ตอนที่3 ช่วยครั้งที่หนึ่ง

หลังจากไล่ไอ้เด็กปากดีออก พายุก็ยืนมองจนมันเดินออกไป ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสาม ที่เป็นห้องพักของเขา เห็นราชันย์ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องตามคำสั่ง เมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปก็รีบเดินหายไปทันที

เดินเข้ามาให้ห้องพัก ปิดประตูก่อนล็อคให้เรียบร้อย เห็นร่างบางนอนกางแขนกางขาอยู่บนที่นอน จากสภาพการแต่งตัว คงไม่ต้องบอกว่าท่าที่เธอนอนมันเห็นไปถึงไหนต่อไหน

"แล้วมาบอกว่า จะพาไปส่งบ้าน สภาพแบบนี้ถ้ามึงเอากลับไปส่ง ก็โง่เป็นควายแล้วไอ้สัด!!!"

เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเอง ขนาดเห็นร่างกายผู้หญิงมานักต่อนัก แต่ยอมรับว่าผู้หญิงที่นอนไม่ได้สติ ทำอารมณ์เขาแตกกระเจิงไปเหมือนกัน เมื่อชุดเดรสเกาะอกสีแดงของเธอมันร่นขึ้นมาจนถึงเอว เปิดเผยเนินเนื้ออวบอูมของหญิงสาวภายใต้แพนตี้สีดำตัวจิ๋ว

บอกตรง ๆ ตอนนี้ความเป็นชายของเขามันแข็ง แต่ถ้าจะให้ทำอะไรคนเมา ทำไปก็เท่านั้น ทำไปก็ไม่มันส์ เลยเอาผ้าห่มคลุมตัวเธอไว้ลวก ๆ ยกโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิท

"มึงบอกเด็กขึ้นมาหากูคน"

รอไม่นานก็มีหญิงสาวเดินขึ้นมาหา จะว่าเป็นเด็กในร้านคงไม่ได้ เพราะไม่ได้มีหน้าที่แค่งานในร้านอย่างเดียว

"ฮะ เฮีย ในห้องนี้เลยเหรอ"พิมพ์รักษ์ผู้หญิงที่พายุเรียกขึ้นมาถามเสียงหลง เมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง

"ไปแก้ผ้ารออีกห้อง เดี๋ยวฉันตามไป"

พิมพ์รักษ์เดินออกไปตามคำสั่ง ก่อนที่พายุจะนั่งลงไปบนเตียงข้างร่างบางของลินดาที่เมาหลับไม่รู้เรื่อง

"เธอโชคดีไปนะ ฉันไม่ชอบเอาคนเมา"มือหนาลูบไล้ใบหน้าสวยเบา ๆ อย่างนึกเสียดาย ถึงจะไม่ชอบผู้หญิงปากจัด แต่ถ้าให้เอาทำไมจะเอาไม่ได้

ลินดาลืมตาตื่นในตอนสายของอีกวัน พยายามปรับสายตากับแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ก่อนจะตกใจกับสภาพไม่คุ้นเคยของห้อง

ไม่ใช่ว่าเธอควรอยู่ที่คอนโดเหรอ? ทำไมมาโผล่อยู่ที่นี่ แถมยังไม่คุ้นเลยว่าเคยมา ขณะกำลังยกมือทึ้งหัวตัวเองเพื่อย้อนความทรงจำเมื่อคืน เสียงเปิดประตูจากห้องน้ำในห้องก็ดังขึ้น

แกร๊ก!!!

ดวงตากลมโตเบิกโพลงที่เห็นเป็นเจ้าของผับเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันเอวสอบผืนเดียว ใบหน้าหล่อเหลา เส้นผมที่เปียกน้ำ หรือแม้แต่แผงอกแกร่งพราวไปด้วยหยดน้ำเล็กผุดพลายไปทั่วร่าง

อึก!!!

ลินดากลืนน้ำลายทันทีกับภาพตรงหน้า ภายในร่างกายรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

"จ้องอะไรขนาดนั้น"เสียงทุ้มดังขึ้นทำลายอาการตกอยู่ในภวังค์ของเธอ

"ฉันมาอยู่นี่ได้ไง"ลินดากระพริบตาปริบ ๆ เพื่อเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับมาปกติ

"หึ...แล้วเมื่อวานเธอมาทำอะไรที่ผับฉัน"

"มากินเหล้าไง แต่ไม่น่าจะขึ้นมาอยู่ที่นี่"

ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้กับเตียงที่เธอนอนอยู่ ยกขาขึ้นไขว้ห้าง ลินดาที่นั่งมองการกระทำดังกล่าวหน้าแดงก่ำ ใจเต้นรัวอย่างหนัก

ผู้ชายคนนี้มีเซ็กส์เอพเพียวสูงมาก ไม่ว่าจะท่าทางไหน ทำเอาขนกายเธอลุกชัน พายุที่เห็นอาการคนตัวเล็กก็ยกยิ้มมุมปากชอบใจ

"ต้องขอบคุณฉันนะที่ฉันพาเธอขึ้นมาถึงนี่ ไม่งั้นเมื่อคืนคงเป็นเมียไอ้เด็กนั่นไปแล้ว"

ลินดานึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืน จำได้แค่ว่าเธอนั่งกินเหล้าอยู่ตรงเคาท์เตอร์บาร์ แล้วมีบาเทนเดอร์รุ่นน้องคนหนึ่งมายืนคุยกับเธอ แต่หลังจากนั้นภาพในหัวก็ตัดไป

"หึ นึกไม่ออกล่ะสิ ถ้าไม่ใช่เพื่อนเมียไอ้สองตัวนั้น เธอไม่รอดมาอยู่ในห้องนี้หรอก"

"ไม่ใช่ว่าคุณเองก็คิดไม่ดีไม่ร้ายกับฉันหรอกเหรอ ถึงพามาในห้องนี้"เสียงแหลมของลินดาแหวออกไปทันที ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคนนั่นแหละ ทำจะมาเอาความดีความชอบ

พายุระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง ดวงตาคมมองสบดวงตากลมโตที่มองมาอย่างเอาเรื่อง ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่ได้อ่อนต่อโลก นอกจากปากแล้วท่าทางของเธอก็เอาเรื่องอยู่ไม่น้อย

"ฉันไม่ชอบเอากับคนเมา แล้วอีกอย่างทำไมต้องอยากเอาเธอ มีอะไรดี นอกจากปาก"

ลินดาเม้มปากเข้าหากันแน่น เจ็บใจที่เขามาประเมินร่างกายของเธอด้วยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า

"แล้วคุณล่ะ คิดว่าตัวเองมีอะไรดี เที่ยวใช้สายตาดูถูกผู้หญิง แบบคุณนี่ให้ฟรีฉันก็ไม่เอา"

เอาสิ...ด่ามาด่ากลับไม่โกง ในเมื่อปากหมามาก็ปากหมากลับเท่านั้นเอง เธอเองก็ไม่ใช่ประเภทยอมคนด้วย ไฟท์ให้เพื่อนมานักต่อนัก ถึงเวลาต้องไฟท์ให้ตัวเองบ้าง

"เหรอ แล้วทำไมฉันเห็นเธอเอาแต่มองร่างกายฉันไม่หยุดล่ะ ขนาดตอนนี้หน้าเธอยังแดงเลย"

คนตัวเล็กหันหน้าหลบสายตาคมเมื่อถูกจับได้ว่าเผลอมองร่างกายเขามากเกินไป

"เอาล่ะ หิวหรือยัง"

"ฉันจะกลับบ้าน"ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องอยู่ที่นี่ จะให้มานั่งกินข้าวกับคนประเภทนี้เธอขอบายดีกว่า

"ฉันถามว่าหิวหรือยัง เธอตอบไม่ตรงคำถามนะ"

"หิวไม่หิว เกี่ยวไรกับคุณ"

คราวนี้ร่างสูงลุกขึ้น เดินตรงมานั่งข้างเธอบนเตียง ลินดาขยับตัวหนีแทบไม่ทัน แต่ที่มีน้อยเธอขยับนิดเดียวก็เกือบหล่นจากเตียงแล้ว ทำให้ตอนนี้ร่างกายเธอกับเขาใกล้กันมาก ใกล้กันจนเขาอาจได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นรัว

"ปากดีแบบนี้ อยากรู้รสชาติจัง"มือหนายกขึ้นลูบไล้คางเล็ก ลินดาเองก็ไม่ได้สะทกสะท้าน เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัว

"รู้หรือเปล่าใครเข้ามาในห้องนี้ ไม่มีรอดออกไปสักราย"ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาใกล้หน้าเธอจนจมูกเกือบชนกัน ลินดาได้กลิ่นครีมอาบน้ำของผู้ชายลอยมาแตะจมูกอย่างชัดเจน

"ฉันนี่ไง ที่จะรอดออกไป"

"ฉันถามว่าหิวหรือยัง ประโยคนี้มีคำไหนหมายถึงให้เธอออกไปจากที่นี่"ริมฝีปากหนาเป่าลมหายใจรดใบหน้าเธอ อย่างยั่วยวน ทำเอาลินดาใบหน้าร้อนผ่าว ตัวสั่นน้อย ๆ แต่ก็ไม่แสดงความกลัวให้เขารู้ ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนคนที่เคยไปส่งเธอที่คอนโดวันนั้นเลย หรือนี่คือตัวตนของเขา

"ฉันจะกลับ"

"ออกไปได้ก็ลองดู ที่นี่ถิ่นใครเธอน่าจะรู้ คิดว่าฉันใจดีช่วยเธอจากไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น แล้วเธอไม่ต้องตอบแทนอะไรฉันสักนิดเหรอ"

ดวงตากลมโตของเธอสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็ปรับให้เป็นปกติโดยเร็ว เธอไม่อยากให้เขาอ่านเธอออกไปมากกว่านี้

"ถ้าฉันโทรหาเพื่อน คิดว่าฉันจะได้ออกไปไหม"

พายุหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน จริงๆเขากับเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน อีกอย่างการช่วยเธอเมื่อคืน ทีแรกก็ไม่ได้คิดอยากได้อะไรตอบแทน แต่เมื่อคืนเธอทำเขาต้องหาที่ระบาย แถมยังไม่สนุกสักนิดที่ต้องไปเอากับผู้หญิงอีกคนแต่กลับมีใบหน้าเธอไปลอยวนอยู่ ไม่ใช่เพราะชอบ แต่เพราะอยากได้ร่างกายเธอต่างหาก

"ลองดูสิ อยากโทรก็โทร"มือหนาส่งโทรศัพท์ของเธอมาให้อย่างใจดี แต่ลินดารู้ว่าเขากำลังท้าทายเธอ

"บอกความต้องการของคุณมา"สุดท้ายก็ไม่อยากทำให้เพื่อนเป็นห่วง เลยจำใจต้องพูดประโยคที่ทำเอาคนฟังยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างชอบใจ

"คิดเองสิ ทำไมต้องให้บอก"เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันออกมาโดยไม่สนใจเธอที่นั่งอยู่ ทำเอาลินดาคิดหนัก ช่วยแค่นี้เธอต้องถึงขึ้นนอนกับเขาเลยเหรอ นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่เขาต้องการ

"แค่ครั้งเดียวใช่ไหม"เสียงสั่นเอ่ยออกมาอย่างยากจะบังคับ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่น่าเมาจนเป็นแบบนี้เลย

"หึ เธอนี่ตลกดีนะ ทำเป็นเก่ง"

"....."

"รีบออกไปจากห้องนี้ได้แล้วไป ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ"พายุโบกมือไล่ ดูก็รู้ว่าเธอกลัวเขามากแค่ไหน แต่ยังทำใจดีสู้เสือจะมอบร่างกายให้เขา ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด

ลินดายังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้รีบออกไปตามที่เขาไล่ แต่กลับคิดว่าเธอพูดอะไรผิดไปตรงไหน หรือเธอไม่น่าเอาจริง ๆ เพราะพอบอกว่าจะให้เขากลับไล่ออกจากห้องเสียอย่างนั้น แบบนี้เธอก็แย่สิ เสนอตัวให้แต่เขาไม่เอา ทำเอาหน้าเธอชาไปทันที

"ทำไมไม่ไป?"

เมื่อเขาพูดซ้ำ เธอก็จำใจลุกขึ้น หยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย มือบางจับลูกบิดประตู

"หลังจากนี้อย่ามาทวงเรื่องที่ช่วยฉันนะ เพราะฉันให้แล้วแต่คุณไม่เอาเอง"

ลินดาออกจากห้องไปแล้ว แต่พายุยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้เสียใจแต่แค่ไม่เข้าใจตัวเองว่าปล่อยเธอไปทำไม ปกติไม่ใช่คนใจดีแบบนี้ คนแบบเขาทำดีหวังผลตอบแทนเสมอ ไม่เคยช่วยใครฟรีๆ คงเพราะเธอเป็นเพื่อนเมียพวกไอ้เพลิงล่ะมั้ง เลยทำให้ไม่อยากมีปัญหาตามมา