All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 21 - Chapter 30

มู่เฉิน " หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ยอมรับในการตัดสินใจของคุณหนูใหญ่ " ชุ่ยเหริน " เช่นนั้นองค์ชายเจ้าจะอยู่พักที่นี่ก่อนหรือไม่ เดินทางมันเหนื่อยคงอยากดื่มชาสักจอก " มู่เฉิน " เกรงว่าข้าจะอยู่ต่อไม่ได้เพราะว่าข้ามีหน้าที่มากมายที่ต้องทำแทนน้องชายของข้า " ชุ่ยเหริน " งั้นเจ้าก็เดินทางกลับอย่างปลอดภัยหากว่างเมื่อไหร่ก็สามารถมาเยี่ยมน้องชายเจ้าได้ " เมื่ออี้เฉิน บอกลาฝ่าบาทแต่ในใจนั้นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากที่ไม่ได้ครอบครองสตรีที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นน้องชายที่ได้แต่งกับนางแต่เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้มู่เฉินยอมแพ้หรอก ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะกำจัดน้องชายตัวเองให้พ้นทาง จื่อหาน " ท่านพี่มู่เฉินขึ้นเรือไปแล้ว ฮ่า ๆ ภรรยา ไปเดินเล่นกับข้าเถิด "จื่อหานคว้าแขน อันบอบบางดึงตัวนางไปเดินเล่นอย่างอารมณ์สุนทรีย์แต่ในขณะนั้นหนิงหลงรู้สึกว่าเหตุใดพลังของนางถึงไม่สามารถอ่านใจชายผู้นี้ได้เหมือนกับว่ามันมีข้อจำกัดบางอย่าง หนิงหลง " แปลกมากถ้าอ่านใจชายผู้นี้ไม่ได้เลยช่างเถอะอย่างไรเสียองค์ชายก็แค่คนโง่ไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก " (คิดในใจ )หนิงหลง " จื่นหาน ตอนนี้เจ้าต้องกลับตำหนักไปยังที่พักของเจ้าแล้ว " จื่

เลี้ยงฉลองต้อนรับหนิงหลงงานเลี้ยงค่ำคืนนี้เป็นการเฉลิมฉลองการกลับมาของหนิงลงบุตรสาวแห่งราชวงศ์ซางดนตรีบรรเลงอันไพเราะเสนาะหูกำลังเร่งดนตรีสะกดจิตให้ชวนหลับ พร้อมดื่มเหล้าสุราชั้นดีในวันเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ นักดีดพิณทั่วทุกหนแห่งได้มาบรรจบกันณ.ที่แห่งนี้ ข่าวการกลับมาของคุณหนูใหญ่ได้รับรู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง วันนี้มีผู้มาร่วมงานเป็นเหล่าขุนนางชั้นสูงที่มีคุณงามความดีมากมายแต่หนึ่งในนั้นอาจจะมีคนชั่วอยู่บ้างท่ามกลางสายตาที่นั่งรอคอย จนบัดนี่้คุณหนูใหญ่ได้เดินทางมาถึงยังท้องพระโรงแล้วการกลับมาครั้งนี่ดูมีความหนักแน่นมากขึ้นไม่เหมือนเมื่อก่อน ในระหว่างที่หนิงหลงกำลังเดินไปหาที่นั่งของตน นางได้สบตากับทุกคนอย่างมั่นใจ " แววตาคุณหนูใหญ่เปลี่ยนไปมาก " เสนาบดีฝ่ายบริหารถึงกับรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปในตัวนาง จึงคิดในใจว่าเหตุใดนางถึงนิ่งเงียบ อาจจะเป็นเพราะว่านางโตขึ้นบ้างแล้ว ในขณะนั้นหนิงหลงได้หันหน้ามามองเสนาบดีทั้งสามฝ่าย เป็นตำแหน่งขุนนางชั้นสูงระดับสูงสุด ภาพในหัวอันเลือนรางของเจ้าของร่างเดิมก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง หนิงหลง " ที่แท้ทั้งสามท่านนี่ค่อยปกป้องข้ามาตลอด ไม่เช่นนั้นเจ้าของร่

หนิงหลง " พอแล้วอย่าพูดเสียงดัง " จื่อหานพยักหน้าเบาๆ แต่ในขณะนั้นลั่วเอ๋อร์ได้นั่งมองหนิงหลงจนเบ้าตาแทบจะหลุดอยู่แล้ว หนิงหลงเห็นดังนั้นจึงทำทีจับเส้นผมไปมาที่อยู่บริเวณศรีษะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและสายตาของนางยังบอกให้ลั่วเอ๋อร์รับรู้ว่า นางไม่กลัวแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเสียงปรบมือและเสียงเชยชมก็ดังขึ้น ขุนนาง " คุณหนูรองเก่งกาจยิ่งนักว่าแต่บุรุษผู้ใดเล่าจะได้แต่งงานกับนาง "ชุ่ยเหรินเห็นเช่นนั้นจึงชมเชยฟางหรงอย่างยุติธรรม ชุ่ยเหริน " เจ้าเก่งมาก " ฟางหรง " ขอบพระทัยเสด็จพ่อ " ลั่วเอ๋อร์ " ต่อไปก็คงถึงตาหนิงหลงแล้วรีบออกมาเต้นรำเถิดจะได้ไม่เสียเวลา " หนิงหลง " ใจเย็นๆท่านจะรีบร้อนไปไหนรึ " ไม่นานนักหนิงหลงก็เดินเข้ามายังกลางท้องพระโรงซึ่งทำให้ทุกคนนั้นสนใจนางเป็นพิเศษทั้งรูปร่างหน้าตาได้เปรียบกว่าฟางหรงเป็น 10 เท่า เมื่อดนตรีบรรเลงร่างกายก็ขยับตามอย่างอ่อนช้อยการเต้นรำท่าแปลกใหม่ที่สวยงามทำให้เหล่าขุนนางนั้นซุบซิบนินทาว่าการเต้นรำเหล่านี้ช่างแปลกประหลาดแต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดมองนางได้ ซ้ำยังทำให้เสนาบดีทั้ง 3 ฝ่ายหันมาสนใจ จนฟางหรงที่นั่งดูอยู่เริ่มไม่มั่นใจในตัวเองเพราะ

จากหลังที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร้จแล้วต่างคนต่างคิดเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี่ หนิงหลงจึงนึกขึ้นได้ว่าต้องตัดเย็ยกางเกงในเก็บชุดชั้นในใหม่อีกรอบ นางจึงสั่งให้อันอัน นำผ้าไหมชั้นดีมาให้นาง อันอัน " คุณหนู ผ้าไหมเหล่านี่ราคาสุงยิ่งนัก ท่านไม่เสียดายรึ " หนิงหลง " อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้เอาตัดเล่น " อันอัน " แล้วคุณหนูจะเอามาทำอะไรเจ้าค่ะ " หนิงหลง " ข้าจะนำมาัีีคุณตัดเย็บเสื้อชั้นในและกางเกงใน " อันอันยังยืนงงอยู่ชั่วขณะ เพราะไม่เข้าใจว่าคุณหนูจะทำอะไรจึงได้แต่ไปนำผ้าไหมมาให้หนิงหลงตามที่นางสั่งเอาไว้ อันอัน " ว่าแต่อะไร คือชั้นใน " อันอันเกาหัวยิก ๆ แล้วเดินส่ายหน้าด้วยความสับสน จื่อหาน " นั้นมันบ่าวรับใช้ของคุณหนูหนิงหลง " จื่อหานบังเอิญเดินผ่านมายังหน้าร้านผ้าไหมพอดี จึงหยุดฝีเท้าเพื่อมองดูว่าบ่าวรับใช้เหตุใดถึงมาที่นี่ จื่อหาน " ผ้าไหมงั้นรึ " .ในขณะที่ยืนแอบดูอยู่นั้นความสงสัยสัยทำให้จื่อหานตั้งคำถามซ้ำไปซ้ำมา จื่อหาน " คุณหนูใหญ่จะเอาผ้าไหมไปทำอะไร แต่ดูไปแล้วเนื้อผ้าเช่นนี่มันช่างคุ้นตายิ่งนัก " ทันใดนั้นจท่อหานก็นึกออกทันที ว่าเนื้อลายผ้ามันคล้ายกับ

อินทรีส่งข่าว ตำหนักอันกว้างใหญ่ในห้องชั้นหนังสือส่วนตัวกำลังนั่งขาพาดโต๊ะจดบันทึกเหตุการณ์สำคัญ ในเวลานั้นเจ้านกอินทรีได้ล่องเดินทางมาเพื่อส่งข่าว จื่อหานได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ตนนั้นรีบไปหลังตำหนักทันที จื่อหาน " มาแล้ว " ดวงตาและสัญญาณการตอบรับประสาททั้งห้ารีบเดินไปยังหลังตำหนัก เพื่อไม่ให้ผู้คนสงสัย จื่อหาน" เจ้ากลับไปได้ " เจ้านกได้บินมาเกาะที่รั้วประตูหลังตำหนักอย่างเงียบ ๆ จื่อหานรีบเอากระดาษที่ผูกกับข้อขาเจ้านกออกมาไว้กับตัวทันที จากนั้นจึงสั่งให้เจ้านกรีบบินกลับไป ( ข้อความในกระดาษ )คืนนี่พวกมันจะนำตัวสตรีทั้งหมดไปที่หุบเขาห่างจากราชศวงค์ซางไปประมาณห้าลี้ ทางเทือกเขาอันตราย กระหม่อมจะลงมือคืนนี่ นัดเจอกันที่เดิมขอรับ จื่อหาน " ข้าต้องหาข้ออ้างบอกหนิงหลงว่าจะพักที่ตำหนักตัวเอง " อันอัน " องค์ชายท่านอยู่ที่ใด หม่อมฉันนำของว่างมาให้ท่าน " จื่อหาน " ข้ารู้แล้วข้ากำลังจะออกไปเจ้าไม่ต้องเข้ามา " ท่าทางเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสากำลังยืนชี้ไปบนท้องฟ้าพร้อมเปิดประตูออกมารอรับของว่างอย่างอารมณ์ดีอันอัน " องค์ชายคืนนี้ท่านจะนอนที่นี่รึ"จื่อหาน " ฮ่าๆๆใช่ๆข้าจะลองนอนที่น