All Chapters of บอสขา...อย่าพึ่งมารัก: Chapter 1 - Chapter 10

เช้าวันต่อมารติชาเลือกที่จะขับรถออกจากคอนโดมิเนียมตั้งแต่ยังไม่หกโมง เพราะมั่นใจว่าเส้นทางไปออฟฟิศรถติดหนักแน่ เสื้อผ้าก็ยังคงเป็นชุดเดิมๆ เนื่องจากไปช่วยแค่สามสี่เดือนจึงไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่ ทรงผมเธอก็พึ่งไปตัดให้เข้าทรงแล้วทำสีอีกเล็กน้อยเพื่อให้หน้าสว่างขึ้น แต่งหน้าเบาๆ ให้พอไม่จืดชืดเน้นสีปากสวยๆ ทุกอย่างก็ลงตัวรถมินิคูเปอร์สีแดงมุ่งหน้าไปบนถนนโดยรติชาเป็นคนขับ รถคันนี้เธอซื้อมาด้วยเงินของตัวเองจึงภูมิใจมาก เสียงโทรศัพท์ที่เก็บในกระเป๋าสะพายซึ่งวางอยู่บนเบาะข้างๆ คนขับก็ดังขึ้น นั่นทำให้เธอต้องละสายตาจากถนนมามอง เพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นโครมมมรติชาหลับตาแน่น เมื่อครู่นี้เธอรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกแต่ก็ไม่ได้มากถึงขนาดถุงลมนิรภัยหน้ารถทำงาน ใจดวงน้อยเต้นโครมครามเพราะความตกใจและความกลัว เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอขับรถชนรถคันอื่น พอตั้งสติได้ก็รีบเปิดประตูลงมาจากรถซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คู่กรณีปิลันธน์อยู่ในชุดทำงานเต็มยศเพราะวันนี้มีประชุมกับลูกค้า ผมยังคงถูกเซ็ตมาเป็นทรงอย่างดีเหมือนทุกวัน น้ำหอมกลิ่นสปอร์ตจากแบรนด์ชื่อดังโชยออกมาจากตัวเขา ชายหนุ่มยกแขน

“คุณมาทำอะไรที่นี่” ประโยคคำถามที่เหมือนกันดังขึ้นจากปากของทั้งคู่อีกครั้ง คราวนี้ทั้งสองต่างเลิกลั่กกระทั่งรติชาชิงตั้งคำถามขึ้นมาอีกครั้ง“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ”“แล้วคุณล่ะครับมาทำอะไรที่นี่” แทนที่จะตอบคำถามนั้นของรติชา ปิลันธน์กลับตั้งคำถามแบบเดียวกันกลับมาเสียได้ รติชาเป่าลมออกปากหนักๆ เพราะถ้ามัวแต่ถามกันไปถามกันมาคงไม่ได้คำตอบแน่ “ฉันมาทำงาน”“ทำงาน”“ค่ะ” รติชาเอ่ยรับพร้อมกับเพ่งสายตามองชายตรงหน้าไปด้วยหรือว่าเขาจะเป็นเจ้านาย ถ้าใช่นี่โลกมันจะกลมไปถึงไหน “หรือว่าคุณคือเลขาคนใหม่ที่จะมาช่วยงานตอนที่คุณเอมลาคลอด” ปิลันธน์เอ่ยถามขึ้นทันที อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้ “ใช่ค่ะ...ฉันชื่อรติชา” รติชาพยักหน้ารับอย่างตรงไปตรงมา “โอเค งั้นเราก็คนกันเอง”“คนกันเองหรือคะ” เครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นบนใบหน้าของรติชาอีกครั้งเพราะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำว่าคนกันเองที่ชายตรงหน้าพูดสักเท่าไหร่ จะว่าไปแล้ววันนี้มันวันอะไรของเธอ“คุณเอมน่าจะบอกคุณบ้างแล้วว่าเจ้านายของเธอชื่อว่าอะไร”“บอกค่ะว่าชื่อคุณปิลันธน์ อย่าบอกนะคะว่าคือ...คุณ” “ครับ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการคุณเลขา” ปิลันธน์ส่งยิ้

เช้าวันที่สองของการไปทำงานแทนอรสา ทุกอย่างดูราบรื่นกว่าวันแรกมากแถมวันนี้รติชายังไปถึงที่ทำงานเร็วอีกด้วย ส่วนปิลันธน์นั้นเสียเวลารอรถคันใหม่เล็กน้อยเพราะคันที่ใช้อยู่ชายหนุ่มต้องส่งไปซ่อมเมื่อมาถึงเขาก็ทักทายเธอเล็กน้อยจากนั้นก็เข้าห้องทำงานไป รติชาถูกเรียกไปพบปิลันธน์อธิบายเรื่องงานที่เธอต้องรับผิดชอบซึ่งงานพวกนี้อยู่นอกเหนือจากที่อรสาได้อธิบายไปเมื่อวาน ซึ่งเธอก็เข้าใจมันได้ในเวลาอันสั้น จากนั้นจึงกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะ กระทั่งพักเที่ยงแม่บ้านก็ยกมื้อเที่ยงเข้าไปเสิร์ฟให้ปิลันธน์ในห้องเพราะชายหนุ่มไม่ค่อยออกไปกินที่ไหน แต่เพราะชายหนุ่มไม่ชอบกลิ่นอาหารในห้องทำงานแม่บ้านจึงต้องเปิดหน้าต่างไว้ด้วย ส่วนรติชาที่ยังไม่รู้จักใครที่นี่ก็สามารถลงไปนั่งกินมื้อเที่ยงคนเดียวได้อย่างไม่รู้สึกเก้อเขินสายตาใคร จากนั้นก็แวะซื้อขนมติดไม้ติดมือมาสองสามอย่างเพื่อกินในช่วงบ่าย “คุณกินข้าวเที่ยงแล้วเหรอ” เพราะเดินออกมาแล้วเจอกับรติชาเข้า ปิลันธน์จึงเอ่ยถามขึ้น “ค่ะ”“มีเพื่อนไปกินด้วยหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่เขาจะมองผ่านเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ไปก็ได้“ไม่มีค่ะ ฉันไปกินคนเดียว”“คนเดียว” “

“ใช่...หนึ่งเขารักครอบครัวมากยิ่งมีลูกด้วยกันก็ยิ่งตอกย้ำว่าพี่เลือกคนไม่ผิด” อรสายิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะหันไปมองลูกสาวตัวน้อยที่เป็นโซ่ทองคล้องใจเธอและสามี รติชาอยู่กระทั่งสามีของอรสาเข้ามาเธอจึงขอตัวกลับ ระหว่างทางที่ขับรถอยู่นั้นก็เมาท์มอยกับโสภิตาไปด้วย แต่เมื่อมาถึงคอนโดมิเนียมรติชาก็ได้เจอกับคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ รติชาอยากแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นอีกฝ่าย ทว่าสุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเดินเข้าไปทักทายเขา “คุณรติชา” “บอสมาทำอะไรที่นี่คะ”“หาเพื่อนครับ ว่าแต่คุณล่ะมาทำอะไรที่นี่” ปิลันธน์เอ่ยถามขึ้น เพราะเขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับรติชาที่นี่เช่นกัน “ฉันพักที่นี่น่ะค่ะ”“อ๋อ” คนฟังถึงบางอ้อ แม้คอนโดมิเนียมที่นี่ราคาต่อยูนิตค่อนข้างสูงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนซื้อ ดูจากรถที่ขับกระเป๋าที่ถือเครื่องประดับที่ใช้ก็บ่งบอกอยู่ว่ารติชานั้นคงมีฐานะพอสมควร แต่ที่แปลกใจคือทำไมเธอถึงยังเลือกที่จะทำงานเป็นเลขา“บอสพึ่งมาหรือว่ากำลังจะกลับคะ”“พึ่งมาครับ” “เฮ...ปิลันธน์” เสียงเอ่ยเรียกปิลันธน์ดังขึ้น ซึ่งคนที่เรียกก็ไม่ใช่ใครอื่นเพราะคือเพื่อนสนิทของบอสหนุ่มที่ชื่อว่าเมทีนั่นเอง “เพื่อนผมมานั่น

เมื่อเห็นว่าทั้งเธอและเขาต่างอิ่มกันแล้ว ปิลันธน์จึงเรียกเช็กบิล โดยชายหนุ่มอาสาเป็นเจ้ามือทั้งๆ ที่รติชาปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีกเพราะเธอไม่อยากให้เขาต้องมาเลี้ยง สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่สำเร็จ“ขอบคุณสำหรับเจ้ามือนะคะ”“ด้วยความยินดีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกจากนั้นปิลันธน์จึงเดินมาส่งรติชาที่รถแล้วเดินย้อนไปยังรถตัวเองที่จอดอยู่ด้านหน้า ทว่ารถเจ้ากรรมที่นานๆ เขาจะเอามาใช้กลับเกเรเพราะสตาร์ทไม่ติด ปิลันธน์เป่าลมออกปากหนักๆ ซึ่งรติชาก็มองเห็นความผิดปกติที่ว่าเช่นกัน ก๊อก ก๊อก ก๊อกเลขาสาวสวยตัดสินใจเดินมาเคาะกระจกรถของบอสหนุ่มเบาๆ พอปิลันธน์ลดกระจกรถลงมาจึงเอ่ยถามขึ้น “รถเป็นอะไรหรือเปล่าคะบอส” “สงสัยจะเกเรนะครับเลยสตาร์ทไม่ติด” ปิลันธน์เอ่ยบอกเพราะรถคันนี้อยู่กับเขามาหลายปีแล้ว ส่วนรติชาก็พยายามคิดว่าจะแก้ปัญหาตอนนี้ยังไงดี ระหว่างจอดรถทิ้งไว้ที่นี่แล้วปล่อยให้ปิลันธน์กลับแท็กซี่หรือเธอไปส่งเขาที่บ้าน รติชาสองจิตสองใจในขณะที่ปิลันธน์ก็ยังคงพยายามสตาร์ทรถอย่างต่อเนื่อง“อืม...ผมว่าเสียเวลาเปล่า” เพราะลองหลายครั้งแล้วรถก็ยังนิ่งสนิท สุดท้ายปิลันธน์ก็ถอดใจหาวิธีอื่นกลับบ้าน“ให้ฉันไปส่งบอสที่บ้านไ