เช้าวันต่อมาชนิสาลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยอาการเมื่อยขบ ก็พบว่าคนข้างๆ ยังกอดเธอไว้แน่นอยู่ ทำให้เธอนิ่งอยู่ ไม่กล้าขยับตัวไปไหน เมื่อเขาพลิกตัว เธอก็หลับตาพริ้มแกล้งหลับต่อไป"อื้มมมมมม ยัยขี้เซา" เขาพูดพร้อมกับกระชับกอดเธอแน่นขึ้นอีกRrrrr Rrrrr Rrrrr"ครับแม่" เขารับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย(บุษบา : เพิ่งตื่น?)"ค้าบบบบ เพิ่งตื่น"(บุษบา : กลางเดือนแม่จะเข้าไปที่ไร่นะ ไปอยู่สัก 2 อาทิตย์)"ในรอบ 2 ปีหรอครับแม่" แม่เขาแทบไม่มาที่นี่เลย เหตุเพราะไม่อยากเจอกับอดีตสามี นั่นก็คือพ่อของเขา(บุษบา : ก็แม่ไม่อยากไปเท่าไหร่)"ไม่นานมานี้ตาแก่นั่น มาร้องไห้ฟูมฟายคิดถึงแม่"(บุษบา : พอเลยนะ ไม่ต้องพูดถึงไอ้แก่นั่น) แม่เขาพูดเสียงแข็ง"วัวเคยค้าม้าเคยขี่"(บุษบา : ฉันวางสายละ)"ล้อเล่นค้าบบบ แม่มาก็ดีผมคิดถึง"(บุษบา : อ้อนแม่?)"แล้วจะให้อ้อนใคร"(บุษบา : อ้อนเมีย)เธอที่นอนฟังอยู่ก็คลี่ยิ้มบางๆ ออกมา เพราะไม่เคยเห็นเขามุมนี้ เขาพูดน้อยมาก หรือแทบไม่พูดกับใครถ้าไม่จำเป็น แต่นี่พูดหยอกล้อกับแม่ด้วย รู้มาว่าพ่อกับแม่เขาเลิกกัน และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าแม่เขาเลย"ไม่มีเมียให้อ้อน"(บุษบา : โอเค เดี๋ยวแม่พ
และชนิสาก็หอบเอาความเสียใจของตัวเอง กลับห้องไป ร้องไห้อยู่เพียงลำพังคนเดียว ความรู้สึกของเธอทั้งเสียใจและรู้สึกอาย ต่อหน้าหลายๆ คน เขาก็ยังจะพูดจาทำร้ายความรู้สึกเธอได้เขาพูดออกมาแบบนั้นก็ไม่ต้องแปลความหมายให้ยาก จริงอย่างที่เขาต่อว่าเธอ คนแบบเธอจะไปอยู่สังคมเทียบเท่ากับเขาได้อย่างไร"ฮึกๆๆ อดทนนะ นิสา อดทน ฮึก"เธอนั่งกอดเข่าตัวเองไว้แน่น และร้องไห้ออกมา จนตัวโยน เมื่อร้องไห้จนพอแล้ว เธอก็ต่อสายหาแม่เธอทันที(นิดา : ว่าไงลูก) และแม่เธอก็รับโทรศัพท์เสียงหวานแหวว"วันนี้พ่อเป็นยังไงบ้างจ้ะแม่" เธอกั้นเสียงสะอื้นไว้และถามอาการพ่อตัวเองแทน(นิดา : ก็ดีขึ้นบ้างแล้วลูก ไปหาหมอมาหมอก็แนะนำดี)"ค่ารักษาละจ้ะแม่ พอไหม"(นิดา : เอิ่ม...พอๆ ลูก)"นิสาโอนเพิ่มให้แล้วนะแม่ แม่ให้น้ามนไปกดดูให้นะ"(นิดา : ไม่เห็นต้องโอนมาเพิ่มเลยลูก)"ไม่เป็นไรจ้ะแม่ นิสาพอมี" เธอแทบจะไม่มีใช้แต่ก็ต้องโกหกคำโต เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นแม่คิดมาก(นิดา : โถ่ลูก แล้วนิสาเป็นยังไงบ้างไม่เห็นโทรมาหาแม่หลายวัน)"เอิ่ม...งานยุ่งมากเลยจ้ะแม่ " เธอจะบอกแม่เธอยังไง หายไปกับขุนเขา 3 วัน กลับมาก็แทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย หลังจากเล
"ไม่รู้แหละยังไงแม่ก็จะนอนที่นี่" บุษบายืนกรานจะอยู่กับลูกชายให้ได้"แต่..." ถ้าแม่เขามานอนด้วยอย่างนี้ ชนิสาก็จะมาหาเขาไม่ได้ นี่ก็สามวันแล้วนะที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยกับเธอ อึดอัดเป็นบ้า"ไปบอกแม่บ้านมาทำความสะอาด แม่จะได้นอนคืนนี้เลย" แม่เขาพูดเหมือนไม่สนใจอะไร"แล้วน้องแบมละครับแม่ ทำไมแม่ไม่ไปนอนบ้านใหญ่สะดวกกว่า สะดวกน้องแบมด้วย" และข้ออ้างข้อเดียวที่เขานึกถึงในตอนนี้ ก็คือหญิงสาวคนสวยตรงหน้า"เอิ่ม...แม่" บุษบาพูดพร้อมกับหรี่ตามอง หญิงสาวข้างๆ เธอคิดถึงลูกชาย อยากอยู่กับลูกนานๆ แต่ลืมนึกไปถึงคนที่มาด้วยกัน"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า แบมนอนที่ไหนก็ได้" แบมไพลิน พูดออกมามันด้วยหน้าตาที่สดใสยิ้มแย้ม"งั้นก็ดีจ้าหนูแบม ป้าว่าไปนอนที่รีสอร์ทก็สะดวกดีนะ มีพนักงานบริการตลอดด้วย""ค่ะคุณป้า" แบมไพลินตอบด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็แฝงความไม่พอใจอยู่ข้างในแบมไพลินมาที่นี่อุตส่าห์หวังว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกับเจ้าของไร่ สุดหล่ออย่างขุนเขา เพื่อที่จะได้พัฒนาความสัมพันธ์กัน แต่ไหนแม่ของเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอ ยังให้เธอไปนอนที่รีสอร์ทอีก"เดี๋ยวผมจะโทรบอก ให้คนเตรียมห้องให้นะครับ""อ้าว แล้วคนเมื่อกี้นี้ไปไ
เมื่อเห็นพนักงานหลายคน กำลังวิ่งวุ่นอยู่กับการจัดงาน แต่ไม่เห็นแม่งานว่าไปอยู่ตรงไหน เขาอุตส่าห์ให้เธอมาทำ แต่เธอไปอยู่ที่ไหน เขาเดินลงมาหลายรอบแล้วก็ยังไม่เห็นเธอ ความหงุดหงิดจึงก่อตัวขึ้น"นิสาไปไหน" เขาเอ่ยถามพนักงานที่อยู่ตรงนั้น"ไม่เห็นนะคะ" ไม่มีใครเห็นเธอเลยสักคน"แล้วแตงกวาไปไหน" เขาก็เอ่ยถามน้องคนสนิทของเธอแทน"แตงกวาอยู่นี่ค่ะ""ดูแลคุณแบม เรียบร้อยแล้วใช่ไหม""ค่ะ แตงกวาไปเปิดห้องให้แล้วค่ะ""ห้องเรียบร้อยดีไหม""ห้องสะอาดมากค่ะ เป็นห้องที่เตรียมไว้ให้คุณขุนพลกับคุณนุ๊กนิ๊ก แต่ไม่ได้เข้ามาพัก""ดี ดูแลคุณแบมให้ดีด้วยนะ""ได้ค่ะ" แตงกวาตอบรับคำ ก่อนจะเดินออกไปทำงานของตัวเองเขาพยายามมองไปรอบๆ เดินไปเรื่อยๆ ก็ยังไม่เห็นชนิสา แม้แต่เงา เธอหายไปไหนก็ไม่มีใครรู้ ตอนนี้ในอกเขาเหมือนโดนเธอสุมไฟเข้าเรื่อยๆ"คุณขุนเขาคะ ลูกค้ารัสเซีย โซน C เขาโวยวายอะไรก็ไม่รู้ พวกเราฟังกันไม่รู้เรื่องเลย รบกวนคุณขุนเขาไปดูด้วยค่ะ""แล้วนิสาไปไหน มีใครเห็นไหม"และพนักงานทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ก็ส่ายหน้าโดยพร้อมเพียงกันอารมณ์หงุดหงิดของเขายังไม่ลง แต่เมื่อลูกค้ามีปัญหาเขาก็ต้องเป็นคนไปคุยเอง และภาษารั
"ไม่เป็นไรนะนิสา" เมื่อเดินออกมาจากตรงนั้นนทีก็มองเธอด้วยสายตาที่เห็นใจ"ไม่เป็นไรค่ะพี่นที นิสาจำไว้หมดแล้ว""ดีแล้วแหละ ไม่ต้องคิดอะไรมากให้เสียสุขภาพจิต""ค่ะ" ทำได้เพียงตอบไปแบบนั้น แม้ในใจจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็ตามเมื่อได้รับของที่สั่งไว้เรียบร้อยแล้ว ชนิสาก็จดลิสต์ทุกอย่างไว้ให้ออแกไนซ์ ก่อนจะเดินเช็คความเรียบร้อยของงานในจุดต่างๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงเย็น"นี่เธอ เธอ" เป็นเสียงของคุณบุษบาที่เรียกเธอ"ค่ะ คุณผู้หญิงเรียกดิฉันหรอคะ" เธอถามไปแบบไม่รู้"แล้วคิดว่าฉันเรียกใคร" บุษบามองเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้า"คุณผู้หญิงมีอะไรคะ" เธอตอบไปอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน"เธอชื่ออะไร""ดิฉันชื่อนิสาค่ะ""นิสางั้นหรอ""ค่ะ คุณผู้หญิงมีอะไรให้รับใช้คะ""ไปทำความสะอาดห้องให้ฉันหน่อยสิ ที่บ้านตาขุนเขาหนะ""เอ่อ...คือ..."เหตุการณ์ก่อนหน้านี้"นิสา ไม่ต้องไปที่บ้านคุณขุนเขานะ ระหว่างที่คุณผู้หญิงมาอยู่ที่นี่ พี่จะเป็นคนดูแลเองทั้งหมด" บัวพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่กระอักกระอวน"ค่ะ..." เธอตอบไปเสียงสั่น"อย่าหาว่าพี่พูดมากเลยนะ นิสาก็เห็นว่าคุณผู้หญิงมา คุณขุนเขาก็มีแขก แล้วคุณแบมที่มาด้วย ก็คงเป็นคนที่คุณผู้หญิง
2 เดือนผ่านไปการเตรียมงานแต่งงานทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น ชนิสากับขุนเขาก็เป็นความสัมพันธ์ที่ยังคงเหมือนเดิม เขายังต่อว่าด่าทอเธอสารพัดส่วนคุณบุษบาก็ไปๆ มาๆ บ้างบ่อยๆ โดยมีคุณแบมไพลินมาด้วยทุกครั้งเช่นเคย และแต่ละครั้งที่คุณแบมไพลินเจอเธอ เขาก็ยิ่งทำท่าทีไม่ชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆวันงานแต่งงานเจ้าสาวสุดสวยในชุดแต่งงานสีขาวฟูฟ่อง เกล้าผมและติดเครื่องประดับหรูหรา เดินมาพร้อมกับเจ้าบ่าวสุดหล่อชุดสูทสีดำสนิท เคียงข้างกันมาอย่างมีความสุขเป็นความฝันของใครหลายๆ คนรวมถึงตัวของชนิสาด้วยเช่นกัน เธอได้แต่แอบมองอยู่ในมุมลับๆ แล้วก็ระบายยิ้มออกมาอย่างยินดีกับทั้งคู่"เจ้าบ่าวเจ้าสาวสวยมากเลยเนอะพี่นิสา แตงกวาละอยากแต่งกับเขาบ้างเหมือนกัน" แตงกวาพูดพร้อมกับมองคู่บ่าวสาวตาไม่กระพริบ"กลับเข้าไปในครัวกันเถอะแตงกวา""แฮะๆ จะเป็นแขกบ้างได้ไหม" แตงกวาพูดพร้อมกับยังมองเข้าไปในงานอยู่"งั้นก็ดูต่อไป พี่ไปละ" พูดพร้อมกับมองแตงกวาอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว เพื่อดูของว่างสำหรับแขกในงานเพราะหน้าที่ของเธอคืออยู่ในครัว ไม่มีสิทธิ์ 'จะไปอยู่ในสังคมแบบนั้น' อย่างที่เขาว่ามา เธอก็ควรเจียมตัวแบบนี้ถ
"คำพูดคำจามันไม่มากไปหน่อยหรอคะคุณขุนเขา" ป้าแววได้ยินยังรู้สึกเจ็บแทนชนิสา กับคำพูดที่ดูถูกตรงๆ แบบนี้"ผมพูดจริงครับป้า นิสาก็คงรู้ตัวเองดี" เขาพูดเสียงเรียบ"ค่ะ นิสาไม่เหมาะจริงๆ ค่ะป้าแวว เดี๋ยวนิสาไปดูเขาจัดผลไม้ตรงนั้นก่อนนะคะ ป้าแววไปพักผ่อนเถอะค่ะ เหนื่อยมาหลายวันแล้ว ที่เหลือนิสาจัดการเอง" นิสาพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ป้าแวว ทั้งภาพเบลอๆ ที่ผ่านม่านน้ำตา ก่อนจะเดินไปอีกฝั่ง"..." ขุนเขาก็ยังคงยืนนิ่ง เมื่อชนิสาเดินผ่านหน้าไปจนลับสายตา"คำพูดคำจา จะพูดอะไรก็คิดให้มันมากๆ ก่อนพูดก็ดีนะคะ มีสิ่งที่ควรพูดเพื่อให้คนอื่นรู้สึกดีขึ้นอีกตั้งหลายอย่าง ไม่ใช่พูดทำร้ายจิตใจแบบนี้ อย่าทำอะไรให้เรื่องมันแย่สิคะ อย่างหลายวันมานี้ที่ป้าเห็นมาตลอด ป้าว่าคุณขุนเขาของป้าไม่น่ารักเลย" ป้าแววพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมาก ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทิ้งให้ขุนเขาได้ยืนคิดอะไรคนเดียว แต่ก็เหมือนจะคิดไม่ได้อยู่ดีเมื่อชนิสาทำงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินอ้อมไปข้างหลัง เพื่อที่จะกลับไปพักสักที แต่ก็บังเอิญไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มลูกอยู่ ตรงบ้านของขุนเขา ลูกเธอร้องไห้อย่างหนัก ด้วยอาการงอแง
วันนี้เป็นวันที่เธอเหนื่อยกายที่สุด แทบจะไม่ได้พักเลยตลอดทั้งวัน เมื่อมาถึงห้องก็เข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้ามานอนทันที แต่เมื่อหลับไปสักพัก ก็รู้สึกได้ว่ามีคนกอดจากด้านหลัง พร้อมกับกลิ่นเหล้าที่เหม็นหึ่งเหมือนอาบมา เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจมากด้วยสัญชาตญาณเมื่อมีคนบุกรุก เธอก็ถีบคนๆ นั้นเต็มแรง จนเขาตกเตียงเธอไป ก่อนจะกรี๊ดขึ้นเสียงดัง แต่ก็ไม่ทันเพราะผู้ชายคนนั้นเอามือมาปิดปากเธอได้ก่อน"ฉันเอง นิสา ฉันเอง!" เขาพูดพร้อมกับเอามือปิดปากเธอแน่น"อื้อออออออ ออ๊อยยย อื้มมมมม" เธอพยายามดิ้นให้เขาปล่อย จนในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ"เธอจะร้องทำไม หะ" เขาพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด"คุณเข้ามาทำไม" เธอเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ"ฉันง่วง ฉันอยากนอน นอนกับเธอ!" พูดจบก็ดึงเธอไปกอด พร้อมกับสไลด์คอเธอ ก่อนจะจูบอย่างบ้าคลั่ง"ปล่อยนะ ปล่อยยย ฉันจะร้องจริงๆ ด้วย" เธอพูดด้วยอารมณ์โกรธ"ฉันอยาก ฉันจะเอาเธอ อยากร้องก็ร้องสิ ร้องดังๆ ให้คนทั้งไร่ ทั้งงานแต่งมาเห็นว่าฉันกับเธอมีอะไรกัน ฉันไม่เสียหายนะฉันเป็นผู้ชาย มีแต่เธอจะเสียและฉันก็จะไม่รับผิดชอบผู้หญิงอย่างเธอด้วย""..." เธอพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูด เสียดสีท
ชนิสา Talkเมื่อนั่งทำงานที่ออฟฟิตได้สักพัก ก็มีคนเดินเข้ามาทักทาย ซึ่งเธอก็แปลกใจอยู่ไม่น้อย"สวัสดีครับนิสา" เป็นเสียงอันหล่อเหลาไม่แพ้หน้าตา"อ้าว คุณปริ้นสวัสดีค่ะ" ชนิสาก็ทักทายกลับไปทันที แต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าสงสัย"อ่อ พอดีผมว่างๆ เลยแวะมาเที่ยวครับ นี่ครับของฝากจากกรุงเทพฯ" และปริ้นก็ยื่นกล่องบางอย่างให้เธอ"ขอบคุณมากนะคะ สวยมากเลย" เป็นโบว์สีขาว คล้ายๆ กับแบบที่เธอชอบใส่"พอดีไปเดินเล่น แล้วเห็นว่าเหมาะกับนิสาเลยซื้อมาฝากครับ เห็นว่านิสาทำผมทรงนั้นพร้อมกับใส่โบว์แล้วสวยดี" ปริ้นพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ให้"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ชนิสาพูดพร้อมกับก้มหน้าให้เล็กน้อย"ไม่เป็นไรเลยครับ เต็มใจมากๆ""เชิญนั่งก่อนค่ะ ตามสบายนะคะ" และหญิงสาวก็ลุกขึ้นไปเอาน้ำ มาให้ชายหนุ่มตรงหน้า เพราะเธอว่างจากงานบ้างแล้ว"ขอบคุณครับ งานยุ่งมากเลยหรอครับ" เมื่อเห็นว่าหญิงสาว ยังใจจดใจจ่อตั้งใจทำงานเขาเลยถามขึ้น"ตอนเช้าก็จะยุ่งแบบนี้ทุกวันค่ะ ต้นเดือนด้วย" เธอชงักไปกับคำว่าต้นเดือน เพราะสิ้นเดือนหน้าเธอก็หมดสัญญาแล้ว..."นิสานี่ตั้งใจทำงานจังเลยนะครับ""..." หญิงสาวยังคงคิดอะไรอยู่"ไอ้ขุนนี่โชคดีจริงๆ เล
เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาชนิสาก็อาบน้ำแต่งตัว ไปทำงานปกติ แต่ก็เจอกับแบมไพลินที่ยืน คุยอยู่กับนทีแบบไม่สบอารมณ์ ทั้งนทีที่แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาอย่างชัดเจน"มีอะไรกันหรือเปล่าคะคุณแบมพี่นที" ชนิสารีบเข้าไปถามทันที เมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มมาคุ"ฉันจะไปหาพี่ขุนเขา แต่นายนทีมาว่าฉัน""ผมไม่ได้ว่าครับ ผมแค่ให้คุณแบมเข้าไปดูงานในออฟฟิตก่อน มันเป็นงานที่ต้องทำก่อน ไม่ใช่ว่าไปหาคุณขุนเขาตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่อง" นทีตอบกลับแบบไม่ค่อยพอใจ"นี่ไง! นายกำลังว่าฉัน""ผม!""คนงานอย่างนายมาเกี่ยวอะไรด้วย อนาคตฉันจะเป็นนายหญิงของที่นี่ ฉันจะทำอะไรก็ได้" แบมไพลินแพร่ดเสียงดัง"ผมเปล่าว่า ผม..." นทีกำลังอธิบาย"เอ่อ คืออย่างนี้ค่ะคุณแบม ตอนเช้ามาเราต้องเข้าออฟฟิตเข้าระบบทุกอย่างก่อน เพื่อดูพนักงานว่าคนไหนขาดลา มาสาย ต้องอยู่ตรงนั้นแตั้งแต่ 8 โมงถึง 9 โมงค่ะ มันเป็นสิ่งที่ต้องทำ" ชนิสาอธิบายอย่างใจเย็น"เธอก็ไปทำสิ ปกติก็หน้าที่ของเธอไม่ใช่หรือไง""ก็ใช่ค่ะ แต่คุณผู้หญิงบอกมาเองเลยว่าให้สอนงานคุณแบมเหมือนที่ฉันทำทุกอย่าง คุณแบมจะได้รู้ทุกหน้าที่""ฉันจะเป็นนายหญิงนะ ฉันจะทำหรือไม่ทำก็ได้ คนงานเยอะแยะ พนัก
เมื่อพ่นน้ำไปไม่รู้ตัว ขุนเขาก็รีบดึงทิชชู่มาเช็ดให้ในทันที"โทษๆ วะมึง""มึงเป็นเหี้ยไร ห่าโดนกูเลยเนี่ย" ปริ้นพูดพร้อมกับเช็ดไปด้วย"เอ้อๆ กูเช็ดให้นี่ไง""ไม่ต้องเลย กูเช็ดของกูเอง เสื้อแพงนะเว้ย" ปริ้นยังบ่นไม่หยุด"แล้วมึงบอกว่าอยู่หลายวันนี่ยังไง" ขุนเขาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ"ก็กูเบื่อๆ อะ ไอ้ห่าพวกนั้นก็ไม่ว่างกัน ไอ้คชาก็ติดลูกติดเมีย กูเลยมาหามึง""แล้วมึงก็มาตั้งไกลเนี่ยนะ" ถามด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด"ไกลเหี้ยไร แค่นี้กูขับรถ 3 ชั่วโมงเองสบาย" ปริ้นพูดอย่างสบายใจ"ห่าไรละ แต่ก่อนกูให้มาหาบอกไกลบอกไม่สะดวกมา"เมื่อก่อนขนาดมีงานอะไรที่ไร่เขา ไอ้พวกนี้ยังปฎิเสธจ้าละหวั่นกัน ถ้าไม่ใช่งานแต่งหรืองานศพ ไอ้พวกห่านี่อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าพวกมัน"ก็วันนี้ไม่เหมือนกัน กูมาเพราะมีเป้าหมาย""อะไรของมึง" ขุนเขาหรี่ตาถาม"กูมาจีบนิสา" ปริ้นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"..." ขุนเขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก"กูบอกที่บ้านกูแล้ว ป๊าม้าโอเค อาม่ารอรับหลานสะใภ้ ทั้งเฮียและเจ่เจ้ถามใหญ่เลยว่าจะพาไปสวัสดีวันไหน" ปริ้นพูดพร้อมกับยิ้มออกมา"ที่บ้านมึงไม่ว่าหรอถ้าคนนั้นคือผู้หญิงธรรมดา" ก็ถามไปแบบนั้นแหละ
ภายในรถ"หื้มมมม คุณขุนเขาค่ะในที่สุด องุ่นที่ไร่ก็ได้โกอินเตอร์ ไปอีกประเทศแล้ว แบบนี้ก็ต้องทำงานให้หนักขึ้นนะสิ" เสียงแตงกวาพูดขึ้นด้วยความดีใจ"..." ชนิสาที่นั่งอยู่ข้างหลัง ยังคงนิ่งเงียบและไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเธอก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน ทุกความเหนื่อยของเธอ เริ่มเห็นผลขึ้นมาบ้างแล้ว"ผลผลิตดี อย่างอื่นก็จะดีไปด้วยนะแตงกวา" ขุนเขาพูดกับคนข้างๆ แต่สายตาก็เหลือบมองกระจกมองหลัง เกือบจะตลอดเวลา"เช่นโบนัส ใช่ไหมคะ""ก็ต้องถามนิสาแล้วละ" เพราะปีที่แล้ว ช่วงที่จะให้โบนัสพนักงาน ชนิสาจะเป็นคนคิดให้ทั้งหมด จะดูภาพรวมของทุกอย่างในไร่ และก็เสนออกมาเป็นโบนัส ให้พนักงานอย่างเหมาะสมที่สุด"พี่นิสาว่าไง โบนัสจะดีไหมปีนี้" แตงกวาหันมาถามอย่างตื่นเต้น"พี่ไม่รู้ อันนี้ต้องถามคุณแบมนะ" ชนิสาตอบพร้อมยิ้มบางๆ ให้แตงกวาเธอไม่รู้จริงๆ เพราะเธอคงอยู่ไม่ถึง อีกไม่เกิน 3 เดือน เธอก็ต้องออกไปจากที่ไร่แล้ว เธอคงไม่มีสิทธิ์จะไปรับรู้อะไร เรื่องของเขาปล่อยให้ว่าที่นายหญิงของไร่เป็นคนจัดการ"ใช่สิเนอะ แตงกวาลืมไปค่ะ"ทุกคำพูดของเธอ ทำให้คนที่ขับรถอยู่ ถึงกับหย่นคิ้วเข้าหากัน จนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว"ถึงแล้วค่ะคุณข
"สวัสดีค่ะ ชื่อแบมนะคะ แบมจะมาทำงานที่นี่ ดูแลงานทุกอย่างของไร่ ช่วยพี่ขุนเขา แบมยังไม่เคยทำงานมาก่อนเลยค่ะ รบกวนขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยนะคะ" หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่เป็นกันเอง และน่ารักสดใส ทำให้คนงานหลายๆ คนชอบเธอขุนเขาที่นั่งฟังอยู่ ตาก็เหลือบไปมองชนิสา ตลอดเวลา ชนิสานิ่งมากเหมือนไม่รู้สึกอะไร กับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่ทักท้วงอะไรสักอย่างเลย จนทำให้ขุนเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับทุกสรรพสิ่ง"ค่ะคุณแบม พวกเรายินดีต้อนรับคุณแบมนะคะ" บัวและก็ทีมงานพูดขึ้นเมื่อทุกคนได้รับเงินเดือนหมดแล้ว ก็พากันกลับไปพักผ่อน แม้กระทั่งขุนเขาที่ยิ้มให้แบมไพลินและออกจากห้องไปทันที ไม่พูดอะไรกับเธอต่อแม้แต่คำเดียว"พี่ขุนเขาคือว่าแบม..."ปึง!! เสียงปิดประตูก็ดังขึ้น"อ๊ายยย นี่ไม่คิดจะสนใจกันเลยใช่ไหม" แบมกำมือทั้งห้านิ้วไว้แน่น เพื่อข่มอารมณ์โกรธเอาไว้เมื่อความหงุดหงิดบังเกิดขึ้น ก็เดินออกจากห้องไปทันที และก็พอดีเจอนทีกับแตงกวา กำลังยืนคุยกันอยู่"นี่นาย" เสียงเรียกแพร่ดออกมา ทำให้คนทั้งสองรีบหันไปมอง"ครับ คุณแบม" นทีตอบแบบไม่คิดอะไร"นายทำตำแหน่งอะไรที่นี่นะ ฉันจำไม่ได้" พูดพร้อมกับสายตาที่เหยียดเล็ก
เมื่อขุนเขาได้ยินแบบนั้นก็รีบหันหน้าไปมองชนิสา ที่ร้องไห้อยู่ตัวเขาเอง เป็นคนใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง"ไหนพ่อบอกว่านิสามาเสนอตัวให้พ่อเอง วันนั้นที่ผมไปหาพ่อ" ขุนเขาพูดเสียงดังขึ้น"พ่อไม่รู้จะว่ายังไง กลัวเอ็งจะหาว่าพ่อมักมากอีก พ่อเลยโกหกไปแบบนั้น" เสี่ยไพบูลย์พูดพร้อมกล้มหน้า ไม่กล้าสู้หน้าลูกชาย"พ่อ!!!" และความรู้สึกผิดของเขาก็ประเดประดังเข้ามาเต็มอก ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาทำร้ายจิตใจชนิสาสารพัด เพราะคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่น่ารังเกียจ เอาตัวเข้าแลกกับที่ดินขี้ปะติ๋ว แต่เขาไม่รู้เลยว่ามันสำคัญกับครอบครัวของเธอขนาดนี้"เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง เป็นความผิดของฉัน""..." บุษบายังมองหน้าสามีเก่าด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด"หนูนิสา ฉันขอโทษหนูนะ ที่เป็นต้นเหตุทั้งหมด ฉันจะคืนที่ให้หนู" เสี่ยไพบูลย์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"..." ชนิสาเอาแต่ร้องไห้ ไม่ได้พูดอะไร"นิสา เธอไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วนะ เอาโฉนดที่ดินเธอคืนไปเถอะ ส่วนสัญญาว่าจะทำงานที่นี่...""แม่ครับ ผมยังยืนยันให้นิสา อยู่จนครบสัญญา" ขุนเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ"อยู่หรอ อยู่ให้แกทำร้ายซ้ำไปซ้ำมา อีกอย่างนั้นหรอ""ผมไม่ทำครับแม่" ข
เพราะเมื่อคืนเข้านอนเร็ว ไม่อยากคิดอะไรมาก เลยทำให้เธอตื่นเช้าได้อย่างสดชื่น รีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานอย่างปกติ เนื่องด้วยแขกกลับไปหมดแล้ว วันนี้เลยสงบกับวิ่งวุ่นเก็บของ"นิสา" บุษบาเรียกชนิสาด้วยน้ำเสียงที่สดใส"สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง" ชนิสาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม"เป็นยังไงบ้างหลับสบายไหม""ค่ะ เมื่อคืนนอนเร็ววันนี้เลยตื่นมาสดชื่น""แสดงว่า แต่ก่อนนอนดึกกับไม่สดชื่นหรอ" สายตาของบุษบา แสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน"เอ่อคือ..." ก็แทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน ถูกจับกินจนแทบจะเหลือแต่กระดูก"ช่างเถอะนะนิสา ถ้ามันไม่ดีก็ไม่ต้องไปคิดอะไรแล้ว ฉันบอกลูกชายฉันแล้ว ฉันจะจัดการเขาเอง เธอไม่ต้องห่วง""..." แล้วคุณบุษบาหมายถึงอะไร"ฉันจะกลับกรุงเทพฯ ตอนเย็นนะ อยากจะฝากให้เธอดูแลน้องแบมด้วย สักอาทิตย์หน้าจะมาลองทำงานที่นี่""อ่อค่ะ...ได้ค่ะ" ชนิสาตอบรับด้วยใบหน้าที่วูบไหว สุดท้ายแล้ว ว่าที่นายหญิงของที่นี่ก็มาแล้วสินะ"แล้ววันนี้ตอนบ่ายโมง เธอไปเจอฉันที่บ้านขุนเขานะ ฉันมีอะไรจะคุยกับเธอสองคน ต้องคุยพร้อมกัน""เอ่อคือ" ชนิสามีท่าทีที่ลังเล"ไปเถอะ ฉันอยู่เธอไม่ต้องกังวลอะไร""ค่ะ คุณผู้หญิง" แล
ตกเย็นมา ในกลุ่มของเขาก็นั่งล้อมวงปาร์ตี้กัน รวมถึงอ้ายและคชาและเพื่อนๆ คนอื่นๆ นอกเหนือจากกลุ่มของพวกเขา ที่กำลังจะเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ"ขอบใจพวกมึงมากนะที่มา โดยเฉพาะคุณหญิงอ้าย ที่อุตส่ามาได้ น้องคเชนครับน้านิ๊กขอบคุณมากนะครับ " นุ๊กนิ๊กกอดเพื่อนสนิทแน่น พร้อมกับจับเท้าลูกชายของเธอเบาๆ"ต้องมาอยู่แล้ว รอดูหลานอยู่นะคะ คเชนอยากมีน้องไหมลูก""ไม่แน่ ถ้าเป็นผู้หญิงให้หมั้นกันไว้ดีมะ" นุ๊กนิ๊กพูดในเชิงหยอกล้อ"ก็ดีนะ จะได้อยู่ในสายตา ไม่ออกนอกลู่นอกทาง""จำได้ไหมที่ฉันเคยบอกเรื่องเพื่อนที่ขุนพล"(ในเรื่อง *รักเกินห้ามใจนายแบดบอย)"จำได้สิ ก็นี่ไงหลักฐาน อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น" เธอพูดพร้อมกับเขย่าลูกน้อยที่อุ้มอยู่เบาๆ จนเกิดเสียงหัวเราะในกลุ่มเพื่อนขึ้น"รถพร้อมแล้วครับอ้าย กลับกันเถอะ""ค่ะ กลับก่อนนะคะทุกคน แล้วเจอกันใหม่ค่ะ" อ้ายโบกมือทักทายทุกคน พร้อมด้วยทุกคนที่กู่กันเข้ามา หยอกล้อหอมน้องคเชน หลานคนแรกของกลุ่ม"ไปก่อนนะพวกมึง แล้วเจอกัน แล้วนั่นไอ้ขุน มึงจะเหม่ออีกนานไหม" คชาพูดจาเย้าแหย่คนที่เอาแต่เหม่อ ไม่สนใจจะมาส่งแขก"อย่าไปยุ่งกะมันเลย เดี๋ยวพวกกูซักฟอกมันเอง มึงรอฟังข่าวเถอ
รถตู้หรูคันสีขาววาววับของบุษบา ก็ค่อยๆ เปิดออกมา พร้อมกับบุษบาและชนิสา ที่เดินลงมา ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น พากันยิ้มออกมาอย่างดีใจ ต่างจากขุนเขาที่ตาแดง และพยายามจะเดินเข้าไปหานิสา"แกหยุดอยู่ตรงนั้น" บุษบาพูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีต่อลูกชาย"หนูนิสาของป้า เป็นยังไงบ้าง นี่ตามหาหนูกันทั้งคืนเลยลูก" ป้าแววพูดพร้อมกับสวมกอดเธออย่างอบอุ่น รวมถึงแตงกวา และพนักงานผู้หญิงอีกหลายๆ คนด้วย"นิสาไม่เป็นอะไรค่ะ..." เธอพูดพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา ตาเธอบวมและแดงมากๆ"ทุกคนเป็นห่วงนิสามากนะ ออกตามหากันทั้งคืนเลย พี่ดีใจนะที่นิสาไม่เป็นอะไร""ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคะ" เธอยิ้มออกมาพร้อมน้ำตา อบอุ่นหัวใจมาก คนหลายสิบชีวิตเป็นห่วงเธอขนาดนี้"นิสาฉัน..." ขุนเขาพูดเสียงแผ่วเบาแต่ไม่มีใครสนใจ"ไปพักผ่อนนะนิสา ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ไปส่งนิสาด้วยนะพี่แวว""ค่ะคุณผู้หญิง" ป้าแววตอบรับพร้อมโอบกอดชนิสาไว้"ขอบคุณคุณผู้หญิงนะคะ""ไม่เป็นไรแล้ว" บุษบายิ้มบางๆ ให้"..." ชนิสาก้มหน้าและก็เดินไปทันทีเมื่อทุกอย่างจบลงแล้วพนักงานหลายคนก็พากันไปทำงานต่อ เพื่อนของขุนเขาก็มองเขาตาเขม่ง เพราะยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น