เล่ห์รักพายุร้าย(20+) のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

หลังจากไปส่งลินดา พายุก็เข้าไปที่ผับทันที โดยระหว่างทางได้โทรหามาวินเพื่อนสนิท ว่าให้ช่วยสืบเรื่องนี้ให้หน่อยว่าข่าวมาจากไหน ทำไมต้องถึงขั้นปิดผับ ตำรวจถ้าไม่มีหลักฐานหรือรุนแรงจริง ๆ ไม่น่าจะทำแบบนี้ "เออ...ช่วยกูหน่อยนะ"เมื่อวางโทรศัพท์จากมาวิน ก็มีเสียงเรียกเข้ามาอีกสาย พายุกดรับโดยไม่ได้มองหน้าจอ เพราะเขารีบขับรถกลับให้ถึงผับ "ฮัลโหล" (สบายดีไหม ไอ้ลูกชาย) พอได้ยินเสียงพ่อ คนฉลาดแบบพายุก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด "ทำแบบนี้ทำไมครับ" (ก็ฉันบอกแล้วว่าให้เวลาแค่สามเดือน ตอนนี้มันใกล้ครบกำหนดแล้วนะ ไม่เห็นแกทำอะไรสักอย่าง เลยต้องเตือนความจำแกหน่อย) "ตอนนี้เรายังเป็นพ่อลูกกันเหรอครับ ผมคิดว่าพ่อมีแค่เพนนีเป็นลูกคนเดียว" เพนนีที่ว่าคือน้องสาวคนเดียวของเขา ตอนนี้ก็ช่วยพ่อบริหารธุรกิจทุกอย่าง เขากับน้องสาวอายุห่างกันห้าปี ทำให้ความหวงของเขาที่มีต่อน้องน้อยมาก อีกอย่างเขาแยกออกมาจากบ้านตั้งแต่ก่อนเรียนจบ ทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ แต่ก็มีโทรหาถามไถ่กันอยู่บ้าง (ถ้าฉันไม่เห็นว่าแกเป็นลูก คงไม่ตามใส่ใจแกอยู่แบบนี้ ทำสิ่งที่แกควรทำ แล้วแกจะได้ทุกอย่างกลับคืนไปทั้งหมด) "บอกแล้

หลังจากเคลียร์เรื่องตัวการที่ปล่อยข่าวและสร้างเรื่องจนผับเขาถูกสั่งปิดชั่วคราว ด้วยวิธีที่รุนแรงระดับหนึ่ง ผับของพายุก็กลับมาเปิดปกติ เพราะการช่วยเหลือของมาวินด้วยส่วนนึง ที่ไปพูดกับคนเป็นพ่อให้ว่าเป็นเพียงการสร้างสถานการณ์และข่าวลือมั่ว ๆ ที่ไม่เป็นความจริง "เรื่องที่ให้ไปตามดูลินดามีความคืบหน้าอะไรบ้าง กูไม่เห็นมันมารายงานสองวันแล้ว" "ไม่มีความคืบหน้าอะไรครับ นอกจากเธอสอบเสร็จแล้ววันนี้ แล้วก็กลับคอนโดตามปกติ ไม่ได้ไปแวะที่ไหนครับ" รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นเล็กน้อย เคลียร์งานเสร็จเขาว่าจะไปหาเธอที่คอนโด วันนี้เขาพร้อมจะบอกเธอทุกอย่างแล้ว รวมถึงความรู้สึกของเขาด้วย "คืนนี้กูไม่กลับ มึงตรวจความเรียบร้อยให้ดี อย่าให้เกิดเรื่องอีก" ราชันย์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินออกไปตรวจความเรียบร้อยข้างนอกตามปกติ พายุเองก็รีบเคลียร์งาน เพราะอยากไปหาคนตัวเล็กใจจะขาด ไม่รู้ว่าป่านนี้จะงอนเขาไปถึงไหน 22.30 น. ลินดานอนอ่านหนังสือสอบอยู่บนเตียง แต่อ่านเท่าไหร่ก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าหัว ใจมันเอาแต่ลอยไปหาอีกคนอยู่ตลอด ใจเธอมันเหมือนติดค้างอะไรบ้างอย่างกับเขา มันเหมือนยังวนเวียนคิดอยู่แต่เรื่องเดิม ๆ ต

หลังจากที่พายุกลับไป ลินดาก็รีบเร่งเก็บของไปจากที่นี่ เธอไม่อยากให้เขากลับมาอีก ตั้งใจแล้วว่าจะเลิกยุ่งกับเขาเด็ดขาด เลยจะเก็บของไปนอนโรงแรมก่อน แล้วค่อยคิดหาทางว่าจะเอายังไงต่อไปดี อีกอย่างพรุ่งนี้ก็เป็นวันสอบวันสุดท้าย ก่อนปิดเทอม เธออาจจะไปหาที่อยู่ใหม่ที่เขาไม่รู้ หรือปลอดภัยกว่านี้ ไม่อยากให้เขามาหาเธอได้ง่าย ๆ อีก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตลอดเวลา ไม่ต้องหยิบขึ้นมาดูก็รู้ว่าเป็นพายุแน่ ๆ เขาคงจัดการธุระเสร็จแล้ว เลยกลับมาหาเธอ ไม่งั้นคงไม่บ้าระห่ำโทรมาเป็นร้อยสายขนาดนี้ ตัดสินใจกดปิดเครื่องไปทันที ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าโรงแรมแห่งหนึ่ง "โธ่เว้ยย!!! เธอคิดจะหนีฉันเหรอลินดา ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก" เสียงตะโกนโวยวายดังขึ้นภายในรถ พร้อมมือหนาที่ทุบเข้ากับพวงมาลัยอย่างแรง หลังจากที่พายุกลับมาหาลินดาที่คอนโด แต่นิติคอนโดบอกเขาว่าลินดาออกไปข้างนอกสักพักหนึ่งแล้ว แถมยังเอากระเป๋าใบหนึ่งออกไปด้วย ดูก็รู้ว่าเธอคิดจะหนีเขา แต่เธอคิดผิด... "มึงสืบให้กูทีว่าลินดาอยู่ไหน" (ได้ครับ แล้วเฮียจะกลับเข้ามาเลยไหม ผมจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว) "เออ" รถสปอร์ตสีขาวคันหรู ขับออกจากคอนโดเพื่อกลับไปตั้งหลักที่ผับก

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! สะโพกสอบขยับเข้าสุดออกสุด จากจังหวะเนิบนาบในตอนแรก เพิ่มระดับความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนคนตัวเล็กขยับโยกไปมาตามจังหวะที่เขานำพา รู้สึกเจ็บปนจุก บางคราก็เสียวซ่าน จากแรงกระแทกนั้น บางคราก็เจ็บปวดเพราะใจเธอไม่ได้เต็มใจ แต่ร่างกายกลับไม่ปฏิเสธ เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังขึ้นต่อเนื่อง ด้วยอารมณ์กระสันเสียวที่พุ่งสูงของทั้งคู่ บรรยากาศภายในห้องของโรงแรมห้าดาวยิ่งร้อนระอุขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ แต่เหงื่อยังคงผุดพรายไปทั่วร่างทั้งสอง "อ๊าสส~เฮีย เสียว"เอวสอบยิ่งกระแทกอย่างบ้าคลั่ง คำรามราวกับสัตว์ป่า เมื่อสัมผัสได้ถึงความตอดรัดของร่องรักคนตัวเล็ก ภายในที่อ่อนนุ่ม โอบล้อมแก่นกายเขาได้อย่างพอดี จะไม่ให้เขาหลงไหลเธอได้ยังไง ความคับแน่นของร่องรักเธอทำเขาถอนตัวไม่ได้ ทุกอย่างที่เป็นลินดา ไม่ว่าท่าทางแบบไหน ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้เห็นเธอ ท่าทางเวลาเขาขยับแก่นกายเข้าออก ใบหน้าสวยที่เหยเกด้วยความเสียวซ่าน หรือแม้แต่เสียงเล็ก ๆ ที่ครางเรียกชื่อเขาทุกครั้ง เป็นทุกอย่างทำให้เขาหลงเธอ "อ่ะ อ่ะ อ่ะ" ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! เสียงเนื้อกระทบเนื้อยิ่งดั

สองอาทิตย์เต็ม ๆ ที่ลินดาต้องอยู่แต่ในโรงแรม ไม่ได้ออกไปไหน หากพายุออกไปผับ ก็จะให้คนมาเฝ้าเธอเอาไว้ เขาทำราวกับเธอเป็นนักโทษ แบบนี้นอกจากเธอจะไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว ยิ่งอยากหนีไปให้ไกล จนเขาหาตัวไม่เจอ แต่ในความเป็นจริง เธอคิดว่าไม่มีทางหนีคนอย่างเขาได้แน่ ไม่รู้ต้องใช้วิธีไหน ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ แม้แต่โทรศัพท์ เขาจะให้เธอใช้ได้ก็ต่อเมื่อเขาอยู่กับเธอเท่านั้น เวลาไปทำงานเขาจะเอาไปด้วย เขาทำกับเธอราวกับเธอกำลังติดคุกอยู่ "พี่ราชันย์ทำงานกับเฮียมานานแล้วเหรอคะ" ลินดาเอ่ยถามราชันย์ ที่นั่งอยู่ที่โซฟา ถึงเขาจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้รู้สึกกลัวลูกน้องของพายุคนนี้ เพราะจากที่สังเกตุ ราชันย์ไม่เคยเข้าใกล้เธอ พยายามยืนห่างจากเธอมากที่สุด "ครับ...ทำมานานแล้ว" "เฮียเคยมีแฟนไหมคะ" เป็นคำถามที่ไม่น่าถาม คนไม่มีหัวใจแบบนั้น น่าจะรักใครไม่เป็น แต่เพราะไม่มีเรื่องคุยหรอก เธอเลยถามออกไป ไม่ได้อยากรู้จริง ๆ เสียหน่อย "ไม่เคยครับ ตอนเรียนผมไม่รู้นะ แต่ตั้งแต่ผมมาทำงานกับเฮีย ก็ไม่เคยเห็นเฮียตามตื้อผู้หญิงคนไหนนอกจากคุณครับ" แบบที่กักขังเธอไว้บำบัดความใคร่แบบนี้เหรอ เรียกว่าต