All Chapters of รักเกินห้ามใจนายแสนร้าย | ขุนเขาxนิสา: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันต่อมาชนิสาลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยอาการเมื่อยขบ ก็พบว่าคนข้างๆ ยังกอดเธอไว้แน่นอยู่ ทำให้เธอนิ่งอยู่ ไม่กล้าขยับตัวไปไหน เมื่อเขาพลิกตัว เธอก็หลับตาพริ้มแกล้งหลับต่อไป"อื้มมมมมม ยัยขี้เซา" เขาพูดพร้อมกับกระชับกอดเธอแน่นขึ้นอีกRrrrr Rrrrr Rrrrr"ครับแม่" เขารับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย(บุษบา : เพิ่งตื่น?)"ค้าบบบบ เพิ่งตื่น"(บุษบา : กลางเดือนแม่จะเข้าไปที่ไร่นะ ไปอยู่สัก 2 อาทิตย์)"ในรอบ 2 ปีหรอครับแม่" แม่เขาแทบไม่มาที่นี่เลย เหตุเพราะไม่อยากเจอกับอดีตสามี นั่นก็คือพ่อของเขา(บุษบา : ก็แม่ไม่อยากไปเท่าไหร่)"ไม่นานมานี้ตาแก่นั่น มาร้องไห้ฟูมฟายคิดถึงแม่"(บุษบา : พอเลยนะ ไม่ต้องพูดถึงไอ้แก่นั่น) แม่เขาพูดเสียงแข็ง"วัวเคยค้าม้าเคยขี่"(บุษบา : ฉันวางสายละ)"ล้อเล่นค้าบบบ แม่มาก็ดีผมคิดถึง"(บุษบา : อ้อนแม่?)"แล้วจะให้อ้อนใคร"(บุษบา : อ้อนเมีย)เธอที่นอนฟังอยู่ก็คลี่ยิ้มบางๆ ออกมา เพราะไม่เคยเห็นเขามุมนี้ เขาพูดน้อยมาก หรือแทบไม่พูดกับใครถ้าไม่จำเป็น แต่นี่พูดหยอกล้อกับแม่ด้วย รู้มาว่าพ่อกับแม่เขาเลิกกัน และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าแม่เขาเลย"ไม่มีเมียให้อ้อน"(บุษบา : โอเค เดี๋ยวแม่พ

"ไม่รู้แหละยังไงแม่ก็จะนอนที่นี่" บุษบายืนกรานจะอยู่กับลูกชายให้ได้"แต่..." ถ้าแม่เขามานอนด้วยอย่างนี้ ชนิสาก็จะมาหาเขาไม่ได้ นี่ก็สามวันแล้วนะที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยกับเธอ อึดอัดเป็นบ้า"ไปบอกแม่บ้านมาทำความสะอาด แม่จะได้นอนคืนนี้เลย" แม่เขาพูดเหมือนไม่สนใจอะไร"แล้วน้องแบมละครับแม่ ทำไมแม่ไม่ไปนอนบ้านใหญ่สะดวกกว่า สะดวกน้องแบมด้วย" และข้ออ้างข้อเดียวที่เขานึกถึงในตอนนี้ ก็คือหญิงสาวคนสวยตรงหน้า"เอิ่ม...แม่" บุษบาพูดพร้อมกับหรี่ตามอง หญิงสาวข้างๆ เธอคิดถึงลูกชาย อยากอยู่กับลูกนานๆ แต่ลืมนึกไปถึงคนที่มาด้วยกัน"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า แบมนอนที่ไหนก็ได้" แบมไพลิน พูดออกมามันด้วยหน้าตาที่สดใสยิ้มแย้ม"งั้นก็ดีจ้าหนูแบม ป้าว่าไปนอนที่รีสอร์ทก็สะดวกดีนะ มีพนักงานบริการตลอดด้วย""ค่ะคุณป้า" แบมไพลินตอบด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็แฝงความไม่พอใจอยู่ข้างในแบมไพลินมาที่นี่อุตส่าห์หวังว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกับเจ้าของไร่ สุดหล่ออย่างขุนเขา เพื่อที่จะได้พัฒนาความสัมพันธ์กัน แต่ไหนแม่ของเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอ ยังให้เธอไปนอนที่รีสอร์ทอีก"เดี๋ยวผมจะโทรบอก ให้คนเตรียมห้องให้นะครับ""อ้าว แล้วคนเมื่อกี้นี้ไปไ

"ไม่เป็นไรนะนิสา" เมื่อเดินออกมาจากตรงนั้นนทีก็มองเธอด้วยสายตาที่เห็นใจ"ไม่เป็นไรค่ะพี่นที นิสาจำไว้หมดแล้ว""ดีแล้วแหละ ไม่ต้องคิดอะไรมากให้เสียสุขภาพจิต""ค่ะ" ทำได้เพียงตอบไปแบบนั้น แม้ในใจจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็ตามเมื่อได้รับของที่สั่งไว้เรียบร้อยแล้ว ชนิสาก็จดลิสต์ทุกอย่างไว้ให้ออแกไนซ์ ก่อนจะเดินเช็คความเรียบร้อยของงานในจุดต่างๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงเย็น"นี่เธอ เธอ" เป็นเสียงของคุณบุษบาที่เรียกเธอ"ค่ะ คุณผู้หญิงเรียกดิฉันหรอคะ" เธอถามไปแบบไม่รู้"แล้วคิดว่าฉันเรียกใคร" บุษบามองเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้า"คุณผู้หญิงมีอะไรคะ" เธอตอบไปอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน"เธอชื่ออะไร""ดิฉันชื่อนิสาค่ะ""นิสางั้นหรอ""ค่ะ คุณผู้หญิงมีอะไรให้รับใช้คะ""ไปทำความสะอาดห้องให้ฉันหน่อยสิ ที่บ้านตาขุนเขาหนะ""เอ่อ...คือ..."เหตุการณ์ก่อนหน้านี้"นิสา ไม่ต้องไปที่บ้านคุณขุนเขานะ ระหว่างที่คุณผู้หญิงมาอยู่ที่นี่ พี่จะเป็นคนดูแลเองทั้งหมด" บัวพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่กระอักกระอวน"ค่ะ..." เธอตอบไปเสียงสั่น"อย่าหาว่าพี่พูดมากเลยนะ นิสาก็เห็นว่าคุณผู้หญิงมา คุณขุนเขาก็มีแขก แล้วคุณแบมที่มาด้วย ก็คงเป็นคนที่คุณผู้หญิง

"คำพูดคำจามันไม่มากไปหน่อยหรอคะคุณขุนเขา" ป้าแววได้ยินยังรู้สึกเจ็บแทนชนิสา กับคำพูดที่ดูถูกตรงๆ แบบนี้"ผมพูดจริงครับป้า นิสาก็คงรู้ตัวเองดี" เขาพูดเสียงเรียบ"ค่ะ นิสาไม่เหมาะจริงๆ ค่ะป้าแวว เดี๋ยวนิสาไปดูเขาจัดผลไม้ตรงนั้นก่อนนะคะ ป้าแววไปพักผ่อนเถอะค่ะ เหนื่อยมาหลายวันแล้ว ที่เหลือนิสาจัดการเอง" นิสาพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ป้าแวว ทั้งภาพเบลอๆ ที่ผ่านม่านน้ำตา ก่อนจะเดินไปอีกฝั่ง"..." ขุนเขาก็ยังคงยืนนิ่ง เมื่อชนิสาเดินผ่านหน้าไปจนลับสายตา"คำพูดคำจา จะพูดอะไรก็คิดให้มันมากๆ ก่อนพูดก็ดีนะคะ มีสิ่งที่ควรพูดเพื่อให้คนอื่นรู้สึกดีขึ้นอีกตั้งหลายอย่าง ไม่ใช่พูดทำร้ายจิตใจแบบนี้ อย่าทำอะไรให้เรื่องมันแย่สิคะ อย่างหลายวันมานี้ที่ป้าเห็นมาตลอด ป้าว่าคุณขุนเขาของป้าไม่น่ารักเลย" ป้าแววพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมาก ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทิ้งให้ขุนเขาได้ยืนคิดอะไรคนเดียว แต่ก็เหมือนจะคิดไม่ได้อยู่ดีเมื่อชนิสาทำงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินอ้อมไปข้างหลัง เพื่อที่จะกลับไปพักสักที แต่ก็บังเอิญไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มลูกอยู่ ตรงบ้านของขุนเขา ลูกเธอร้องไห้อย่างหนัก ด้วยอาการงอแง

หญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูอ่อน ความยาวครึ่งขา เกล้าผมครึ่งหัว พร้อมกับใส่โบว์สีขาวน่ารัก เป็นที่ตลึงต่อใครหลายๆ คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นมาก"พี่นิสา ทำไมวันนี้สวยขนาดนี้เนี่ย" แตงกวาเอ่ยทักอย่างตกตลึ่ง"แตงกวาก็สวยไม่ต่างกันเลย พี่ขอวันนึงนะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มบางให้แตงกวาทั้งคู่ยืนคุยกัน พร้อมกับรอพระจนพระมาและใส่บาตรกันเรียบร้อย ทุกอย่างตกอยู่ในสายตา ของแก๊ง 5 หนุ่มหล่อ คนที่มองอย่างตลึ่งที่สุดก็คงหนีไม่พ้นขุนเขา เพราะเขาก็ไม่เคยเห็นเธอในลุคนี้ พร้อมกับแสดงสีหน้าที่รู้สึกผิดขึ้นมา"มึงคนนั้นๆ" ปริ้นสกิดให้เพื่อนตัวเองดู"นิสาหรอ" คชาเอ่ยขึ้น"มึงรู้จักนิสาได้ไง" ขุนเขารีบหันมาถาม แบบไม่สบอารมณ์"ก็เมื่อคืน น้องอ้ายอยู่กับน้องคเชน 2 คน ลูกกูร้องไห้หนักมาก จนน้องอ้ายทำอะไรไม่ถูก เลยได้นิสามาช่วยดูจนหลับ เมียกูชื่นชมใหญ่เลยผู้หญิงอะไรใจดีจริงๆ""ที่บ้านใหญ่หรอ" ขุนเขารีบหันมาถาม อย่างคนหัวเสีย"ใช่ ก็เมียกับลูกกูอยู่นั่น" คชาตอบไปแบบไม่เข้าใจคำถาม"แล้วเธอคนนั้นเป็นใคร" เป็นคีรินที่ถามขึ้น"เป็นพนักงานในไร่กู แค่พนักงาน พวกมึงจะไปสนใจอะไรกันขนาดนั้น" ขุนเขาพูดด้วยท่าทีหงุดหนิ จนเฟิสกับคชา หัน