All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 11 - Chapter 20

ตำหนักร้าง เฟยจูรีบวิ่งมาดักหน้าฮองเฮาขอร้องอ้อนวอนคุกเข่า ว่าอย่าลงโทษพี่สาวของตนเลยนางอาจจะไม่ได้ตั้งใจ เฟยจู " ฮองเฮาได้โปรดปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้หรือไม่หากเรื่องนี้รู้ไปทั่ววังพี่ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน " อี้เฉิน " น้องหญิงลุกขึ้นเถิด " อี้เฉินรีบ จับบ่าไหลทั้งสองของนางพยุงลุกขึ้น อย่างเร่งรีบ อี้เฉิน " เข้าไปดูข้างในก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ " ร่างกายที่เร่งรีบกำลังเคลื่อนไหวด้วยความโทสะ อี้เฉินใช้ฝ่าเท้าถีบประตูเข้าไปด้านในอย่างร้อนใจ อี้เฉิน " หนิงหลงเจ้ามีชู้รึ " เสียงตะโกนถามตั้งแต่หน้าประตูจนเดินไปถึงยังนอนเก่าๆ ที่มีแค่บ่าวของเฟยจูกำลังนอนกอดกันอย่างไม่รู้สึกตัว อี้เฉิน " นี่มันอะไรกัน " เฟยจูที่รีบเดินตามมาด้านหลังด้วยความที่มั่นใจ แต่กลับต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อคนที่อยู่บนเตียงนั้นไม่ใช่หนิงหลงแต่เป็นคนของนางเอง เฟยจู " เป็นไปไม่ได้ ! " ในขณะนั้นฮองเฮาก็เดินเข้ามาตามหลังและเห็นว่าบนเตียงนั้นไม่ใช่หนิงหลงจึงโล่งใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้มีแต่เฟยจูที่แสดงอาการกระวนกระวายอย่างน่าสงสัย ฮองเฮา " เจ้าลุกลี้ลุกลนด้วยเรื่องอันใดที่เจ้าที่อยู่ไม่สุขเลย " เฟยจ

15:00 อันอันตากเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ยืนบิดลำตัวไปมาก่อนที่จะเข้าก็ยังตำหนัก อันอัน " ปวดเมื่อยไปหมด ป่านนี้พระชายาต้องเตรียมอาหารรอแล้ว " หนิงหลง " เมื่อไรนางจะกลับมา " พูดยังไม่ทันขาดคำ อันอัน ก็มาถึงหน้าตำหนักพอดี อันอัน " มาแล้วเจ้าคะ " กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ติดเสื้อผ้ามากับบ่าวรับใช้กำลังเดินเข้ามาในตำหนักดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อัน ๆ พระชายานี่อาหารอะไรหรือเหตุใดถึงน่ากินเช่นนี้ " อันๆเห็นอาหารแปลกตา ได้แต่กลืนน้ำลายไปหลายอึก หนิงหลง " มานั่งกินกับข้าสิ " อันอัน " พระชายาบ่าวไม่สามารถนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้ " หนิงหลง " แต่ข้าไม่ถือ " หนิงหลงจับแขนบ่าวรับใช้ให้มานั่งที่เก้าอี้โดยไม่รังเกียจนางเลยแม้แต่น้อย หนิงหลง "ลองดูแล้วเจ้าจะติดใจ " หนังเกรียมและเนื้อในอ่อนนุ่ม เมื่อสุกแล้วจะมีสีออกแดงเป็นมันวาววับและมีกลิ่นหอมพิเศษ เนื้อที่แล่เป็นชิ้นพอคำ จิ้มกับซอสหวาน หอมอร่อย อันอัน " พระชายา ข้าไม่เคยกินอาหารที่ไหนอร่อยเช่นนี้มาก่อนมันช่างวิเศษมากๆ หนิงหลง " งั้นเจ้าก็กินเยอะ ๆ ไม่ต้องเกรงใจข้า " อันอัน " พระชายาแล้วเมื่อไหร่ท่านจะตามสืบเรื่องข

หนิงหลง " ขุดไปให้ลึกๆกว่านี้ไม่มีแรงหรือไง " สายที่ตาขุ่นเคื่องแต่ไม่สามารถทำอะไรหนิงหลงได้ ในใจได้แต่อดกลั้นความรู้สึกที่ถูกดูหมิ่นเป็นครั้งแรก " พระชายา นี่ก็ลึกมากแล้วยังลึกไม่พออีกรึ " หนิงหลง " แค่นี่มันจะไปพออะไร " ทันใดนั้นหนิงหลงก็หยิบแซ่ขึ้นมาฟาดไปที่ตัวผู้คุมประมาณ สองสามครั้ง หนิงหลง " บังอาจ ข้าสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ " " พระชายาอย่าตีกระหม่อมเลย กระหม่อมกลัวแล้ว " เสียงขอร้องที่น่าสงสารกำลังก้มคำนับจนลำตัวสั่นไหว หนิงหลง " กลัวงั้นรึ เมื่อก่อนเจ้ายังตีข้าเยี่ยงหมาตัวหนึ่ง เหตุใดเจ้าถึงไม่นึกว่าที่ผ่านข้าต้องผ่านอะไรมาบ้าง " แววตาที่ยังไม่สำนึกผิดกำลังแสร้งรู้สึกผิดหวังในใจ หวังว่า หนิงหลงอาจจะใจอ่อน แต่สิ่งที่คิดกลับไปเป็นตามที่ตนหวัง แต่มันเริ่มรุนแรงมากกว่าเดิม หนิงหลง " ข้าว่า ข้าไม่เฆี่ยนตีเจ้าหรอก " ทันใดนั้นหนิงหลงจึงสั่ง อันอัน ให้ประกาศไปให้ทั่วเหมืองแร่ บอกกับเหล่าทาสทั้งหลาย ให้สามารถทำอะไรก็ได้กับผู้คุมงาน ผู้คุมงานได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที อันอัน " พระชายากลับไปนั่งพักในที่ร่มก่อนเถิด อยู่ข้างนอกนานอาจมีไข้ได้ " หนิงหลง " ด

ฮองเฮาส่งสัญญาณให้หนิงหลง นำของล้ำค่าที่นางจะมาถวายในการแข่งขัน ทันใดนั้นนางจึงใช้ไม้แขวนเสื้อผ้าโชว์เนื้อผ้าทั้งตัวให้ฮองเฮาดูซึ่งมันวิเศษมากๆลักษณะผ้าไหมทำมาจากทองคำสีเหลืองอร่ามจนไม่สามารถหยุดมองได้ กระดุมเม็ดเล็กๆทำมาจากเพชรพลอยที่มีราคาสูง ลวดลาย ดูแล้วสบายตามองแล้วไม่เบื่อ ฮองเฮา " ข้าไม่เคยเห็นชุดที่สวยงามเช่นนี้เมื่อก่อน ข้าถูกใจยิ่งนัก " ฮองเฮาเดินลงจากบัลลังก์เพื่อมาดูเนื้อผ้าเองกับมือในขณะนั้นเฟยจูก็หน้าเสียทันทีที่หนิงหลงแย่งความดีความชอบของนางไปเฟยจู " เป็นไปไม่ได้เมื่อก่อนนางเป็นคนโง่จะมีความสามารถอย่างนี้ได้เช่นไร "ดังนั้นเฟยจูจึงคิดจะทำให้นางอับอายต่อหน้าทุกคน นางจึงเอ่ยขึ้นในขณะที่ฮองเฮากำลังจดจอกับเสื้อผ้าเฟยจู " ฮองเฮาไม่รู้ว่าพระชายาหนิงหลง นำผลงานของผู้ใดมาเมื่อก่อนนางไม่มีความสามารถอะไรเลย "เมื่อเฟยจูพูดถึงเรื่องนี่ขึ้นมา แล้วขุนนางต่างก็เอะใจและสงสัย ขุนนาง " ใช่ๆเมื่อก่อนนางเป็นคนโง่แล้วเหตุใดถึงได้มีความสามารถเช่นนี้ "เหล่าขุนนางเริ่มระแคะระคายต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากหนิงหลง จากฮองเฮาที่จะได้ชมเชยผ้าอย่างสุนทรีตอนนี้ต้องมาเครียดเพราะเหล่าขุนนางตั้ง

เมื่อถึงเวลาเดินทาง หนิงหลงได้บอกลาฮองเฮาและอี้เฉินเป็นการส่วนตัว และเรื่องราวหลังจากนั้นทั้งสองพ่อลูกก็ได้คุยกันเรื่องราวที่ผ่านมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชุ่ยเหรินที่ได้ฟังความจริงทั้งหมดก็เข้าใจลูกสาว และไม่เคยกล่าวโทษนางเลย 2 วันต่อมา ตอนนี้เวลา 13:00 น ที่หน้าวังหลวงราชวงศ์ซางลั่วเอ๋อร์ " ฝ่าบาทออกไปข้างนอกนานสามวันแล้วเหตุใดถึงยังไม่กลับมา " ขันที " พระชายารองฝ่าบาทอาจจะมีเรื่องที่ต้องไปจัดการก็เป็นได้กระหม่อมว่าอีกไม่นานฝ่าบาทคงจะกลับมา " ครั้งนี้ที่ฝ่าบาทออกจากนอกวังทำให้ลั่วเอ๋อร์ กังวลใจว่าฝ่าบาทนั้นจะไปมีหญิงอื่นหากเป็นเช่นนั้นจริงๆนางก็ต้องกำจัดผู้หญิงคนนั้นออกไปให้พ้นทางตำแหน่งฮองเฮาต้องเป็นของนางเท่านั้น แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงคือลูกสาวที่หายตัวไปเมื่อปีก่อนกำลังจะกลับมาคราวนี้แหละลั่วเอ๋อร์ นางคงอยู่ไม่สุขลั่วเอ๋อร์ พระชายารอง สตรีผู้ริษยาแรงกล้า ได้ขึ้นเป็นฉายารอง โดยที่ฝ่าบาทนั้นไม่ได้รักนางเลยสักนิด เมื่อก่อนนางเป็นสาวใช้ธรรมดาที่ภรรยาเอกนั้นรับนางเข้ามายังวังหลวง อยู่มาวันหนึ่งภรรยาเอกนั้นได้ถูกวางยาพิษซึ่งไม่รู้ว่าผู้ใดนั้นอยู่เบื้องหลังทำให้ชายาเอกนั้นนอนเ