All Chapters of เล่ห์รักพายุร้าย(20+): Chapter 1 - Chapter 10

บรรยากาศเสียงเพลงใน ผับ excited ไม่ได้ดับความร้อนรุ่มในใจของลินดาได้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่คิดได้คือต้องเมาอย่างเดียวเท่านั้น ตอนเย็นคนเป็นแม่ยังโทรมาย้ำเรื่องนัดกินข้าวพรุ่งนี้อีกครั้ง ซึ่งยิ่งทำให้เธอเบื่อ ไม่รู้ว่าจะหนีจากเรื่องพวกนี้ได้ยังไง นอกจากเมา "ขอวิสกี้อีกแก้วนะ"เอ่ยเสียงหวานสั่งบาเทนเดอร์สุดหล่อเจ้าประจำ เขาจำลินดาได้เป็นอย่างดี แถมยังเคยพูดคุยกันบ่อย ๆ เธอมักจะมาดื่มที่นี่เป็นประจำ โดยหลัง ๆ มักมาคนเดียวไม่เห็นเพื่อนสองคนของเธอมาด้วย "คุณเริ่มเมาแล้วนะครับ จะกลับบ้านยังไง" ลินดาหรี่ตามองคนพูด ก่อนจะเสียะยิ้มเหยียดออกมา รู้สึกขัดใจที่อยากเมาแต่ยังมีคนมาขวาง และเธอมั่นใจว่าเขากับเธอไม่ได้สนิทกัน "ฉันสั่ง นายก็เอามาเถอะน่า ฉันมีเงิน" "ผมหวังดีนะครับ เห็นแก่ว่าคุณมาที่นี่บ่อย ๆ ไม่อยากให้ขับรถกลับทั้งอย่างนี้ มีเรื่องเครียดอะไรหนักหนาครับ ผมรับฟังได้นะ ไม่เอาไปพูดต่อแน่นอน" "เหอะ...นี่ผับไอ้เฮียแก่นั่น มีบริการแบบนี้ด้วยเหรอ"กันต์บาเทนเดอร์หนุ่มสุดหล่อ ขวัญใจสาว ๆ นักท่องราตรี ยกมุมปากยิ้มในสรรพนามที่ลินดาใช้เรียกเจ้าของผับคือพายุ "เฮียพายุยังไม่แก่นะครับ แถมหล่อมากด้วย เ

สุดท้ายเธอก็หนีนัดของแม่ไม่พ้น เพราะเมื่อกลับมาถึงคอนโดก็เจอกับแม่นั่งรออยู่ที่ห้อง แถมยังบังคับให้เธอไปตามนัดตอนเย็น นอกจากนั้นยังต่อว่าเรื่องที่เธอเมาแล้วไม่กลับห้อง ทำให้ตอนนี้เธอต้องมานั่งหน้าเมื่อยอยู่กับผู้ชายชื่อธันย์ที่แม่นัดให้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง "น้องลินสวยมากเลยนะครับ สวยกว่าในรูปที่คุณน้าส่งให้พี่อีก"ธันย์เอ่ยอย่างยินดี เขารู้สึกถูกตาต้องใจลินดาตั้งแต่แม่เธอส่งรูปไปให้ดู เลยตกลงนัดเธอออกมาทานข้าวเพื่อทำความรู้จักทันที "ค่ะ"ถามคำตอบคำไม่เกินจริง แค่ต้องมานั่งตรงนี้ก็ถือว่าดีแค่ไหน ยังต้องมาฟังผู้ชายคนนี้พูดจาหวานหูจนขนลุกขนพองไปหมด แต่ละคนที่แม่หาให้ ไม่เคยมีคนไหนปกติสักคน เมื่ออาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ ธันย์ก็บริการตักใส่จานให้เธออย่างเอาใจ ถึงเธอจะถามไม่ค่อยพูดเขาก็ยังจะรุก คิดว่ายังไงต้องได้สานต่อกับเธอแน่นอน เพราะแม่ของเธอเองก็เชียร์เขาเต็มที่ "ทานเยอะ ๆ นะครับ พี่อยากให้น้องลินอ้วนขึ้นกว่านี้อีกหน่อย" "ค่ะ"อยากจะหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน อาหารตรงหน้าไม่ได้ทำให้เธออยากแตะมันสักนิด ถึงวันนี้จะไม่ได้กินข้าวเลยสักมื้อ แต่ก็รู้สึกพะอืดพะอม จนไม่อยากกินอะไร ด้านพายุเ

ลินดาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่อยู่เกือบชิดหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้หน้าไม่เหมือนคนที่เธอนัดด้วยวันนี้เลย พยายามหรี่ตามองว่าเขาคือใคร แต่สุดท้ายก็มองไม่ออก เพราะตามันลายไปหมด"เพ่งอะไรขนาดนั้น ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึก ครั้งนี้ครั้งที่สองแล้วนะที่ฉันช่วยเธอ ครั้งแรกฉันปล่อยเธอไปแล้ว แต่เธอก็กลับมาอีก แบบนี้มันพรหมลิขิตแล้วชัด ๆ"พายุเอ่ยอย่างหยอกเย้าคนเมา ก่อนอุ้มร่างบางขึ้น พาเดินไปบนห้องพักชั้นสามห้องเดิมกับเมื่อคืนเมื่อวางร่างเล็กลงบนที่นอน มองดูการแต่งตัวของเธอวันนี้แตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ ที่แท้ก็รู้จักปกป้องตัวเองเหมือนกันนี่่หว่า มาพบคนไม่รู้จักพยายามไม่แต่งตัวเซ็กซี่ แต่ทว่าเธอคงลืมไป ว่ามีผู้ชายหลายคนชอบแบบนี้ มันดูน่าค้นหาดีกว่าผู้หญิงที่ชอบเปิดเผยเป็นไหน ๆ และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้ชายเหล่านั้นด้วยวันต่อมาลินดาลืมตาตื่นตอนเช้าอีกวัน และสถานที่นี้ที่เธอตื่นก็คือห้องเดิมเหมือนเมื่อวาน อีกทั้งยังรู้สึกสัมผัสหนัก ๆ ที่หน้าท้อง เมื่อหันไปมองก็พบเจ้าของผับนอนกอดเธออยู่น่าแปลกที่ไม่นึกอยากโวยวาย กลับทำได้เพียงสำรวจหน้าตาหล่อเหลาของเจ้าของท่อนแขนแกร่ง คิ้วเข้มดกดำ ขนตางอนยาวอย่างกับผู้หญิง

หลังจากพายุมาส่งเธอที่ห้องเดิม เขาก็หายออกไปทันที คงจะไปทำงานเพราะเป็นเวลาบ่ายสามแล้ว เธอเองก็เบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำ ได้แต่เปิดทีวีนอนดูซีรีย์ไปมา จนตอนเย็นที่ราชันย์เอาข้าวมาให้เธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีสองจาน ทำให้เธอมองหน้าเขาอย่างงง ๆ "เดี๋ยวเฮียจะมาทานข้าวกับคุณครับ"ลินดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนที่ราชันย์จะเดินออกไป แล้วไม่นานพายุก็เดินเข้ามา เขากดล็อคประตูเรียบร้อย จนลินดาที่นั่งรออยู่เริ่มรู้สึกประหม่า ตัวแข็งเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง "คุณ...เอ่อ เฮียไม่ไปทำงานแล้วเหรอ" "ผับฉัน จะทำไม่ทำก็ไม่มีใครว่า อีกอย่างลูกน้องฉันไว้ใจได้ทั้งนั้น"เธอรีบตักข้าวเข้าปาก เพื่อลดความเขินอายลงไป แต่ทว่าสายตาคมของเขาก็คอยมองเธอเป็นระยะ ๆ ตลอดการกินข้าว ทำเอาลินดาไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไหร่ "กินเสร็จแล้วไปอาบน้ำกัน" "อาบน้ำกัน...หมายความว่าไง?" "ก็หมายความว่าอาบน้ำกันสองคน เข้าใจยากตรงไหน เธอจะให้ฉันไปอาบน้ำกับใคร" เธอไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่จะดีเหรอที่เราต้องไปแก้ผ้าอาบน้ำกัน ทั้งที่ไม่ได้สนิทกันหรือทำความคุ้นเคยกันสักนิด แบบนี้เธอก็ประหม่าตายนะสิ ซึ่งอาการหน้าแดงของเธออยู่ในสายตาพายุตลอด เขาแอบยกยิ้

ความเจ็บปวดกลางกายทำเอาลินดาซู้ดปากทุกครั้งที่่ขยับ ดีว่าช่วงนี้ปิดเทอมเลยทำให้เธอไม่ต้องไปเรียนในสภาพแบบนี้ ไม่งั้นเดินขาถ่างไปเรียนคงเป็นภาพไม่ดีแน่ แต่แปลกที่ตื่นมาตอนนี้กลับไม่เจอคนหื่นที่รังแกเธอเมื่อเช้า สงสัยคงไปทำงาน ลินดาเลยลุกขึ้นทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เมื่อเสร็จท้องก็ร้องหิวขึ้นมา แต่จะให้รอเขาก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ เลยเสี่ยงลงไปห้องครัวด้านล่าง "คุณลินดาจะไปไหนครับ" ลงบันไดมาได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอกับราชันย์ที่ยืนอยู่ตรงทางขึ้นพอดี"ฉันหิว เฮียก็ไม่รู้ไปไหน" "น้อง ๆ เฮียมานะครับ เมื่อกี้ก็สั่งไว้อยู่ว่าหากคุณตื่นให้ผมจัดการอาหารให้ ขึ้นไปรอข้างบนจะดีกว่านะครับ" "น้อง ๆ เฮีย ใช่พวกพี่เพลิงหรือเปล่า" "ใช่ครับ แต่คุณเพลิงกับคุณคิณกลับไปแล้ว เหลือแต่คุณเสือ ที่เฮียกำลังนั่งคุยด้วยอยู่ อีกเดี๋ยวเฮียคงตามไปนะครับ"ลินดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเองก็ไม่อยากดื้อรั้น กลัวเจอเข้ากับเสือเหมือนกัน ยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเธอตอนนี้ เดาว่าหากใครเห็นเธอสภาพนี้คงคิดดีไม่ได้แน่ ก็เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของเขาลงมา ถึงจะใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างในก็เถอะ เมื่อขึ้นมารอบนห้อง ก็ไม่มีอ