All Chapters of เลห์อันตราย: Chapter 41 - Chapter 50

เราสองคนยกมือไหว้ผู้ใหญ่แล้วเขาก็จูงมือฉันเดินเข้าไปในวงสนทนา แต่นังมะลิก็ลุกขึ้นเดินมาจับมือฉันแล้วดึงไปนั่งตรงกลางระหว่างมันกับคุณป้าวัลย์" มึงๆมานั่งนี่ก่อน ห่างผัวแป๊บนึง " มันป้องปากกระซิบกระซาบ ส่วนคุณลมเดินไปนั่งโซฟาข้างๆคุณแม่ของเขา เขานั่งตัวตรงทำท่านิ่งขรึม" เอาล่ะค่ะ เด็กๆมากันครบแล้ว เรามาเริ่มกันเลยนะคะคุณน้อง " คุณแม่ฝั่งคุณลมเป็นคนเปิดประเด็นแล้วท่านก็ส่งยิ้มให้ฉัน ฉันที่ยังนั่งงงอยู่ในดงชื่นมื่นนี่" อะแฮ่ม...ที่เรามาพบคุณน้องวันนี้ เราเห็นว่าเด็กสองคนเขารักกันและอยู่ด้วยกันมาสักพักแล้ว ดิฉันในฐานะแม่ของลมอยากจะมาขอสู่หนูฝ้ายให้เอาไว้ก่อน ถ้าหนูฝ้ายเรียนจบ เราค่อยหาฤกษ์จัดงานแต่งให้เด็กๆอีกที คุณน้องคิดว่ายังไงคะ "ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักนี่มันอะไรกันเนี่ย.....ที่บอกว่ามีนัดสำคัญคือเรื่องให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอฉันหรอกรึ!? ฉันกำลังจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนพอฉันหันไปมองหน้าเขา เขาก็เอาแต่ยิ้มแล้วยักคิ้วหนาๆใส่ ก่อนคุณป้าวัลย์ก่อนจะตอบคุณแม่ท่านก็เอื้อมมืออุ่นๆมาจับมือฉันที่ประสานกันแน่นอยู่บนตัก" ดิฉันรักหนูฝ้ายเหมือนเป็นลูกสาวอีกคนนึง แต่การแต่งงานที่จะเป็นสัญญาณผูกมัดของพวกเขา

ร่างขาวนวลนุ่งผ้าเช็ดตัวสั้นเขินเดินออกมาจากห้องน้ำ สะดุดกับสายตาหื่นกระหายของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ปลายเตียงเก็บอาการหน่อยก็ดีนะ ลิ้นไก่แห้งหมดแล้วมั้งนั่น" ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ แล้วคืนนี้ก็งดนะคะ เกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่ " แล้วเธอเดินเชิ่ดเข้าห้องแต่งตัว ตัวชายหนุ่มไม่ได้ตกลงหรือปฏิเสธ แค่เบะปากเลิกคิ้วแล้วก็เดินเข้าไปชำระร่างกายคนอาบน้ำเสร็จทีหลังออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวหมิ่นเหม่ เห็นเธอนั่งพิงหัวเตียงดูอะไรสักอย่าง เขารีบเข้าไปแต่งตัวแต่ออกมาแค่กางเกงนอนตัวเดียว เดินเปลือยแผงอกโชว์มัดกล้ามขึ้นเตียง" พี่ไม่ใส่เสื้อนอนนะคะ มันร้อน " คิดอะไรในอยู่ในหัวรู้หมด พอโดดขึ้นเตียงก็พาตัวเองนั่งซ้อนหลังแล้วกางขากว้าง ให้คนตัวเล็กอยู่ในอาณาเขตของตัวเอง รวบเอวบางดึงมาประชิดอกแล้วเกยคางหนาบนไหล่มน ก้มดูจอไอแพดที่เธอถือในจอสี่เหลี่ยมปรากฎรูปงานแต่งริมทะเลของชาวกูเกิ้ลหลากหลายรูปแบบ แต่โดยรวมแล้วดูสบายๆ ชิวๆรับแดดรับลม ยิ่งเป็นตอนเย็นช่วงพระอาทิตย์ตกยิ่งสวย" ฝ้ายชอบแบบนี้เหรอคะ " ปากหนาถามชิดแก้มนวล แอบตีเนียนดมแก้มหอมๆของคนในอ้อมกอดไปด้วย " ค่ะ ดูสบายๆ ไม่วุ่นวายดี " เขายิ้มกับคำตอบของเธอ ก่อนอด

เสียงเกลียวคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเหมือนกำลังบรรเลงเพลงโปรดของคู่รัก สายลมที่พัดผ่านถึงจะไม่มีเสียงแต่ก็ทำให้ใบไม้โบกพลิ้วเหมือนกำลังร่วมเต้นรำเพื่อยินดีแก่งานมงคลลูกชายเจ้าของบ้านหญิงสาวนั่งมองตัวเองที่สะท้อนเงาตัวเองในกระจกภายในห้องแต่งตัวชั้นล่างของบ้านพักสุดหรูบนเกาะภูเก็ต ดวงตาหวานวูบไหวคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองจนถึงวันนี้ตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นย่างกรายเข้ามาวุ่นวายในชีวิต ชีวิตประจำวันของเธอก็มีแต่เรื่อน่าปวดหัว แต่ทว่าสนุกและ...มีสีสัน แถมพอนานไปยังไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำให้เธอหลงรักได้จริงๆผู้ชายที่ชื่อ...สายลม ก๊อก ก๊อก ก๊อก" มึงแต่งตัวเสร็จยัง กูเข้าไปได้ไหม " มะลิมาพอดีเลย กำลังต้องการความมั่นใจ ฉันลุกจากเก้าอี้สีขาวเดินไปเปิดประตูให้มะลิกับอาเจเข้ามา" เชี้ยยยยย มึงแม่งโคตรสวยเลยว่ะ! คุณลมเห็นแล้วยิ้มหน้าบานแน่ๆ " ฉันอมยิ้มกับคำชมมะลิ หน้าบานไหมไม่รู้ รู้แต่ว่าชุดนี้เขาก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน" แขกทยอยมากันแล้วนะ คุณป้าให้มาตาม "" โอเค พวกมึงออกไปพร้อมกูนะ กูรู้สึกเกร็งๆยังไงไม่รู้อะ " อาเจขมวดคิ้วสงสัย " อย่างมึงเนี่ยนะเกร็ง " เราสามคนเถียงกันไปมาก่อนจะพากันไปที่ล

แรงรัดจากด้านหลังทำฉันเริ่มหายใจไม่ออก หนังตาลืมไม่ขึ้นแถมยังปวดหัวตื้อ ลมเย็นๆของเครื่องปรับอากาศจำใจต้องขดตัวนิ่งๆอยู่ในผ้าห่มหนาๆ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือ หิวข้าวและคอแห้งฉันพยายามเบี่ยงหน้ามองคนข้างหลัง สมองอันมึนตึบกำลังประมวลเหตุการณ์ต่างๆ...ของเมื่อคืนจำได้ว่าเมื่อวานเราสองคนแต่งงานกัน กินเลี้ยงกันและนั่งดื่มยาดองคุณดิน หลังจากนั้น...ภาพก็ตัด' อ่า...หนักหัว 'ร่างบอบบางดิ้นขลุกขลิกหันหน้าเข้าหาเจ้าบ่าวที่กำลังฝันหวาน แค่คิดก็ตลก ถ้าเขาตื่นมาคงโมโหตัวเองน่าดูที่อุตส่าห์หมายมั่นจะปั้นลูก แต่สุดท้ายก็พ่ายให้ยาดองน้องชายตัวเอง" คุณลมคะ " เสียงหวานกระซิบแผ่ว ใช้นิ้วชี้ไล้ตามกรอบหน้าคม คิ้วหนาดกดำ สันจมูกโด่งลงมาจบที่ริมฝีปากกระจับได้รูป" คุณลม... "" อืออออออออ " แพขนตาหนากระพริบถี่ๆ มองหาต้นเสียง " ฝ้าย... " เธอส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าที่กำลังคิ้วขมวด" จุ๊บ มอร์นิ่งคิสค่ะคุณสามี " กว่าเจ้าบ่าวหมาดๆจะรู้สึกตัวก็โดนขโมยจุ๊บตอนเช้าเบาๆเรียกสติ" ยาดองไอ่ดินแม่ง "" ปวดหัวไหมคะ หิวรึเปล่า เรียกรูมเซอร์วิสไหม "แขนใหญ่รวบคนตัวบางแล้วพลิกคล่อม" ยังไม่ต้องเรียกค่ะ พี่เซอร์วิสเอง อยากไ

กว่าคนไข้บนเตียงจะรู้สึกตัวก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง รับรู้ว่าร่างกายปวดระบมแทบจะไม่มีแรง แต่ยังมีส่วนนึงที่พอจะขยับได้คือดวงตากลมโตที่พอลืมตาปรับแสงได้ก็จ้องเขม็งไปยังสามีที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างเตียง" ฝ้าย เป็นยังไงบ้างคะ " เธอหลับตาลงแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่ง พอเห็นปฏิกิริยาของภรรยาแล้วใจหนากลับตุ้มๆต่อมๆ" ฝ้ายเป็นอะไรคะ หิวเหรอ " พูดมาได้ว่าหิว แล้วใครกันที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้ คนอะไรกินดุกินจุชะมัดนี่ฉันต้องยอมรับความดุดันของสามีตัวเองให้ได้ใช่ไหมคนก่อเรื่องยังไม่รู้ตัวแถมยังเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อรบเร้าหมายจะเอาคำตอบ เธอมองหน้าคนเป็นสามีแบบเคืองๆ ขยับได้แค่หัวเท่านั้น ส่วนกล้ามเนื้อทั้งร่างกายยังอ่อนล้าอยู่บ้างยังไม่ได้ทันได้พูดอะไรประตูห้องพิเศษก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับผู้เป็นแม่ของสามี ท่านเดินตรงปรี่เข้ามาหาลูกชายตัวดีแล้วง้างมือตีเพี๊ยะเข้าที่กล้ามแขนแน่นๆ" โอ๊ย! แม่! ตีผมทำไมเนี่ย " ชายหนุ่มยกแขนขึ้นเป็นโล่ป้องกันลูกตบที่สองที่แปรเปลี่ยนเป็นชี้หน้าหล่อๆแทน" ทำไมน้องอยู่ในสภาพนี้! ห๊ะ! ตอบ! " เสียงแหลมดุดัน อยากจะฟาดลูกชายตัวดีจนหลังแอ่น" เอ่อ...ก็... " จะอธิบายยังไงดีอะ