All Chapters of นางร้ายเช่นข้าหมายครองคู่กับพระรอง: Chapter 1 - Chapter 10

ครั้งแรกที่รู้สึกตัวแล้วพบว่าตัวเองโผล่มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้นั่น หญิงสาวทั้งตกใจและหวั่นวิตกอย่างมาก นางกรีดร้องและวิ่งวนไปรอบๆ เพื่อหาทางกลับบ้าน แต่แล้วเมื่อได้ยินสาวใช้เรียกตนว่า คุณหนูเสี่ยวถิง หญิงสาวก็ถึงกลับผงะไปครู่หนึ่ง กระทั่งสอบถามจนได้ความว่าแท้จริงตนนั่นทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่ตัวเองเป็นแฟนคลับตัวยง! “คุณหนูรองกู่ กู่เสี่ยวถิง” “เจ้าค่ะ กู่เสี่ยวถิงคือชื่อของท่าน” ความตื่นเต้นพลันแวบเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ทะลุมิติเข้ามาในนิยายว่าเหลือเชื่อแล้ว นี่ยังได้รับบทเด่นเป็นตัวเอกเสียด้วย! แต่เดี๋ยวนะ... กู่เสี่ยวถิงคือนางร้ายนี่หว่า! โอ๊ยย นางร้ายที่กระหายพระเอกใจจะขาด กระทำเรื่องร้ายกาจสารพัด สุดท้ายไม่พ้นถูกพระเอกของเรื่องฆ่าตายเสียอีก “คะ...คุณหนูเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ บ่นพึมพำอะไรหรือ” กู่เสี่ยวถิงไม่ได้สนใจฟังคำถามจากสาวใช้ นางเดินวนไปวนมาสักพักก็คล้ายจะนึกอะไรออก “คุณชายสามอย่างไรเล่า!” คุณชายสามสกุลโจว โจวโซวเชิน เขาคนนี้เป็นบุรุษเพียงคนเดียวที่ทั้งอ่อนโยนและแสนดี ที่สำคัญคือเป็นสหายรักกับแม่ทัพจงซึ่งเป็นพระเอกของเรื่อง หากเข

การไม่เป็นที่ต้องการ ไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว ความเหงา อ้างว้าง และเจ็บปวดที่ถูกหมางเมินนั่น นำพาให้ความรู้สึกของสามีภรรยาในนามค่อยๆ เปลี่ยนไป คนหนึ่งอยากก้าวผ่านความสัมพันธ์และครองรักกันไปจนแก่เฒ่า แต่กับอีกคน...อย่างไรก็ไม่อาจตอบรับความรู้สึกและขอมอบเพียงมิตรภาพกลับไปเท่านั้น “กู่เสี่ยวถิง! เจ้าฟังพ่ออยู่ไหม!” กู่เสี่ยวถิงสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เงยหน้ามองกู่กวงซิวพร้อมอ้าปากหาว “ท่านพ่อ ฟ้ายังไม่ทันสางเลยนะเจ้าค่ะ เหตุใดต้องให้พวกสาวใช้ลากข้ามาด้วย” “เดี๋ยวเถอะนะ! นี่เจ้ายังไม่รู้อีกหรือว่าทำอะไรผิดไว้” หลี่เฟยที่นั่งอยู่ข้างสามีเอ่ยตำหนิ “เรื่องที่ข้าขอหมั้นหมายกับโจวโซวเชินน่ะหรือ” กู่กวงซิวพ่นลมหายใจ บุตรสาวคนนี้ชอบก่อปัญหาไม่หยุดหย่อนเลยจริงๆ หากไม่ไปหาเรื่องคนอื่น ก็มักหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองอยู่เสมอ ใจนั่นอยากให้นางรีบแต่งออกเรือนไปเสีย เขาและภรรยาจะได้ไม่ต้องคอยตามเช็ดตามล้างสิ่งที่นางทำไว้ “ท่านพ่อกำลังคิดว่า ควรให้ข้าออกเรือนไปเร็วๆ ใช่ไหมเจ้าคะ” กู่กวงซิวผงะ กำลังจะตอบปฏิเสธ แต่ก็ปฏิเสธไม่ลง “ข้ารู้ว่าข้าเป็

“ทำไมเจ้าไม่บอกข้า” เมื่อกลับมายังเรือน โจวโซวเชินก็กอดอกมองตู้ฟู่ตาเขม็ง “บุรุษมิควรรับของมากมายเช่นนี้จากสตรี เจ้าไม่รู้หรือไง!” ตู้ฟู่ก้มหน้าบ่นพึมพำกับตัวเอง “ก็เพราะรู้นิสัยท่านไง คุณหนูกู่จึงสั่งห้ามไม่ให้พูด” ดวงตาคมจ้องบ่าวของตนอย่างคาดคั้น รังสีความกดดันนี้ทำตู้ฟู่เริ่มหายใจไม่ออก ในที่สุดก็จำต้องยอมเปิดปากบอก “คุณหนูกู่สั่งห้ามไว้ขอรับ บอกให้ข้าน้อยเก็บเป็นความลับจนกว่าจะกลับถึงจวน” นี่เป็นนิสัยปกติของสตรีชนชั้นสูงหรืออย่างไร ทุ่มเงินทองมากมายเพื่อซื้อตัวบุรุษที่ถูกใจหรือนี่!? กู่เสี่ยวถิงเป็นสตรีที่ชอบดูถูกผู้อื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ชื่อเสียงความเอาแต่ใจและเจ้าเล่ห์ของนาง มีหรือโจวโซวเชินจะไม่รู้ ที่แท้เรื่องในวันนี้อาจเป็นเพียงการเล่นละครของนาง หวังจะซื้อใจเขาและครอบครัวให้ตกเป็นทาสนางก็เป็นไปได้ ถึงจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าสตรีร้อยเล่ห์วางแผนอะไรไว้ แต่โจวโซวเชินจะไม่มีวันติดกับนางอย่างเด็ดขาด! ตู้ฟู่เห็นโจวโซวเชินทำหน้าเครียด พลันเกิดความคิดว่าคุณชายสามอาจจะกำลังโกรธคุณหนูรองผู้นั้นอยู่หรือไม่ ไม่ได้นะ!!! ถึงคุณหนูรองกู่จะเจ้าแผนการไปบ

เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วยาม ตะวันเริ่มคล้อยลงต่ำ ผู้คนอิ่มท้อง ผู้รวมบุญสุขใจ นั่งพักกันให้หายเหนื่อยอีกสักครู่จึงจะทยอยขนของกลับจวน “นี่ เอาไปกินสิ” หวงหนิงเซียนที่นั่งเหม่ออยู่ตรงขั้นบันไดเงยหน้ามอง นางผงะทันทีที่เห็นว่าเป็นกู่เสี่ยวถิง “ข้ายังไม่เห็นเจ้ากินอะไรเลย คงจะหิวแย่แล้วสิ” หวงหนิงเซียนรีบส่ายหน้า ขอไม่รับน้ำใจของหญิงสาว “เจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอก” กู่เสี่ยวถิงนั่งลงข้างๆ แล้วแบ่งหมั่นโถวที่ตนถือมาออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเอาเข้าปากตัวเอง อีกส่วนยื่นให้หวงหนิงเซียน “รับไปสิ” หวงหนิงเซียนลังเล แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนกำลังหิวจึงยื่นมือออกมารับอย่างกล้าๆ กลัวๆ กู่เสี่ยวถิงยิ้ม “เจ้าต้องไม่อิ่มแน่ เช่นนั้นไปกินข้าวที่จวนของข้าไหม” “มะ... ไม่กล้ารบกวนเจ้าค่ะ” “ถ้าเจ้าเป็นกังวลกลัวข้าจะรังแก งั้นเราแวะทานอาหารที่ภัตตาคารใกล้ๆ ก่อนกลับดีหรือไม่” “ไม่กล้ารบกวนเจ้าค่ะ” “นี่เจ้าพูดเป็นคำเดียวหรือ” กู่เสี่ยวถิงพ่นลมหายใจแล้วยัดหมั่นโถวในมือเข้าปากจนหมด หญิงสาวหน้าบูดที่มีอาหารอยู่เต็มปาก ไม่เหลือเค้าของคุณหนูผู้ร้ายกา

“โซวเชิน เจ้าดูหงุดหงิดนะ เป็นอะไรหรือไม่” กู่เสี่ยวถิงที่ลอบสังเกตบุรุษมาสักพัก ตัดสินใจเอ่ยถาม โจวโซวเชินทำหน้านิ่ว ตวัดพู่กันในมือไปมา “เขามาพูดอะไรกับท่าน” “ใคร” “โจวฮุ่ยชิว เขาพูดอะไรกับท่าน” ที่แท้ก็หึงนี่เองสินะ กู่เสี่ยวถิงลอบยิ้มดีใจ ในที่สุดก็สามารถทำให้พระรองใจหวั่นไหวได้แล้วสินะ ถือว่านางใกล้จะบรรลุเป้าหมายตามที่ต้องการแล้ว “เขาบอกว่าชอบข้า” กู่เสี่ยวถิงคิดอยากแกล้งให้โจวโซวเชินหึงอีกสักหน่อย จึงบอกออกไปโดยแต่งเติมเรื่องราวอีกสักหน่อย “จู่ๆ มาบอกว่าชอบข้า ทำข้าตกใจแทบแย่ ดีนะที่เจ้ามาก่อน มิเช่นนั้นข้าก็ไม่รู้จะต้องทำเช่นไร” มือที่กำพู่กันอยู่เริ่มสั่น โจวโซวเชินไม่รู้แล้วว่าตัวอักษรที่เขากำลังเขียนอยู่คือตัวอะไร ในหัวนั่นว่างเปล่า รู้สึกใจร้อนรุ่มขึ้นมา “แล้วท่านคิดอย่างไร” “คิดอย่างไรหรือ อืม... โจวฮุ่ยชิว ความจริงเขาก็หน้าตาดีอยู่หรอกนะ คารมคมคาย ดูมีภูมิฐานมิน้อย” โจวโซวเชินวางพู่กันในมือ เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่กำลังนั่งเท้าคางอยู่ตรงหน้า “แสดงว่าชอบใช่หรือไม่” ท่าทางจะโกรธจริงๆ แล้ว ใบหน้าเคร่งครึมดูไม่สบอารมณ์ของโจวโซวเชิน