All Chapters of แผนรักร้ายนายบอดี้การ์ด: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากงานประมูลเสร็จสิ้นลง คิมหันต์รู้ว่าปลายฟ้าคงจะเหนื่อยมาก เขาจึงอยากจะอาสาพาหญิงสาวไปหาอาหารมื้อค่ำรับประทานด้วยกัน แต่ไม่ว่าจะขับรถวนไปสักกี่ร้าน สุดท้ายก็ไม่มีร้านไหนที่พอจะมีโต๊ะว่างให้นั่งได้เลยอันที่จริงถ้าเพียงแค่ปลายฟ้าใช้ชื่อเสียง หรือความกว้างขวางที่ตนมี ก็คงจะหาที่นั่งได้อย่างไม่ลำบาก แต่เธอไม่ใช่คนเรื่องมากและไม่อยากทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะตนเองท้ายที่สุดอาหารมื้อค่ำของปลายฟ้าก็คือร้านกระเพาะปลาข้างทาง หญิงสาวเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างไม่รู้สึกเขินอาย ทั้งที่เธอเองก็เป็นคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าร่ำรวยจนล้นฟ้าคิมหันต์นั่งมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของหญิงสาว ที่กำลังจ้องมองไปที่พ่อค้ากระเพาะปลาอย่างใจจดจ่อ คล้ายกับกำลังรอว่าเมื่อไหร่จะถึงคิว เพราะเธอกำลังหิวมาก และอยากจะกินทุกอย่างที่ขวางหน้าหากว่าทำได้“มองอะไร!? ไม่เคยเห็นคนหรือไง?” ปลายฟ้าหันมาว่าพร้อมกับชักสีหน้าใส่คิมหันต์หัวเราะหึหนักๆ ในลำคอก่อนจะตอบเธอกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ผมก็แค่รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่คุณกำลังทำ เพราะเมื่อก่อนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ผมไม่ยักรู้ว่าคุณชอบกินอาหารข้างทาง ถึงขนาดกล้าลงทุนมานั่งรอ

ชายร่างใหญ่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่กับพื้น ส่วนแขกโต๊ะอื่นๆ ที่กำลังนั่งกินกัน รีบลุกขึ้นมากรีดร้องโวยวายเสียงดังลั่น ด้วยความตื่นตกใจ คิมหันต์กวาดสายตาดุดัน ขณะเอ่ยถามพวกมันออกไปเสียงห้วนดัง“มีใคร...อยากเจ็บตัวกันอีกบ้างมั้ย? กูจะให้โอกาสพวกมึงได้เลือก ว่าจะกินกันให้เสร็จเสียก่อน หรือจะนอนที่นี่แล้วไปตื่นกันอีกที...ที่โรงพยาบาล...”พวกอันธพาลที่เหลือเหล่านั้นพากันหน้าซีด ก่อนจะรีบควักเงินจ่ายค่าอาหาร แล้วช่วยกันหามเพื่อนที่นอนสลบเหมือดนั่น ไปส่งโรงพยาบาลทันที...เมื่อเรื่องทุกอย่างสงบลงได้ เถ้าแก่ร้านจึงเดินมาเก็บเงิน ที่พวกมันวางเอาไว้ จากนั้นจึงหันมายกนิ้วหัวแม่มือให้กับคิมหันต์ ขณะที่เอ่ยปากชม“ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม ฉันรำคาญพวกมันเต็มที ไอ้แขกโต๊ะนี้มันมากินกันวันไหน ลูกค้าสาวๆ ของเราก็จะพากันหายไปหมด ดีนะที่วันนี้พวกมัน ดันมาเจอตออย่างพ่อหนุ่มเข้าอย่างจัง วันหน้าวันหลังจะได้ไม่กล้าหาเรื่องกับใคร โดนครั้งนี้เข้าไปก็คงจะเข็ดหลาบกันไปอีกนาน ”ปลายฟ้ายิ้มหน้าบาน ราวกับตนเองเป็นคนที่ถูกเจ้าของร้านชม ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่เป็นสารตั้งต้น ของเรื่องที่ทำให้คนตีกันจนเกือบตายคนเป็นบอดี้การ์ดไ

“ผมทำคุณฉ่ำแฉะขนาดนี้ ผมควรจะรับผิดชอบสินะ...”เขาบอกเสียงพร่าในขณะที่เงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับเธอ ราวกับรู้ว่าเธอก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน จากนั้นจึงเลื่อนสายตาลงมาตรงที่เดิม“ โบราณว่าไว้ผู้หญิงที่ไร้ขนมักเป็นคนอาภัพ แต่ผมกลับชอบมันมาก...”เขาพูดต่อในขณะที่ยังใช้ข้อนิ้วรูดรั้งเข้าออกหนักๆ กับช่องทางรักคับแน่น จนทำให้หญิงสาวหัวหมุนคว้าง อย่างคนที่มีสติแต่ก็แค่เพียงครึ่งๆ กลางๆ คล้ายจงใจจะแกล้งกัน แล้วมันก็ได้ผลดีเกินความคาดหมาย“คิมขา...ปะ..ปลาย...ไม่ไหว..อ๊ะ! อื้อ..”ปลายฟ้าครางกระเส่า หญิงสาวขบเม้มริมฝีปากล่างของเธอเอาไว้แน่นกับความรู้สึกทรมานนี้ของตนเอง เพราะเกรงว่าเธออาจจะร้องเสียงดังเกินไปแล้วทำให้ใครได้ยินเข้า แต่มันก็เร้าใจคิมหันต์จนรู้สึกมันเขี้ยวเธอขึ้นมาเดี๋ยวนั้น“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังอยากได้มันมาก เป็นงั้นคุณก็เสร็จกับปากของผมไปก่อนแล้วกันนะปลาย ” ชายหนุ่มผละมือจากส่วนอ่อนไหวกลางกาย แล้วไล้ไปมาตามต้นขาอ่อนด้านในและวางมันไว้ตรงนั้น ก่อนออกแรงดันให้มันแยกออกกว้างมากกว่าเก่า จากนั้นจึงส่งปลายลิ้นพริ้วไหวเข้าไปสัมผัสหยอกเย้ากับเจ้าของร่างบางแทนเฮือก!“อ๊า! อื้อ~~~”ปลายฟ้าค

“ปลาย!..อย่าทำแบบนี้...อ่า..เดี๋ยวผมจะไม่ไหวเอา!..ซี้ด..อื้ม”ร่างใหญ่กัดฟันแน่นตอนพูด ก่อนจะครางอื้อหนักๆ ในลำคอเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวเปลี่ยนไป อีกทั้งยังให้ความร่วมมือกับเขาดีเกินความคาดหมาย จนเกรงว่าตัวเอง อาจจะปลดปล่อยมันใส่เธอเร็วกว่าที่คิดไว้ ทั้งที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ได้ตั้งนานความจุกหน่วงที่เคยได้รับ กลับเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ ยิ่งถูกร่างหนากระแทกกระทั้นความเป็นชายของเขา กระหน่ำเข้ามาใส่เธอมากเท่าไหร่ เสียงร้องครางของคนตัวเล็กกว่า ก็ยิ่งหลุดออกมาอย่างไม่รู้สึกระอาย...“ปลายอยากได้มากกว่านี้..นะคะคิมหันต์...ฮึก! อื้อ~~”คำพูดน่าอาย ที่ออกมาจากริมฝีปากของปลายฟ้า มันทำให้คิมหันต์อยากจะแตกออกมาให้ได้ในตอนนี้เลย“ได้ตามสั่ง!”ว่าพลาง เจ้าของร่างใหญ่ก็สอดปลายนิ้วเรียวยาว เข้ามาตรงจุดอ่อนไหวที่สุด จากนั้นจึงละเลงจุดกระสันเพื่อให้เธอรู้สึกเสียดเสียว ในจังหวะเดียวกันก็หยัดสะโพกหนา เข้ามาใส่เจ้าของร่างบาง อย่างไม่ยอมให้เธอได้หยุดพักหายใจ จนทำให้ภายในผลิตน้ำหวานสีใส ออกมาเป็นระยะๆ ไม่ขาดสายมือเล็กจับยึดราวบันไดเอาไว้แน่น พร้อมๆ กับที่สะบัดใบหน้างามไปมา ด้วยความรู

ชายหนุ่มผละขึ้นมา แล้วหันไปคว้าผ้าขนหนู มาพันช่วงล่างของตัวเองเอาไว้ ก่อนขยับร่างใหญ่เข้าไปนั่งอยู่ใกล้กันส่วนปลายฟ้าเมื่อเห็นว่าคิมหันต์ผละออกไปแล้วนั่นแหละ หญิงสาวถึงได้ถอยหลังไปพิงกับพนักหัวเตียง เพื่อหลีกเลี่ยงการประทะกับคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าตัวเองยังเป็นรอง“แป้งร่ำ...เป็นลูกสาวของคุณกับใคร?”“...!!...”ปลายฟ้าสะดุ้งร่าง เมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินคำถามนี้จากคนตรงหน้า พร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนไปของเจ้าตัว“คุณตอบไม่ได้? หรือความจริงแล้วแป้งร่ำเป็นลูกของ...” “ของฉัน!...แป้งร่ำเป็นลูกสาวของฉัน” ปลายฟ้าชิงแทรกขึ้นมากลางคัน ก่อนที่คิมหันต์จะพูดจบประโยค“ปลาย...คุณอย่ามาโยกโย้หรือเฉไฉไปทางอื่น...คุณก็รู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร?”“คุณจะมาสนใจทำไม? ในเมื่อคุณเองอาจจะไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ ฉันยังไม่เคยถามคุณเลยสักนิด แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาคาดคั้น ให้ฉันตอบคำถามของคุณ”“แน่นอนว่าผมไม่มีสิทธิ์ ผมก็แค่ข้องใจกับเรื่องอายุอานามของเด็กนั่น ถ้านับจากวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน จนกระทั่งคุณตั้งท้องมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่สอดคล้องกันมากเกินไป...แป้งร่ำเป็นลูกของผมใช่มั้ย?”คิมหันต์จงใจถามออกไปอย่างตรง