Semua Bab รักเกินห้ามใจนายแสนร้าย | ขุนเขาxนิสา: Bab 11 - Bab 20

พอมาถึงรีสอร์ทก็เจอเข้ากับนทีและแตงกวาพอดี เมื่อนทีเห็นท่าทีไม่สบายของชนิสา ก็รีบวิ่งเข้ามาดู เพราะหน้าเธอซีดมาก ทั้งยังเหมือนคนหายใจไม่ออก"นิสา นิสาเป็นอะไร" นทีถามอย่างร้อนใจ"พี่นิสาเป็นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนจะไม่สบาย" พีทรีบบอกทันที"พี่นิสาแพ้อะไรอีกหรือเปล่า" แตงกวาถามด้วยความตกใจ"ตะ...แตงกวา พี่นที พะ...พานิสาไปหาหมอหน่อยค่ะ" เธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา"ครับๆ พีทมึงพานิสาขึ้นรถก่อน กูจะเอาของออกไปไว้ก่อน" เมื่อพูดจบเขาก็ขนของลงจากรถทันที และพีทก็จัดเบาะเพื่อให้นิสานั่งให้สบายที่สุด และก็เปิดประตูจะขึ้นรถด้วย"มึงไม่ต้องไป เดี๋ยวก็กลับกรุงเทพฯ แล้ว""แต่พี่นิสา""กูกับแตงกวาดูแลเอง""พี่นิสา ไม่เป็นอะไรนะพี่นิสา" แตงกวารีบตามขึ้นรถไปกุมมือชริสาไว้แน่น"แต่...""มึงไม่ต้องแต่ เดี๋ยวกูส่งไลน์ไปบอก รีบไปเก็บของกลับกรุงเทพฯ เถอะมึง""ครับๆ ยังไงบอกผมด้วยนะพี่" เมื่อพีทพูดจบ นทีก็รีบขับรถออกไปอย่างเร็ว จนคนแถวนั้นมองกันหมด"เกิดอะไรขึ้น" ขุนเขารีบเดินมาถามพีททันที"พี่นิสาไม่สบายครับ พี่นทีเลยพาไปโรงพยาบาลแล้ว" เขาตอบด้วยท่าทีเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย"แล้วนายไม่ตามไปหรอพีท" ตามด้วยฟ้ารดาที

วันต่อมา"นิสา นิสาเป็นยังไงบ้างลูก" เสียงนิดาแม่ของชนิสาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงลูก"แม่" เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่าเป็นแม่เธอที่เรียกอยู่ข้างๆ"ทำไมถึงไปกินปลากะพงได้ละลูก" แม่เธอถามอย่างคนใจเย็น"ฮึกๆ นิสาเผลอไปกินจ้ะแม่" เธอเลี่ยงที่จะพูดความจริงดีที่สุด"ร้องไห้ทำไมลูก" เมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้แม่เธอก็สวมกอดเธอเอาไว้"นิสากลัวว่าจะตาย นิสากลัวจะไม่ได้เห็นพ่อกับแม่อีก ฮือๆๆ" เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เธอกลัวที่สุดในชีวิตแล้ว"ไม่ต้องร้องไห้นะลูก นิสาปลอดภัยแล้ว หมอบอกแม่ว่าให้นอนดูอาการอีก 2 วันค่อยกลับได้""เป็นว่าต้องอยู่โรงพยาบาล 3 วันเลยหรอจ้ะแม่""ใช่ลูก อีกสักคืนสองคืน ให้ผืนแดงมันหยุบลงด้วย""แล้วนี่แม่มาได้ยังไง พ่ออยู่กับใครจ้ะ" เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพ่อ"แม่ฝากไว้กับป้านุช แม่โทรมาหานิสาเมื่อเช้า หนูที่ชื่อแตงกวาเป็นคนรับสาย และบอกว่านิสานอนอยู่โรงพยาบาล แม่เลยรีบมาแต่เช้าเลย""โธ่ แม่ ไม่เห็นต้องลำบากทิ้งพ่อมาเลย นี่ก็ไกลด้วย""ทำยังไงได้ แม่เป็นห่วงลูก" แม่เธอพูดพร้อมลูบหัวเบาๆ"ขอบคุณนะจ๊ะแม่ นิสาก็ยังใจไม่ดีอยู่จริงๆ นิสากลัว กลัวจริงๆ" เธอพูดพร้อมกับกอดแม่เธอไว้แน่น

2 สัปดาห์ต่อมาเขากับเธอก็ยังคงสงครามเย็นกันอยู่ เธอไม่พูดกับเขา เธอยอมเขาทุกอย่าง เขาก็หาเรื่องอะไรเธอมากไม่ได้และตอนนี้ด้วยอารมณ์ของชายหนุ่ม ก็เริ่มรู้สึกอึดอัดมาบ้างแล้ว เกือบจะเดือนแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกับเธอ จะเรียกหาก็กลัวจะเสียฟอร์ม ทั้งช่วงนั้นเธอก็ไม่สบายอยู่ ก็กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปอีกส่วนเธอเอง ก็พยายามจะหลบหน้าเขา และตีตัวออกห่างเขาให้มากที่สุด ตื่นเช้ามาก็มาทำอาหารไว้ให้ทุกวัน จัดโต๊ะให้เรียบร้อย ก่อนเขาจะลงมาจากบ้าน เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็จะรีบออกไปเวลาอื่นๆ ที่อยู่ในไร่ เมื่อเขาไปฟาร์มวัว เธอก็ไปฟาร์แกะ เมื่อเขามาฟาร์มแกะ เธอก็ไปช่วยพนักงาน ทำงานที่รีสอร์ท ถ้าเขาไปที่นั่น เธอก็จะเข้าไปช่วยแม่บ้าน ทำความสะอาดห้องพักเมื่อตกเย็นมา เธอก็มาทำงานบ้านให้เขาทุกอย่าง เมื่อเขาเรียกใช้เธอหรือเขาบ่นอะไร เธอก็รีบไปทำโดยไม่มีข้อต่อขานอะไร เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วเธอก็จะรีบกลับบ้านพักไปทันที เนินนานกว่า 2 สัปดาห์แล้ว ที่วนลูปอยู่แบบนี้ จนทำให้เขาหงุดหงิดแทบบ้าอยู่แล้ว"นที มึงจะไปไหน" เมื่อเห็นท่าทางที่ดูจะเร่งรีบของนที เขาก็เอ่ยถามขึ้น"จะเอาข้าวไปให้ลุงเจิมครับ ลุงเจิมกับค

ครื้มมม ครึมมมมเมื่อเธอกำลังปูผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อย จะได้มาถ่ายรูปเพื่อนำไปโปรโมท ก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ทำให้เธอต้องเดินออกมาดู ก็เห็นว่าฝนกำลังจะตกจริงด้วยด้วยที่เธอก็ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมา แม้กระทั่งโทรศัพท์ เวลาตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ น่าจะบ่าย 4 โมงละมั๊ง แล้วเธอก็รีบเดินออกไปหาลุงเจิม จะได้ชวนกลับก่อนฝนจะตก เพราะคิดว่าคนที่เสียเวลาพาเธอมาที่นี่คงจะกลับไปแล้ว"ลุงเจิมคะ ลุงเจิมมม กลับกันเถอะค่ะฝนจะตกแล้ว"ไม่มีการตอบรับอะไร ไม่เห็นลุงเจิมอยู่แถวนั้นด้วย แล้วลุงเขาไปที่ไหน นี่ฝนก็จะตกแล้วด้วยสิเธอก็เดินหารอบๆ ไม่เจอ ว่าจะเดินไปที่รถก็คิดว่า ถ้าฝนตกลงมาจะอันตรายเกินไป จะหาที่หลบฝนยาก เธอเลยเดินกลับมากระท่อมหลังแรกตามเดิม เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ตกใจอยู่ไม่น้อย"คุณ" เป็นขุนเขาที่นั่งพิงเตียงนอนอยู่"ทำไม" เขาถามอย่างไม่รู้ไม่ชี้อะไร"ฉันหาลุงเจิมไม่เจอค่ะ""กลับไปแล้ว" เขาตอบหน้าตาเฉย"ลุงเจิมกลับไปตอนไหน" เธอถามอย่างไม่เชื่อ"ตั้งแต่มาถึง" เพราะเขาเป็นคนบอกให้กลับไปเอง"คืออะไรคะ" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ"ก็ฝนกำลังจะตก" เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดโครมไฟไร้สายที่ผนังทันที จนสว่า

ณ ไร่สุขสมบูรณ์เมื่อรถจอดสนิท คนงานก็แห่กันเข้ามาถามไถ่ เนื่องจากเวลาผ่านไปนานกว่า 3 วันแล้ว ที่เขากับเธอขึ้นไปบนเขากัน จะไปตามก็ไปไม่ได้ เพราะถนนตรงนั้นไม่สามารถผ่านได้"คุณขุนเขาหนูนิสาเป็นยังไงบ้างครับ พวกเราเป็นห่วงกันแทบแย่ จะออกไปตามก็ออกไปตามไม่ได้""ไม่เป็นไรครับลุงเจิม จะไปตามก็ไปไม่ได้หรอก อย่าคิดมาก" ขุนเขาจับมือปลอบโยนลุงเจิมเบาๆ"พี่นิสาแตงกวาเป็นห่วงแทบแย่ ดีนะลุงเจิมบอกว่า กระท่อมเสร็จแล้ว ไม่งั้นคิดว่าคงจะได้อยู่ในรถแน่ๆ เลย" แตงกวาพูดด้วยท่าทีเป็นห่วง"ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องห่วงพี่แล้วแตงกวา" เธอพูดพร้อมกับวาดวงแขนไปกอดน้องสาวคนสนิท"ก็แตงกวาเป็นห่วงพี่นิสาหนิ กลัวจะเป็นอันตราย""กลับมาแล้วนี่ไง" เธอพูดด้วยท่าทียิ้มๆ และลูบหัวแตงกว่าเบาๆ"นี่พี่นทีนทีเป็นห่วงพี่นิสาแทบแย่ จะออกไปตามทุกวันเลย แต่ฝนก็ตกหนัก""..." และในตอนนั้นเธอก็เหลือบไปมองหน้าขุนเขาทันที และเขาก็แสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน"ทุกคนมีงานอะไรทำ ก็ไปทำเถอะครับ ขอบคุณมากที่เป็นห่วงครับ" เขาพูดจบก็แสดงอาการ หัวฟัดหัวเหวี่ยงกับบ้านตัวเองไปทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย จะกลับมาเป็นเหม