Lahat ng Kabanata ng ฉันเป็นเจ้าสาวของคุณผี(I am the bride of the ghost): Kabanata 21 - Kabanata 30

"ข้าวหอมเหรอ...แล้วเธอล่ะมาทำอะไรที่นี่" ฉันถามข้าวหอมกลับด้วยความสงสัย ข้าวหอมทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วพูดว่า "มาเดินเล่นน่ะ" "โกหกให้มันเนียนกว่านี้หน่อยสิ" ฉันพูดพร้อมจับผิดข้าวหอมหรือว่ายัยนี่จะเป็นพวกเดียวกับไอ้คนที่วิ่งหนีมาเมื่อกี้ "มะ...ไม่ได้โกหก...แล้วเธอล่ะมาทำอะไร" ข้าวหอมถามฉันแล้วมองฉันอย่างจับพิรุธ"มาเดตกับแฟน" "ตรงนี้เนี่ยนะ" "ใช่ เธอมาขัดจังหวะทำไมล่ะ" ฉันพูดแล้วคล้องแขนคุณวาคินอย่างแนบชิดสนิทสนม ข้าวหอมจึงมองแล้วพยักหน้าด้วยความเข้าใจก่อนจะพูดว่า "โรงแรมตรงนั้นก็มีนะ ราคาถูกด้วย ดีกว่ามาตากยุงและมาทนเหม็นในซอยแคบๆแบบนี้" "คิดอะไรของเธอเนี่ย" ฉันพูดพลางค้อนใส่ข้าวหอม "ไม่ต้องอายน่าเรื่องปกติ" ข้าวหอมพูดยิ้มๆ แต่ยิ้มด้วยรอยยิ้มจริงใจไม่ได้ยิ้มเหยียดๆเหมือนครั้งนั้นที่เจอกัน "อ๊ากกกกกก" เสียงผู้ชายร้องขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ส่งผลให้คุณวาคินจับมือฉันวิ่งไปตามเสียงนั้นและข้าวหอมก็วิ่งตาม เมื่อมาถึงก็เห็นผู้ชายคนนั้นเหมือนกำลังปัดป่ายมือไปมากับอากาศคล้ายกำลังหนีสิ่งที่มองไม่เห็น "ปล่อยกู ปล่อยกู ปล่อยกู" ผู้ชายคนนั้นพูดพลางทำสีหน้าหวาดกลัว "นี่มันอะไรกันเนี่ย" ข้าวหอมพ

วันต่อมา วันนี้ฉันไม่มีเรียน ฉันจึงไปร้านกาแฟของข้าวหอมเผื่อสมัครงาน ฉันสแกนคิวอาร์โค้ดแล้วมาตามพิกัดที่มันเด้งขึ้นมา ร้านกาแฟของข้าวหอมเป็นร้านกาแฟสไตล์มินิมอลมีสองชั้น ชั้นบนมี10โต๊ะ ชั้นล่างมี5โต๊ะ และมีมุมถ่ายรูปสวยๆด้วยความที่อยู่ใกล้ออฟฟิศและมหาลัยแถมยังเดินทางสะดวกโดยจึงทำให้มีลูกค้าเยอะ "มาไวนะเนี่ย นึกว่าจะคิดนานกว่านี้" ข้าวหอมทักฉันที่เดินเข้ามาในร้าน ภายในร้านมีข้าวหอมและพนักงานสามคนรวมกันเป็นสี่คน"ช่วงนี้ไม่มีงานน่ะสิ ไม่อยากกลับไปทำงานเก่าด้วยเบื่อคนหัวงู" ฉันตอบข้าวหอม "เออก็จริง ว่าแต่วันนี้เริ่มงานได้เลยไหม พอดีว่ามีลูกค้าจากออฟฟิศสั่งทั้งกาแฟและขนมอ่ะ กลัวทำไม่ทัน" ข้าวหอมถามฉันแล้วทำหน้าเชิงขอร้อง "ได้ๆ ฉันช่วยได้หมดแหละ ฉันเคยทำงานพาร์ทไทม์ร้านกาแฟอยู่" "ดีเลย จะได้ไม่ต้องสอน" ข้าวหอมพูดแล้วดึงฉันไปทำน้ำตามออเดอร์ที่ลูกค้าจากออฟฟิศสั่งแล้วยื่นสูตรน้ำของทางร้านให้ฉันดู ฉันจึงพูดว่า "ไม่กลัวฉันเอาสูตรน้ำไปแล้วไปเปิดร้านกาแฟแข่งเหรอไง" "ไม่กลัวหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น" ข้าวหอมพูด "แหม ไว้ใจกันง่ายจริงๆ ฉันจะบอกให้คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ" ฉันบอกข้าวหอม"เ

ฉันเล่าเหตุการที่เกิดขึ้นให้กรฟัง กรมันขมวดคิ้วแล้วทำสีหน้าไม่สู้ดี "สมัยนี้ยังมีคนเล่นของอยู่เหรอวะ โคตรน่ากลัวเลย" "มึงพากูไปเอาน้ำมนต์ที่วัดหน่อยนะ เฮียบอกว่าถ้าข้าวหอมไม่ได้ดื่มน้ำมนต์ก็จะตายภายใน7วัน" ฉันพูดกับกร กรจึงพยักหน้ารัวๆ "มึงสันนิษฐานว่าเป็นใบบัวใช่ไหม" กรถาม "ใช่ แต่ก็ต้องรอดูว่าถ้าถอนของออกแล้วจะใช่มันจริงๆไหม" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเครียด "กูอยากรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เป็นใครมากกว่า หมายถึง....ถ้าใบบัวมันเล่นของจริง คนที่ทำของให้ไอ้ใบบัวคงจะเก่งและเชี่ยวชาญมากเลยนะที่ทำให้สภาพของข้าวหอมเป็นแบบนี้" กรพูดพลางทำสีหน้าเครียดๆ ฉันหันไปมองคุณวาคินเขาทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างแล้วทำสีหน้าเคร่งขรึม "เฮียเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันยื่นมือไปแตะแขนเขาแล้วถาม เขาจึงส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร "เราไปเอาน้ำมนต์กันวันนี้เลยดีกว่า รีบถอนของจะดีที่สุดเผื่อในระหว่างนี้ พวกมันจะเล่นของอะไรใส่เราอีก" คุณวาคินพูด "งั้นก็ไปกันเถอะ" ฉันพูดแล้วชวนทั้งสอง"อิงฟ้า" เขาเรียกชื่อใครบางคน จากนั้นร่างหนึ่งจึงปรากฏกายขึ้น เธอเป็นหญิงสาวที่ใส่ชุดไทย ฉันกับไอ้กรพากันตกใจจนร้องออกมา "ว้าย"

"นายครับ เป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆด้วย ผู้หญิงที่ชื่อใบบัว" คุณนทีหันมาพูดกับคุณวาคิน "ใครเป็นคนบงการ?" คุณวาคินทำหน้าเคร่งขรึม "ยังระบุตัวตนไม่ได้ครับมีเพียงผีบริวารที่มาเฝ้าใบบัวเท่านั้นผมจัดการไปแล้วครับ ผมคิดว่าคนบงการเป็นสายดำที่แกร่งกล้าในระดับนึงเลยครับ" "อืม กูรู้แล้วขอบใจมึงมาก" คุณวาคินพูด คุณนทีจึงก้มโค้งให้ "แล้วอาการใบบัวเป็นยังไงเหรอคะ" ฉันหันไปถามคุณนที "ดิ้นทุรนทุรายเลยครับถ้าของย้อนเข้าตัวจะเจ็บกว่าเป็นสิบๆเท่า" คุณนทีตอบ "สมน้ำหน้า" ข้าวหอมพูดด้วยความโมโห "แล้วสรุปเรื่องไอ้กันกับพี่ข้าวสวยเนี่ย มันยังไงเหรอ" ฉันหันไปถามพี่ข้าวสวยและข้าวหอม "เรื่องมันมีอยู่ว่า" พี่ข้าวสวยพูดแล้วจิกมือตัวเองแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ "ไอ้สารเลวกันมันมาจีบพี่แต่พี่ไม่เล่นด้วย มันจึงหันไปใช้วิชาไสยศาสตร์ มันเอาน้ำมันราคะมาสาดใส่พี่ทำให้พี่ตกไปเป็นของมันแล้ว...แล้วยังไม่พอ..ฮึก...ฮือๆ มันพาเพื่อนมันมารุมข่มขืนพี่...ฮือ...พี่ขอร้องแล้วแต่มันก็...มันก็ยังทำ...ฮึก...ฮือๆ มันถ่ายคลิปพี่ไว้ด้วย" พี่ข้าวหอมร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและเคียดแค้น"มันขู่ว่าจะปล่อยคลิปพี่ ถ้าพี่ไม่ยอมมีอะไรกับ

ฉันกับข้าวหอมแยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันเดินมานั่งรอรถที่ป้ายรถเมล์ "เฮียเรานั่งแท็กซี่กลับกันไหม จะได้ถึงห้องเร็วๆ" ฉันหันไปถามเขาด้วยเคยชิน ก็พบกับความว่างเปล่าใจฉันรู้สึกหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ ฉันพยายามปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไรฉันโบกแท็กซี่กลับบ้านด้วยใจห่อเหี่ยว ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกรถ "หนูๆไม่พาแฟนขึ้นรถมาด้วยเหรอ" คุณลุงแท็กซี่พูดขึ้นพลางชี้นิ้วออกไปนอกรถ ฉันรีบหันไปมองด้วยความดีใจทันที.....แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเพราะมองออกไปก็มีแค่ป้ายสแตนดี้นักแสดงชายเท่านั้น "นั่นมันป้ายแสตนดี้ค่ะ ไม่ใช่คน" ฉันตอบคุณลุงด้วยน้ำเสียงผิดหวัง"อ้าวเหรอ โทษที ลุงแก่แล้วสายตาไม่ค่อยดีน่ะ" คุณลุงพูดจบก็ขับรถออกจากบริเวณนี้ทันที ฉันเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งพลางคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างฉันกับคุณวาคิน น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอยู่ดี ฉันใช้มือเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งรถแท็กซี่มาจอดที่หน้าหอพัก ฉันจ่ายเงินแล้วเดินเข้าหอพักไป เมื่อมาถึงห้องฉันรีบเดินไปที่เตียงแล้วฟุบหน้าลงกับหมอนร้องไห้อย่างสุดกลั้น "ฮือๆ...ฮือๆ..." "ก๊อกๆ ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันเงยหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยครา