เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 25
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-25 20:30:04
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 26
เริ่มเข้าสู่เดือนที่สิบตั้งแต่ท่านอ๋องออกปราบกบฏเผ่าลู่หู มีจดหมายจากในวังของฮองเฮาจากสาวใช้คนสนิทหนีตายออกมาถึงจวนของหลินไป่หลันสลบเลือดท่วมตัว พ่อบ้านจำได้ว่าเคยเห็นตอนฮองเฮาเสด็จมาหาพระชายาจึงรีบช่วยเหลือและให้คนไปตามพระชายามาท้ายจวนอย่างเร่งด่วน ไป่หลันรีบมาและตรวจดูคนเจ็บสาวใช้ของฮองเฮาตื่นมารีบเอาจดหมายให้พระชายาและสลบไปอีกครั้งเพราะโดนทำร้ายมาระหว่างทางที่หนีออกจากวังมาไป่หลันรีบอ่านจดหมายอย่างเร็วในจดหมายบอกว่าตอนนี้เสนาบดีโจ้เสิ่นบุกจับฮ้องเต้ไว้ขังในคุกรอให้อ๋องโม้เทียนกลับมาจะไดัฆ่าพร้อมกันทีเดียวตอนนี้ฮองเฮาก็โดนปิดตำหนักไม่ให้คนเข้าออกมีแต่ทหารของเสนาบดีเต็มไปหมดและมีเผ่าลู่หูเป็นกำลังเสริมสงสัยร่วมมือกันมานานแล้วคงหลอกให้อ๋องโม้เทียนออกจากเมืองหลวง จึงลงมือตอนนี้ขบวนของท่านอ๋องกำลังกลับมาใกล้จะถึงเมืองหลวงอีกสองวัน เมื่อคืนจึงเกิดการก่อกบฏขึ้นในวังโดยมีขุนนางฝ่ายเสนาบดีที่ร่วมมือกันไป่หลันอ่านจดหมายเสร็จก็ให้เป็นห่วงพี่สาวนี้ก็ใกล้จะคลอดแล้วในวังยังเกิดเรื่องอีกท่านพ่อจะเป็นอย่างไรบ้างนะตอนนี้ไป่หลันเป็นห่วงบิดาจึงส่งคนไปดูที่จวนของบิดาว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่จวนไหม จากนั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 27
หลินไป่หลันย้อนกลับเข้าวังหลวงและหลบในที่พักของนางกำนันด้านหลังตำหนักของฮองเฮา ไป่หลันวางแผนให้เงาไปสำรวจและแผนที่มาให้ดูทางหนีทีไล่ก่อนจะลงมือช่วยฮ้องเต้ในวันนี้พ่อบ้านกงกงของจวนอ๋องโม้เทียนอยู่กับพระชายาไม่จากไปไหนยังวางแผนช่วยกัน ไป่หลันเข้าไปในห้องหยิบซาลาเปาและน้ำใส่ห่อผ้าทำเหมือนห่อมาจากจวน แจกจ่ายให้กับทุกคนกินให้อิ่มนอนพักสักงีบเอาแรงตอนนี้พวกมันยังไม่ลงมือเพราะรอท่านอ๋องเสด็จมาถึงวันนี้ยามเว่ย"พวกเราจะลงมือพร้อมกันพ่อบ้านให้เงาส่งข่าวบอกท่านอ๋องให้ทำตัวเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวังให้เล่นตามน้ำที่พวกมันต้องการไปก่อน จากนั้นพวกเราจะลงมือจัดการพวกมันพร้อมกันทีเดียวเลย" พอวางแผนเสร็จก็พักเอาแรงเพื่อลงมือในอีกไม่กี่ชั่วยามที่จะถึง ไป่หลันเอาปืนให้พ่อบ้านหนึ่งกระบอกและบอกวิธีใช้งานให้และให้ลองทดลองกระสุนเปล่ากับคนคุ้มกันในห้องกันเองไป่หลันเอาแผนที่ออกมากางทางเข้าออกภายในวังว่ามีทางลับอยู่ตรงไหนบ้างและวงกลมเอาไว้เป็นจุดไปก่อนยามเว่ยสองเค่อไป่หลันพาคนของเธอเข้าไปในท้องพระโรงแฝงตัวไปกับทหารของเสนาบดีโจเสิ่นส่วนฮองเฮาไป่หลันให้องครักษ์หญิงแต่งเป็นฮองเฮาและใช้ผ้าบางปิดไว้ครึ่งห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 28
คุณหนูโจกรีดร้องด้วยความเสียใจและอาฆาตแค้นอย่างมาก"ดีวันนี้พระองค์จะได้เห็นว่าจะเป็นวันตายของนังหลินไป่หลันก่อนมันจะตายหม่อมฉันจะให้มันมีผัวเป็นชนเผ่าลู่หูทั้งกองทัพให้พระองค์ดู" เสียงคุณหนูโจหัวเราะอย่างสะใจเหมือนคนเป็นโรคจิตไป่หลันซัดมีดสั้นปักขาทั้งสองข้างของคุณหนูโจทันทีและกระโดนเตะก้านคอของเสนาบดีโดยไม่ได้ตั้งตัวสลบกลางอากาศทุกคนตกตะลึงจากนั้นการต่อสู้ก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว อ๋องโม้เทียนกระโดนขึ้นไปคุ้มกันฮ้องเต้หัวหน้าเผ่าลู่หูซัดมีดเคือบยาพิษใส่ฮ้องเต้แต่อ๋องโม้เทียนหลงเอาตัวขวางจึงโดนพิษเต็มๆไป่หลันยิงแสกหน้าหัวหน้าเผ่าตายทันทีทหารแตกฮือวิ่งเข้ามาทางไป่หลันเธอยิงด้วยเอ็มสิบหกที่เก็บเสียงวิ่งมาได้ไม่กี่ก้าวก็ชีวิตร่วงล่นตายไม่รู้ตัวเลือดนองเต็มท้องพระโรง หทารทางฝั่งของเสนาบดีเจอเอ็มสิบหกเข้าไปตายโดยไม่ได้ล่ำลาสักคนขุนนางฝ่ายเสนาบดีนั่งลงยกมือร้องขอชีวิตเพราะเห็นอาวุธขององครักษ์ของพระชายาหลินไป่หลันช่างร้ายกาจนักยังไม่ได้วิ่งก็สิ้นใจในทันทีที่วิ่งเข้าใส่ก็นอนตายเกลื่อน"พระชายาท่านอ๋องโดนพิษพะยะค่ะ" เสียงพ่อบ้านกงกงตะโกนเรียกพระชายาไป่หลันเสียงดัง ฮ้องเต้ประคองน้องชายและเรียก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 29
หลังจากจัดการกับเรื่องในท้องพระโรงเสร็จฮ้องเต้ก็รีบเดินทางมาดูน้องชายที่ตำหนักทันที"หมอหลวงอาการของท่านอ๋องโม้เทียนเป็นอย่างไรบ้าง" ฮ้องเต้ถามหมอหลวง"อาการโดยรวมทรงตัวพะยะค่ะดีที่พระชายาเอายาถอนพิษให้ท่านอ๋องทันไม่เช่นนั้นคงจะแย่กว่านี้แน่นอนพะยะค่ะ" หมอหลวงตอบอากาศทุกอย่างให้ฟัง"แต่จะมีอาการขาอ่อนกำลังต้องรักษาอีกหลายเดือนเพราะพิษนี้คือพิษที่ร้ายแรงคนที่โดนพิษถ้าไม่ได้ยาถอนพิษก็จะนอนหลับร่างกายอ่อนแรง พิษจะกัดกินอวัยวะข้างในภายในครึ่งชั่วยามพะยะค่ะ ดีที่พระชายามียาถอนพิษทันจึงไม่ร้ายแรงมากแต่ต้องดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดตลอดเวลาเพราะไม่รู้ว่าอาการจะกำเริบเมื่อไรพะยะค่ะ" ฮ้องเต้หันหน้าไปหาน้องสะใภ้"ขอบใจมากนะหลินไป่หลันที่เจ้าช่วยอ๋องโม้เทียนทันการไม่อย่างนั้นคงจะแย่มากกว่านี้ และเจ้ายังช่วยชีวิตของฮองเฮาและบัลลังก์ของข้าอีกข้าคิดไม่ผิดที่บังคับอ๋องโม้เทียนให้แต่งกับเจ้าเพราะข้าเองก็เป็นลูกศิษย์ของท่านราชครูที่ข้าเคารพและเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเจ้าเห็นเจ้ามากับพี่ชายเจ้าก็ให้ถูกชะตา จึงบังคับอ๋องโม้เทียนเพราะอยากได้น้องสะใภ้อย่างเจ้าและข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าข้าเป็นคนบังคับน้องชายของข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 30
ยามเหมาไป่หลันลุกขึ้นมาเก็บกระปุกน้ำเกลือเข้ามิติเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอใส่อะไรรักษาให้ท่านอ๋องไปบ้าง จับดูว่าท่านอ๋องมีไข้อีกหรือเปล่าก่อนจะไปทำธุระส่วนตัว อ๋องโม้เทียนตื่นตั้งแต่ยามจื่อแล้วมองเห็นพระชายานอนเฝ้าอยู่ที่โต๊ะไม้ข้างเตียงก็ยิ้มอย่างดีใจที่ชายารักไม่ทิ้งให้เขาอยู่ในตำหนักกับองครักษ์ เพียงเขาขยับตัวได้แต่ส่วนบนและยังมึนฤทธิ์ยาจึงนอนมองชายารักนอนหลับอยู่ข้างเตียงก็สุขใจแล้วยามอิ๋นไป่หลันลุกขึ้นมาฉีดยาแก้ปวดให้กับสวามีและเช็ดตัวให้ฉีดยาลดไข้ยาแก้อักเสพและป้อนน้ำในมิติให้กับอ๋องโม้เทียน ท่านอ๋องดีใจที่ชายาไม่รังเกียจที่ป้อนน้ำทางปากให้ตัวเองน้องหญิงคงไม่เกลียดข้ามากแล้วเทียนหลงคิดและนอนยิ้มเหมือนคนบ้าโม้เทียนคิดจะลองใจชายารักว่าจะทำอย่างไรกับตัวเขาถ้ารู้ว่าสวามีพิการเดินยังไม่ได้อีกหลายเดือนและท่านอ๋องก็เห็นของที่ชายาเอาออกมาจากมิติทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตของตัวเองก็หลับไปด้วยความรู้สึกปลื้มใจ ยามเฉินไป่หลันเช็ดตัวให้สวามีเรียบร้อยแล้วก็เรียกพ่อบ้านเข้ามาใส่เสื้อผ้าให้กับท่านอ๋องต่อเพราะสวามีหนักมากยกไม่ไหวคนเดียวไป่หลันจึงออกมาดูว่าอาหารที่ทางวังส่งมามีอะไรให้กินบ้างพอก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 31
ไป่หลันพักรักษาอ๋องโม้เทียนในตำหนักได้สี่วันแล้วในสามวันเธอทำให้อ๋องโม้เทียนหลับและรักษาได้สะดวกบางอย่างที่ไป่หลันหยิบออกมาเธอไม่อยากให้อ๋องโม้เทียนเห็นเพราะไม่อยากตอบคำถามนั้นเองอ๋องโม้เทียนจะตื่นก็ต่อเมื่อเสวยอาหารและดื่มยาส่วนยามเหมาคือหน้าที่ของพ่อบ้านและคนสนิทเข้าเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อจากนั้นคือเวลาของไป่หลันดูแลสวามี วันที่สี่ไป่หลันให้พ่อบ้านและคนสนิทอุ้มท่านอ๋องเข้าไปอาบน้ำสระผมให้สวามีและโกนหนวดให้เรียบร้อย พิษก็สลายออกหมดด้วยน้ำในมิติ รอแคแผลแห้งสนิดแขนและขาที่อ่อนแรงที่ต้องกายภาพบำบัตต่อไปอ๋องโม้เทียนก็ตื่นและรู้สติทุกอย่างแล้ว แขนซ้ายที่โดนมีดและโดนพิษอ่อนแรงอยู่ ขาตั้งแต่ใต้เข่าลงไปอ่อนแรงยืนยังไม่ได้เท่าไรต้องหาที่ยึดผลจากพิษสลายกำลัง ดีที่ชายาหลินไป่หลันช่วยทันไม่เช่นนั้นท่านอ๋องอาจจะพิการเดินไม่ได้เลยตลอดชีวิตไป่หลันแค่อยากให้เขารักษาอาการอ่อนแรงต่อสักเดือนก็แค่นั้นเดี๋ยวจะเป็นที่สงสัยว่าทำไมจึงหายภายในสี่วันทั้งที่โดนพิษร้ายแรงของชนเผ่าลู่หู เธอไม่อยากตอบคำถามของหมอหลวงทั้งหลายว่าได้ยาแก้พิษมาจากไหนถึงได้หายเร็วขนาดนี้ เพราะน้ำในมิติของเธอถ้าจะให้แบบเข้มข้นก็ได้แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 32
ฮ้องเต้และฮองเฮาอยู่ที่ตำหนักของอ๋องโม้เทียนจนค่ำจึงเสด็จกลับตำหนักใหญ่ ฮองเฮาขอร้องให้ไป่หลันอยู่ที่วังจนคลอดก่อนค่อยกลับจวนเพราะอยากให้เข้าไปในห้องตอนที่คลอดด้วย หลินไป่หลันรับปากเพราะไม่เกิน10วันฮองเฮาต้องคลอดแน่นอน หลังจากเสวยมื้อเย็นกับอ๋องโม้เทียนแล้วไป่หลันดูแลสวามีเสร็จก็เข้านอน อ๋องโม้เทียนนอนกอดชายารักไม่ปล่อยถึงแม้ว่าแขนซ้ายจะอ่อนแรงแต่แขนขวาก็ยังมีแรงอยู่ขาทั้งสองข้างจากเลยเข่าขึ้นมาก็ยังมีแรงมีเพียงใต้เข่าลงไปเท่านั้นที่ยังไม่สามารถยืนได้ชายาบอกต้องหัดเดินในตอนเช้าและตอนเย็น แต่ตอนนี้ท่านอ๋องหนุ่มจะลงแดงตายเพราะอยากมีอะไรกับชายารักใจจะขาดกอดจูบลูบคำออดอ้อนเหมือนเด็กขอขนมมารดาก็ไม่ปาน"หลันเอ๋อร์พี่ขอนะพี่ไม่ไหวแล้วพี่อยากรักเจ้าสิบเดือนแล้วนะที่พี่ไม่ได้กอดเจ้ารักน้องในทุกคืน พี่นับวันรอทุกวันที่จะกลับมาหาน้องในทุกวันเลยนะน้องหญิง""ท่านอ๋องนี้ท่านไม่สบายอยู่นะเพคะ นี้ก็ทำจนครบทุกอย่างยังไม่พอใจอีกหรือเพคะ" เธอถามสวามีเสียงหอบเพราะโดนสวามีจูบจนหายใจไม่ทัน มือก็ล้วงจับปากก็ทำงานจนเธอเหนื่อยหอบจนเสร็จไปกับมือและปากของสวามีแล้ว ถึงแม้ขาเดินไม้ได้อ๋องโม้เทียนก็ยังทำหน้าที่สวา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 33
"หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องทราบว่าข้ามีมิติแต่ที่ไม่บอกเพราะไม่จำเป็นแต่วันนี้ท่านอ๋องจะได้รู้ทุกอย่างเพคะ" ไป่หลันบอกกับสวามี"หม่อนฉันไม่ใช่หลินไป่หลันจิตวิญญาณคือคนที่มาจากโลกอนาคตในพันปีข้างหน้าเพคะ หม่อมฉันชื่อสโรชาเป็นตำตรวจสายสืบตายเพราะอุบัติเหตุหลังจากกลับทำงานและสดุ้งตื่นมาในร่างของสาวน้อยหลินไป่หลันที่โดนวางยาปลุกกำหนัดจากหวานใจของท่านอ๋องไงละเพคะ ด้วยร่างกายที่อ่อนแอและโดนยาปลุกกำหนัดเกินขนาดกับคำพูดที่ดูถูกของท่านอ๋องและฤทธิ์ของยาทำให้ไป่หลันตายอย่างทรมานจนหม่อมฉันเข้ามาตอนที่ท่านอ๋องรังแกพอดี การที่ท่านหูเบาตามืดบอดทำให้ชีวิตของนางที่รักท่านมาตลอดต้องมาจบชีวิตด้วยวัยที่สดใสชีวิตของนางคงจะมีความสุขมากกว่านี่ถ้าไม่มาหลงรักท่านอ๋องผู้เย็นชา ข้าเข้ามาหลอมรวมกับร่างกายของนางจึงรู้สึกรังเกียจท่านมากที่เป็นคนที่โหดร้ายมากกับชีวิตสาวน้อยคนหนึ่งที่มาจบลงเพราะท่านอคติกับนางจนเกินไป ไม่รักก็ไม่ควรพูดจาทำร้ายจิตใจนางถึงเพียงนั้น ดีแค่ไหนที่ในชีวิตของคนเราจะมีคนที่รักยอมให้คนรักดูถูกก็ยังทน แต่สำหรับหม่อมฉันไม่ใช่ถ้าไม่รักก็คือเลิกและไม่เสียเวลากับรักโง่ๆที่กินไม่ได้แถมต้องทุกข์ใจอีก แต่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25
บทล่าสุด
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 63
วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกในวันนี้หลินไป่หลันกลับมาจากชายแดนได้เกือบปี มาถึงเมืองหลวงไป่หลันตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วสร้างความดีใจให้กับสามีจนร้องให้ด้วยความดีใจในที่สุดเขาก็ปั้นก้อนแป้งสำเร็จ ท้องของเธอใหญ่โตจนคิดว่าในท้องของเธอมีเด็กอยู่หลายคนตามที่หมอหลวงมาตรวจ"เส้นมงคลของพระชายาหลายสายมากพระย่ะค่ะท่านอ๋อง" เธอจึงไม่ต้องทำอะไรนอกจากกินและนอนและเดินออกกำลังกาย งานการก็ยกให้สวามีกับพี่สาวทั้งสองดูแลไปส่วนแม่นมอยู่ข้างกายไม่ห่างกายต่อจากสามีผู้หน้ารัก หลังออกไปดูแลงานก็จะเป็นแม่นมดูแลต่อไม่ห่างส่วนพี่ทั้งสองก็แต่งให้กับองครักษ์คนสนิทของท่านอ๋องทั้งสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวงได้หนึ่งเดือนส่วนตอนนี้ทางท่านพ่อก็ส่งจดหมายมาเป็นประจำพร้อมของท่านแม่และพี่ชายและเพื่อนสาวว่าตอนนี้ทั้งสองสาวได้ตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว สร้างดีใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมากท่านพ่อก็น้ำยาดีใช่ย่อยแฮะทำน้องได้สำเร็จจนได้พี่ชายก็เก่งเหมือนกัน ทั้งสี่คนจะขึ้นมาในอีกหนึ่งเดือนมาดูแลลูกสาวที่จะคลอดในอีกเดือนกว่าๆเท่านั้นไป่หลันนั่งอ่านจดหมายในห้องนอนให้สามีฟังด้วยที่ห้องนอนตอนนี้เธอเดินลำบากเพราะท
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 62
และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันแต่งงานของท่านพ่อกับพี่ชายก็มาถึง ไป่หลันนำเห็ดหลินจือที่เก็บไว้ในมิติออกมายี่สิบดอกโสมคนอีกยี่สิบหัวไข่มุกในหอยน้ำจืดที่เก็บไว้ในมิติอีกคนละห้าสิบเม็ดเงินตำลึงทองสองแสนตำลึงทองทองคำอีกสิบหีบและแหวนเพรชสองวงให้องค์หญิงทั้งสอง และเครื่องเพรชครบชุดอีกสองชุดแลชุดเครื่องทองอีกสองชุดและสร้อยทองที่สลักรูปของท่านพ่อและพี่ชายสองเส้นใหญ่สวมใส่ที่คอให้ทั้งสองสาวรวมทั้งผลไม้ในมิติทุกอย่างขนมาเป็นสินสอดให้ท่านพ่อกับพี่ชายสร้างความฮือฮาให้กับขุนนางเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เห็นเห็ดและโสมคนทั้งที่บ้านเมืองแห้งแล้งแต่พระชายากับมีของล้ำค่าไว้ในครอบครองอย่างมากมายฮ้องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมากจะให้กลับไปเอาของที่จวนของท่านพ่อก็อยู่ไกลเกินไปจึงขนเอาของในมิตินี้ละง่ายดีไป่หลันคิดเราเป็นคนแต่งงานให้ท่านพ่อกับพี่ชายนะนี้ไม่เป็นไรวันหน้าจะขอคืนมาใช้ก็ได้ถ้าเธอจนขึ้นมาหึๆส่วนแม่ทัพก็ขนสินสอดในค่ายมาเติมจนเต็มเหมือนกันไม่น้อยหน้าน้องสาว"ขอบใจมากลูกกลับเมืองหลวงไปลูกก็ไปขนในคลังของพ่อคืนนะ" ท่านราชครูบอกลูกสาวเขาไม่คิดว่าการชายแดนพร้อมกันกับลูกสาวครั้งนี้ทำให้ได้เมียรักกลับไปด้วยจึงไม่ได้เอ
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 61
และแล้วกองทัพของอ๋องอี้ถูก็มาประชิดเมืองกำลังทหารนับแสนจากที่มันบังคับลูกผัวใครไม่สนขอแค่บังคับให้รบเพื่อตัวเองก็พอ ใครขัดขืนฆ่าทิ้งให้หมดแม้แต่คนในแคว้นของตัวเองมันยังไม่ละเว้นเพราะว่าอยากจะเป็นฮ้องเต้ซะเองแต่ชอบใช้กำลังข่มเหงประชาชนตาตาดำๆกองทัพตั้งท่ารอคำสั่งแม่ทัพใหญ่อี้ถูว่าจะให้ลงมือยามใด หลินไป่หลันอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูทรงใช้ปืนไรเฟิลเล็งหัวแม่ทัพอี้ถูและกุนชือและรองแม่ทัพมันคนละกระบอกเตรียมยิงทันทีจะไม่มีการให้เสียเลือดเนื้อชาวบ้านและทหารที่โดนบังคับมาเด็ดขาดทุกคนเล็งหัวของพวกมันได้แล้วรอให้มันยกมือส่งสัญญาญก็จะยิงพร้อมกันทันทีฟากฝั่งชายแดนของค่ายทหารใหญ่แม่ทัพฝูทรงรองแม่ทัพใหญ่เฟยหลงก็เอาปืนเล็งหัวแม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามเหมือนกันรวมทั้งกุนชือใหญ่ด้วย ส่วนทหารทั้งหลายก็เตรียมธนูที่ใส่ระเบิดขี้ค้างคาวเรียงหน้ากระดานบนกำแพงค่ายทหารรอแค่คำสั่งรองแม่ทัพเท่านั้นการรบเหมือนกับที่วางแผนเอาไว้กับท่านแม่ทัพฝูทรงทุกอย่างและไม่ประมาทอย่างเด็ดขาดไป่หลันส่งสัณญาณมือยกขึ้นและบอกให้ยิงทันทีพร้อมกันที่เห็นมือของท่านอ๋องยกขึ้น ให้บุกเข้ากำแพงเมือง ลูกปืนยิงแสกหน้าผากของอ๋องอี้ถูและคนสนิททั้ง
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 60
ในเวลาสองอาทิตย์ที่ข้าศึกจะมาถึงเมืองหลวงฮ้องเต้ได้เกณฑ์ชาวบ้านที่อยู่ทางที่ข้าศึกจะผ่านให้ไปหลบภัยบนภูเขาที่สร้างเป็นที่หลบภัยชั่วคราวทุกหมู่บ้านและเตรียมรับมืออย่างแข็งแกร่งในทุกวันหลินไป่หลันก็ออกไปช่วยหารทำระเบิดและแปรรูปอาหารแห้งให้เพียงพอและยังมีสัตว์ที่ดักได้ขนลงมาเลี้ยงขยายพันธุ์อีก ส่วนปลานำมาตากแดดทำปลาร้าปลาส้มกุ้งจ๋อมปลาจ๋อมไว้กินกับข้าวสวยร้อนๆและรมควันปลาย่างไว้อีกเยอะแยะส่วนท่านแม่ของเธอก็ไปช่วยลูกสะใภ้ปรุงยาทุกวันเหมือนกันแต่ทุกเย็นต้องกลับมาเสวยมื้อเย็นที่เรือนรับรองจนดึกทุกคืนจึงจะกลับไปตำหนักของตัวเอง ส่วนกลางวันก็กลับไปเสวยกับบิดาและมารดาเพื่อที่พวกท่านจะวางใจไม่เป็นห่วงเวลาไปช่วยงานพระชายาและไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงส่วนบิดาของเธอที่เดินทางมาถึงแคว้นเว่ยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ในวันที่ท่านแม่วิ่งเข้ากอดท่านพ่อคนหล่อในตอนค่ำที่มาถึงและเรียกท่านพ่อว่าท่านพี่ ไป่หลันอยากหัวเราะดังๆท่านพ่อตกใจจนหน้าซีดที่องค์หญิงลี่อิงฮวากอดและเรียกท่านว่าท่านพี่ ทั้งยังกอดเขาร้องให้และเล่าเรื่องราวที่อยู่ด้วยกันและตั้งชื้อลูกก่อนจะเกิดว่าให้ชื่ออะไรบ้าง บิดาตกใจและเรียกองค์หญิงว่าเป็นน้
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 59
หลินไป่หลันตั้งสติและจับมือองค์หญิงลี่อิงและตบหลังมือเบาๆ"ใจเย็นก่อนเพคะองค์หญิงลี่อิงฮวาค่อยๆเล่าเพคะหม่อมฉันรับฟังทุกอย่างที่องค์หญิงจะเล่าให้ฟังเพคะ"หลังจากสงบใจอยู่พักหนึ่งองค์หญิงลี่อิงก็เริ่มเล่าเรื่องของเธอกับหลินไป่หลันหลินฟางเซียนคือชื่อของเธออดีตคือภรรยาของท่านราชครูหลินตรงให่และเสียชีวิตตอนลูกสาวได้10ขวบ"วันนั้นแม่เข้าวังไปงานเลี้ยงกับบิดาของเจ้าโดนวางยาพิษโดยไม่รู้ตัวจึงล้มป่วยและเสียชีวิตในที่สุด คนที่วางยาพิษคือคนที่หลงรักบิดาของเจ้าแต่บิดาเจ้าไม่รักตอบกลับมาแต่งงานกับแม่ทำให้นางเสียใจและอาฆาตแค้นโดยที่แม่ไม่รู้เลยว่านางเข้ามาแก้แค้นและวางยา คิดว่าแม่ตายไปบิดาของลูกจะรับนางมาเป็นเมียอีกคนแต่ดีที่บิดาของลูกมั่นคงในความรักกับแม่จึงไม่รับรักนางตอบ นางจึงโกรธมากพูดเหมือนคนเสียสติบิดาถึงรู้ว่าแม่โดนวางยามันไม่ออกฤทธิ์ทันทีมันค่อยๆกัดกินที่ละน้อยกว่าจะรู้ก็สายแม่จึงเสียชีวิตจากลูกทั้งสอง" องค์หญิงเล่าไปน้ำตาก็ไหลไปและเอามือลูบแก้มไป่หลันไปด้วยความรัก"แล้วคนที่วางยาท่านแม่ละเจ้าค่ะท่านพ่อทำอย่างไร" กับนางไป่หลันถามมารดาต่อด้วยความอยากรู้"บิดาของเจ้าก็จับนางกรอกยาพิษแบบเดี
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 58
หลินไป่หลันสอนทหารที่ขึ้นเขาให้รู้จักผักป่าที่กินได้เห็ดป่าเถามันเทศมันฝรั่งและสอนทำที่ดักปลาอยู่หนึ่งอาทิตย์ ส่วนหลุมดักสัตว์เป็นคนสนิทของท่านอ๋องที่สอนทั้งทำที่ดักและบอกวิธีดักสัตว์ใส่รอบดักปลาพาเก็บผักบุ้งมาผัดกินกันอย่างอร่อยส่วนแม่ทัพฝูทรงก็ขึ้นเขาไปช่วยองค์หญิงลี่จูไปเก็บสมุนไพรเหมือนเดิมอยู่หนึ่งอาทิตย์เหมือนกันและพากันไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงหนักเข้าไม่กลับมากินข้าวกับน้องสาวเลย ขลุกอยู่กับองค์หญิงทั้งคืนเพื่อเร่งปรุงยาให้ได้เยอะที่สุด กลับมาก็นั่งยิ้มตาหวานในตอนเช้ากับน้องสาวไป่หลันบอกเย้ายอกพี่ชายเหม็นกลิ่นความรักจึงได้เจอแจกค้อนจากพี่ชายในวันนั้นมาส่วนวันนี้ทุกคนหยุดเพื่อจะวางแผนรบและฟังสายข่าวที่ไปสืบความว่าอ๋องอี้ถูนำทหารมาถึงไหนแล้วจะได้เตรียมรับมือถูก"ไม่เกินสองอาทิตย์ขบวนทหารจะถึงชายแดนฝั่งแม่ที่แม่ทัพฝูทรงดูแลขบวนหนึ่งและขบวนที่ท่านอ๋องนำมาเองคือมุ่งสู่วังหลวงพะย่ะค่ะฝ่าบาท" ม้าเร็วเข้ามารายงานในท้องพระโรงฮ้องเต้จึงปรึกษาแม่ทัพใหญ่ของพระองค์เองพร้อมทั้งอ๋องโม้เทียนหลงและแม่ทัพใหญ่ฝูทรงต่อในห้องส่วน"พระองค์หม่อมฉันวางแผนเอาไว้กับแม่ทัพของพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพฝ
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 57
ไป่หลันเปิดประตูออกมาจากในห้อง หน้าห้องมีสามีและพี่ชายยืนอยู่แต่สีหน้าเคร่งเครียดกังวล พอเห็นหน้าเมียรักเปิดประตูท่านอ๋องรีบถามทันที"น้องหญิงมีเรื่องอะไรกันบอกพี่ได้หรือไม่" น้ำเสียงร้อนรนของสวามีไป่หลันจับแขนสวามีและตบหลังมือเบาๆ"ไม่มีอะไรเพคะท่านพี่เดี๋ยวน้องจะเล่าให้ฟังเพคะ" จากนั้นทุกคนจึงออกมาพูดกันต่อที่ห้องรับแขกและไม่ใครเข้าใกล้ได้องครักษ์คำอย่างเข้มแข็ง ไป่หลันจึงเล่าเรื่องที่เธอเคยบอกกับพี่ชาย"จำได้ไหมที่น้องเคยเล่าให้ฟังว่าน้องเคยตายและท่านเทพพาไปภพอื่นมาและน้องก็ได้พบเจอกับดวงจิตขององค์หญิงเหมือนกันและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆด้วยกันแต่เพื่อนของน้องเธอเรียกเรียนหมอทุกอย่างจนชำนาญและรวมทั้งอาหารเจ้าค่ะท่านพี่" ไป่หลันเลือกที่จะโกหกเพราะไม่อยากให้พี่ชายของไป่หลันร่างเดิมเสียใจรวมทั้งท่านราชครูด้วยจึงบอกและอ้างท่านเทพแทนแม่ทัพฝูทรงพยักหน้าว่าเข้าใจและมองหน้าองค์หญิงใหญ่ตรงหน้านิ่งๆ ศรุตาก็มองหน้าพี่ชายของเพื่อนตาใสและพยักหน้า"เรื่องจริงที่น้องสาวท่านบอกทุกอย่างเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ" องค์หญิงลี่จูตอบ แม่ทัพหนุ่มมองหน้าองค์หญิงรู้สึกคันยุบยิบในใจและตอบ"พี่เชื่อแล้ว" ตอนนี้เขาจะลองเชื่
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 56
ผ่านมาอีกเดือนชาวบ้านก็เก็บเกี่ยวข้าวเสร็จ เก็บใส่ยุ้งฉางด้วยความดีใจที่มีข้าวกินโดยไม่ต้องซื้อหาอีกต่อไปเมื่อก่อนพวกเขากินเพียงโจ๊กใสๆต้มผักกินประทังชีวิตเพราะความแห้งแล้งและไม่มีเงินจะซื้อข้าวกินแต่ตอนนี้ทุกครอบครัวชาวบ้านที่อยู่ติดชายแดนมีข้าวกิน มีพืชผักที่ปลูกกินเองในครัวเรือนมีหมูป่าเลี้ยงไก่ป่าให้เลี้ยงทุกครอบครัว ตั้งแต่ท่านแม่ทัพใหญ่ฝูทรงท่านอ๋องโม้เทียนหลงและพระชายาหลินไป่หลันรวมถึงท่านราชครูที่สอนหนังสือให้กับเด็กทุกหมู่บ้านที่ติดชายแดนรวมทั้งทหารที่ให้การช่วยเหลือทุกอย่าง ในวันนี้พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่สิ่งที่น่ากลัวตอนนี้คือข่าวที่ทางทหารให้ชาวบ้านทุกหมู่บ้านทำที่หลบภัยบนภูเขาของทุกหมู่บ้าน หากว่ามีเหตุจะได้นำเด็กๆและคนแก่ขึ้นไปหลบบนเขาเพราะข่าวว่าอ๋องเมืองเว่ยกระหายสงครามอยากแย่งชิงเมืองหลวงและอยากขึ้นเป็นฮ้องเต้เอง ทหารจึงให้ผู้นำหมู่บ้านทุกหลังให้พวกผู้ชายฝึกฝีมือไว้ป้องกันหมู่บ้านของตัวเองและครอบครัวและช่วยกันสอดส่องดูคนแปลกหน้าที่เข้ามาในหมู่บ้านต้องแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านทันทีห้ามประมาทโดยเด็ดขาด วันนี้ท่านอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูท
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง บทที่ 55
ผ่านไปอีกสี่เดือนทุกอย่างก็เริ่มลงตัวไป่หลันวางแผนเอาไว้ว่าอีกสองเดือนจะเดินทางกลับเมืองหลวงถ้าไม่มีปัญหาอะไรเร่งด่วนเกิดขึ้นมาก่อน ตอนนี้ข้าวให้แปลงนาในค่ายทหารเริ่มแก่อีกไม่นานก็จะเก็บเกี่ยวข้าวได้แล้วก่อนที่จะเข้าหน้าหนาวรวมทั้งชาวบ้านที่ว่านข้าวในไร่นาของพวกเขาก็จะได้เก็บเกี่ยวหลังข้าวของทหารไม่นานเพราะว่าว่านข้าวห่างกันเดือนหนึ่ง"หลังจากเก็บเกี่ยวข้าวเสร็จพวกเราก็เดินทางกลับได้แล้วละ ท่านพี่คิดเช่นไร" ไป่หลันถามความคิดเห็นของท่านอ๋อง"พี่ก็ว่าอย่างนั้นถ้าไม่มีอะไรมาขัดขวาง ตอนนี้ได้ข่าวว่าฝั่งเมืองหลวงแคว้นเว่ยมีอ๋ององค์หนึ่งคิดจะกบฏยึดบัลลังก์พี่ชาย คนของพี่สืบข่าวว่าอีกไม่นานชายแดนต้องเกินสงครามแน่นอนตอนนี้ที่สงบสุขเพราะฮ้องเต้องค์ที่อยู่ไม่ชอบสงครามจึงทำสัญญาสงบศึกมาหลายปีและติดที่มีภัยแล้งเข้ามาในชายแดนที่ติดกับพวกเราชาวบ้านก็ลำบากไม่ต่างกันหรอกตอนนี้ เพราะไม่มีลูกชายมีองค์หญิงฝาแฝดสองคนทำให้ตอนนี้อ๋องผู้เป็นน้องชายที่ไปดูแลอีกเมืองคิดจะครองบัลลังก์เอง ตอนนี้อ๋องคนนี้กระหายสงครามตีเมืองที่ปกครองที่พี่ชายให้ไปดูแลเข้ามาเรื่อยๆใกล้จะถึงเมืองหลวงอีกไม่นาน ตอนนี้ชาวบ้านเริ่มหนี
