All Chapters of แค้นรักทาสสวาท: Chapter 71 - Chapter 80

…ทำไมถึงเหมือนได้ขนาดนี้…“แม่จ๋า แม่จ๋าอยู่ไหน” เสียงเล็กสะอื้นดังขึ้นอีกครั้งทำให้เขาตื่นจากภวังค์ หันกลับมามองหน้าเด็กน้อยขี้แง“ไหนแม่จ๋าอยู่ไหนเดี๋ยวพาไป”พรึบ!!เขาอุ้มร่างอ้วนกลมขึ้นพร้อมคว้าจับมือเล็กเดินไปตามทางที่เด็กน้อยชี้บอก เมื่อดวงตาคู่หวานแหวว ที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตามองเห็นแม่ที่เดินวิ่งวุ่นหัวหมุน“แม่จ๋า นั่นไงแม่จ๋าของภูพิงค์” เด็กน้อยพูดพลางสะอื้นนิ้วเล็กป้อมชี้ไปยังผู้หญิงตัวเล็ก ใส่เสื้อยืดสีชมพูรวบผมหางม้ากับกางเกงยีนเก่า ๆ“…….” เขามองเธอด้วยความตกใจเพียงเห็นแค่เงาเธอเขาก็จำได้ แต่ทำไมถึงได้ดูผอมขนาดนี้ แล้วไหนจะต้องทำงานหนักเป็นแค่เด็กกองทั้ง ๆ ที่เธอออกจะมีความสามารถสองเท้าใหญ่คู่นั้นพร้อมเท้าเล็กเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่เดินไปเดินมาหันหลังให้พวกเขา ถึงจะเห็นจากด้านหลังแต่เขาก็มั่นใจว่ายังไงก็คือเธอคนนั้น คนที่เป็นเจ้าของหัวใจเขาเพียงคนเดียว“วันหลังถ้าจะทำงานช้าแบบนี้ โน่นมาตั้งแต่ตีสี่!” เสียงผู้กำกับด่าเธอลั่นเมื่อเธอทำงานไม่ได้ดั่งใจเขา“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ” แต่เธอก็ได้แต่ก้มหน้าเอ่ยคำขอโทษ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยเมื่อยล้า นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วงานก็ยังไม่เสร็จ ลู

“แล้วทำไมไม่ให้พี่กันต์บอก แล้วทำไมต้องทนลำบากขนาดนี้” สไนเปอร์พูดพลางเกลี่ยผมทัดหู สายตาที่มองเธอมันเริ่มอ่อนลง ยิ่งเห็นใบหน้าหวานใกล้ ๆ แบบนี้มันยิ่งรู้สึกปวดร้าวในใจ ที่ตัวเองไม่พยายามให้มากกว่านี้ ถ้าวันนั้นใจเย็นลงสักหน่อย คนตัวเล็กตรงหน้าคงไม่ต้องลำบากขนาดนี้“ก็พี่บอกว่าเราเลิกกันแล้วไง อีกอย่างลูก แล้วพี่รู้ได้ไงว่าเด็กสองคนเป็นลูกพี่ดาวยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เมื่อนึกหาคำแก้ตัวให้ตัวเองไม่ได้นับดาวก็ทำทีเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย“หึ แค่มองหน้าก็รู้ว่าลูกฉัน หรือจะให้บอกว่าทำท่าไหน เอ๊ะหรือต้องเตือนความจำ” ไม่พูดเปล่าเขาโน้มใบหน้าหล่อคมเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน“ฉันคิดถึงเธอทุกวันเลยรู้ไหม ขอโทษสำหรับทุกอย่าง” เสียงนุ่มละมุน กระซิบข้างใบหู ปลายจมูกโด่งคลอเคลียเกลี่ยพวงแก้มหอมด้วยความคิดถึงจนแทบจะขาดใจ“พะ...พี่เปอร์ทำอะไรเดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก อย่าลืมนะคะว่าเรา…” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมจ้องหน้าคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่เธอไม่บอกเขาเรื่องที่ท้องเพียงแค่ช่วงนั้นมันมีเรื่องต่าง ๆ มากมายมันมืดไปทุกทางแล้วหน้าที่การงานของเขากำลังไปได้ดี ไหนจะต้องดูแลแม่อย่างใกล้ชิดเธอเลยไม่อยากกลับเข้

20.00 น.“ขอบคุณนะคะสำหรับวันนี้และขอบคุณที่มาส่ง” นับดาวยิ้มให้สไนเปอร์ที่ยืนทำหน้านิ่งเมื่อได้ยินเธอเอ่ยอย่างนั้น“มาส่ง” เขายื่นใบหน้าหล่อ ๆ เข้าไปใกล้เธอ“ก็พี่กำลังจะกลับแล้วนิ”หลังจากที่ทานข้าวเสร็จก็พาลูกไปเดินเที่ยวซื้อของและมาส่งลูกเมียที่ห้องพัก เพราะอยากจะเห็นกับตาว่าเธอลำบากมากแค่ไหนและต้องพูดไม่ออกเมื่อห้องที่เธอกับลูกอยู่มันเล็กกว่าห้องเก็บของบ้านเขาเสียอีก แต่เขากลับภูมิใจและรักเธอมากขึ้นถึงจะลำบากขนาดไหนแต่เธอกลับเลี้ยงลูกให้สบายไม่ได้อดอยากของเล่นน้อยใหญ่เต็มห้อง“อ๊าก!! พี่ภูผา น้องเดินได้ด้วย” สองสายตาที่จดจ้องมองตากันต้องหันขวับไปทางต้นเสียงเล็กที่กรีดร้องออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อเด็กน้อยภูพิงค์ได้ตุ๊กตาซานริโอ My Melody ตัวสีชมพูน่ารักที่อ้อนพ่อจนต้องซื้อให้ ไหนจะของเล่นชิ้นอื่นที่เขาไม่เอาลงจากรถ ส่วนคนพี่กลับไม่เอาอะไรสักอย่างเอาแต่เดินจูงมือแม่“ภูพิงค์เบา ๆ มันดึกแล้วนะ” ภูผาเอามือเล็ก ๆ ปิดปากน้องสาว ทันทีที่พี่ชายทำแบบนั้นภูพิงค์ก็เงียบแล้วนั่งเล่นหัวเราะคิกคักกับพี่สองคน โดยมีสายตาสองคู่ที่มองลูกน้อยทั้งสองแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้“พี่เปอร์ จะทำอะไร”“

“คิดถึงร่างกายดาว งั้นก็แสดงว่าพี่ไม่เคยคิดถึงดาว?” นับดาวเอ่ยถามออกไปอย่างน้อยใจ“หึ นึกว่าจะไม่ท้วง งอนแบบนี้ต้องง้อไหม” แต่สไนเปอร์กลับยิ้มอย่างพอใจที่เห็นเมียงอน“ก่อนจะคิดถึงร่างกายร่างนี้” นิ้วเรียวเชยปลายคางให้คนใต้ร่างเชิดหน้าขึ้นมองหน้าสบตาเขา“มันก็ต้องคิดถึงเจ้าของร่างกายคนขี้งอน แม่ของลูกฉันก่อน จริงไหม” ไม่พูดเปล่าเขายื่นหน้าหล่อคมเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม ปลายจมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มอย่างหลงใหล“ไม่ต้องมาปากหวานกับดาวหรอก เอาไว้ใช้กับสาว ๆ ของพี่เถอะ”“สาว ๆ ที่ไหนอย่ามาหาเรื่องตั้งแต่ฉันกลับไปฉันก็ไม่เคยมีใคร ฉันรักเธอคนเดียวนะนับดาว” จากที่ว่าจะงอนพอได้ยินเขาพูดแบบนั้นหัวใจดวงน้อยมันก็พองโตเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ“แล้วพี่ทำแบบนี้ พี่จะไม่ถามดาวเหรอว่าดาวมีคนอื่นไหม” ที่ถามก็แค่อยากจะรู้ว่าเขาจะเชื่อใจเธอมากแค่ไหน“ไม่จำเป็นเพราะฉันรู้จักเธอดี ว่าเธอรักฉันมากแค่ไหน” แต่พอได้ยินจากที่กำลังซึ้งใจกลับรู้สึกหมั่นไส้คนตัวโตขึ้นมาทันที“หลงตัวเองดาว มะ...อืม” เขาไม่รอให้เธอได้เอ่ยคำใดออกมาประทับจูบดูดเม้มกลีบปากบางอย่างหนักหน่วง สัมผัสมันเต็มไปด้วยรักและคิดถึง“ฉันรักเธอรัก

“กูยอมลูกมึงไอ้เปอร์ กูว่าญี่ปุ่นอ้อนแล้วลูกมึงสุดจริง” กันต์ได้แต่ยิ้มอย่างดีใจที่เห็นน้องชายมีวันนี้ มีความสุขเหมือนคนอื่นได้สักที“เข้าไปกราบหม่าม้าสิ ไม่ต้องกลัว” มือหนาลูบลงที่หัวแม่ของลูกอย่างห่วงใย พร้อมเดินจูงมือเมียเข้าไปกราบแม่“หม่าม้าขอโทษ อย่าไปไหนอีกนะ คงจะลำบากมากสินะผู้หญิงตัวคนเดียวเลี้ยงลูกเพียงลำพัง” เสียงพูดที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย หลังจากที่คิดอะไรได้หลายอย่างและไม่ควรมองคนแค่ภายนอก มือบางลูบลงที่หัวนับดาวที่ได้แต่นั่งยิ้มด้วยความดีใจ ที่ในที่สุดเธอจะได้อยู่กับคนที่รัก“เปอร์ขอบคุณหม่าม้าที่ยอมรับในตัวนับดาว” สไนเปอร์โผเข้ากอดแม่ โดยมีพี่ทั้งสองคนนั่งมองแล้วยิ้ม“พอ ๆ ๆ ๆ จะดึงเศร้าทำไม” กันต์พูดแทรกขึ้น“ภูพิงค์มาหาลุงสิคะ ไหนดูสิไม่เจอกันนานมาให้ลุงกอดหน่อย มาค่ะคนสวยภูผาด้วย คืนนี้นอนบ้านลุงนะรู้ไหม” พร้อมผายมือเรียกหลานรักให้เข้าไปหา“ดีเลยค่ะ ญี่ปุ่นจะได้มีเพื่อน พี่พาร์ทด้วยนอนกับญี่ปุ่นนะคะ ญี่ปุ่นอยากมีเพื่อนเล่น” ไม่พูดเปล่าญี่ปุ่นเดินเข้าไปหาภูผาที่เอาแต่นั่งกอดอก มองหน้าญี่ปุ่นอย่างเบื่อหน่าย“ทำไมทำหน้าแบบนั้นลูก” สไนเปอร์จ้องหน้าลูกอย่างส