All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 1 - Chapter 10

นักออกแบบสาววัย20ปี เธอมีชื่อว่า ต้าหนิง วันนี่เป็นวันขึ้นรับรางวัลนักออกแบบเครื่องเพชรอันดับหนึ่งของจีน ด้วยความสามารถที่เหลือล้นทำผู้คนในเมืองจีนไม่มีใครไม่รู้จักเธอเลย ทั้งนักแสดงผู้มีอำนาจทางการเมือง ต่าง ๆ ต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดีในความสำเร็จของเธอ และตอนนี่ก็ได้เวลาแล้วที่เธอจะออกมายังหน้าเวทีพร้อมถ่ายทอดสดให้ทุกคนได้ชมไปพร้อม ๆ กัน พิธีกร “ และตอนนี่ก็ได้เวลาพบกับ นักออกแบบที่ทุกคนเฝ้ารอ..ขอเชิญคุณต้าหนิงออกมายังเวที” เสียงตบมือลุกขึ้นฮือดังสนั่นอย่างล้นหลาม ออร่าแห่งนักออกแบบเบอร์หนึ่งได้สะกดสายตาทุกคนไว้จนไม่กระพริบตา การสวมใส่ชุดเดรสสีแดงสดกับรองเท้าส้นสูงที่มีเพชรราคาหลายล้านข้างขอบส้นสูงและกวาดสายตามองไปยังหน้ากล้องที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่ในขณะนี่ แต่ทว่าเธอนั้นกำลังจะเดินไปจับไมค์เพื่อจะกล่าวทักทายเป็นครั้งแรก จู่ ๆ ก็ได้มีโคมไฟดวงใหญ่หลายดวงตกลงมาพร้อมกันทำให้เธอนั้นไม่ทันได้มีโอกาสหนีออกมา เธอจึงโดนโคมไฟตกใส่ศีรษะจนอาการสาหัส ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันตื่นตระหนกจนตากล้องต้องปิดการไลฟ์สดกะทันหัน ข่าวนี่ได้ดังไปทั่วประเทศจีนและประเทศอื่น ๆ ที่กำลังเฝ้าดูอยู่ แต่

อี้เฉิน “ เจ้าไม่ใช่คนผิด อย่าได้โทษตัวเองเลย “ คุณหนูเฟยจู บุตรสาวคนเดียวของขุนนางชั้นสูง นางไม่ใช่สตรีที่อ่อนหวานอย่างที่ทุกคนข้าใจ แต่นางคือนางมารร้าย ที่พร้อมจะทำลายหนิงหลงให้จมดิน เฟยจู “ แล้วพี่สาวข้าไม่ออกมาหาท่านพี่รึ “ อี้เฉิน “ เจ้าลองเข้าไปหาก็ได้ มีข้าอยุ่ทั้งคนนางคงไม่กล้าทำอะไรเจ้า “ ทันใดนั้นอี้เฉินก็พาเฟยจูเดินเข้าไปในจวน ส่วนหนิงหลงนั้นกำลังนั่งพับผ้าอยู่เงียบ ๆ แม้ว่านางก็รู้ว่าทั้งสองคนเข้ามาแล้ว แต่นางก็ยังไม่สนใจ เฟยจู “พี่สาว ข้าทำอาหารอร่อย ๆ มาให้ท่าน พี่สาวยังโกรธข้อยู่รึ “ เฟยจูแสดงสีหน้าเศร้าใจต่อหน้าอี้เฉินทันทีเมื่อหนิงหลงไม่คุยด้วย อี้เฉิน “ เหตุใดถึงไม่ยอมพูด หากเจ้าไม่ได้พ่อกับแม่นางรับเจ้าเป็นพี่สาวบุญธรรมเจ้าคิดรึว่าเจ้านั้นอยู่ที่นี่ได้ “ หนิงหลงได้ฟังเช่นนั้นก็หยุดพับผ้าทันที หนิงหลง “ ที่น้องสาวพูดก็มีส่วนที่ถูก แต่เจ้าอย่าลืมนะว่าข้ามาอยู่ที่นี่แล้วกลายเป็นนักโทษทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เหตุใดพ่อแม่ของนางต้องมีบุญคุณกับข้า “ คำพูดของหนิงหลง อี้เฉินฟังแล้วรู้สึกไม่เข้าหูสักเท่าไร อี้เฉินเลยยื่นมือเข้ามาบีบคอหนิงหลง แล้วพูดจาดูถูกสารพัด

หนิงหลง “ คำนับองค์ชาย “อี้เฉิน “ เจ้ายังกล้าเสนอหน้ามาที่นี่อีกรึ “หนิงหลง “ องค์ชายขอข้าเข้าไปดูอาการฮองเฮาได้หรือไม่ “ อี้เฉินกระดกน้ำลายลงคอแล้วชายตามองหนิงหลงด้วยสายตาที่เย็นชาจู่ ๆ อี้เฉินก็ดึงกระชากแขนนางเข้าไปในตำหนัก จากนั้นอี้เฉินก็เหวี่ยงหนิงหลงล้มหัวฟาดขอบเตียงหนิงหลง “ โอ๊ย? เลือด “ อันอันสะดุ้งตกใจรีบวิ่งเข้ามาพยุงหนิงหลงลุกขึ้นยืนทันทีอี้เฉิน “ แค่นี่มันยังน้อยไป “ หนิงหลงยังทรงตัวได้ไม่ทันไร อี้เฉินก็ผลักนางล้มฟาดขอบเตียงอีกครั้ง จนอันอันต้องคุกเข่าขอร้องให้อี้เฉินหยุดทำร้ายพระชายา เจ็บตัวครั้งนี่ทำให้หนิงหลงเริ่มชังน้ำหน้าอี้เฉิน แม้แต่เห็นแค่เงานางก็ยังไม่อยากจะหันมามองหนิงหลง “ องค์ชาย ช่วยตามหมอหลวงมาให้ข้าที “อี้เฉิน “ หึ หมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้ อย่าโอ้อวดไปหน่อยเลย “หนิงหลง “ แล้วถ้าหากข้ารักษาได้ ท่านจะหย่ากับข้าหรือไม่ “ อี้เฉินฉุนคำพูดของหนิงหลงอย่างมาก ตนจึงยื่นมือมาบีบค้างน้อย ๆ ที่กำลังรอคำตอบอีกฝ่ายอย่างจริงจังอี้เฉิน “ ได้ หากเจ้ามีปัญญา แต่ถ้าหากเจ้าทำไม่

จวนฮองเฮา อันอัน “ องค์ชายคุณหนูหนิงหลงอาการแย่มาก ได้โปรดส่งหมอหลวงมาให้หม่อมฉันเถิด “ อี้เฉิน “ เจ้าไม่ลืมตาดูให้ดี ๆ ว่าหมอหลวงนั้นไม่วาง โดนโบยแค่นี่คงไม่ถึงกับตาย “ อันอัน “ องค์ชายเหตุใดทรงเอ่ยเช่นนี่ “ คำพูดของอี้เฉินทำใหอันอัน เอื้อมระอาจนไม่อยากจะเอ่ยขอเรื่องต่อไปแล้ว อันอัน “ได้ ข้าจะทูลเข้าเฝ้าฮองเฮา “ ส่วนอองเฮาที่นอนอยู่ในจวนได้ยินเสียงเหมือนมีคนจะขอเข้าเฝ้า ฮองเฮาเลยลุกขึ้นออกจากเตียงทั้ง ๆ ที่กำลังจะนอนพักร่างกายหลังจากที่หมอหลวงดูอาการให้ ฮองเฮา “ เกิดอะไรขึ้น ผู้ใดอยากพบข้า “ ทันใดที่อี้เฉินได้ยินเสียงมารดากล่าวออกมา ตนก็รีบเดินไปประคองร่างกายที่อ่อนแอทันที อี้เฉิน “ ท่านแม่ ร่างกายท่านยังอ่อนแอนัก “ ฮองเฮา “เมื่อครู่เจ้าขัดขวางผู้ใดไม่ให้เข้ามาพบข้า “ อันอัน “ คำนับฮองเฮา คุณหนูเฟยจูกล่าวหาว่าคุณหนูหนิงหลงทำโทษบ่าวไพร่ในจวนของนางทั้งหมด แล้วองค์ชายก็เชื่อจึงสั่งให้ทหาร

ศาลากลางของวังหลวงช่างใหญ่โตยิ่งนัก หากผู้ใดได้พบเห็นแล้วเหมือนโดนสะกดจิตให้มองอยู่อย่างนั้น หนิงหลง " สวยมาก " อี้เฉิน " ไม่เคยเห็นรึ " หนิงหลง " ใช่ หนิงหลงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อิ่มเอมใจอย่างเห็นได้ชัด อี้เฉินเลยมองว่านางนั้นทำตัวแปลก ๆ อี้เฉิน " ตั้งแต่วันแรกที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ไม่เห็นเจ้าจะดีใจเช่นนี้ " หนิง " แล้วอย่างไรเล่า ก็ข้าดีใจ " ในขณะนี่หนิงหลงได้เดินทางถึงศาลากลางใหญ่แล้ว สะพานที่เดินข้ามไปยังแม่น้ำนั้นช่างกว้างใหญ่และแข็งแรงทนทานไม่คิดว่าจะสร้างศาลากลางใหญ่กลางหุบเขาเช่นนี้ ส่วนข้างล่างก็จะเป็นแม่น้ำที่ใสสะอาดรอบๆเต็มไปด้วยดอกไม้หลายสายพันธุ์มองไกลๆก็จะเห็นวิวสวย ๆ ถึงบางครั้งก็เหมือนดังเมืองสวรรค์บนดิน หนิงหลง " ว้าว อลังการมากไม่คิดว่าในยุคอดีตก็สง่าไม่แพ้ยุคปัจจุบัน ! " หลิงหลงเอาแต่สำรวจทุกอย่างในขณะที่เดินนำหน้าอี้เฉิน อี้เฉินจะเดินไปอีกทางแต่ถูกหนิงหลงดักทางไว้ จนไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี เพราะนางตื่นเต้นที่ได้เห็นอะไรแปลกใ