Lahat ng Kabanata ng แค่คนไร้ค่าที่รอวันจากไป: Kabanata 1 - Kabanata 10

ท่ามกลางความเงียบสงบยามค่ำคืน เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งไล่เด็กสาวไปตามซอกซอยต่าง ๆ ที่เปลี่ยวคนอย่างไม่ลดละ หมายจับตัวเธอตามคำสั่งของผู้เป็นหัวหน้าหลังจากตามหาตัวเธออยู่นานกว่าเกือบหกเดือน ในที่สุดจึงได้พบเบาะแสคนที่กล้าทำร้ายร่างกายหัวหน้าอย่างเจ็บแสบในคืนนั้นได้ พวกเขาไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้แน่นอนนลิน เด็กสาวอายุเพียงสิบหกปี วิ่งหนีคนพวกนั้นสุดกำลังเท่าที่จะทำได้ หากแต่ว่าร่างกายของเธอและจิตใจนั้นเหนื่อยล้าจนแทบอยากทิ้งตัวล้มกับพื้น ทั้งยังไม่มีทางรู้ได้เลยว่าชีวิตอันเส็งเคร็งแบบนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อใดแม่ผู้เป็นที่รักจากไปด้วยโรคร้าย ส่วนพ่อที่ไม่เคยสนใจใยดี บางครั้งโผล่หน้ามา บางครั้งหนีหายไปเป็นเดือน หลายปี ยังเอาแต่สร้างเรื่องและทิ้งหนี้สินเอาไว้ให้เธอรับผิดชอบมากมาย แม้จะพยายามทำงานแลกเงินมาได้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอเพราะหนี้สินที่พ่อก่อนั้นเพิ่มพูนอย่างไม่มีขีดจำกัด ชีวิตประสบแต่ปัญหาจนเธอต้องหนีครั้งแล้วครั้งเล่าใบหน้าของนลินยามนี้ไม่เหลือร่องรอยของความสุขแม้เพียงสักนิด เธอคิดแต่ว่าครั้งนี้จะต้องหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทางข้างหน้าบางทีอาจจะยังมีความหวัง

จารวีและนลินอยู่อย่างไร้ญาติขาดมิตรเพราะโดนตัดขาดจากพฤติกรรมของธาวันที่ไปกู้หนี้ยืมสินหลอกพวกเขาหลายสิ่งหลายอย่างด้วยภาพลักษณ์น่าเชื่อถือจนไม่มีใครอยากยื่นมือมาช่วยสองแม่ลูกที่ไม่ได้รู้เรื่องนั้นด้วยเลยแม้แต่น้อยเมื่อร่างกายเจ็บป่วยมากขึ้น จารวีจึงไม่อาจทำงานหามรุ่งหามค่ำได้อีกต่อไป แค่ประคองสติตัวเองให้คงอยู่ได้ก็นับว่าเก่งมากแล้วคนเป็นแม่ล้มป่วยขนาดนี้ นลินจึงลาออกจากโรงเรียน ทำงานรับจ้างจิปาถะเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัวและใช้เวลาที่ว่างดูแลแม่เพียงคนเดียวของเธอแต่เพราะคนเป็นพ่อที่หายหัวไปหลายเดือนสร้างหนี้ไม่รู้จักหยุด ทำให้เงินเหล่านั้นถูกเจ้าหนี้ริบไปจนเกือบหมดเหลือเพียงเศษเงินที่ไม่อาจทำอะไรได้มากแม้จะได้รักษาตัวในโรงพยาบาลรัฐแต่ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นก็มีไม่น้อย นลินจึงแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือจากญาติ ๆ หวังว่าอย่างน้อยจะมีเงินที่สามารถซื้อของกินที่แม่ชอบมาให้ทานได้บ้าง แต่ไม่มีใครเลยสักคนหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้

สามชั่วโมงผ่านไปนลินจนตรอกอยู่ทางตัน ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะปีนกำแพงสูงหนีเพราะเศร้ากับเรื่องของแม่จนกินข้าวไม่ลงมาหลายวัน เธอถอยหลังติดกำแพง ด้านหน้าเป็นพวกชายร่างใหญ่ที่กรูกันเข้ามาหา “แก มานี่มา” เขากวักมือเรียกนลินให้ไปหา “ฉันเหนื่อยแล้วนะ รีบมาหาฉันดี ๆ เร็วเข้า” หากแต่นลินไม่ขยับเก็บแรงเอาไว้อย่างน้อยถ้าไม่กระโดดข้ามกำแพงก็หาทางวิ่งทะลุวงล้อมของคนพวกนั้นไป ที่เหลือก็แล้วแต่เวรแต่กรรมที่ทำมา“หูหนวกหรือไง ฉันบอกให้รีบมา” เขาตะโกนลั่น ทำท่าทางข่มขู่ ทันใดนั้น ธาวันก็มายืนอยู่ตรงนั้นด้วย สีหน้าเยาะเย้ยที่เห็นว่านลินไม่อาจหนีไปไหนได้ โพล่งออกมาว่า “ไปทำงานที่ร้านเหล้าเถอะน่า ไม่มีวิธีไหนใช้หนี้หมดเร็วได้เท่านี้อีกแล้ว แถมแกยังจะมีเงินเหลือไว้เรียนต่อด้วยนี่&rdq

เขาไม่เคยคิดเลยว่าการอยากทำความรู้จักใครสักคนจะทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้ อยู่ดี ๆ ก็ไม่กล้าขึ้นมาทั้งที่เคยมั่นใจมาตลอดว่าแค่เอ่ยปากนิดเดียว ไม่ว่าสาวที่ไหนก็ต้องยินดีตอบตกลงไปแล้ว ครั้นตัดสินใจว่าจะลองทำอย่างนั้นจึงเดินดุ่มเข้าไปหาด้วยสีหน้าสบาย ๆ ตอนที่นลินออกมาพักข้างนอกร้าน “เอ่อ... คือ...” สีหน้าเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเวลาที่ดวงตาสีเขียวอมเทาจ้องมา “คือว่า...” “...” นลินมองคนแปลกหน้า ไม่ใส่ใจมากนักเพราะไม่อยากตกหลุมพรางของใครอีกแล้ว “คือว่า...” หนุ่มหล่อที่มักถูกลงข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ว่าเป็นคาสโนว่ายังคงอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก “มาสมัครงานเหรอ” นลินเป็นฝ่ายถามเพราะเห็นว่าคนตร

“เฮ้ย ถ้าแกไม่อยากเจ็บตัวก็ถอยไป” หนึ่งในกลุ่มตะโกนบอกนราวิชญ์แต่เจ้าตัวไม่ยอมถอยตามคำสั่ง แขนข้างหนึ่งยังคงโอบกอดนลินเอาไว้เพราะกลัวเธอจะร่วงลงไปในแม่น้ำข้างล่าง “ใครจะอยากเจ็บตัว พวกแกอยากได้เงินเหรอ ฉันมีเงินเยอะนะ” เขาตะโกนตอบมั่นใจว่าถ้าคนเหล่านี้เป็นเจ้าหนี้ของนลินคงจะยอมจบลงที่การเจรจาอย่างง่ายดาย แต่กระนั้น พวกเขาไม่ใช่ลูกน้องเจ้าหนี้ธรรมดาแต่เป็นลูกน้องของคนที่โดนนลินเฉือนส่วนสำคัญของผู้ชายไปต่างหาก เรื่องราวจึงไม่อาจจบลงที่จ่ายเงินแล้วแยกย้าย “ฉันให้เวลาแกสามวิ ถ้าไม่ขยับอย่าหาว่าไม่เตือน” สีหน้าของนักเลงไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย “สาม สอง หนึ่ง” นราวิชญ์ไม่ขยับเตรียมพร้อมเผชิญหน้าทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของตนเอง ก่อนจะหันมาหานลิน &ldq