All Chapters of นางร้ายเช่นข้าหมายครองคู่กับพระรอง: Chapter 11 - Chapter 20

“พี่เสี่ยวถิง พวกเราออกมาข้างนอกแบบนี้จะดีแน่หรือ” หวงหนิงเซียนถามด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก “อย่างไรถึงว่าไม่ดี พวกเรามาเดินเล่นนะ ไม่ได้มาทำเรื่องอะไรเสียหายสักหน่อย” “ตะ...แต่ว่า” เพราะถูกเรียกให้ออกมาพบกะทันหัน หวงหนิงเซียนคิดเพียงว่ากู่เสี่ยวถิงอาจมีเรื่องสำคัญจะคุยกับตนหรือไม่ ไม่คิดเลยว่าจะถูกลากให้ออกมาเดินเที่ยวตลาดด้วยกันเช่นนี้ “เอาน่าๆ อยู่กับข้าไม่มีอะไรต้องกังวล” กู่เสี่ยวถิงคล้องแขนของตนเข้ากับแขนของหวงหนิงเซียน “ข้าออกหน้าแทนเจ้าเอง วันนี้มาเที่ยวกันให้สนุกเถอะ” หวงหนิงเซียนยังคงไม่หายกังวล แต่พอเวลาผ่านไป นางพลันลืมความกังวลจนหมดสิ้น หัวเราะและสนุกไปกับคำพูดติดตลกของกู่เสี่ยวถิงแทน “อันนี้อร่อยมาก เจ้าชิมดูสิ” หวงหนิงเซียนอ้าปากรับขนมก้อนกลมเล็กคลุกเคล้าน้ำตาล ก่อนดวงตาจะเบิกโตแล้วพยักหน้ารัวๆ “อร่อย!” “โบราณว่าอาหารอร่อยจะนำโชคมาให้ ฉะนั้นวันนี้พวกเราออกไปตามล่าอาหารอร่อยกันเถอะ” หวงหนิงเซียนไม่ขัด หญิงสาวตอบรับแข็งขัน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขยิ่ง นางไม่เคยมีเพื่อน อีกทั้งไม่กล้าคิดจะมี การที่ได้ออกมาเที่ยวเล่นกับสตรีอย่างกู่เสี่ยว

คราแรกคิดว่ากู่เสี่ยวถิงจะต้องระเบิดอารมณ์และกดด่าตนอย่างหนักแน่ แต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับเสียอย่างนั้น โจวโซวเชินรู้สึกโหวงในจิตใจขึ้นมา เหมือนกับตัวเขากำลังคาดหวังอะไรจากกู่เสี่ยวถิงอยู่อย่างนั้นแหละ “เจ้าหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ หรือ” โจวโซวเชินมีทีท่าลังเล แต่แล้วก็ตัดสินใจพยักหน้า หัวใจกู่เสี่ยวถิงดิ่งวูบ รู้สึกนัยน์ตาร้อนผ่าวขึ้นมา แววตาที่จ้องมองโจวโซวเชินนั่นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดยิ่ง “เจ้าไม่ชอบข้า แม้ว่าข้าจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อเจ้า... เจ้าก็ยังไม่ชอบข้า” เสียงที่สั่นน้อยๆ นั่นช่างน่าสงสารนัก ทำโจวโซวเชินเจ็บแปลบอยู่ข้างในอกจนเกือบจะเผลอตัวดึงกู่เสี่ยวถิงเข้ามากอด แต่เขาก็จำต้องข่มใจของตนไว้ หากเขายังไร้อำนาจในการปกป้องนาง อย่างน้อยเขาก็ต้องกั้นนางให้อยู่ห่างจากคนพวกนั้น กู่เสี่ยวถิงจะแต่งเข้าสกุลโจวไม่ได้! “โซวเชิน... เจ้าไม่เคยมีความรู้สึกชอบข้าสักนิดเลยเหรอ แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งก็ไม่เคยเหรอ” มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาด้วยความน้อยใจ แม้เหตุผลที่เข้าหาโจวโซวเชินจะเป็นเพราะอยากรักษาชีวิตตน แต่เนื้อแท้นั่นนางชื่นชอบโจวโซวเชินตั้งแต่

“เสี่ยวถิง! จะ...เจ้าจะทำอะไร” โจวโซวเชินพยายามดันคนตัวเล็กออก แต่หญิงสาวกลับติดหนึบเสียยิ่งกว่าอะไร ยิ่งแกะนางยิ่งซุกไซ้ไม่เลิก กระทั่งกระโจนขึ้นมานั่งบนตักกว้างพร้อมยกมือขึ้นโอบรอบคอชายหนุ่มไว้แน่น โจวโซวเชินรู้สึกว่าร่างกายของตนร้อนขึ้นวูบหนึ่ง หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด รู้สึกทรมานกึ่งกลางกายนัก “กลิ่นตัวเจ้าเหมือนโซวเชิน ตัวก็ด้วย เท่ากันเป๊ะ!” ที่แท้นางก็ละเมอเข้ามากอดเพื่อวัดตัวเขาเองหรือนี่? “โซวเชิน ทำไมเจ้าไม่ยอมใส่สีชมพู ข้าเตรียมชุดไว้เข้าคู่กับเจ้าด้วยนะ” โจวโซวเชินลอบหัวเราะ เขาจำเหตุการณ์ครั้งกู่เสี่ยวถิงหอบเอาบรรดาชุดสีสันแสบตามาให้ตนได้ หนึ่งในนั้นมีชุดที่เป็นสีชมพูไล่สีสลับขาวคล้ายกับดอกเหมยกำลังเบ่งบานก็มิปาน หญิงสาวยิ้มร่ารีบนำเสนอชุดที่นางสั่งตัดพิเศษพลางคะยั้นคะยอให้เขาลองสวมให้ดู แต่ฝันไปเถิดว่าบุรุษมาดแมนอย่างเขาจะใส่! แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว “ท่านเห็นข้าเป็นลูกหมาหรืออย่างไร อยากจะจับแต่งตัวอย่างไรก็ได้งั้นหรือ หือ” กู่เสี่ยวถิงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมฉ่ำหวานคล้ายมีไอหมอกจางๆ ปกคลุมไว้ ริมฝีปากบางอมชมพูเผยอขึ้นเล็กน้อย ข

หลังจากกู่เสี่ยวถิงถูกอุ้มหายออกไปจากโรงน้ำชา หวงลี่หรูก็รีบเร่งมารอพบกู่เสี่ยวถิงแต่เช้าตรู่ ครั้นได้ยินสาวใช้บอกว่าหญิงสาวปลอดภัยดี ทั้งยังนอนหลับอุตุไม่ยอมตื่นเสียอีก หวงลี่หรูไม่อยากรบกวนจึงลากลับมาก่อน พอรุ่งเช้าอีกวันก็มาขอพบกู่เสี่ยวถิงอีก ทว่าน่าแปลกที่ว่ากู่เสี่ยวถิงเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกมาพบหน้าใครอยู่นานหลายวัน หวงลี่หรูที่เทียวไปเทียวมาจวนกู่รู้สึกเป็นห่วงสหายยิ่งนัก ท้ายที่สุดจึงนำเรื่องนี้ไปบอกแก่หวงหนิงเซียน เผื่อว่าหากหวงหนิงเซียนไปจวนกู่ด้วยกันแล้วกู่เสี่ยวถิงอาจจะยอมออกมาพบ “หากไม่ใช่เพราะจนปัญญา ข้าคงไม่แบกหน้ามาขอร้องเจ้าหรอก หากเจ้ายอมช่วย เจ้าอยากได้อะไรข้าจะยกให้” “เรื่องใหญ่เพียงนี้ ทำไมท่านพี่ไม่รีบบอกข้าเล่า ข้าเองก็เป็นห่วงพี่เสี่ยวถิงเหมือนกันนะเจ้าค่ะ” หวงหนิงเซียนเอ่ยเสียงสะอื้น มือเล็กรีบคว้ามือของพี่สาวแล้วดึงไปทางหน้าจวนโดยเร็ว “พวกเรารีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าเป็นห่วงพี่เสี่ยวถิงจะแย่แล้ว” แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองสาวจะวิ่งพ้นประตูจวน กู่เสี่ยวถิงกลับเดินสวนเข้ามาเสียก่อน “เสี่ยวถิง!” “พี่เสี่ยวถิง!”

“อาภรณ์ชุดนี้งดงามยิ่งนัก สีสันสดสวยประณีตงดงาม” เถ้าแก่ที่เข้ามาประเมินราคาสิ่งของในจวนกู่เอ่ยขณะลูบมือลงยังอาภรณ์สีครามเข้ม “คุณหนูรองกู่แน่ใจหรือว่าจะขายทั้งหมดนี้” กู่เสี่ยวถิงพยักหน้า “เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์” นางตอบเสียงเศร้า “อืม งั้นข้าให้คนขนไปที่รถเลยนะ” กู่เสี่ยวถิงกวาดตามองเหล่าเสื้อผ้า รองเท้า และตำราเรียน ราวกับต้องการบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ “รบกวนเถ้าแก่ด้วย” กู่เสี่ยวถิงเรียกพ่อบ้านประจำจวนให้มาตกลงเรื่องราคาและรับเงินจากเถ้าแก่ แล้วจึงหมุนตัวเดินออกไป ระหว่างทางบังเอิญผ่านเรือนที่นางเคยใช้เรียนหนังสือกับโจวโซวเชิน เรือนหลังใหญ่ที่เพิ่งทำความสะอาดเสร็จ ประตูและหน้าต่างทุกบานถูกเปิดออกเพื่อระบายอากาศ กู่เสี่ยวถิงค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปด้านใน มองสำรวจห้องแล้วพลันนึกถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับโจวโซวเชิน รอยยิ้มของเขา สัมผัสอ่อนโยนและจุมพิตแรกที่เขามอบให้ หางตากู่เสี่ยวถิงเหลือบเห็นภาพเขียนที่ถูกแขวนไว้เหนือโต๊ะเขียนหนังสือ เป็นภาพเขียนของโจวโซวเชินที่นางย้ายออกมาจากห้องนอนและไม่ยอมที่ขายออกไป “ถึงไม่มีวาสนาต่อกัน