Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

เสียงปิดประตูห้องเรียกสติเทมส์ที่นั่งเหม่อลอยสักพักให้กลับมา ก่อนมองไปทางเพียงฟ้าที่ถือของพะรุงพะรังเข้าไปวางในครัวแล้วถึงค่อยออกมาหาเทมส์ที่นั่งอยู่หน้าทีวี“เทมส์ กลับมานานแล้วเหรอคะ”เพียงฟ้าเอ่ยถามคนที่นั่งเงียบไม่เข้าไปกอดตั้งแต่หน้าประตูเหมือนเคย ถึงจะแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าเทมส์อาจจะเหนื่อย เดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วมองสบตาคมที่จ้องเธออยู่ก่อนแล้ว“ครับ แล้วเพียงล่ะทำไมเพิ่งกลับ ที่บ้านยุ่งเหรอครับ”“คือ…พี่คุยกับแม่เพลินไปหน่อยน่ะเลยมาช้า แล้วกินอะไรรึยังคะ”เพียงฟ้าอึกอักก่อนจะตอบเลี่ยงๆแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที วันนี้เธอคุยกับคนที่พ่ออยากให้แต่งงานรู้เรื่องแล้ว ดีที่เคยรู้จักกันมาก่อนแล้วอีกฝ่ายก็มีแฟนอยู่แล้วถึงได้เข้าใจกันง่ายๆ ตอนนี้เธอก็เลยโล่งใจมากจริงๆ“กินที่บ้านไอ้ตุลย์มาครับ เพียงก็น่าจะกินมาแล้วใช่มั้ย”“ค่ะ พี่กินมาแล้ว”เพียงฟ้ายังคงตอบพร้อมรอยยิ้มบาง แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เลยกับท่าทีที่ดูนิ่งขรึมของเทมส์ คนที่เราอยู่ด้วยทุกวันเปลี่ยนไปใครจะไม่รู้บ้าง“อีกแค่ไม่ถึงเดือนเทมส์ก็ต้องไปเมกาแล้วนะครับ เหมือนช่วงนี้เพียงยุ่งมากกว่าเดิมอีกเนอะ”“อะไรกั

แรงสั่นจากมือถือที่ข้างเตียงดึงสายตาของเพียงฟ้าที่กำลังนั่งเหม่อลอยให้หยิบมาดู ถึงได้เห็นว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้บันทึกไว้ แม้จะสงสัยแต่ก็กดรับเพราะคิดว่าคงมาจากคนรู้จักเพราะมีไม่กี่คนที่มีเบอร์ติดต่อเธอ“ใครคะ”“พี่เพียงครับผมเอง ตุลย์เพื่อนเทมส์ พอดีผมแอบเอาเบอร์พี่มาจากเครื่องมันครับ”เสียงร้อนรนจากปลายสายทำให้เพียงฟ้าเอะใจ ก่อนจะรีบถามกลับด้วยใจที่เป็นกังวลเพราะตุลย์ไม่ได้มีเรื่องจำเป็นอะไรต้องติดต่อเธอหากมันไม่เกี่ยวกับเทมส์“ตุลย์เหรอ มีอะไรรึเปล่าคะ”“เทมส์มันจะไปเมกาพรุ่งนี้แล้วนะพี่ มันจะไม่ยอมบอกแต่ผมคิดว่าพี่ควรรู้ ยังไงถ้าพี่อยากไปส่งมันก็ตามเวลาที่ผมส่งให้ในไลน์นะครับ”ตุลย์รีบบอกธุระที่ตัดสินใจเองแม้ว่าเทมส์รู้อาจจะถูกโกรธหนักที่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แต่เพราะไม่อยากให้เพื่อนติดค้างอะไรก่อนไปถึงได้ทำแบบนี้ ส่วนหลังจากนี้จะเป็นไงก็คงแล้วแต่เพียงฟ้าว่าจะมาเจอเทมส์หรือเปล่า“ขอบคุณมากนะตุลย์ พี่จะไปค่ะแต่คงไม่เข้าไปหา เทมส์คงไม่อยากเห็นหน้าพี่”เพียงฟ้าตอบตามที่คิด ไม่อยากไปทำให้เทมส์ไม่สบายใจ ถ้าเจ้าตัวคิดจะไปโดยไม่บอกกันแบบนี้ก็คงไม่อยากให้เธอรู้จริงๆ อย่างน้อยก็ขอได้ไปเ

สองปีต่อมา…ท่าทางของเพียงฟ้าที่ดูไม่สบายใจเท่าไหร่ไม่รอดพ้นจากสายตาเพื่อนรักอย่างปัทมาไปได้ ยามพักเที่ยงที่เวลาน้อยนิดจนข้าวแทบย่อยไม่ทันแบบนี้ เจ้าตัวถึงได้ปรี่เข้ามานั่งใกล้ๆแล้วถามเพื่อนถึงสาเหตุที่พอจะเดาได้ทันที“ทะเลาะกับที่บ้านมาอีกเหรอ”“ก็เหมือนเดิม อยากให้เราแต่งงานสักที”เพียงฟ้าเงยหน้าขึ้นตอบเพื่อน ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเขี่ยข้าวในจานเล่นอย่างไม่นึกอยากจะกินเข้าไปสักนิด เพียงฟ้าถูกเรียกเข้าไปที่บ้านอีกรอบเมื่อวันหยุดที่ผ่านมา จะบอกว่าถูกเรียกเข้าไปทุกๆเดือนก็ไม่แปลกเพราะตอนนี้เธอกำลังถูกกดดันจากพ่ออย่างหนักเรื่องคู่ชีวิต เพียงเพราะเธออายุมากขึ้นทุกๆวัน“เฮ้อ ก็เข้าใจนะอายุพวกเราไม่ใช่น้อยๆแล้วเค้าคงอยากให้มีครอบครัวดีๆ”ปัทมาบอกอย่างเข้าใจ แต่ก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้ที่โดนกดดันแบบนั้นโดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่ถูกใจใครสักคน“แต่เราไม่ได้อยากมีใครไงปัท เราแค่อยากอยู่คนเดียว”“เพียง…ยังไม่ลืมเค้าใช่มั้ย”ปัทมาถามออกมาด้วยท่าทางเกรงใจ เพราะไม่รู้ว่าจนป่านนี้เพื่อนเธอยังเจ็บปวดกับเรื่องนี้อยู่รึเปล่า“เราไม่ได้คิดจะลืมเลยต่างหาก”“สองปีแล้วนะเพียง ป่านนี้เค้าจะยังรอเพียงอยู่เหรอ ไม่ได้

เสียงถามด้วยความตกใจบวกกับร่างกายใหญ่โตที่เข้ามารับได้ทันท่วงที เพียงฟ้าถึงได้รอดจากการตกลงไปในน้ำทะเลแต่ถูกกอดเอาไว้จนแนบชิดอกแกร่งแทน “ขะ ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรแล้ว”เพียงฟ้าตอบก่อนเงยขึ้นมองใบหน้าคมคายที่ก้มลงมาใกล้ชิดแถมยังยิ้มให้อย่างใจดีอีกต่างหาก เธอค่อยๆดันตัวออกอย่างเคอะเขินที่ดันทำตัวซุ่มซ่ามแบบนี้ แขนแกร่งยอมคลายออกและปล่อยเธอแต่ก็ยังคงระวังกลัวเธอจะล้มลงไปอีก พอเห็นว่าเพียงฟ้ายืนได้ปกติถึงได้ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ“เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”เสียงทุ้มถามพลางมองที่เท้าเธออย่างเป็นห่วงเกรงว่าจะมีตรงไหนเป็นแผล เพียงฟ้ารีบส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะขอบคุณอีกครั้งอย่างจริงใจ“ไม่เจ็บค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยไว้”“ไม่เป็นไรครับ มาคนเดียวเหรอครับ”คนใจดียิ้มให้อีกครั้งก่อนจะถามพลางมองไปรอบๆเมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่แถวนี้เลย“มากับเพื่อนค่ะ แต่ว่าอยู่ทางนู้นพอดีมาเดินเล่นตรงนี้คนเดียวค่ะ”“เหรอครับ ระวังหน่อยก็ดีครับแถวนี้โขดหินลื่นมากผมเองก็ลื่นอยู่ประจำเลย”ท่าทีเป็นมิตรแถมยังยิ้มเก่งทำให้เพียงฟ้าคลายความอึดอัดลงไปมาก ให้เดาก็คงเป็นคนที่มาบ่อยๆหรือว่าอาจจะอยู่แถวๆนี้ถึงได้ดูคุ้นชินพื้นที่นัก

ลมเย็นๆที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้าช่วยให้สติที่พร่าเลือนแจ่มชัดขึ้นมาอีกนิด แม้จะยังไม่มากพอให้เดินเล่นได้อย่างใจคิดแต่แค่ได้นั่งมองทะเลยามค่ำคืนและหมู่ดาวที่เกลื่อนอยู่เต็มท้องฟ้า เท่านี้เพียงฟ้าที่เก็บกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ตลอดเวลาก็สบายใจขึ้นมากแล้ว สบายใจที่จะสามารถร้องไห้ออกมาได้อย่างที่ต้องการโดยที่ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าใครจะเห็นอีก ร้องไห้ ให้สมกับที่หัวใจดวงนี้มันอดทนอดกลั้น แบกรับทุกความเจ็บปวดเอาไว้มากมายจนรู้สึกผิดกับตัวเองคนที่ไม่อยากมีความรัก คนที่กลัวจะรักใครจนต้องเจ็บปวด ความรักที่เธอไม่เคยนึกศรัทธามาตั้งแต่แรก มาตอนนี้กลับต้องเจ็บปวดทรมานเพราะมันอย่างไม่อาจหาทางออกได้ ไม่โทษใครทั้งนั้นนอกจากตัวเอง ทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้นมาจนถึงตอนนี้เธอเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นและจบลงแบบนี้เอง น้ำตาไหลลงอาบแก้มเนียนอยู่ตลอดเวลาราวกับมันจะหยุดลงไม่ได้ มือสวยยกขวดไวน์ที่แอบเอามาจากในครัวขึ้นดื่มราวคนกระหายน้ำ ถ้าปัทมารู้คงโดนดุที่ออกมาแบบนี้แถมยังดื่มต่อเหมือนคนขี้เมาอีกต่างหาก แต่เพียงฟ้าก็แค่อยากทำตามใจตัวเองสักวัน ปลดปล่อยทุกความรู้สึกที่เก็บไว้ออกมาอย่างซื่อสัตย์กับตัวเอง ถ้าตอนนี้มันเจ็บป