บททั้งหมดของ เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ยามเหมาไป่หลันขยับตัวจะลุกจากที่นอนสลึมสลือเหมือนฝันว่างูตัวใหญ่รัดเธอแน่นดิ้นอย่างไรก็ไม่ปล่อยจนปล่อยให้มันรัดก่อนเพราะเธอเหนื่อยแต่งูตัวนี้มันเอาหัวซุกเข้าหน้าอกของเธออ้าปากงับซาลาเปาลูกใหญ่เข้าอย่างจัง ไป่หลันร้องลั้นงูบ้าอะไรจะกินนมคนเธอพยามผลักหัวงูออกจากหน้าอกเพราะกลัวงูจะกัดหน้าอกของเธอขาดซะก่อน หางของมันก็รัดเธอแน่นไม่ยอมปล่อยปากใหญ่ก็ดูดนมของเธออย่างกับเด็กทารกไป่หลันดิ้นรนให้หลุดจากงูตัวใหญ่"ปล่อยนะเจ้างูลามกมาดูดนมข้าทำไมไม่ใช่ลูกของข้าสักหน่อย" ไป่หลันโวยวายและสดุ้งตื่นเอามือผลักหัวงูพัลลวันแต่ตายังลืมไม่หมด งูบ้าอะไรดูดได้เสียวเหมือนคนเลยไป่หลันคิดและผลักหัวงูออก ข้างนอกยังไม่สว่างดีอากาศเย็นสบายในตอนเช้าใกล้จะสว่าง ไป่หลันยิ่งผลักงูก็ยิ่งดูดจนเธอครางออกมาด้วยความเสียวซ่านจะมีผัวเป็นงูหรือวะเราไป่หาหลันคิด งูบ้าขยับข้างดูดและอีกข้างก็ขยำซาลาเปาอีกข้างอย่างเมามันไป่หลันลืมตาตื่นเต็มตาก้มลงมองดูงูลามกหน้าตามันเป็นยังไงเพราะมือเธอก็จับที่หัวงูเอาไว้และผลักออก"เอ้ยท่านอ๋องไปหลันเรียกมาได้ไงนี้ปล่อยนะเพคะ" ไป่หลันโว้ยวายทันทีตกใจหมดนึกว่าจะมีผัวเป็นงูแล้วเราที่ไหนได้ท่านอ๋อ

จากวันนั้นที่ท่านอ๋องโท้เทียนหลงมาอยู่ท้ายจวนกับพระชายา เขาให้พ่อบ้านเอาโฉดที่ดินทั้งหมดที่ติดกันยกให้ชายาใช้พื้นที่ได้เลยอยากทำอะไรก็ได้ยกให้เป็นชื่อของพระชายาเลย สมบัติก็ขนมาให้เป็นร้อยหีบตั่วเงินอีกหลายแสนตำลึงทองหลินไป่หลันไม่ขัดขนมาเท่าไรเธอรับเอาหมด ในเมื่อยังอ้างว่าไม่ยอมหย่าใช้คำว่าสวามีและร่วมทำเรื่องของผัวเมียในทุกค่ำคืน ไป่หลันถามว่าท่านอ๋องอย่างสงสัย"นี้ท่านลืมอย่างไรว่าจะไม่ยอมรับเอาหม่อมฉันว่าเป็นเมียแล้วจะมานอนด้วยอีกทำไมเพคะ ปล่อยได้แล้วท่านจะหน้าหนาไปถึงไหนขึ้นเขาก็ตามไปทุกที่เดินไปไหนก็ยังจะตามอีกจะเอาอย่างไรว่ามาอยากเอาชนะมากหรือเพคะ""ไม่เลยข้าไม่ต้องการเอาชนะชายารักเสียหน่อยข้าต้องการอยู่กับเจ้าให้มากก่อนจะไปปราบเผ่าลู่หูไปครั้งนี้ไม่รู้ว่าข้าจะรอดกลับมาหรือไม่ ข้าจึงอยากอยู่กับชายารักและเร่งมีโอรสไว้สืบต่อไปเราบอกเจ้าทุกคืนว่าข้าขอโทษเมื่อไรพระชายาจะยกโทษให้สวามีละ" ท่านอ๋องถาม"หม่อมฉันไม่รับปากและก็ต้องดูไปนานๆหน่อยเพราะไม่รู้ว่าที่พระองค์พูดมาเพราะกำลังหลงหรือยากเอาชนะกันแน่ คนที่เกลียดกันขนาดนี้มาบอกรักแค่สองสามเดือนยอมรับว่าหม่อมฉันยังไม่ยอมรับได้เร็วเหมือน

ผ่านไปหกเดือนจนตอนนี้ร้านในเมืองได้ขายของจากในไร่ทั้งร้านผักร้านผ้าและร้านเครื่องเรือนที่คนงานในจวนทำไปวางขาย ขายดีจนทำแทบไม่ทันคนงานในไรมีงานมีเงินเดือนกินดีอยู่ดีร่างกายก็แข็งแรงมีจดหมายส่งมาทุกเดือนจากทางที่ใกลแต่ไป่หลันไม่สนใจเธอก็เปิดอ่านแต่ไม่เคยตอบกับสักฉบับและก็มีของพี่สาวทั้งสองด้วยเพราะองครักษ์ของท่านอ๋องแอบชอบพี่สาวของเธอส่งจดหมายมาทุกเดือนเหมือนกันไป่หลันก็ไม่ได้ห้ามใครรักใครชอบใครตามสบายไม่ขัดขวางความรักของใครแน่นอน ในจดหมายของท่านอ๋องถามว่าพระชายาตั้งครรภ์หรือยังสบายดีไหมทำไมไม่ตอบจดหมายพี่บ้างเล่าเรื่องปราบเผ่าลู่หูให้ฟังในจดหมายไปหลังนอ่านแล้วก็วางไว้ไป่หลันไม่ใช่คนงมหงายในความรักการที่จะรักใครสักคนๆนั้นต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเราเป็นเข้าใจและใส่ใจมีปัญหาร่วมฝ่าฟันไปด้วยกัน แต่สำหรับชีวิตคู่ของเธอเริ่มจากความเกลียดไป่หลันจึงรู้สึกเฉยๆในเรื่องความรักแต่ก็รับปากกับอ๋องโม้เทียนว่าจะให้โอกาสกับท่านอ๋องถ้ารอดชีวิตกลับมาจากปราบเผ่าลู่หูเธอจึงฝากจดหมายไปว่าไม่ต้องเป็นห่วงสบายดีขอให้ทำหน้าที่ให้เสร็จและรีบกลับมาเร็วๆถ้าไม่รีบกลับมาในเร็ววันจะหาสวามีใหม่ไม่ว่าท่านอ๋องจะบอกว่

หลินไป่หลันย้อนกลับเข้าวังหลวงและหลบในที่พักของนางกำนันด้านหลังตำหนักของฮองเฮา ไป่หลันวางแผนให้เงาไปสำรวจและแผนที่มาให้ดูทางหนีทีไล่ก่อนจะลงมือช่วยฮ้องเต้ในวันนี้พ่อบ้านกงกงของจวนอ๋องโม้เทียนอยู่กับพระชายาไม่จากไปไหนยังวางแผนช่วยกัน ไป่หลันเข้าไปในห้องหยิบซาลาเปาและน้ำใส่ห่อผ้าทำเหมือนห่อมาจากจวน แจกจ่ายให้กับทุกคนกินให้อิ่มนอนพักสักงีบเอาแรงตอนนี้พวกมันยังไม่ลงมือเพราะรอท่านอ๋องเสด็จมาถึงวันนี้ยามเว่ย"พวกเราจะลงมือพร้อมกันพ่อบ้านให้เงาส่งข่าวบอกท่านอ๋องให้ทำตัวเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวังให้เล่นตามน้ำที่พวกมันต้องการไปก่อน จากนั้นพวกเราจะลงมือจัดการพวกมันพร้อมกันทีเดียวเลย" พอวางแผนเสร็จก็พักเอาแรงเพื่อลงมือในอีกไม่กี่ชั่วยามที่จะถึง ไป่หลันเอาปืนให้พ่อบ้านหนึ่งกระบอกและบอกวิธีใช้งานให้และให้ลองทดลองกระสุนเปล่ากับคนคุ้มกันในห้องกันเองไป่หลันเอาแผนที่ออกมากางทางเข้าออกภายในวังว่ามีทางลับอยู่ตรงไหนบ้างและวงกลมเอาไว้เป็นจุดไปก่อนยามเว่ยสองเค่อไป่หลันพาคนของเธอเข้าไปในท้องพระโรงแฝงตัวไปกับทหารของเสนาบดีโจเสิ่นส่วนฮองเฮาไป่หลันให้องครักษ์หญิงแต่งเป็นฮองเฮาและใช้ผ้าบางปิดไว้ครึ่งห

หลังจากจัดการกับเรื่องในท้องพระโรงเสร็จฮ้องเต้ก็รีบเดินทางมาดูน้องชายที่ตำหนักทันที"หมอหลวงอาการของท่านอ๋องโม้เทียนเป็นอย่างไรบ้าง" ฮ้องเต้ถามหมอหลวง"อาการโดยรวมทรงตัวพะยะค่ะดีที่พระชายาเอายาถอนพิษให้ท่านอ๋องทันไม่เช่นนั้นคงจะแย่กว่านี้แน่นอนพะยะค่ะ" หมอหลวงตอบอากาศทุกอย่างให้ฟัง"แต่จะมีอาการขาอ่อนกำลังต้องรักษาอีกหลายเดือนเพราะพิษนี้คือพิษที่ร้ายแรงคนที่โดนพิษถ้าไม่ได้ยาถอนพิษก็จะนอนหลับร่างกายอ่อนแรง พิษจะกัดกินอวัยวะข้างในภายในครึ่งชั่วยามพะยะค่ะ ดีที่พระชายามียาถอนพิษทันจึงไม่ร้ายแรงมากแต่ต้องดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดตลอดเวลาเพราะไม่รู้ว่าอาการจะกำเริบเมื่อไรพะยะค่ะ" ฮ้องเต้หันหน้าไปหาน้องสะใภ้"ขอบใจมากนะหลินไป่หลันที่เจ้าช่วยอ๋องโม้เทียนทันการไม่อย่างนั้นคงจะแย่มากกว่านี้ และเจ้ายังช่วยชีวิตของฮองเฮาและบัลลังก์ของข้าอีกข้าคิดไม่ผิดที่บังคับอ๋องโม้เทียนให้แต่งกับเจ้าเพราะข้าเองก็เป็นลูกศิษย์ของท่านราชครูที่ข้าเคารพและเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเจ้าเห็นเจ้ามากับพี่ชายเจ้าก็ให้ถูกชะตา จึงบังคับอ๋องโม้เทียนเพราะอยากได้น้องสะใภ้อย่างเจ้าและข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าข้าเป็นคนบังคับน้องชายของข้