All Chapters of มาเฟียติดสัตว(แพทย์): Chapter 31 - Chapter 40

มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 31แผลเก่ากรุ๊งกริ๊ง~ กรุ๊งกริ๊ง~"ว๊ายยย น้องหมอบลูทำไมถึงใส่ชุดแบบนี้มาล่ะคะ หรือว่าน้องหมอบลูจะเป็นไข้"พี่เพ็ญที่ยืนจัดของอยู่เชลฟ์ขายของหันไปดูคนที่เข้ามาในคลินิกหลังจากที่ได้ยินเสียงกระดิ่งเล็กๆที่ห้อยอยู่ประตูดังขึ้น ก็ต้องแปลกใจกับแฟชั่นของคุณหมอคนสวยที่กำลังเดินเข้ามา"ป...เปล่าค่ะพี่เพ็ญ วันนี้บลูแค่รู้สึกอยากจะใส่เสื้อตัวนี้ข้างในเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ งั้นบลูขอเข้าห้องตรวจก่อนนะคะ" จะให้เธอกล้าบอกพี่เพ็ญได้ยังไง ว่าภายใต้เสื้อตัวนี้ผิวของเธอเป็นรอยแดงหลายจุดจากการกระทำของเฮียซีเมื่อคืน เธอเลยตอบปัดๆไป ก่อนจะขอตัวเข้าห้องมาก่อน ไม่งั้นพี่เพ็ญจะจับได้ว่าเธอกำลังโกหก"จ้า เดี๋ยวถ้ามีน้องสัตว์มารักษา เดี๋ยวพี่จะรีบพาไปหาน้องหมอบลูเลยนะคะ""ค่าาาา"อีกด้านบรื้นนนนนเสียงของล้อรถยนต์คันหรูเสียดสีที่พื้นผิวถนน เมื่อเคลื่อนตัวเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะวิ่งเข้ามาหา“นายครับผมมีเรื่องจะแจ้ง”“อืม ว่ามา” เขามาถึงก็แทบไม่ได้พักเลยด้วยซ้ำ“ทางฝั่งของคุณโชตะติดต่อเข้ามาของดีลอาวุธครับ นายจะให้ผมบอกไปว่ายังไงดีครับ”“หึ มันติดต่อมึงมาหรอ เดี๋ยว

มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 33ถอดให้หน่อยตึก ตึก ตึก ตึก“อึ๊ยยย น่ากลัวสุดๆเลย” บลูเบลล์เดินตามทางมายังชั้นVIP เพียงแค่ประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็แทบจะหันหลังกลับเข้าลิฟต์ทันที ถึงทางจะมีไฟส่องสว่างอยู่ แต่มันไม่มีคนเพ่นพ่านเลยแม้แต่คนเดียว แถมยิ่งได้กลิ่นโรงพยาบาลเธอก็ยิ่งคิดถึงเรื่องสยองขวัญออกมาอัตโนมัติจึ๊ก จึ๊ก“อร๊ายยยยยย ผีหลอกกกก” บลูเบลล์กรี๊ดออกมา ใจของเธอหล่อนไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่รู้ว่าเมื่อกี้อะไรมาสะกิดที่หัวไหล่ของเธอ เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเลยแต่ยืนอยู่นิ่งๆไม่ขยับไปไหน“หมอครับ คุณหมอ จำผมได้ไหม”“โถ่~ พี่ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูบ้านเฮียนี่เอง บลูตกใจหมดเลยค่ะ นึกว่าจะโดนผีหลอกแล้วเสียอีก” เธอค่อยๆหันไปหาที่พูดกับเธอช้าๆ ก็เห็นว่าคนที่เธอกำลังกลัวอยู่นั้นคือลูกน้องของเฮียซีที่ชอบยืนอยู่แถวๆหน้าบ้านเป็นประจำ“ครับผมเอง แล้วนี่มาเยี่ยมนายหรอครับ”“อืมมม ก็ใช่ค่ะ แต่ว่าบลูคุยโทรศัพท์กับนายของพี่ เขาว่าไม่มีคนเฝ้าเลยนะคะ เลยเรียกบลูมาเฝ้า” บลูเบลล์ถามคนตรงหน้าออกไป ซึ่งลูกน้องของซาจิที่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจแล้วก็เข้าใจว่าทำไมลูกพี่แม็คของเขาถึงถูกไล่ให้ไปเลี้ยงหมาอยู่บ้านแทนท

มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 35เพื่อนกันคงตลกน่าดู“อือ อื้มมมมม” สาวร่างบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในยามเช้า ก่อนจะลุกออกจากโซฟาพร้อมกับปรายตามองคนตัวโตที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงบลูเบลล์เดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ก่อนจะเดินมาดูคนป่วยบนเตียงอีกครั้ง แต่เฮียเขาก็ยังไม่ตื่น เธอเลยเลือกที่จะไปนั่งเล่นโทรศัพท์ ดูซีรีย์อยู่ตรงโซฟาดังเดิมก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก!“ฉันมาเช็ดตัวตอนเช้าค่ะ อ๊ะ! ญาติผู้ป่วยก็อยู่ด้วยหรอคะ”“ค่ะ” บลูเบลล์หันไปมองคนที่เปิดประตูเข้าห้องของผู้ป่วยมาโดยที่คนอยู่ข้างในยังไม่ได้อนุญาต ก่อนจะพบกับสายตาที่ดูหมิ่นเธอออกมาจากดวงตาของเธอคนนั้นพยาบาลคนนี้นี่มันอะไร เหมือนคนเกลียดกันมาก่อน ทั้งๆที่ก็พึ่งจะเคยเจอกันแท้ๆ“จิ๊! นึกว่าคุณซาจิจะอยู่คนเดียวซะอีก อีนี่มันเป็นใคร” นางพยาบาลชุดรัดรูปคนนั้นพูดกับตัวเองเบาๆ ก็จะเดินผ่านหน้าของบลูเบลล์ไปหน้าตาเฉยเพื่อตรงไปเช็ดตัวของคนป่วยสุดหล่อที่เธอคิดว่าวันนี้จะอ่อยเขาสักหน่อย แต่กลับทางไม่สะดวกเพราะผู้หญิงที่นั่งเฝ้าอยู่โซฟาซะงั้น ไม่รู้ด้วยว่าเป็นอะไรกับคุณซาจิ“จะทำอะไรคะ”“เช็ดตัวไงคะ ไม่เห็นรึไง ตาไม่มีหรอค

มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 37ลูกฉันมันเป็นหมาไปแล้ววันรุ่งขึ้น“บลูเก็บของให้เฮียเสร็จแล้ว วันนี้พี่แม็คมารับหรือเปล่าคะ บลูจะได้ขอตัวกลับเลย”“เดี๋ยวก่อนสิบลู”“เฮียมีอะไรหรือเปล่าคะ” บลูเบลล์มองคนที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงยืนต์ธรรมดาๆตรงหน้า แต่งแค่นี้เขายังดูดีเลย แต่ถ้าแต่งชุดสูทก็จะดูเข้มขรึมขึ้นมาอีกหน่อย“เฮียยังอยากอยู่กับหนูอยู่เลย อีกอย่างวันนี้ก็วันหยุดไม่ใช่หรอ”“แต่บลูอยู่กับเฮียแล้ววันหนึ่งไง มีเวลาให้บลูพักบ้างสิคะ”“เฮียไม่ใช้เราแล้ว นะครับอยู่กับเฮียต่อนะ นะๆๆๆๆ”“เฮ้อ จะอยู่ทำไมคะ”“ก..ก็ ไม่รู้ล่ะ แต่บลูต้องอยู่กับเฮีย”“วันนี้เฮียเป็นอะไร ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ถึงปกติเฮียซีจะเอาแต่ใจก็ตาม แต่ครั้งนี้มันดูแปลกออกไป“นะครับคนดี” ซาจิส่งสายตาอ้อนวอนไปให้กับบลูเบลล์ เขายังอยากอยู่กับคนตัวเล็กต่อ อยากจะคุย อยากจะถามว่าเธอเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อวานที่คนตัวเล็กกลับมาก็เอาแต่เงียบไม่ค่อยยิ้มแย้ม เขาถามไปก็ตอบเป็นคำๆ เลยไม่อยากรบกวนคนตัวเล็กมาก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้น แถมสีหน้าก็เศร้าหมองลงเรื่อยๆจนเขาเป็นห่วง“ก็ได้ค่ะ แต่ขออยู่เฉ

มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 39รัก เอ๊ย! ชอบต่างหากเล่าNC18+“ทำไมตอบช้าล่ะ หนูไม่ชอบเฮียหรอ เฮียเสียใจนะเนี่ย” ซาจิแสร้งตีหน้าเศร้า บลูเบลล์ที่เห็นเขาทำท่าทีอย่างนั้นก็รีบพูดประโยคที่ทำให้เขายิ้มขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว“รัก เอ๊ย! ชอบสิ บลูชอบเฮียนะ” บลูเบลล์ใช้สองมือจับที่ใบหน้าคมคายของซาจิเอาไว้ ก่อนจะสบตาเพื่อให้เขารู้ว่าสิ่งที่เธอบอกไปเมื่อกี้คือความจริง“จุ๊บ หึหึ เมื่อกี้พูดว่ารักเฮียหรอ”“มะ..มะ…ไม่ใช่สักหน่อย” เธอรีบหลบสายตาของเฮียทันที เมื่อกี้เธอรีบไปหน่อยเลยพูดผิด แต่ยังไงความหมายมันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ “ใช่หรอ บลูรักเฮียใช่หรือเปล่า หื้ม?”ซาจิกอดรัดคนตัวเล็กเอาไว้ ก่อนจะกดจมูกของตัวเองลงบนผมของบลูเบลล์ พร้อมกับหอมย้ำๆอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง“อื้อออ เฮีย พอแล้ว บลูไม่บอกหรอก” ของดีมีรอบเดียว พูดอีกรอบไม่ได้หรอก ก็เฮียซีตั้งท่าจะล้อเลียนเธอขนาดนี้“หึหึ ครับๆ มาม๊ะ”“มาอะไรคะ” บลูเบลล์เอียงคอถามอย่างน่ารัก ก่อนที่ตัวของเธอจะลอยหวือขึ้นมานั่งอยู่บนหน้าท้องแกร่งของเอียซีอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าไปเอาพละกำลังมาจากไหนทั้งๆที่ตัวเองกำลังเจ็บอยู่“เฮียยยย ปล่อยบลูเลยน่ะ เดี๋ยวมันจะถู