บททั้งหมดของ เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง: บทที่ 31 - บทที่ 40

ไป่หลันพักรักษาอ๋องโม้เทียนในตำหนักได้สี่วันแล้วในสามวันเธอทำให้อ๋องโม้เทียนหลับและรักษาได้สะดวกบางอย่างที่ไป่หลันหยิบออกมาเธอไม่อยากให้อ๋องโม้เทียนเห็นเพราะไม่อยากตอบคำถามนั้นเองอ๋องโม้เทียนจะตื่นก็ต่อเมื่อเสวยอาหารและดื่มยาส่วนยามเหมาคือหน้าที่ของพ่อบ้านและคนสนิทเข้าเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อจากนั้นคือเวลาของไป่หลันดูแลสวามี วันที่สี่ไป่หลันให้พ่อบ้านและคนสนิทอุ้มท่านอ๋องเข้าไปอาบน้ำสระผมให้สวามีและโกนหนวดให้เรียบร้อย พิษก็สลายออกหมดด้วยน้ำในมิติ รอแคแผลแห้งสนิดแขนและขาที่อ่อนแรงที่ต้องกายภาพบำบัตต่อไปอ๋องโม้เทียนก็ตื่นและรู้สติทุกอย่างแล้ว แขนซ้ายที่โดนมีดและโดนพิษอ่อนแรงอยู่ ขาตั้งแต่ใต้เข่าลงไปอ่อนแรงยืนยังไม่ได้เท่าไรต้องหาที่ยึดผลจากพิษสลายกำลัง ดีที่ชายาหลินไป่หลันช่วยทันไม่เช่นนั้นท่านอ๋องอาจจะพิการเดินไม่ได้เลยตลอดชีวิตไป่หลันแค่อยากให้เขารักษาอาการอ่อนแรงต่อสักเดือนก็แค่นั้นเดี๋ยวจะเป็นที่สงสัยว่าทำไมจึงหายภายในสี่วันทั้งที่โดนพิษร้ายแรงของชนเผ่าลู่หู เธอไม่อยากตอบคำถามของหมอหลวงทั้งหลายว่าได้ยาแก้พิษมาจากไหนถึงได้หายเร็วขนาดนี้ เพราะน้ำในมิติของเธอถ้าจะให้แบบเข้มข้นก็ได้แ

"หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องทราบว่าข้ามีมิติแต่ที่ไม่บอกเพราะไม่จำเป็นแต่วันนี้ท่านอ๋องจะได้รู้ทุกอย่างเพคะ" ไป่หลันบอกกับสวามี"หม่อนฉันไม่ใช่หลินไป่หลันจิตวิญญาณคือคนที่มาจากโลกอนาคตในพันปีข้างหน้าเพคะ หม่อมฉันชื่อสโรชาเป็นตำตรวจสายสืบตายเพราะอุบัติเหตุหลังจากกลับทำงานและสดุ้งตื่นมาในร่างของสาวน้อยหลินไป่หลันที่โดนวางยาปลุกกำหนัดจากหวานใจของท่านอ๋องไงละเพคะ ด้วยร่างกายที่อ่อนแอและโดนยาปลุกกำหนัดเกินขนาดกับคำพูดที่ดูถูกของท่านอ๋องและฤทธิ์ของยาทำให้ไป่หลันตายอย่างทรมานจนหม่อมฉันเข้ามาตอนที่ท่านอ๋องรังแกพอดี การที่ท่านหูเบาตามืดบอดทำให้ชีวิตของนางที่รักท่านมาตลอดต้องมาจบชีวิตด้วยวัยที่สดใสชีวิตของนางคงจะมีความสุขมากกว่านี่ถ้าไม่มาหลงรักท่านอ๋องผู้เย็นชา ข้าเข้ามาหลอมรวมกับร่างกายของนางจึงรู้สึกรังเกียจท่านมากที่เป็นคนที่โหดร้ายมากกับชีวิตสาวน้อยคนหนึ่งที่มาจบลงเพราะท่านอคติกับนางจนเกินไป ไม่รักก็ไม่ควรพูดจาทำร้ายจิตใจนางถึงเพียงนั้น ดีแค่ไหนที่ในชีวิตของคนเราจะมีคนที่รักยอมให้คนรักดูถูกก็ยังทน แต่สำหรับหม่อมฉันไม่ใช่ถ้าไม่รักก็คือเลิกและไม่เสียเวลากับรักโง่ๆที่กินไม่ได้แถมต้องทุกข์ใจอีก แต่

หลังจากนั้นอีกสิบวันฮองเฮาก็คลอดโอรสให้ฮ้องเต้เป็นฝาแฝดเป็นองค์ชายน้อยทั้งสองพระองค์ สร้างความดีใจให้กับฮ้องเต้และฮองเฮาเป็นอย่างมากหลังจากที่รอคอยมานานในที่สุดก็สมพระทัยทั้งสองพระองค์ ไป่หลันที่เข้าไปในห้องคลอดกับฮองเฮาก็ตื่นเต้นไม่ต่างกันน้ำวิเศษของเธอดีจริงๆที่ช่วยฮองเฮามีโอรสตั้งสองคนเลย"ดีใจด้วยเพคะพี่หญิง" ไป่หลันกระซิบบอกฮองเฮาเบาๆที่คลอดโอรสเรียบร้อยแล้วในทุกวันไป่หลันก็พาสวามีออกกำลังขาหัดเดินทั้งเช้าและเย็นทั้งว่ายน้ำจนตอนนี้ท่านอ๋องก็เดินได้แล้ว แต่ใช้ไม้เท้าจับเวลาเดินคนเดียวแต่ที่ไม่ลดลงคือความหื่นที่ต้องการจะปั้นโอรสฝาแฝดแข่งกับพี่ชาย"พี่ไม่ยอมนะน้องหญิงลูกของพวกเราต้องเป็นแฝดเหมือนฮ้องเต้นะ""มันเลือกได้ด้วยหรือท่านอ๋องว่าลูกจะมาพร้อมกันทั้งสองคนทีเดียวเลย"ไป่หลันบอกสวามีและยังบอกว่า"น้ำยาของท่านจะดีเหมือนของฮ้องเต้หรือเปล่าก็ไม่รู้"จากที่พูดจบไปก็หลันก็โดนสวามีจับพลิกคล่ำพลิกหงายทั้นคืนและทุกคืนท่านอ๋องก็ไม่เคยปล่อยพระชายาพักเลย ไป่หลันต้องนอนพักตอนกลางวันแทนเอาไอ้บ้าว่าไม่ได้เลยว่าไร้น้ำยาหน่อยเดียวแสดงความหื่นไม่หยุด นี้ก็อยู่ในวังจนจะครบเดือนแล้วไป่หลันจะกลับไป

วันนี้หลินไป่หลันจะพาพี่ชายของเธอขึ้นเขาไปหาของป่าและวางกับดักเพื่อหาเสบียงให้พี่ชายเอากลับไปกินที่ชายแดน"หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จก็เตรียมตัวขึ้นเขากันเลยนะเจ้าคะท่านพี่"ส่วนท่านอ๋องไม่ได้ไปด้วยเพราะไป่หลันไม่อยากให้เดินมากเพราะเวลาขึ้นเขาทางเดินไม่ดี ให้เดินรอบๆไร่ดูการทำงานของคนงานดีกว่าได้เรียนรู้ไปด้วยว่าในไร่เขาทำงานกันอย่างไรบ้าง อ๋องหนุ่มก็อยากขึ้นเขาด้วยแต่เขาก็ไม่อยากขัดใจชายาว่าพึ่งจะหายดีเอาไว้สักสี่ห้าวันค่อยไปก็ได้หลังจากขึ้นมาบนเขาเกือบสามเค่อไป่หลันพาพี่ชายวางกับดักไก่ป่าและกระต่ายและสอนขุดหลุมดักหมูป่าให้กับพี่ชายของเธอด้วยกับคนติดตามทั้งสี่"เดี๋ยวน้องจะพาท่านพี่ไปจับกุ้งและปลาเจ้าค่ะพวกเราจะกินมื้อเที่ยงกันที่ลำธารกันวันนี้" ส่วนคนติดตามไป่หลันพามาแค่คนสนิทของท่านอ๋องสองคนของพี่ชายสองคน ทุกคนต่างตื่นเต้นและยินดีได้รู้วิธีการล่าสัตว์แบบใหม่โดยไม่ทำให้สัตว์ตายสามารถนำกลับไปเลี้ยงเพื่อขยายพันธุ์ต่อไปหลินฝูทรงรู้ทึ่งในความฉลาดของน้องสาวมากที่สอนในเขารู้จักสิ่งใหม่ๆมากมายไม่ว่าจะเป็นผักป่าเห็ดป่าที่น้องสาวสอนและให้จดจำไว้เอาไปช่วยเหลือชาวบ้านต่อไป"ท่านพี่นี้คือเถามันเ

หลังจากที่เอาของป่าลงมาแจกจ่ายให้กับหัวหน้าหมู่บ้านในแต่ละหมู่บ้านเรียบร้อยแล้ว แม่ทัพฝูทรงก็พาน้องสาวไปแม่น้ำสายหลักต่อ ไป่หลันมองดูแม่น้ำและบ้านเรือนของชาวบ้านว่าไกลกับแม่น้ำเท่าไรจะได้หาวิธีช่วยเหลือ ไป่หลันเดินสำรวจจนทั่วและกะระยะทางแล้วก็กลับมากินมื้อเที่ยงข้างแม่น้ำใหญ่ที่มีองครักษ์ย่างไก่รออยู่ หลังจากอิ่มมื้อเที่ยงก็พักผ่อนกันตามร่มไม้ ไป่หลันแกล้งหยิบเอากาแฟในมิติที่ใส่ไว้ในกระบอกไม้ไผ่แจกจ่ายให้กับทุกคน ส่วนตัวเธอก็นั่งวาดแบบกังหันน้ำเหมือนในไร่ของเธอในมิติที่จริงก็วาดเสร็จแล้วแหละเธอแกล้งวาดเพิ่มและยื่นให้กับพี่ชายดูและบอกวิธีการทำให้พี่ชาย"ท่านพี่ไปหาช่างมาสามารถทำได้เลยเจ้าค่ะและทำหลายเครื่องหน่อย มีกี่หมู่บ้านก็ทำเลยและเผื่อให้ของใช้ในค่ายของพี่ชายสักสามเครื่องเลยเจ้าค่ะ"หลังจากพูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว ฝูทรงให้ลูกน้องไปตามช่างมาที่ค่ายในเย็นนี้จะได้ให้ร่วมกับช่างในค่ายเพื่อทำกังหันน้ำที่น้องสาวให้แบบวาดมาแล้ว"ท่านพ่อเหนื่อยไหมเจ้าค่ะถ้าเหนื่อยกลับไปรอลูกที่จวนก่อนนะเจ้าคะ ลูกจะไปที่หมู่เพื่อบอกหัวหน้าของแต่ละหมู่บ้านเรียกลูกบ้านของพวกเขามาประชุมกันในวันนี้ให้เสร็จจะได้เ