กำลังปาดเหงื่อเขาเองก็เกิดอารมณ์ขึ้นมาท่าทางที่นางปาดเหงื่อนั้นช่างเย้ายวนเขาเหลือเกิน จนเขาต้องหันหลังในนางเพื่อระงับอารมณ์เอาไว้“พี่ห่าวหรา

บทที่ 18 ความผิดนางหนิงฮวาแม้จะเคยร่วมหลับนอนกับห่าวหรานแต่ครั้งนี้นางเองก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่เช่นเคย เมื่อดื่มน้ำชาเสร็จห่าวหรานก็ได้เปิดหน้าคุมหน้านางออก นางเผยยิ้มให้แก่ห่าวหรานเขาเข้ามาโอบกอดนางอย่างอบอุ่น“ข้ามีความสุขเหลือเกิน ที่วันนี้มีเจ้าคอยอยู่เคียงข้าง เหมยอิงนางเองก็มีส่วนดีหากนางไม่คิดแผนเช่นนั้นข้ากับเจ้าก็คงไม่ได้แต่งกันเสียที”“นั้นสิเจ้าคะ ตลอดเวลาวันนี้ข้าไม่พบเห็นหน้านางเลยสักครา หรือว่านางจะยอมแพ้ไปแล้ว” หนิงฮวาพึ่งมานึกได้ว่านางไม่เห็นเหมยอิงเลย“นางคงต้องยอมแพ้ไปแล้วล่ะ ก็ในเมื่อตอนนี้เจ้าได้เข้าพิธีแต่งกับข้า และต่อจากนี้ไปเจ้าคือภรรยาของข้า อีกสักหน่อยเมื่อข้าได้รับตำแหน่งอาจจะมีการโยกย้ายเมื่อนั้นเจ้าเองก็จะได้เป็นฮูหยินของท่านผู้ตรวจการ” ห่าวหรานส่งยิ้มหวานให้หนิงฮวานางเองก็รู้ซึ้งถึงรอยยิ้มนั้นดีว่าตอนนี้ห่าวหรานต้องการอันใด เขาได้อุ้มหนิงฮวาขึ้นเตียงพร้อมดับเทียนทำขั้นตอนสุดท้ายให้เสร็จสิ้นพิธี ค่ำคืนนี้อบอวลไปด้วยความสุขสมหวังทำให้หนิงฮวามีความสุขเป็นอย่างมากรุ่งสางนางลืมตาขึ้นมาก็พบกับห่าวหรานที่นอนอยู่เคียงข้างนางจ้องมองใบหน้าที่ไร้ที่ติ ใช้นิ้วชี้แตะล

บทที่ 20 รู้ทันเมื่อหนิงฮวากระซิบบอกเหมยอิงเสร็จนางก็เอาจอกสุรายื่นให้เหมยอิงเช่นเดิม นางยังคงตกใจยืนอยู่กับที่ จนหนิงฮวาเดินห่างออกจากนางไปนางก็โยกจอกสุรานั้นทิ้งพร้อมกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บแค้น“กรี๊ด!!!” หนิงฮวาที่เดินออกมาได้ไม่ไกลเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดของเหมยอิงนางก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจ วันนี้นางออกไปที่ตลาดและไปบังเอิญไปพบเจอทั้งสองแม่ลูกที่ตลาดนางจึงแอบเดินตามไปที่โรงหมอ ก็ได้รู้ความลับของเหมยอิงที่นางได้ตั้งครรภ์ และนางเองก็รู้จักสองแม่รู้นี้ดีว่าไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยได้ไม่ว่าวันเวลาจะผลันเปลี่ยนคำพูดที่ทำให้เหมยอิงกรีดร้องออกมานั้นเป็นคำที่แทงใจของนาง“อย่าคิดว่าข้าจะรู้ไม่ทันเจ้า และเจ้าเองก็อย่าคิดว่าข้าจะยอมให้เจ้ากับท่านแม่ของเจ้ารังแกได้อีก ต่อไปนี้เจ้าต้องระวังข้าเสียมากกว่าที่จะเอาความลับของเจ้าไปแพร่งพราย ตอนนี้ตัวของเจ้าก็ไม่ได้มีเจ้าเพียงผู้เดียว จงอย่าทำอันใดที่มันเกินขอบเขตไม่เช่นนั้นเรื่องนี้จะถึงหูท่านพ่อเป็นแน่ และอีกอย่างอย่าคิดมาจับสามีของข้าให้รับเป็นพ่อของเด็กในท้องของเจ้า เพราะข้าจะไม่อยู่นิ่งเป็นแน่”หนิงฮวาเดินกลับเข้ามานั่งที่เก้าอี้ห่าวหรานเองก็หันมามองแ