Semua Bab หม่ามี๊ครับ แดดดี๊ของผมเป็นมาเฟีย : Bab 21 - Bab 30

"คร่อกฟี้Zzz" เสียงแสงเหนือนอนหลับอย่างแสนสบาย อ้าวเฮ้ย อีหนูลูก ทำไมทำกับหม่ามี๊แบบนี้ นอนหลับซะงั้น ทิ้งกันเฉย ฮือ แต่งเอง เล่าเอง กลัวเองนักเลงพอ (TT)ฉันเหลือบไปมองโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง มีกระดาษเขียนว่าแดดดี๊กด1 แม่บ้านกด2 ฉันรีบยกโทรศัพท์มาโทร กด1สิคะรออะไร"แดดดี๊ขาาาาาาาาาา" ฉันรีบเรียกเขาด้วยเสียงอ้อดอ้อนทันทีเมื่อเขารับสาย"ว่า""มารับหนูหน่อยจิ แสงเหนือหลับไปแย้ว หนูกลัวผีอ่าาาาาา ""หึ ผีอะไร ไร้สาระ" พูดจบเขาก็วางสายไปทันที กรี๊ดดดดดดดด ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว เป็นผัวเมียกันแล้วนะเฟ้ยทำไมไม่อ่อนโยนเลยล่ะ ไอ้ที่ชมเขาว่าเขาอบอุ่นอ่อนโยนอะไรนั่น ขอถอนคำพูด ถุยๆๆๆๆ ชิ นอนนี่ก็ได้วะ"แอ๊ด~ " เสียงประตูเปิดออก เขาเดินทำหน้านิ่งเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉัน"ชิ ไหนบอกว่าไร้สาระไงคะ""พูดมาก จะไปไหม""ไป"ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งไปเกาะแขนเขาแทนที เขามองหน้าฉันแล้วถามว่า "ทำไมอยู่ๆ ถึงกลัวล่ะ""ก็แสงเหนืออยากฟังเรื่องน่ากลัวๆ หนูเลยเล่าเรื่องผีให้ฟัง""อ้อ เล่าเองกลัวเองว่างั้นเถอะ""กะ....ก็แหม มันน่ากลัวนี่คะ หนูกลัวอ่ะ"เขาจึงส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินนำหน้าฉันไปห้องข้างๆ อ้าว ใกล้กัน

"นี่แก ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ ฉันจะพากลับ ตั้งแต่มัธยมแล้วยัยพวกนี้ยังปากเสียอยู่เลยอ่ะ" โบวี่กระซิบบอกฉัน ซึ่งการนัดรวมตัววันนี้เป็นความคิดของเฟย์ เฟย์คือลูกสาวของผู้มีอิทธิพลท่านหนึ่งในประเทศนี้ เฟย์เลยไม่เห็นหัวใคร แม้กระทั่งเพื่อนๆในกลุ่มทั้งแอมและไอซ์ต่างเป็นลูกกระจ็อกของเฟย์ ย้อนกลับสมัยมัธยมปลาย"แปร๋น แปร๋น ช้างน้ำมาแล้วโว้ย" เสียงเฟย์ตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นฉัน ซึ่งตอนนั้นฉันน้ำหนัก89กิโล "ฮ่าฮ่า" ทุกคนในห้องต่างหัวเราะเยาะฉัน ชี้หน้าด่าฉันว่าฉันอ้วน ฉันไม่เคยมีความสุขกับการไปโรงเรียน พวกนี้แกล้งฉันหนักขึ้น ทั้งเอาของไปซ่อน แกล้งขังฉันไว้ในห้อง แกล้งเอาน้ำสกปรกเวลาทำเวรห้องสาดใส่ฉัน บางวันก็แกล้งฉันขังไว้ไม่ให้กินข้าว มีแค่คนเดียวที่ยืนอยู่ข้างฉันคือโบวี่ โบวี่เข้ามาปกป้องฉันและกรอกหูฉันทุกวันให้ฉันเข้มแข็ง จนกระทั่งวันหนึ่งเรื่องราวเปลี่ยนไปเพราะ พ่อแม่ฉันประสบอุบัติเหตุ ฉันไม่เหลือใครเลย ต้องไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า ฉันโดนล้อเลียนว่าไม่มีพ่อแม่ซึ่งทำให้ฉันโกรธจนลุกขึ้นมาสู้กับพวกนั้น ฉันจึงได้รู้ว่าที่แท้พวกนั้นก็แค่อยากแกล้งคนที่ดูอ่อนแอกว่า เพราะตั้งแต่ตอนที่ฉันฮึดสู้ก็ไม่มีใครกล้า

ฉันอาบน้ำถูสบู่ให้สะอาดทุกซอกทุกมุม ประโคมสบู่อาบน้ำให้มันหอมฟุ้งไปเลย นี่ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ >.เมื่ออาบเสร็จฉันจึงมายืนเช็ดตัวให้แห้งอยู่หน้ากระจกและหยิบชุดนอนไม่ได้นอนมาใส่ พอใส่แล้วรู้สึกว่าตัวเองเหมือนนางเอกหนังเอวีของญี่ปุ่นเลย แต่ติดตรงที่....พุงยื่นออกมาเล็กน้อยจากการที่ไปกินชาบูเมื่อครู่ เอิ่ม น่าเกลียดจริงๆเลย =_= ฉันจึงเอาผ้าขนหนูมาคลุมไว้แล้วออกจากห้องน้ำ"ใส่ยัง" เขาถามทันทีที่ฉันเดินออกไป"ใส่แล้วค่ะ" "มานี่" ฉันจึงเดินไปหาเขาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เขายื่นมือมากระตุกผ้าขนหนูออก "ว้าย" ฉันร้องออกมาเบาๆ "..............." เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ใช้สายตาสำรวจร่างกายฉันแล้วยิ้มที่มุมปากแล้วลุกขึ้นมาหยิบกล่องของขวัญมาไว้บนเตียง จากนั้นจึงดึงฉันให้นอนลงบนเตียงและก้มลงมาจูบปากฉัน ฉันจูบเขาตอบ เราแลกลิ้นกันจนเสียงดัง "จ๊วบๆ" เขาใช้มือทั้งสองข้างมาขยำเคล้นนมของฉัน จากนั้นจึงใช้นิ้วชี้มาเขี่ยหัวนมทั้งสองข้างของฉันผ่านชุดชั้นในลูกไม้ซีทรู "อ๊ะ........" ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เริ่มรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างที่แผ่ซ่านมาจากนั้นเขาใช้ลิ้นมาเลียระรัวที่หัวนมของฉ

"หม่ามี๊ หม่ามี๊ ตื่นๆๆๆ" "อื้อออออออ" "หม่ามี๊.....ทำไมขี้เซาจังเลยครับ" "หม่ามี๊ง่วง ขอนอนแป็ป" "แต่วันนี้แดดดี๊จะพาเราจะไปสวนสัตว์กันนะครับ" ฉันได้ยินดังนั้นเลยกระเด้งตัวลุกจากเตียงทันที รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว "แดดดี๊บอกว่าถ้าเสร็จแล้วให้ไปเรียกครับ แดดดี๊เคลียร์งานอยู่" "นี่ ถ้าโตขึ้นหนูอย่าเป็นอย่างแดดดี๊นะ " "ทำไมล่ะครับ" "ทำแต่งานน่ะสิ ขยันมันก็ดีหรอกนะ แต่หม่ามี๊เป็นห่วงสุขภาพ แดดดี๊ทำงานทุกวันเลย ไม่มีวันหยุด บางวันก็ทำถึงตีหนึ่ง ตีสอง พอตอนเช้าก็ต้องมาทำงานอีก" "อ๋อ ต้องทำงานให้พอดีๆใช่ไหมครับ มีเวลาทำงาน มีเวลาพักผ่อน" "ใช่ แบบนั้นล่ะจ้ะ เอาล่ะหม่ามี๊แต่งตัวเสร็จแล้ว เราไปหาแดดดี๊กันเถอะ" ฉันจึงจูงมือแสงเหนือเดินไปที่ห้องทำงานของเขา เคาะประตูก่อนแล้วจึงค่อยเปิดประตูเข้าไป เขาเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มามองฉันเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แสงเหนือเดินไปเขย่าแขนเขาแล้วพูดว่า"แดดดี๊ ไปกันเถอะครับ ป๋มอยากไปเที่ยวแล้ว" "อืม ไปสิ" แล้วพวกเราก็เดินออกจากห้องทำงานลงมาลานจอดรถ วันนี้เขาขับรถเองเพราะอยากได้ความรู้สึกแบบเป็นครอบครัวจึงไม่ได้ให้ลูกน้องตามไป เมื่อมาถึงสวนส

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น โบวี่ที่กอดปลอบฉันอยู่จึงผละออกจากนั้นเราสองคนก็มองหน้ากัน "คงไม่ใช่คุณสิบทิศหรอกนะ" โบวี่ถามฉัน ซึ่งฉันก็ตอบไปว่า"ไม่รู้....ฮึกๆ....ไม่ใช่เขาหรอกมั้ง ป่านนี้เขาคงอยู่กับแม่แสงเหนือแล้ว ฮือๆ" "งั้นฉันเปิดนะ เคาะประตูแบบนี้น่าตีมือจริงๆ" โบวี่บ่นเมื่อเสียงเคาะประตูยังรัวไม่หยุด เมื่อโบวี่เปิดคนอยู่ข้างนอกก็เดินเข้ามา ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วหันหลังให้ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา "ร้องไห้ทำไม" เขาถามด้วยน้ำเสียงเจือห่วงใย เมื่อเห็นคราบน้ำตาและตาบวมๆของหญิงสาวที่หนีเขามา "..........." ฉันไม่ตอบเขา "แกเคลียร์กับเขาก่อนนะ ฉันจะรออยู่หน้าห้อง" โบวี่หันมาพูดกับฉันและหันไปมองหน้าคุณสิบทิศ จากนั้นก้มมากระซิบฉันว่า "เคลียร์กันให้จบอย่าปล่อยให้ค้างคา ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง ฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ" โบวี่กระซิบจบประโยคก็เดินออกไปรอหน้าห้อง ภายในห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจกันและกัน เขาจึงพูดขึ้นมาว่า"ร้องไห้ทำไม""...............""หนีมาทำไม""................""เงียบทำไม หืม""เราหย่ากันเถอะค่ะ" "รู้ตัวไหม ว่าพูดอะไรออกมา?" เขามองหน้าฉันแล้วถามด้วยน้ำเสียงดุดัน"รู้ค่ะ