All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 31 - Chapter 36

ในทางคดเคี้ยวที่เริ่มแคบลงและบรรยากาศรอบๆที่ดูวังเวงหากพ้นผ่านตรงนี้ไปได้สิ่งที่รออยู่ข้างหน้าคือทิวทัศน์สวยงาม แต่เส้นทางที่นี่ช่างน่ากลัวยิ่งนักไม่มีแม้แต่เสียงสัตว์ป่าร้องออกมาแม้แต่ตัวเดียว ทั้งสามคนนั่งไประแวงไปจนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงเปิดหน้าต่างบานข้างขวาออกมาดู ก็พบเจอเข้ากับแหล่งน้ำลำธารที่เก่าแก่แต่ว่าสีของน้ำนั้นกลับเป็นสีดำทมิฬ หนิงหลงเห็นเช่นนั้นจึงตกใจเล็กน้อยรีบปิดหน้าต่างเข้ามานั่งที่เดิมจนเหงื่อแตกพลั่กเหมือนถูกน้ำเย็นสาดใส่ อันอัน " คุณหนูข้างนอกมีอะไรหรือเหตุใดสีหน้าท่านถึงดูไม่สู้ดีเลย " หนิงหลง " เปล่าไม่มีอะไรข้าแค่คิดว่าเมื่อไหร่จะเดินทางถึงจุดหมาย "หนิงหลงไม่อยากให้อันอันนั้นเป็นกังวลใจเลยต้องโกหกในสิ่งที่นานเจอแต่การกระทำนั้นทำให้อันๆสงสัยไม่หายจึงอยากเปิดประตูออกไปดูให้รู้แล้วรู้รอดแต่กลับถูกหนิงหลงสกัดกั้นไว้ได้ทันเวลาหนิงหลง " อย่าเปิดข้างนอกไม่มีอะไรปกติดี " น้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้อันอันอัน นั้นไม่อยากจะรู้ต่อไปแล้วจนนางคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก จื่อหาน " ภรรยาข้าอยากเล่านิทานให้ท่านฟังเผื่อท่านจะได้ไม่คิดมากในระหว่างการเดินทาง

หนิงหลง " ยายแก่ชราผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นคนปกติ ข้าจำได้ว่ายายสบตาข้า " ปัง " มีดเล่มใหญ่กำลังหั่นลงที่เนื่อหมูสด ๆ ที่อยู่บนเขียงจนเสียงดังกระหน่ำเศษเลือดสาดกระจายใส่หน้าพ่อค้า อย่างต่อเนื่องอันอัน " คุณหนูข้าไม่อยากกินแล้ว กลับเถิด " น้ำเสียงที่สั่นเครือจนควบคุมไม่ได้ จึงสติแตกไปชั่วขณะ หนิงหลง " เงียบ ๆ เล่นไปตามเกมส์ " อันอัน " ข้าฉี่จะราดลงพื้นแล้ว ฮือ ๆ " นางกลัวจนใบหน้าซีดเผือกไร้เลือดเริ่มหายใจถี่ราวกับจะขาดอากาศหายใจ ในขณะที่อันอันตื่นตระหนกแต่จื่อหานกลับทำตัวปกติ นั่งพูดอยู่คนเดียวอย่างมีความสุขจื่อหาน " ภรรยาข้าอยากเล่นเหมือนพ่อค้าบ้าง " เมื่อหนิงหลงได้ฟังในสิ่งที่จื่อหานนั้นอยากเล่น นั้นก็คือสับเนื้อหมู อันอัน " องค์ชายนั้นไม่ใช่ของเล่นนะ " อันอันเวียนหัวจะเป็นลมลงไปกับพื้น แต่จื่อหานลากอันอันไปหาพ่อค้า แล้วกล่าวบอกพ่อค้าอย่างใจเย็น จื่อหาน " ท่านพ่อค้าข้าอยากลองบ้าง " จื่อหานใช้มือทั้งสองข้างเข้าไปบีบไหล่พ่อค้าอย่างไม่ตื่นกลัว ในระหว่างนั้นอันอันก็ไม่ไหวแล้ว จึงฉี่ราดอีกครั้งทั้งลำตัวสั่นเทาอย่างไม่หยุดหย่อนหนิงหลง " จื่อหานรีบออกจากที่นี่ มากับข้า " หนิ

หนิงหลง " คนโง่รักษาแผลได้ดียิ่งกว่าคนปกติเสียอีก " หนิงหลงส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนล้าจนแววตาเหม่อลอยเมื่อเดินทางไปสักพักรู้สึกว่าเส้นทางนั้นเริ่มจะไม่ปกติเหมือนล้อม้ากำลังเหยียบหลุมอะไรบางอย่างเข้าให้แล้ว เมื่อนางมองออกไปยังนอกหน้าต่างก็พบว่าเส้นทางที่กำลังเดินทางกลับนั้นกลับมีบ่อหลุมขนาดเล็กมากมายเต็มไปหมดหนิงหลง " ก่อนที่จะมาก็ไม่เห็นมีอะไรเลย " นางชะโงกหน้าออกหน้าต่างเพื่อตระโกนถามผู้คุมม้าพร้อมกับน้ำเสียงแฝงความจริงจังและไม่มั่นใจหนิงหลง " เหตุใดขากลับถึงมีบ่อหลุมเป็นทางไปหมด " ทหาร " คุณหนูใหญ่ตอนที่กระหม่อมมามันไม่มีทางแยกแต่พอขากลับมันกลับมีทางแยกกระหม่อมเลยเดินทางมาทางนี้"หนิงหลง" แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่หยุดก่อนค่อยคิดพิจารณาก็ควรจะไปทางใด "ทหาร " เส้นทางมันเหมือนกันมากขอรับ " ดังนั้นหนิงหลงเจอขอพรวิเศษอีกครั้งเพื่อดูว่าเส้นทางนี้ประวัติของมันนั้นเป็นมาอย่างไรในขณะนั้นภาพในหัวก็เกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็วในสิ่งที่เห็นนั้นคือหากผู้ใดเดินทางมายังหุบเขาอันตรายแล้วออกมาได้ผู้นั้นก็จะเห็นทางแยก 2 ทาง ที่ปีศาจนั้นบังบดเอาไว้ ซึ่งเป็นเส้นทางลับไปยังราชวงศ์ซางในสมัยอดีต หนิงหลง "