All Chapters of เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง: Chapter 51 - Chapter 60

และก็เป็นไปตามที่หลินไป่หลันบอกไว้ว่าฝนจะตกภายในสี่ห้าวัน ในวันที่ห้าก็เกิดพายุฤดูร้อนขึ้นจริงทั้งลมทั้งฝนทั้งฟ้าก็ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักทั้งคืนเลยทีเดียวจนเกือบจะสว่าง ก็มีน้ำเพิ่มมาอีกหน่อยแต่ตรงไหนที่แห้งแล้งก็ชุ่มชื่นก็ไปถ้วนทั้งเขตชายแดนเลยทีเดียว สร้างความดีใจให้กับชาวบ้านแต่ก็มีบางที่โดนลมพัดจนหลังคาปลิวต้นไม้ถึงกับโค่นเลยก็มีในตอนเช้าขึ้นมาหลังจากอิ่มมื้อเช้าเสร็จก็มีทหารเข้ามารายงานว่ามีลมพัดบ้านเรือนของชาวบ้านหลายหลังแม่ทัพฝูทรงจึงสั่งให้ทหารแบ่งออกเป็นกลุ่มเข้าช่วยเหลือและสำรวจให้ครบทุกหมู่บ้านและช่วยซ่อมบ้านให้ชาวบ้านทุกหมู่บ้านที่ได้รับความเดือดร้อน"น้องหญิงวันนี้น้องไม่ต้องเข้าไปในหมู่บ้านหรอกเดี๋ยวพี่จะนำทหารไปช่วยชาวบ้านเอง เอาไว้พี่จะให้คนของพี่กลับมาบอกถ้ามีอะไรร้ายแรงในหมู่บ้าน""ได้เจ้าค่ะเดี๋ยวน้องจะทำอาหารไปให้ทหารที่ออกไปช่วยชาวบ้านเอง ท่านพี่รีบไปช่วยชาวบ้านเถอะเรื่องอาหารเดี๋ยวน้องจะดูแลดูถึงเวลาน้องจะให้ทหารขนไปส่งที่หมู่บ้านเองเจ้าค่ะ" จากนั้นทุกคนก็รีบออกไปช่วยเหลือชาวบ้านโดยให้ผู้หญิงอยู่ทำอาหารในจวนเพื่อแจกจ่ายพร่อมทหารอีกส่วนหนึ่งให้ช่วยกันทำและจะนำไปแ

สองอาทิตย์ที่หลินไป่หลันใช้เวลาพาทหารและชาวบ้านขึ้นเขาหาของป่าลงมาเป็นเสบียง สอนวิธีทำหน่อไม้ดองและอีกหลายอย่างจนชาวบ้าสามารถทำเองได้และขึ้นเขาเก็บผักป่า รู้ว่าเห็ดอะไรมีพิษและกินได้เธอจึงวางใจและบอกชาวบ้านให้ไปหาเก็บมาทำอาหารได้เลยแต่อย่าไปคนเดียวให้ชวนกันไปเป็นกลุ่มจะดีกว่าจะได้ช่วยเหลือกันวันนี้เธอจึงมาที่ค่ายทหารเพื่อมาช่วยพ่อครัวทำหน่อไม้ดองและสอนทำอาหารจากหน่อไม้หลายเมนู พอสอนเสร็จแล้วไป่หลันอยากขึ้นเขาไปดูของป่ารอบบ่ายเธอขึ้นเขาหลังจากกินมื้อเที่ยงในค่ายกับพี่ทหาร พ่อครัวทั้งหลายที่ช่วยกันทำเมนูใหม่ๆออกมาชิมกันจนอิ่มกันไปถ้วนหน้าไป่หลันเดินขึ้นเขาคนเดียววันนี้เธอจะลองขึ้นเขาอีกลูกหนึ่งดูว่ามีอะไรให้เก็บบ้าง เดินขึ้นมาครึ่งชั่วยามก็ถึงที่ลึกไป่หลันเดินดูของป่าไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนเจออะไรก็โยนเข้ามิติ เขาลูกนี้ดูจะของป่าเยอะกว่าสองลูกที่ติดค่ายมากกว่าเพราะอยู่หลังสุดทหารจึงหาของป่าแค่สองลูกแรกจึงยังไม่มีใครมาสำรวจเขาลูกนี้ไป่หลันเจอของป่าเยอะแยะเต็มไปหมดเธอก็เก็บไม่ให้เหลือเหมือนกัน มันคืออาหารสำหรับทุกคนที่เธอดูแลหึๆดีนะที่ท่านอ๋องไม่รู้ว่าเธอขึ้นเขามาคนเดียวเพราะตอนเช้าท่านอ๋อ

ผ่านมาอีกเดือนชาวบ้านก็เก็บเกี่ยวข้าวเสร็จ เก็บใส่ยุ้งฉางด้วยความดีใจที่มีข้าวกินโดยไม่ต้องซื้อหาอีกต่อไปเมื่อก่อนพวกเขากินเพียงโจ๊กใสๆต้มผักกินประทังชีวิตเพราะความแห้งแล้งและไม่มีเงินจะซื้อข้าวกินแต่ตอนนี้ทุกครอบครัวชาวบ้านที่อยู่ติดชายแดนมีข้าวกิน มีพืชผักที่ปลูกกินเองในครัวเรือนมีหมูป่าเลี้ยงไก่ป่าให้เลี้ยงทุกครอบครัว ตั้งแต่ท่านแม่ทัพใหญ่ฝูทรงท่านอ๋องโม้เทียนหลงและพระชายาหลินไป่หลันรวมถึงท่านราชครูที่สอนหนังสือให้กับเด็กทุกหมู่บ้านที่ติดชายแดนรวมทั้งทหารที่ให้การช่วยเหลือทุกอย่าง ในวันนี้พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่สิ่งที่น่ากลัวตอนนี้คือข่าวที่ทางทหารให้ชาวบ้านทุกหมู่บ้านทำที่หลบภัยบนภูเขาของทุกหมู่บ้าน หากว่ามีเหตุจะได้นำเด็กๆและคนแก่ขึ้นไปหลบบนเขาเพราะข่าวว่าอ๋องเมืองเว่ยกระหายสงครามอยากแย่งชิงเมืองหลวงและอยากขึ้นเป็นฮ้องเต้เอง ทหารจึงให้ผู้นำหมู่บ้านทุกหลังให้พวกผู้ชายฝึกฝีมือไว้ป้องกันหมู่บ้านของตัวเองและครอบครัวและช่วยกันสอดส่องดูคนแปลกหน้าที่เข้ามาในหมู่บ้านต้องแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านทันทีห้ามประมาทโดยเด็ดขาด วันนี้ท่านอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูท

หลินไป่หลันสอนทหารที่ขึ้นเขาให้รู้จักผักป่าที่กินได้เห็ดป่าเถามันเทศมันฝรั่งและสอนทำที่ดักปลาอยู่หนึ่งอาทิตย์ ส่วนหลุมดักสัตว์เป็นคนสนิทของท่านอ๋องที่สอนทั้งทำที่ดักและบอกวิธีดักสัตว์ใส่รอบดักปลาพาเก็บผักบุ้งมาผัดกินกันอย่างอร่อยส่วนแม่ทัพฝูทรงก็ขึ้นเขาไปช่วยองค์หญิงลี่จูไปเก็บสมุนไพรเหมือนเดิมอยู่หนึ่งอาทิตย์เหมือนกันและพากันไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงหนักเข้าไม่กลับมากินข้าวกับน้องสาวเลย ขลุกอยู่กับองค์หญิงทั้งคืนเพื่อเร่งปรุงยาให้ได้เยอะที่สุด กลับมาก็นั่งยิ้มตาหวานในตอนเช้ากับน้องสาวไป่หลันบอกเย้ายอกพี่ชายเหม็นกลิ่นความรักจึงได้เจอแจกค้อนจากพี่ชายในวันนั้นมาส่วนวันนี้ทุกคนหยุดเพื่อจะวางแผนรบและฟังสายข่าวที่ไปสืบความว่าอ๋องอี้ถูนำทหารมาถึงไหนแล้วจะได้เตรียมรับมือถูก"ไม่เกินสองอาทิตย์ขบวนทหารจะถึงชายแดนฝั่งแม่ที่แม่ทัพฝูทรงดูแลขบวนหนึ่งและขบวนที่ท่านอ๋องนำมาเองคือมุ่งสู่วังหลวงพะย่ะค่ะฝ่าบาท" ม้าเร็วเข้ามารายงานในท้องพระโรงฮ้องเต้จึงปรึกษาแม่ทัพใหญ่ของพระองค์เองพร้อมทั้งอ๋องโม้เทียนหลงและแม่ทัพใหญ่ฝูทรงต่อในห้องส่วน"พระองค์หม่อมฉันวางแผนเอาไว้กับแม่ทัพของพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพฝ

ในเวลาสองอาทิตย์ที่ข้าศึกจะมาถึงเมืองหลวงฮ้องเต้ได้เกณฑ์ชาวบ้านที่อยู่ทางที่ข้าศึกจะผ่านให้ไปหลบภัยบนภูเขาที่สร้างเป็นที่หลบภัยชั่วคราวทุกหมู่บ้านและเตรียมรับมืออย่างแข็งแกร่งในทุกวันหลินไป่หลันก็ออกไปช่วยหารทำระเบิดและแปรรูปอาหารแห้งให้เพียงพอและยังมีสัตว์ที่ดักได้ขนลงมาเลี้ยงขยายพันธุ์อีก ส่วนปลานำมาตากแดดทำปลาร้าปลาส้มกุ้งจ๋อมปลาจ๋อมไว้กินกับข้าวสวยร้อนๆและรมควันปลาย่างไว้อีกเยอะแยะส่วนท่านแม่ของเธอก็ไปช่วยลูกสะใภ้ปรุงยาทุกวันเหมือนกันแต่ทุกเย็นต้องกลับมาเสวยมื้อเย็นที่เรือนรับรองจนดึกทุกคืนจึงจะกลับไปตำหนักของตัวเอง ส่วนกลางวันก็กลับไปเสวยกับบิดาและมารดาเพื่อที่พวกท่านจะวางใจไม่เป็นห่วงเวลาไปช่วยงานพระชายาและไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงส่วนบิดาของเธอที่เดินทางมาถึงแคว้นเว่ยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ในวันที่ท่านแม่วิ่งเข้ากอดท่านพ่อคนหล่อในตอนค่ำที่มาถึงและเรียกท่านพ่อว่าท่านพี่ ไป่หลันอยากหัวเราะดังๆท่านพ่อตกใจจนหน้าซีดที่องค์หญิงลี่อิงฮวากอดและเรียกท่านว่าท่านพี่ ทั้งยังกอดเขาร้องให้และเล่าเรื่องราวที่อยู่ด้วยกันและตั้งชื้อลูกก่อนจะเกิดว่าให้ชื่ออะไรบ้าง บิดาตกใจและเรียกองค์หญิงว่าเป็นน้