Lahat ng Kabanata ng ฉันเป็นเจ้าสาวของคุณผี(I am the bride of the ghost): Kabanata 31 - Kabanata 40

"เฮีย...ต่อไปนี้เรามาใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างมีความสุขกันเถอะค่ะ" ฉันพูดและกอดเขาอีกครั้ง "ได้สิ เฮียกะว่าจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว" เขายิ้มแล้วจับมือฉันเดินไปที่สวนหลังบ้าน "แอ๊ดดดดดด" เขาเปิดทางลับใต้ดิน ซึ่งฉันอดมองด้วยความแปลกใจไม่ได้ต่อให้สังเกตก็อาจจะไม่เจอห้องลับเพราะมันเนียนมากเนียนไปกับสวนเลย เขาจับมือฉันเดินลงบันได "แค่กๆ แค่กๆ" ฉันไอออกมาเพราะฝุ่นเยอะ "เป็นอะไรหรือเปล่า" เขาหันมาถามด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงส่ายหน้าแล้วตอบว่า "ไม่เป็นไรค่ะ แค่ฝุ่นเยอะเฉยๆ" "เฮียยกให้แพรหมดเลยนะ เป็นสินสอดของแพร" เขาชี้ไปที่ทองแท่งซึ่งวางอยู่เกือบจะเต็มห้อง "สินสอดเหรอคะ" ฉันทำตาโตด้วยความตกใจพร้อมกับเอามือมาปิดปาก "ใช่ครับ...แต่งงานกับเฮียนะแพร" เขาพูดแล้วดึงมือฉันไปจับไว้ ฉันจึงพยักหน้ารัวๆ "แต่งค่ะ...ฮือๆ" "ร้องไห้อีกแล้ว" เขาดึงฉันไปกอดแล้วลูบหลังฉันเบาๆ "ทุกอย่างของเฮียเป็นของแพรหมดเลยนะ...รวมทั้งหัวใจของเฮียด้วย" เขาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ "โห หวานจังเลยค่ะ" ฉันยิ้มด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ "เฮียเพอร์เฟคไหมล่ะ หาแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก หล่อแถมยังรวยด้วย" เขาพูดกลั้วหัวเราะแล้วชี้ไปที่

หนึ่งเดือนต่อมา ฉันกับคุณวาคินตัวติดกันตลอด24ชั่วโมง เราแทบจะไม่แยกกันไปไหนนอกจากเวลาที่ฉันอาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัว "เฮียรักแพรไหมคะ" ฉันหันไปถามเขา เขาหัวเราะแล้วตอบว่า "รักสิ รักมากด้วย" แล้วจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ "ถามทุกวันไม่เบื่อเหรอไง" เขาถาม "ไม่เบื่อค่ะ แพรอยากจะฟังทุกวันเลย" ฉันตอบแล้วยิ้มกว้าง "งั้นอัดเสียงเฮียไว้เลยไหมล่ะ" เขาพูดอย่างหยอกล้อ "เป็นความคิดที่ดีค่ะ" ฉันพูดแล้วหยิบมือถือมากดอัดเสียง"เฮียรักแพรไหมคะ" ฉันถามเขาอีกรอบ "รักสิ วาคินรักแพรวาที่สุด" เขาพูดจบ เราสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน "เรามาอัดวีดีโอด้วยดีกว่า" ฉันพูดแล้วหยิบมือถือมากดอัดวีดีโอ เขากับฉันนั่งกันอยู่บนเตียง "วีดีโอเริ่มแล้วค่ะ" ฉันพูดกับเขา เขาจึงมองกล้องแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วหันมาหอมแก้มฉัน"เฮียอ่ะ แพรไม่ได้บอกให้ทำแบบนี้สักหน่อย" ฉันงอแงใส่เขาแล้วทำท่าเขินอาย"ก็แพรน่ารัก เฮียเลยมันเขี้ยวอ่ะ" เขาพูดแล้วมาดึงแก้มฉันไว้จากนั้นจึงจุ๊บที่ริมฝีปากฉัน"เพี๊ยะ" ฉันฟาดต้นแขนเขาหนึ่งที"โอ๊ย เฮียเจ็บนะ" เขาร้องแล้วเอามือลูบแขนตัวเองอย่างน่าสงสาร "แพรอัดวีดีโออยู่นะ เฮียทำตัวหื่นทำไมล่ะ" "โธ่ ทำไ

"วารินคือใครเหรอคะเฮีย" ฉันถามเขา เขาทำหน้าเคร่งเครียดแล้วตอบว่า"วารินเป็นน้องสาวของผม" "เฮียมีน้องสาวด้วยเหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย เขาหันหน้ามาหาดึงฉันไปกอดและพูดว่า"เฮียขอโทษ เฮียทำให้แพรต้องตาย" "เฮียจำอดีตได้แล้วเหรอคะ" "ใช่" เขาตอบพร้อมทำสีหน้าเศร้า"เล่าให้แพรฟังได้ไหมคะ" ฉันถามพร้อมสบสายตาเขา เขาชั่งใจอยู่สักพักแล้วตอบว่า "ได้" เขาเดินจับมือฉันเข้าไปในคฤหาสน์แล้วปลดกรอบรูปตัวเองออกจากฝาผนัง ข้างหลังกรอบรูปมีรูปซ่อนอยู่เป็นรูปเขาและผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหมือนฉันราวกับว่าเป็นคนเดียวกัน ในรูปคนทั้งสองจับมือกันและยิ้มให้กันอย่างมีความสุข "ผู้หญิงคนนี้คือแพร" เขาชี้ที่รูปถ่ายแล้วมองหน้าฉัน "จริงเหรอคะ เราเป็นคนรักกันตั้งแต่ชาติก่อนเลยเหรอเนี่ย" ฉันทำสีหน้าประหลาดใจ "แพรพร้อมจะรับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วหรือยัง แต่สิ่งที่แพรจะได้รับรู้มันอาจจะทำให้แพรเจ็บปวด" "แพรพร้อมค่ะเฮีย" ฉันพูดจบเขาก็บอกให้ฉันหลับตานั่งสมาธิพร้อมพนมมือ เรานั่งสมาธิโดยหันหน้าเข้าหากัน ฉันได้ยินเขาสวดมนต์และท่องคาถาอยู่หลายบท จากนั้นฉันจึงสัมผัสได้ว่าเขาเอามือมาวางบนเปลือกตาที่หลับอยู่ของฉัน ทันใดนั

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย "เฮีย นี่ห้องใคร ไม่ใช่ห้องแพรนี่คะ" ฉันพูดขึ้น ภายในห้องเงียบเชียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ"เฮีย หายไปไหนเนี่ยได้ยินแพรหรือเปล่า ถ้าเฮียไม่มาแพรจะโกรธแล้วนะ" ฉันตะโกนบอกเขา"แอ๊ดดดดด " เสียงประตูเปิดเข้ามา ฉันจึงมองด้วยความดีใจแต่ก็พบว่าเป็นข้าวหอม"เป็นยังไงบ้าง" ข้าวหอมถามฉันแล้วเดินเข้ามาตบไหล่ฉันเบาๆ อย่างปลอบใจ"เฮียล่ะ เฮียไปไหน" ฉันถามข้าวหอม ข้าวหอมเม้มปากแต่ไม่ได้ตอบคำถามแแล้วมองหน้าฉันด้วยความห่วงใย"เฮ้ย มองหน้าฉันแบบนั้นทำไมเนี่ย เธอไปส่งฉันที่หอพักหน่อยสิ เฮียคงรอฉันอยู่ในห้อง" ฉันพูดแล้วจีบมือข้าวหอมไว้"แพร...เธอกำลังหลอกตัวเองอยู่ใช่ไหม""ฮึก...ฮือๆ ....ไม่...ฉันไม่ได้หลอก....เฮียรอฉันอยู่ เขาต้องรอฉันอยู่แน่ๆ" ฉันร้องไห้สะอีกสะอื้น ข้าวหอมจึงดึงฉันไปกอดแล้วลูบหลังฉันเบาๆ และพูดว่า"ร้องไห้ออกมาเถอะ ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด""ฮือๆ ...ฮึก....มันไม่จริงใช่ไหม..ฮือๆ ..." ฉันร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจน้ำตาแทบไหลเป็นสายเลือด มันต้องไม่ใช่ความจริงเขายังอยู่กับฉัน เขาไม่ได้จากฉันไปไหน"เธอไปส่งฉันที่หอพักหน่อยนะข้าวหอม ฉันขอร้อง" ฉันพูดขึ้นเมื่อร้องไห้สักพักใหญ

ช่วงสายวันต่อมา "โอ๊ยยยยยยย" ฉันร้องคร่ำครวญพลางลุกจากที่นอน คุณวาคินจึงมาประคองฉันไว้และถามว่า"เป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายเหรอ" "ใช่ แพรไม่สบาย ไม่สบายสุดๆเลยด้วย" ฉันตอบพร้อมทำหน้างอง้ำใส่เขาและเดินกระเผลกเข้าห้องน้ำ เมื่อคืนเขาจัดหนักจัดเต็มมาก คลั่งแบบไม่ไหว สภาพฉันถึงเป็นแบบนี้(⁠T⁠T⁠) "เฮียขอโทษ ก็เฮียคิดถึงแพรนี่ครับ" เขาเดินมากอดจากทางด้านหลังและอุ้มฉันเข้าห้องน้ำและอาบน้ำให้ จากนั้นฉันก็แต่งตัวแล้วออกไปทำงานที่ร้านกาแฟของข้าวหอมส่วนคุณวาคินก็ไปนั่งเฝ้าฉันเหมือนเดิมวันนี้เป็นวันก่อนเทศกาลปีใหม่ทางร้านจึงตกแต่งอย่างสวยงาม ฉันกับข้าวหอมใส่มงกุฎและชุดกระโปรงสีขาวดูเหมือนนางฟ้าและแจกลูกอม คุ๊กกี้และขนมอีกหลายอย่างเป็นของสมนาคุณให้แก่ลูกค้าที่หน้าร้าน"เดี๋ยวมานะ ไปเข้าห้องน้ำแป็บนึง" ข้าวหอมพูดแล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้าน"น้องแพร วันนี้สวยจังเลยนะครับ" เสียงไอ้กันทักฉันขึ้นแล้วทำหน้าตาหื่นๆ คุณวาคินจึงรีบลอยมาประกบข้างฉันทันทีแต่เขาไม่ได้ปรากฏกาย"มีอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีรบกวนหลบทางลูกค้าหน่อยค่ะมันเกะกะ" ฉันพูดด้วยสีหน้าไม่ชอบใจเล็กน้อย ไอ้บ้านี่ก็หน้าด้านจริงๆ ยังมาทำลอยหน้าลอยตาอยู