Novels by ปลายฝนต้นหนาว

ในแต่ละวันบ้านรองเซียวก็ใช้ชีวิตวนลูบเหมือนทุกวันหลังทำลูกพลับตากแดดเสร็จสองแม่ลูกก็ดองผักป่าอีกหลายอย่าง หน่อไม้ที่เก็บลงมาจากในป่าเย่วเย่วขนออกมาจากในมิติทำกับมารดาในครัวสองคน หนุ่มทั้งสี่คนจะชอบเข้าไปที่โรงเรือนดูแลผักที่เติบโตขึ้นทุกวัน อ๋องหนุ่มจงใจสอบถามการเพาะปลูกผักในโรงเรือนจะได้นำไปใช้ในเมืองหลวงราชสำนักโครงการหลวงที่จะมีพื้นที่เพาะปลูกส่งเข้าวังหลวงอยู่แล้ว แต่พอถึงหน้าหนาวจะไม่มีผักสดกินส่วนมากจะดองเอาไว้รวมถึงตากแห้ง นี้เป็นสัญญาณที่ดีจะทำให้ในวังมีผักสดกินไม่ขาด พ่อค้าต่างเมืองจะนำมาส่งเดือนละสองครั้งจากต่างแคว้นที่มีราคาที่แพงมากที่ตื่นเต้นไม่แพ้กันคือตอนนี้นางสอนทำถั่วงอกวันนี้คงจะนำมาทำอาหารได้แล้ว ทุกคนต่างก็รอชิมเจ้าถั่วงอกกันถ้วนหน้าในบ้านรองเซียวไม่เคยขาดผักสดกินเลยเพราะพวกเขาได้เพาะผักบุ้ง คะน้ากวางตุงจนโตพอดีตัดมาทำอาหารได้แล้ว ผักทุกอย่างออกดอกติดผลมันทำให้ไม่มีใครอยากออกจากโรงเรือนเลยอากาศมันอุ่นจากกระถางไฟที่ตั้งเอาไว้เป็นจุดๆ จากถ่านไม้อย่างดีที่บ้านเซียวบอกเผาถ่านใช้กันเองแถมยังพาไปดูเตาเผาอีกด้วยจน ปัญญาจะจับผิดที่บ้านของแม่นางน้อยมีแต่ของที่เหนือความคาดห

สองพี่น้องมาถึงบ้านก็เกือบยามเซินของทีซื้อมาก็จะเป็นผ้าพับกับชุดที่ตัดสำเร็จเสร็จแล้วให้ชายหนุ่มสองคนที่อาศัยหลบภัยและรักษาอาการบาดเจ็บ ซื้อมาให้คนละเจ็ดครบวันเลย ชุดรองเท้าคนละสามคู่จะว่าไปก็ตำลึงของนายน้อยซ่งนั้นละที่ให้นางซื้อชุดมาให้ผลัดเปลี่ยนที่มีติดตัวหนีตายกันมาคนละชุดกับคนสนิท ดีนะที่ถุงตำลึงไม่หล่นหายไปเขาให้ค่าอยู่ค่ากินกับท่านแม่มาห้าสิบตำลึงทองมารดาไม่กล้ารับไว้เพราะมันเยอะเกินไปสองหนุ่มบอกว่าทั้งค่ากินค่ายาและต้องอยู่ด้วยอีกนานหลายเดือนจนกว่าหิมะจะหยุดตก จึงอยากตอบแทนครอบครัวของท่านน้า"อย่าให้พวกข้าลำบากใจเลยขอรับช่วยรับตำลึงจากข้าทั้งสองคนด้วยขอรับท่านน้า"แล้วเขายังให้เย่วเย่วไปซื้อของมาให้อีกจากในเมืองทั้งยังบอกว่านางอยากได้อะไรก็ซื้อมาเลยไม่ต้องเกรงใจเป็นเขาทั้งสองต่างหากที่ต้องเกรงใจครอบครัวของพวกเขาที่ให้ที่อยู่ที่กินแล้วยังต้องดูแลทั้งสองคนตอนบาดเจ็บเป็นอย่างดี และที่สำคัญเขาติดใจอาหารที่ทำทุกอย่างเลย ท่านอ๋องบอกกับทุกคนในบ้านเรื่องของตอบแทนของนางหลังจากกินมื้อค่ำด้วยกันเมื่อเย็นวานนี้ของจำเป็นนางก็ให้ไปจนครบหมดทุกอย่างนางจึงซื้อเตามือเอาไว้ให้สองหนุ่มด้วย ผ้า

ชีวิตของสองพี่น้องบ้านรองเซียววนลูบอยู่ในบ้านกับบนเขาอยู่หนึ่งอาทิตย์เต็มแล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะไม่ขึ้นเขาอีกเพราะอากาศเย็นมากมาแล้ว ไม่เกินสองวันก็จะมีหิมะต้องตกแน่ๆนางกวาดเอาผลไม้ป่ามากมายใส่มิติเอาไว้กินไปได้หลายปีเพราะมันมีหลายอย่างมาก สมบัติบนขุนเขามันมากมายจนนางไม่อยากให้หิมะตกลงมาทับถมของป่าดีๆบนภูเขานี้เลย แต่คงได้แต่คิดเพราะธรรมชาติจัดสรรลงมาให้กับมนุษย์ทั้งหลายแล้ว นางใจดียิงหมูป่าตัวใหญ่ลงมาให้ชาวบ้านอีกหนึ่งตัวใหญ่แล้วลงให้บ้านตัวเองหนึ่งตัวให้มีหมูกินไปจนหมดหน้าหนาว ชาวบ้านแทบจะยกนางแห่รอบหมู่บ้านกับพี่ใหญ่ที่มีน้ำใจให้กับทุกคนในหมู่บ้านแม้แต่ปู่เซียวนางก็ให้เหมือนกันส่วนคนอื่นนางไม่ให้นอกจากปู่เซียวคนเดียว แล้วแต่ท่านปู่จะให้ใครนั้นนางถือว่าให้บิดาตอบแทนบุญคุณท่านปู่ที่นำท่านพ่อมาเลี้ยงดูตอนเด็ก ท่านแม่ก็รมควันหมูเอาไว้" นางใส่เกลือหมักในไหใส่เอาไว้ที่จริงไปตากแดดในมิติก็ไม่มีใครรู้นอกจากครอบครัวของนางสี่คน สองหนุ่งที่ร่างกายแข็งแรงแล้วต่างก็ช่วยงานท่านพ่อไม่น้อยทั้งสองคนชอบเรียนรู้ในสิ่งที่บิดาทำและช่วยไปด้วยทุกอย่างจึงทำให้รู้ว่าครอบครัวนี้ไม่ธรรมดาพืชผักที่ปลู

ยามเฉินครอบครัวรองบ้านเซียวที่ตอนนี้กำลังนั่งกินข้าวต้มกุ้งกับเนื้อปลาคนละถ้วยใหญ่ ใครไม่อิ่มเติมได้ตลอดเพราะเย่วเย่วต้มเพียงพอต่อทุกคนในบ้าน เมื่อคืนกินจัดหนักไปมื้อเช้าง่ายๆก็แล้วกัน ทั้งมีกิมจิดองสามรสชาติพร้อมทั้งผัดผักจานใหญ่ให้ทุกคนได้ลิ้มลอง สองหนุ่มกินข้าวต้มไปคนละสามถ้วยใหญ่ไอ้ตัวประหลาดที่นางเรียกมันว่ากุ้งนั้นอร่อยมากเนื้อของมันนุ่มเด้งหวานเนื้อแน่นมาก เนื้อปลาไม่มีคาวเลยสักนิดยังได้กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆยังมีกระเทียมเจียวหอมๆใส่เข้าไปอีก เขาจะลองขอสูตรนางไปให้พ่อครัวที่วังจะได้ไหมนะท่านอ๋องคิดคงต้องอยู่บ้านของนางไปนานๆแล้วละถึงจะได้กินอาหารอร่อยๆทุกมื้อแลกกับการช่วยงานในสวนถือว่าคุ้มค่ามาก"เอ่อนายน้อยพวกท่านสองไม่ต้องทำงานช่วยพวกข้าในตอนนี้หรอกนะเจ้าคะ นอนพักให้ร่างกายของพวกท่านหายดีเสียก่อนเถอะเจ้าค่ะ งานในสวนก็ไม่ค่อยมีอะไรแล้วเพราะพวกข้าเก็บไปขายและแลกเปลี่ยนกับชาวบ้าน เหลือแต่ผักที่ต้นแคระแก่นที่เก็บมาผัดกินในครอบครัวเพียงเท่านั้น ท่านแม่ก็คงจะปลอกลูกพลับตากแดดดองผักไปเท่านั้น พวกท่านก็ทำตัวให้สบายเถอะเจ้าค่ะเอาไว้ร่างกายแข็งแรงดีจะช่วยงานพวกข้าตอนนั้นก็ยังไม่สายหรอกนะเจ้า

พอกินมื้อค่ำหมดเกลี้ยงเย่วเย่วกับท่านแม่อิ่มก่อนใครเพื่อนนางเอาลูกพลับป่าหวานกรอบ ปอกเปลือกผ่าใส่จานใหญ่ให้กับหนุ่มๆที่เจริญอาหารมื้อค่ำกันเสียจริง เติมข้าวกันไปคนละสี่ถ้วย ต้มยำกุ้งหม้อใหญ่เครื่องในทอดกระเทียมพริกไทยน้ำจิ้มรสเด็ดเล่นเอาสองนายบ่าวเหงื่อไหลออกตามหน้าผาก ผัดเผ็ดหมูป่า ต้มจืดหมูเด้ง ตามด้วยผัดผักป่าจานใหญ่ไม่มีเหลือติดจานเลยสักนิดลูกพลับป่าหวานกรอบกับแตงโมหวานฉ่ำท่านอ๋องกับคนสนิทแทบจะกลืนลิ้นนี้มันอาหารของชาวบ้านป่าอย่างนั้นหรือ ไปเที่ยวทั่วทุกหัวเมืองไม่เคยมีคนทำรสแบบนี้หรือกินอาหารรสชาตินี้มาก่อนท่านอ๋องคิดและถามหัวหน้าครอบครัว"พวกท่านกินอาหารแบบนี้ทุกวันหรือช่างน่าอิจฉาเสียจริง" ท่านอ๋องถามบิดาของสาวน้อย"พึ่งจะได้กินดีอยูดีก็ตอนโดนไล่ออกจากบ้านนี้ละพ่อหนุ่ม เมื่อก่อนได้กินเพียงต้มข้าวแทบจะนับเม็ดได้เมื่อสามเดือนก่อนข้าขึ้นเขากับลูกชายลื่นตกเขาขาหักเพราะอยากจะไปหาไก่ป่ามาต้มทำน้ำแกงให้บุตรสาว ที่โดนลูกสาวของอดีตพี่ชายผลักตกน้ำ กว่าบุตรชายจะพาลงเขามาบ้านก็โดนแม่ที่ข้าคิดว่านางคือแม่ของตัวเองจริงๆขับไล่ตัดขาดออกมา ทั้งที่บุตรสาวก็นอนไม่ได้สติอยู่คิดว่าครอบครัวคงจะไม่ร

กลิ่นอาหารของบ้านเซียวหอมตลบอบอวนไปไกลถึงกระท่อมไม้ไผ่ที่สองหนุ่มที่กำลังเดินมาจากท้ายสวน ต้องหันหน้ามองกันก่อนจะเดินมาที่บ้านของเจ้าบ้าน เห็นบิดาของสาวน้อยกับบุตรชายพากันเดินตามหลังกันมาจากอีกทางในสวนมาที่บ้านที่จะใกล้ถึงเวลามื้อค่ำ"คุณชายทั้งสองอาการดีขึ้นมากหรือยังขอรับถ้ายังไม่ดีขึ้นนอนพักในกระท่อมให้หายดีก่อนก็ได้นะขอรับเดี๋ยวข้าจะให้บุตรชายนำอาหารมื้อค่ำไปส่งที่กระท่อมให้เองก็ได้" เซียวอี้ถังพูดกับคนเจ็บที่เดินมาถึงหลังบ้านของเขาเหมือนกัน"ขอบคุณท่านน้ามากขอรับพอดีพวกข้านอนพักจนเต็มที่แล้วจึงพากันเดินเล่นในสวนของท่านน้าแล้วก็มาตามกลิ่นอาหารมานี้ละขอรับ" เฉิงมู่ฉินตอบ"พวกข้าเห็นผักของพวกท่านที่ยังหลงเหลือให้เก็บอยู่ก็ไม่น้อยไม่ทราบว่าปลูกไปขายหรือขอรับ" ชายหนุ่มถามอีกครั้งด้วยความสนใจ"ใช่แล้วละพ่อหนุ่มพวกข้าปลูกผักไปขายในตัวเมืองพึ่งจะหยุดขายไปได้สี่ห้าวันนี้มานี้ละก่อนจะเข้าหน้าหนาวบางครั้งชาวบ้านก็มาแลกเปลี่ยนกันไปกินแล้วดองเอาไว้กินหน้าหนาวอีก จึงทำให้มีผักบางส่วนที่ยังหลงเหลือให้ทำอาหารทุกวันบางนี้ พรุ่งภรรยาของข้าก็จะเริ่มเก็บมาดองใส่ไหแล้วละในวันพรุ่งนี้ ส่วนลูกของข้าพ

ในที่สุดอวี่หลิงนางก็เจ็บท้องคลอดลูกในตอนกลางคืนที่สามีเตรียมหมอตำแยเอาไว้สามคนเถ้าแก่ร้านทำเครื่องประดับหามาให้สำหรับทำคลอดกับอวี่หลิงโดยเฉพาะ ตอนดึกในห้องนอนในมิติกับสามีนางปวดท้องจนพาสามีออกมาจากในมิติมานอนในห้องที่เตรียมเอาไว้คลอด หานตงเทียนเรียกน้องสาวเสียงดังให้ต้มน้ำช่วยหมอตำแยเสียงดังตื่นเต้นทั้งร้อนรนไปหมดเสียงตีเกราะดังขึ้นคนงานในไร่รีบลุกไปที่บ้านของเจ้านายทันทีที่ตอนนี้นายหญิงคงกำลังเจ็บท้องจะคลอดนายน้อยหรือคุณหนูของไร่แล้ว ทุกคนจึงรีบมาช่วยกันต้มน้ำคอยรับใช้ว่าในห้องทำคลอดของนายหญิงต้องการอะไรบ้างเพราะทุกคนต่างก็รอคอยนายน้อยคุณหนูน้อยกันทุกคนหานตงเทียนเดินวนเวียนที่หน้าประตูห้าทำคลอดจนหานซูอิงตาลายไปหมดรวมทั้งหานตงเหวินด้วยที่ไปส่งข่าวบอกความให้คนที่บ้านของท่านตาอวี่เซี่ยท่านยายกับท่านอาของนางว่าพี่สะใภ้ใหญ่ปวดท้องจะคลอดลูกแล้วครอบครัวอวี่จึงรีบมาที่บ้านของนางกันทุกคนยกเว้นอวี่ซิงที่จะมาในตอนเช้าเพราะท้องของนางก็ใหญ่โตไม่แพ้กันกับอวี่หลิงเสียงกรีดร้องของเมียรักหานตงเทียนใจจะขาดเขาอยากเจ็บแทนนางทุกอย่างถ้าเลือกได้นางบอกว่าคนสมัยนี้คลอดลูกน่ากลัวเพราะไม่มีโรงหมอที่ใหญ่

หลังจากช่วยชาวบ้านและคนในเมืองนี้ก็ผ่านมาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว แต่ข่าวการช่วยเหลือจากสองครอบครัวที่นายน้อยหลี่ออกหน้าให้แทน นายอำเภอแจ้งบอกกับชาวบ้านว่าที่ผ่านหน้าหนาวมาได้ในหนึ่งเดือนที่หนักสุดเพราะขาดจากการติดต่อจากเมืองหลวงและไม่มีเสบียงส่งมาได้เพราะพายุหิมะที่ตกหนัก ที่ทุกครอบครัวของชาวบ้านที่ได้ของแจกจ่ายมาจากสามครอบครัวคือเหลาอาหารของนายน้อยหลี่และครอบครัวตระกูลอวี่กับครอบครัวหานแห่งหมู่บ้านให่หนาน ชาวบ้านธรรมดาที่ยึดอาชีพทำสวนผักขายที่นำข้าวปลาอาหารมาแจกจ่ายในตอนที่หิมะตกหนักที่ผ่านมาสร้างชื่อเสียงให้กับสามครอบครัวในอำเภอนี้เป็นอย่างมาก จนนายอำเภอออกมาขอบคุณถึงที่บ้านเชิงเขาของสองครอบครัวตาหลานและได้รางวัลแห่งการทำดีที่นายอำเภอส่งไปที่เมืองหลวงเรื่องการบริจาคช่วยเหลือชาวบ้านตอนที่พายุหิมะถล่ม เป็นหน้าหนาวที่ยาวนานถึงหกเดือนตอนนี้ที่บ้านไร่พลิกหน้าดินและหว่านข้าวในที่ดินที่แบ่งเอาไว้ปลูกข้าวสามร้อยกว่าหมู่ ผักก็ทำการปลูกจนหมดทุกแปลงแล้วที่ผ่านมาทำตำลึงให้กับสองครอบครัวตาหลานมากมาย จนท่านยายร่ำให้ด้วยความดีใจที่ทุกวันนี้ไม่ต้องกลัวจะกับไปลำบากอีกต่อไปเพราะหลานสาวได้ทำอาชีพที่ยั่ง

"ตามที่จริงข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ข้ายินดีช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกันเอาเป็นว่าข้าจะจัดเตรียมเอาไว้ให้ทุกครอบครัวในหมู่บ้านของพวกเราเลย ท่านลุงก็ไปบอกให้พวกเขามารับที่หน้าบ้านของข้าได้เลยหรือท่านลุงจะรับไปแจกแทนข้าก็ได้เพราะบางครอบครัวพวกเขาต่างรังเกียจครอบครัวของสามีข้าคงไม่กล้ามารับด้วยตัวเองก็ได้" นางบอกให้หัวหน้าหมู่บ้านได้รับรู้"ถ้าพวกมันคิดเช่นนั้นก็พากันอดตายไปเถอะข้าจะไปประกาศให้รับรู้กันทั้งหมู่บ้าน ใครไม่มาก็ไม่ต้องเอาในเมื่อจิตใจแคบแคบต่อพวกเจ้าเองข้าก็คงไปช่วยเหลือพวกเขาไม่ได้แต่ที่วิ่งมาที่บ้านของข้าก็มีแต่พวกที่เคยรังเกียจหานตงเทียนนะส่วนใหญ่" หัวหน้าหมู่บ้านบอกกับอวี่หลิง"ข้าไม่เป็นอะไรหรอกขอรับท่านลุงข้าจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้แต่อย่าเข้ามาล้ำเส้นข้าก็พอ" หานตงเทียนตอบกลับไป อวี่หลิงจึงถามท่านตาเรื่องนี้ด้วย"จะช่วยเหลือชาวเมืองร่วมกันกับข้าไหมเจ้าคะท่านตาท่านอา ข้าอยากช่วยคนที่ลำบากพวกเขาคงจะมีชีวิตไม่ต่างกับพวกเราเหมือนเมื่อก่อนข้าสงสารเด็กกับคนแก่เจ้าค่ะ ในเขตอำเภอข้าจะให้นายน้อยหลี่ออกหน้าให้เพราะข้าไม่ชอบความวุ่นวาย จะส่งของไปให้ห

หน้าหนาวนี้ยาวนานถึงหกเดือนข้าวของที่ชาวบ้านพากันซื้อมาตุนเอาไว้กำลังขาดแคลนเพราะว่าทุกปีจะหนาวแค่สามถึงสี่เดือน แต่ปีนี้เกิดพายุหิมะถล่มในหลายเมือง ดีที่ก่อนที่พายุจะถล่มหนักนายน้อยหลี่ได้ขนส่งผักผลไม้ส่งไปทุกเมืองเพียงพอต่อการทำอาหารและขายในหนึ่งเดือนตอนนี้จึงหยุดส่งมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเพราะหิมะตกหนักมาก ทั้งยังมีพายุอีกเขาจึงเอาความปลอดภัยของคนงานและม้าเอาไว้ก่อนเพราะที่ส่งไปก็มากมายพอขายแล้วในตัวเมืองก็วุ่ยวายเพราะพายุหิมะถล่มคนก็ขาดแคลนเสบียงเพราะมันเข้าเดือนที่ห้าแล้วมีเพียงงานของอวี่หลิงกับท่านอาที่ไม่ขาดผักและอาหารต่อให้หนาวทั้งปีอวี่หลิงนางก็ยังอยู่ได้อย่างสบาย ตอนในหมู่บ้านคงกำลังวุ่นวายไหนจะพายุถล่มไหนจะขาดอาหารการกินทั้งกลัวว่าบ้านจะรับน้ำหนักไม่ไหวถล่มลงมาใส่คนในครอบครัวอีก"ท่านพี่หนาวนี้ทำไมยาวนานจังเลยละเจ้าคะ ข้าว่าคนในหมู่บ้านและตัวเมืองคงวุ่นวายน่าดูนี้ก็ห้าเดือนแล้วยังไม่มีวี่แววว่าหิมะจะหยุดตกเลย ข้าว่าอากาศมันแปรปวนยิ่งนักปีนี้ดีนะเจ้าคะที่ไร่ของเราไม่ขาดแคลนอาหารการกินข้าสงสารชาวบ้านที่ไม่มีตำลึงพอที่จะตุนเสบียงได้ยาวนานหลานเดือนทั้งคนไร้บ้านอีกเฮ้อ" นางถออนหา

ในที่สุดการเก็บผลชีกวาก็เสร็จไปเรียบร้อยอวี่หลิงนางจัดงานเลี้ยงให้กับรายได้ที่ขายทั้งผักรอบแรกกับแตงโมนางได้ตำลึงมาหลายแสน นางจึงฉลองให้กับทุกคน จนแทบจะคลานออกจากวงของงานเลี้ยงกันเลยทีเดียวและคนงานนางยังให้พิเศษกับครอบครัวของคนงานของนางครัวละหนึ่งร้อยตำลึงเงิน ให้เด็กน้อยทั้งสิบคนอีกคนละยี่สิบตำลึงเงินให้ทุกคนมีกำลึงใจทำงานให้นางกันทุกคนส่วนเด็กน้อยที่หัดปักผ้าสามสี่คนลูกของคนงานนางยังให้คนละห้าตำลึงเงินพวกเขาจะได้มีกำลังใจในการทำงานยิ่งๆขึ้นไป อีกทั้งยังทำตำลึงให้เลี้ยงดูตัวเองและครอบครัวอีกต่อไปในภายภาคหน้ามีเพียงครอบครัวของท่านตากับท่านอาของนางที่ไม่รับตำลึงจากหลานสาวแต่ให้ทำอาหารที่อร่อยให้กินก็พอแล้ว เพราะท่านอาได้ตำลึงเป็นแสนมาเช่นเดียวกันในตอนนี้ทั้งสองครอบครัวไม่ขาดตำลึงทั้งยังหามาได้ทุกวันจากการส่งปลาทุกวันอีกที่เหลาอาหารทั้งสองสาขาของนายน้อยหลี่เหลียงเฉิน และท่านก็ยังจ่ายค่าเหนื่อยให้กับคนงานทุกคนในไร่เช่นเดียวกันกับหลานสาวด้วยทั้งสองไร่เพราะใช้ระบบเดียวกันทุกอย่างและคนที่ได้กำไรมากสุดคือนายน้อยหลี่นั้นเอง แต่อวี่หลิงนางรับมาสามเด้งเลยทั้งค่าสูตรอาหารทั้งส่วนแบ่งหนึ่งส่วนจ

ในที่สุดผักที่บ้านของท่านอาของนางก็ตัดเสร็จใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์เท่ากัน ตอนนี้กำลังไปเก็บชีกวาที่ไร่ของอวี่หลิงเกือบสามสิบหมู่รถม้าวิ่งเข้าออกที่บ้านไร่เชิงเขาทุกวัน ครอบครัวของท่านอาก็มาช่วยนางที่ไร่กันทุกคนเพราะแตงโมที่ไร่ของนางมีแต่ลูกใหญ่ๆเนื้อสีแดงหวานมากจนนายน้อยหลี่ต้องเหมารถม้ามาช่วยอีกจากต่างอำเภอใกล้เคียงที่มีสาขาของเหลาอาหารของเขา โดยผู้ดูแลเหลาหารถม้ามาให้ห้าสิบคันเลยจึงจะพอขนส่งแตงโมและผักส่งไปต่างเมืองแต่ก็แทบจะไม่พอขายสร้างกำไรให้นายน้อยหลี่จนยิ้มแก้มแทบจะแตกหลังจากวันที่เก็บผักวันสุดท้ายท่านอาได้เลี้ยงฉลองให้กับคนงานและคนที่มารับจ้างกันทุกคนรวมทั้งครอบครัวของอวี่หลิงด้วย นายน้อยหลี่ดื่มเหล้าของอวี่หลิงจนเมาได้ที่ก็สารภาพรักอวี่ซิงจนนางอายม้วนหลบหลังอวี่หลิงตลอดเวลา นางบอกกลัวว่าเขาจะรังเกียจที่นางเป็นคนบ้านป่าคงไม่สามารถไปเป็นฮูหยินของเขาได้ที่เมืองหลวงได้และนางจะอยู่ที่บ้านไร่ไม่จากไปไหนจากท่านพ่อท่ายแม่ตากับยายและอวี่หลิงญาติของนางเอง ซึ่งนายน้อยหลี่ก็บอกว่าเขาจะอยู่ที่นี้เพราะบิดายกเหลาอาหารให้สองสาขาที่หุ้นกันกับหลงจู๊ดูแลทั้งสองสาขา และคงต้องอยู่ที่นี้ตลอดไปจะกลับเ

วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกในวันนี้หลินไป่หลันกลับมาจากชายแดนได้เกือบปี มาถึงเมืองหลวงไป่หลันตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วสร้างความดีใจให้กับสามีจนร้องให้ด้วยความดีใจในที่สุดเขาก็ปั้นก้อนแป้งสำเร็จ ท้องของเธอใหญ่โตจนคิดว่าในท้องของเธอมีเด็กอยู่หลายคนตามที่หมอหลวงมาตรวจ"เส้นมงคลของพระชายาหลายสายมากพระย่ะค่ะท่านอ๋อง" เธอจึงไม่ต้องทำอะไรนอกจากกินและนอนและเดินออกกำลังกาย งานการก็ยกให้สวามีกับพี่สาวทั้งสองดูแลไปส่วนแม่นมอยู่ข้างกายไม่ห่างกายต่อจากสามีผู้หน้ารัก หลังออกไปดูแลงานก็จะเป็นแม่นมดูแลต่อไม่ห่างส่วนพี่ทั้งสองก็แต่งให้กับองครักษ์คนสนิทของท่านอ๋องทั้งสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวงได้หนึ่งเดือนส่วนตอนนี้ทางท่านพ่อก็ส่งจดหมายมาเป็นประจำพร้อมของท่านแม่และพี่ชายและเพื่อนสาวว่าตอนนี้ทั้งสองสาวได้ตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว สร้างดีใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมากท่านพ่อก็น้ำยาดีใช่ย่อยแฮะทำน้องได้สำเร็จจนได้พี่ชายก็เก่งเหมือนกัน ทั้งสี่คนจะขึ้นมาในอีกหนึ่งเดือนมาดูแลลูกสาวที่จะคลอดในอีกเดือนกว่าๆเท่านั้นไป่หลันนั่งอ่านจดหมายในห้องนอนให้สามีฟังด้วยที่ห้องนอนตอนนี้เธอเดินลำบากเพราะท

และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันแต่งงานของท่านพ่อกับพี่ชายก็มาถึง ไป่หลันนำเห็ดหลินจือที่เก็บไว้ในมิติออกมายี่สิบดอกโสมคนอีกยี่สิบหัวไข่มุกในหอยน้ำจืดที่เก็บไว้ในมิติอีกคนละห้าสิบเม็ดเงินตำลึงทองสองแสนตำลึงทองทองคำอีกสิบหีบและแหวนเพรชสองวงให้องค์หญิงทั้งสอง และเครื่องเพรชครบชุดอีกสองชุดแลชุดเครื่องทองอีกสองชุดและสร้อยทองที่สลักรูปของท่านพ่อและพี่ชายสองเส้นใหญ่สวมใส่ที่คอให้ทั้งสองสาวรวมทั้งผลไม้ในมิติทุกอย่างขนมาเป็นสินสอดให้ท่านพ่อกับพี่ชายสร้างความฮือฮาให้กับขุนนางเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เห็นเห็ดและโสมคนทั้งที่บ้านเมืองแห้งแล้งแต่พระชายากับมีของล้ำค่าไว้ในครอบครองอย่างมากมายฮ้องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมากจะให้กลับไปเอาของที่จวนของท่านพ่อก็อยู่ไกลเกินไปจึงขนเอาของในมิตินี้ละง่ายดีไป่หลันคิดเราเป็นคนแต่งงานให้ท่านพ่อกับพี่ชายนะนี้ไม่เป็นไรวันหน้าจะขอคืนมาใช้ก็ได้ถ้าเธอจนขึ้นมาหึๆส่วนแม่ทัพก็ขนสินสอดในค่ายมาเติมจนเต็มเหมือนกันไม่น้อยหน้าน้องสาว"ขอบใจมากลูกกลับเมืองหลวงไปลูกก็ไปขนในคลังของพ่อคืนนะ" ท่านราชครูบอกลูกสาวเขาไม่คิดว่าการชายแดนพร้อมกันกับลูกสาวครั้งนี้ทำให้ได้เมียรักกลับไปด้วยจึงไม่ได้เอ

และแล้วกองทัพของอ๋องอี้ถูก็มาประชิดเมืองกำลังทหารนับแสนจากที่มันบังคับลูกผัวใครไม่สนขอแค่บังคับให้รบเพื่อตัวเองก็พอ ใครขัดขืนฆ่าทิ้งให้หมดแม้แต่คนในแคว้นของตัวเองมันยังไม่ละเว้นเพราะว่าอยากจะเป็นฮ้องเต้ซะเองแต่ชอบใช้กำลังข่มเหงประชาชนตาตาดำๆกองทัพตั้งท่ารอคำสั่งแม่ทัพใหญ่อี้ถูว่าจะให้ลงมือยามใด หลินไป่หลันอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูทรงใช้ปืนไรเฟิลเล็งหัวแม่ทัพอี้ถูและกุนชือและรองแม่ทัพมันคนละกระบอกเตรียมยิงทันทีจะไม่มีการให้เสียเลือดเนื้อชาวบ้านและทหารที่โดนบังคับมาเด็ดขาดทุกคนเล็งหัวของพวกมันได้แล้วรอให้มันยกมือส่งสัญญาญก็จะยิงพร้อมกันทันทีฟากฝั่งชายแดนของค่ายทหารใหญ่แม่ทัพฝูทรงรองแม่ทัพใหญ่เฟยหลงก็เอาปืนเล็งหัวแม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามเหมือนกันรวมทั้งกุนชือใหญ่ด้วย ส่วนทหารทั้งหลายก็เตรียมธนูที่ใส่ระเบิดขี้ค้างคาวเรียงหน้ากระดานบนกำแพงค่ายทหารรอแค่คำสั่งรองแม่ทัพเท่านั้นการรบเหมือนกับที่วางแผนเอาไว้กับท่านแม่ทัพฝูทรงทุกอย่างและไม่ประมาทอย่างเด็ดขาดไป่หลันส่งสัณญาณมือยกขึ้นและบอกให้ยิงทันทีพร้อมกันที่เห็นมือของท่านอ๋องยกขึ้น ให้บุกเข้ากำแพงเมือง ลูกปืนยิงแสกหน้าผากของอ๋องอี้ถูและคนสนิททั้ง

ในเวลาสองอาทิตย์ที่ข้าศึกจะมาถึงเมืองหลวงฮ้องเต้ได้เกณฑ์ชาวบ้านที่อยู่ทางที่ข้าศึกจะผ่านให้ไปหลบภัยบนภูเขาที่สร้างเป็นที่หลบภัยชั่วคราวทุกหมู่บ้านและเตรียมรับมืออย่างแข็งแกร่งในทุกวันหลินไป่หลันก็ออกไปช่วยหารทำระเบิดและแปรรูปอาหารแห้งให้เพียงพอและยังมีสัตว์ที่ดักได้ขนลงมาเลี้ยงขยายพันธุ์อีก ส่วนปลานำมาตากแดดทำปลาร้าปลาส้มกุ้งจ๋อมปลาจ๋อมไว้กินกับข้าวสวยร้อนๆและรมควันปลาย่างไว้อีกเยอะแยะส่วนท่านแม่ของเธอก็ไปช่วยลูกสะใภ้ปรุงยาทุกวันเหมือนกันแต่ทุกเย็นต้องกลับมาเสวยมื้อเย็นที่เรือนรับรองจนดึกทุกคืนจึงจะกลับไปตำหนักของตัวเอง ส่วนกลางวันก็กลับไปเสวยกับบิดาและมารดาเพื่อที่พวกท่านจะวางใจไม่เป็นห่วงเวลาไปช่วยงานพระชายาและไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงส่วนบิดาของเธอที่เดินทางมาถึงแคว้นเว่ยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ในวันที่ท่านแม่วิ่งเข้ากอดท่านพ่อคนหล่อในตอนค่ำที่มาถึงและเรียกท่านพ่อว่าท่านพี่ ไป่หลันอยากหัวเราะดังๆท่านพ่อตกใจจนหน้าซีดที่องค์หญิงลี่อิงฮวากอดและเรียกท่านว่าท่านพี่ ทั้งยังกอดเขาร้องให้และเล่าเรื่องราวที่อยู่ด้วยกันและตั้งชื้อลูกก่อนจะเกิดว่าให้ชื่ออะไรบ้าง บิดาตกใจและเรียกองค์หญิงว่าเป็นน้

หลินไป่หลันตั้งสติและจับมือองค์หญิงลี่อิงและตบหลังมือเบาๆ"ใจเย็นก่อนเพคะองค์หญิงลี่อิงฮวาค่อยๆเล่าเพคะหม่อมฉันรับฟังทุกอย่างที่องค์หญิงจะเล่าให้ฟังเพคะ"หลังจากสงบใจอยู่พักหนึ่งองค์หญิงลี่อิงก็เริ่มเล่าเรื่องของเธอกับหลินไป่หลันหลินฟางเซียนคือชื่อของเธออดีตคือภรรยาของท่านราชครูหลินตรงให่และเสียชีวิตตอนลูกสาวได้10ขวบ"วันนั้นแม่เข้าวังไปงานเลี้ยงกับบิดาของเจ้าโดนวางยาพิษโดยไม่รู้ตัวจึงล้มป่วยและเสียชีวิตในที่สุด คนที่วางยาพิษคือคนที่หลงรักบิดาของเจ้าแต่บิดาเจ้าไม่รักตอบกลับมาแต่งงานกับแม่ทำให้นางเสียใจและอาฆาตแค้นโดยที่แม่ไม่รู้เลยว่านางเข้ามาแก้แค้นและวางยา คิดว่าแม่ตายไปบิดาของลูกจะรับนางมาเป็นเมียอีกคนแต่ดีที่บิดาของลูกมั่นคงในความรักกับแม่จึงไม่รับรักนางตอบ นางจึงโกรธมากพูดเหมือนคนเสียสติบิดาถึงรู้ว่าแม่โดนวางยามันไม่ออกฤทธิ์ทันทีมันค่อยๆกัดกินที่ละน้อยกว่าจะรู้ก็สายแม่จึงเสียชีวิตจากลูกทั้งสอง" องค์หญิงเล่าไปน้ำตาก็ไหลไปและเอามือลูบแก้มไป่หลันไปด้วยความรัก"แล้วคนที่วางยาท่านแม่ละเจ้าค่ะท่านพ่อทำอย่างไร" กับนางไป่หลันถามมารดาต่อด้วยความอยากรู้"บิดาของเจ้าก็จับนางกรอกยาพิษแบบเดี

หลินไป่หลันสอนทหารที่ขึ้นเขาให้รู้จักผักป่าที่กินได้เห็ดป่าเถามันเทศมันฝรั่งและสอนทำที่ดักปลาอยู่หนึ่งอาทิตย์ ส่วนหลุมดักสัตว์เป็นคนสนิทของท่านอ๋องที่สอนทั้งทำที่ดักและบอกวิธีดักสัตว์ใส่รอบดักปลาพาเก็บผักบุ้งมาผัดกินกันอย่างอร่อยส่วนแม่ทัพฝูทรงก็ขึ้นเขาไปช่วยองค์หญิงลี่จูไปเก็บสมุนไพรเหมือนเดิมอยู่หนึ่งอาทิตย์เหมือนกันและพากันไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงหนักเข้าไม่กลับมากินข้าวกับน้องสาวเลย ขลุกอยู่กับองค์หญิงทั้งคืนเพื่อเร่งปรุงยาให้ได้เยอะที่สุด กลับมาก็นั่งยิ้มตาหวานในตอนเช้ากับน้องสาวไป่หลันบอกเย้ายอกพี่ชายเหม็นกลิ่นความรักจึงได้เจอแจกค้อนจากพี่ชายในวันนั้นมาส่วนวันนี้ทุกคนหยุดเพื่อจะวางแผนรบและฟังสายข่าวที่ไปสืบความว่าอ๋องอี้ถูนำทหารมาถึงไหนแล้วจะได้เตรียมรับมือถูก"ไม่เกินสองอาทิตย์ขบวนทหารจะถึงชายแดนฝั่งแม่ที่แม่ทัพฝูทรงดูแลขบวนหนึ่งและขบวนที่ท่านอ๋องนำมาเองคือมุ่งสู่วังหลวงพะย่ะค่ะฝ่าบาท" ม้าเร็วเข้ามารายงานในท้องพระโรงฮ้องเต้จึงปรึกษาแม่ทัพใหญ่ของพระองค์เองพร้อมทั้งอ๋องโม้เทียนหลงและแม่ทัพใหญ่ฝูทรงต่อในห้องส่วน"พระองค์หม่อมฉันวางแผนเอาไว้กับแม่ทัพของพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพฝ

ในวันที่หลี่ถิงแต่งลูกเขยเข้าบ้านมาได้เกือบสามเดือนลูกชายที่กลับมางานแต่งของน้องสาวก็กลับไปเรียนต่ออีกไม่นานก็จะกลับมาบ้านบอกมารดาว่าอยากตั้งสถานศึกษาขึ้นอีกโดยลูกชายของนางจะเป็นคนสอนเองกับหลานของลุงเฉิงให่หลี่ฝูสงสารเด็กไร้บ้านคนขอทานตอนนี้ตัวหลี่ถิงซื้อที่ในตัวอำเภอห่างตัวเมืองแค่5ลี่ได้และได้ก่อสร้างที่พักผิงกับคนอยากไร้สอนอาชีพจักสานปักผ้าออกมาขายให้มีเงินหนุมเวียนในที่พักพิงแยกปลูกข้าวปลูกผักทุกอย่างในเก็บกันโดยไม่ต้องซื้อหามีบ่อปลาขนาดใหญ่เลี้ยงไว้ให้กินกันที่พักพิงทุกคนที่หลี่ถิงช่วยมาจากอารามร้างตอนนี้มีประมาณเกือบร้อยคนรวมทั้งเด็กด้วย สถานศึกษาก็ก่อสร้างติดกันกับที่พักพิงคนยากไร้นายช่างบอกครึ่งเดือนก็จะแล้วเสร็จหลี่ถิงติดต่อนายอำเภอให้หาพ่อค้ามารับซื้อสินค้าในศูนย์พักผิงของทุกอย่างที่ทำออกมาจึงไม่พอขายทำให้ในเมืองคึกคักการค้าขายก็ดีขึ้นการกินอยู่ของชาวบ้านก็ดีขึ้นนายอำเภอก็ได้หน้าตาว่าทำงานดีได้รางวัลมามากมายจึงมาขอบใจหลี่ถิงที่ทำให้เมืองหังโจมีหน้ามีตา ชาวบ้านอยู่ดีมีงานทำและการกินอยู่ก็ดีขึ้นมีพ่อค้าเดินทางมาค้าขายรับซื้อของไปขายต่อไม่ขาด ข่าวลือถึงเมืองหลวงมีขุนนางให

หลังจากกลับมาจากเหลาอาหารแล้วหลี่ฮวาก็มาช่วยช่วยสาวๆในร้านขายของต่อตอนเที่ยงของจากไร่เข้ามาส่งที่ร้านและช่วยกันจัดเรียงสินค้า ในร้านลูกค้าก็เข้ามาเรื่อยๆบางคนมารอซื้อของรอบเที่ยง คนส่วนมากเป็นพ่อบ้านจวนใหญ่ในเมืองที่มาซื้อสองรอบเพราะมีผลไม้ป่าด้วยทุกวันสดและใหม่เสียงหวานใสเรียกลูกค้าและพูดคุยแนะนำสินค้าในร้านอย่างไม่ถือตัวเหวินหลงเดินมาดูร้านของสาวน้อยตั้งแต่กินมื้อเที่ยงเสร็จเขาเดินมาเรื่อยๆดูร้านค้ามาตามทางจนมาหยุดร้านฝั่งตรงข้ามที่เหวินหลงยืนอยู่มองนางขายของในร้านอย่างร่าเริงมีชีวิตชีวาดูสดใสเป็นอย่างมากเหวินหลงเดินเข้าไปในร้านของหลี่ฮวา"ร้านของเจ้ามีของขายเยอะมากเลยนะสาวน้อย" เหวินหลงถามหลี่ฮวา"นายน้อยท่านมาเดินเล่นหรือเจ้าคะเชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ" หลี่ฮวาตกใจเล็กน้อยก่อนจะต้อนรับด้วยรอยยิ้มอย่างมืออาชีพก่อนจะขอตัวไปเอาน้ำส้มคั้นกับขนมมาให้เหวินหลงดื่มพร้อมกับน้ำชาให้นายน้อยเลือกดื่มเอง"น้ำนี้อร่อยมาเลยแม่นางน้ำนี้คืออะไรหรือ และขนมนี้ก็อร่อยมาก" เหวินหลงถามเพราะหลี่ฮวาเอาขนมเค้กที่ท่านแม่เอาให้ตอนเช้ามาทานคู่กับน้ำส้มคั้น"อ้อเป็นขนมที่ท่านแม่ทำเจ้าค่ะนายน้อยและนี้ก็คือน้ำส้

ผ่านมาอีก5ปีที่หลี่ถิงคลอดฝาแฝดให้กับหลี่หยางลูกๆของหลี่ถิงก็ไปเรียนหนังสือกับเด็กๆในไร่ลูกหลานของคนงานในไร่ของหลี่ถิงส่วนหลี่ฝูตอนนี้ได้เข้าเรียนในเมืองหลวงพร้อมกับหลานของลุงเฉินให่กันสามคนและจะกลับมาบ้านปีละสองครั้งทั้งสามคนสอบเข้าได้และมีหอพักอยู่ในสถานศึกษาเลยหลี่ถิงภูมิใจกับเด็กทุกคนๆส่วนหลี่ฮวาก็ปักปิ่นแล้วและชอบค้าขายหลี่ถิงจึงยกตำแหน่งติดต่อกับเหลาส่งผักส่งของไปที่เหลาจึงผ่านหลี่ฮวาทุกอย่างส่วนลู่ตงก็คุมคนงานในไร่แทนพี่สาวพี่ชายงานในไร่จึงไม่มีอะไรต้องห่วง ลู่ชิงมีหน้าที่เลี้ยงลูกๆของเธอกับแม่ของเธอและแม่สามีที่คอยช่วยกันทั้งคุณชายน้อยกับคุณน้อยน้อยของไร่เป็นที่รักใคร่ในความช่างพูดช่างจาออดอ้อนจนคนงานในไร่รักหลงกันทุกคนตัวของหลี่ถิงจึงมีเวลาว่างขึ้นเขากับสามีหาของป่าผลไม้ป่าและต้นอ่อนของผลไม้มาปลูกในไร่ในทุกวันชาวบ้านก็จะเห็นสองสามีภรรยาพากันขึ้นเขาหลังยามเฉินทุกวันหลี่ฮวาหลังจากส่งผักปลากุ้งให้กับเหลาเฟิงฟูแล้วกินมื้อเช้าแล้ว หลี่ฮวาก็จะเข้าเมืองไปช่วยคนงานขายของที่หน้าร้าขายผักของเธอต่อทุกวันเพราะมารดายกให้เธอจัดการทุกอย่างมีพ่อค้าต่างเมืองมารับผักไปขายต่อในหลายเมืองการ

วันนี้ในบ้านไร่เชิงเขาของหลี่หยางกำลังวุ่นวายเพราะนายหญิงของไร่ปวดท้องจะคลอดลูกหลี่หยางเดินวนเวียนไปมาจนทุกคนเวียนหัวอาจารย์จางคุนจึงพูดขึ้นเป็นตัวแทนทุกคน"หลี่หยางเจ้าใจเย็นก่อนข้าตาลายหมดแล้วเดี๋ยวหลี่ถิงก็คลอดเจ้าอย่าลืมว่านางเคยคลอดลูกแฝดให้เจ้ามาแล้วนะ""แต่ข้าเป็นห่วงนางนี้ขอรับท่านลุงเสียงร้องภรรยาใจข้าจะขาดตามนางให้ได้" เลยหลี่หยางตอบ"อือข้าเข้าใจแต่สงบใจเถอะ" อาจารย์บอกด้วยความใจเย็นและให้หลี่หยางใจเย็นๆเหมือนกันทุกคนในไร่ต่างมารอดูนายน้อยคนใหม่กันพร้อมหน้ากันทุกคนเสียงหลี่ถิงกรีดร้องมาครึ่งชั่วยามแล้วหมอตำแยสามคนในห้องและมีฮูหยินจางเสิ่น ลู่หนิงลี่ ฮูหยินเฉินอิงที่อยู่ในห้องกับหลี่ถิงข้างนอกภรรยาของลู่ตงกับลู่ชิงกำลังคุมสาวๆต้มน้ำเข้าไปสำหรับใช้ในห้อง"ใกล้แล้วนายหญิงเบ่งเลยนะเจ้าค่ะ" เสียงหมอตำแยบอกกับหลี่ถิง"เบ่งเจ้าค่ะนายหญิง" เสียงหมอตำแยร้องบอกเสียงหลี่ถิงและผ่นไปสักพักก็แว่วเสียงเด็กร้องแว้ๆดังขึ้น หลี่หยางหายใจโล่งอก"ได้คุณชายน้อยเจ้าค่ะ" นายท่านหลี่หยางยิ้มและเข้าไปรับห่อผ้าสีแดงทารกตัวแดงอวบอ้วนแข็งแรงพร้อมพูดพูดนามเด็กชายด้วยความรัก"หลี่ต้าเฉิงลูกพ่อ"เสียง

วันเวลาผันผ่านมา5ปีตั้งแต่ปลายฟ้ามาอาศัยในร่างของหลี่ถิงวันนี้สามีของเธอแพ้ท้องหนักกินข้าวไม่ได้มาเป็นเดือนร่างกายผอมลงไปนิดหน่อยหลี่ถิงถามสามี"อยากกินอะไรเจ้าคะท่านพี่" ช่วงนี้หลี่หยางชอบกินส้มตำไก่ย่างกับปลาเผาผลไม้รสเปี้ยวจิ้มพริกเกลือ"ของเปรี้ยวๆน้องหญิง""เจ้าค่ะ"งานในไรก็ยกให้น้องชายเป็นคนทำแทนลู่ชิงก็ช่วยงานพี่สาวได้เยอะมากและได้หมั้นหมายกับจางเทียนเพราะปีนี้อายุครบ16ปี พอดีที่หลี่ถิงขอเอาไว้เพราะทั้งสองรักกันมาได้หลายปีแต่อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่และจางเทียนสัญญาว่าจะมีลู่ชิงแค่คนเดียว ในไร่แห่งนี้หลี่ถิงตั้งกฏขึ้นมาคือใครที่ชอบพอและจะแต่งงานกันต้องมีกันและกันแค่คนเดียวถ้าใครทำผิดกฏเธอจะเชิญออกจากบ้านไร่แห่งนี้หลี่ถิงตั้งกฏนี้ขึ้นมาเพื่อความเป็นธรรมของผู้หญิงบ้าง แรกๆผู้ชายทุกคนก็งงหลี่ถิงจึงจัดการอบรมสั่งสอนเรื่องนี้ไปเป็นเกือบวันจากนั้นทุกคนจึงเข้าใจและทำตามกฏกันจางเทียนอยากแต่งตั้งแต่ปักปิ่นแล้วแต่หลี่ถิงขอไว้ว่าให้อายุ16ปีค่อยแต่งนี้เหลือเหลืออีกสามวันก็จะถึงวันแต่งแล้วส่วนลู่ตงก็แต่งให้กับหลานสาวของลุงเฉินให่ได้ครึ่งปีแล้วหลี่ถิงก็ยกที่ดินให้15หมู่สร้างบ้านให้และให้เงิน

หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วหลี่ถิงกับสามีก็เข้าไปพักในห้องรอเวลากินมื้อค่ำร่วมกันกับคนงานของเธอหลี่หยางนอนกอดภรรยาคนสวย"น้องหญิงนอนพักเอาแรงหน่อยเถิดคืนนี้ยังอีกยาวไกลไหนจะงานเลี้ยงและต้องดูแลพี่อีก""ได้เจ้าค่ะ" หลี่ถิงตอบจากนั้นเธอก็หลับไปเพราะวันนี้หลี่ถิงต้องเหนื่อยจริงๆหลังจากที่เมียรักหลับแล้วหลี่หยางก็ห่มผ้าให้ภรรยาหอมหน้าผากเมียรักแล้วก็เดินออกมาจากห้องเขาว่าจะเดินไปดูฟาร์มหมูเสียหน่อยเดินออกมาเจอลูกสาวกับลูกชายเล่นอยู่กับลูกหลานของลุงเฉินให่พอลูกมองเห็นบิดาก็เรียกด้วยความดีใจ"ท่านพ่อจะไปไหนขอรับ" หลี่ฝูถามบิดา"พ่อว่าจะไปดูที่ฟาร์มหมูนะลูกเจ้าอยากไปกับพ่อไหม" หลี่หยางถามลูกชาย"ไปขอรับ""ข้าไปด้วยๆน้าาท่านพ่อ" หลี่ฮวาวิ่งมาขอบิดากอดขาหัวทุยถูไถขาแกร่งของบิดาเงยหน้าอ้อนบิดาไปด้วยตาปริบๆ หลี่หยางที่เจอลูกอ้อนลูกสาวก็ใจอ่อนไปหมดอุ้มลูกสาวขึ้นมาอุ้มหอมแก้มด้วยความรัก หลี่ฝูที่เห็นน้องสาวออดอ้อนบิดาก็วิ่งเข้ามาให้บิดาห้อมแก้มด้วยหลี่หยางหัวเราะร่าหอมแก้มลูกชายหนักๆไปหลายที"เอาละลูกไปด้วยกันนี้ละเด็กๆใครอยากไปด้วยก็ตามมา" หลี่หยางบอกจากนั้นเด็กๆก็วิ่งตามหลังหลี่หยางเป็นขบวนหลี่