MasukShare
มีพยาน
Terakhir Diperbarui:
2025-03-24 20:39:08
Bab terkait
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย เป็นไงรู้สึกเช่นไร
หนิงหลง " ขุดไปให้ลึกๆกว่านี้ไม่มีแรงหรือไง " สายที่ตาขุ่นเคื่องแต่ไม่สามารถทำอะไรหนิงหลงได้ ในใจได้แต่อดกลั้นความรู้สึกที่ถูกดูหมิ่นเป็นครั้งแรก " พระชายา นี่ก็ลึกมากแล้วยังลึกไม่พออีกรึ " หนิงหลง " แค่นี่มันจะไปพออะไร " ทันใดนั้นหนิงหลงก็หยิบแซ่ขึ้นมาฟาดไปที่ตัวผู้คุมประมาณ สองสามครั้ง หนิงหลง " บังอาจ ข้าสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ " " พระชายาอย่าตีกระหม่อมเลย กระหม่อมกลัวแล้ว " เสียงขอร้องที่น่าสงสารกำลังก้มคำนับจนลำตัวสั่นไหว หนิงหลง " กลัวงั้นรึ เมื่อก่อนเจ้ายังตีข้าเยี่ยงหมาตัวหนึ่ง เหตุใดเจ้าถึงไม่นึกว่าที่ผ่านข้าต้องผ่านอะไรมาบ้าง " แววตาที่ยังไม่สำนึกผิดกำลังแสร้งรู้สึกผิดหวังในใจ หวังว่า หนิงหลงอาจจะใจอ่อน แต่สิ่งที่คิดกลับไปเป็นตามที่ตนหวัง แต่มันเริ่มรุนแรงมากกว่าเดิม หนิงหลง " ข้าว่า ข้าไม่เฆี่ยนตีเจ้าหรอก " ทันใดนั้นหนิงหลงจึงสั่ง อันอัน ให้ประกาศไปให้ทั่วเหมืองแร่ บอกกับเหล่าทาสทั้งหลาย ให้สามารถทำอะไรก็ได้กับผู้คุมงาน ผู้คุมงานได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที อันอัน " พระชายากลับไปนั่งพักในที่ร่มก่อนเถิด อยู่ข้างนอกนานอาจมีไข้ได้ " หนิงหลง " ด
Terakhir Diperbarui : 2025-03-25ข้านี่แหละสตรีในคำนาย ตกลงพร้อมเป็นพยาน
เมื่อได้แร่หลากหลายชนิดสำเร็จแล้ว สิ่งที่หนิงหลงคิดต่อไปคือ จะประดิษฐ์อะไรให้ดึงดูดสายตาฮองเฮา เริ่มจากการคัดแร่ที่มีคุณภาพสูงที่จะเป็นตัวเลือกในการออกแบบ อันอัน " พระชายา แล้วท่านจะทำเช่นไรต่อไป " หนิงหลง " ไม่นานข้าจะบอกเจ้าเอง...เพลานี่ข้าอยากไปเยี่ยมท่านชายชรา " หลังจากนั้นหนิงหลงก็ได้ไปยังตำหนักที่ลับ ตอนนี้ชายชราดีขึ้นมากแล้วแต่ก็ยังมีบาดแผลอยู่ ได้กินข้าวกินน้ำยังพอมีแรงขึ้นมาบ้างเมื่อชายชราเห็นหนิงหลงเดินเข้ามาจึงรีบลุกขึ้นทันทีเพื่อกล่าวคำขอบคุณ ชายชรา " ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตคนแก่อย่างข้า " เสียงเอื้อนเอ่ยที่สั่นๆตามอายุกำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นมาเพื่อแสดงความเป็นมิตรไม่มีประสงค์ร้าย หนิงหลง " ข้าจะไม่พูดอ้อมค้อมถ้ามีเรื่องจะขอให้ท่านช่วย " ชายชราเดินหลังค่อมเข้าไปนั่งนังที่นอนของตนอย่างช้าๆก่อนจะเอ่ยถาม ชายชรา " แม่นางอยากให้ข้าช่วยอะไรหรือ " หนิงหลง " ท่านรู้จักยาพิษชนิดผงสีเขียวหรือไม่ " ทันใดนั้นชายชราก็เบิกตาโพลงทันทีวเหมือนหวาดกลัวอะไรบางอย่างระแวดระวังไม่กล้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แห่บพร่า หนิงหลง " ท่านไม่ต้องกลัวข้าไม่ได้จะใช้พิษนั้นไปทำร้ายผู้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26ข้านี่แหละสตรีในคำนาย เปิดโปง
ฮองเฮาส่งสัญญาณให้หนิงหลง นำของล้ำค่าที่นางจะมาถวายในการแข่งขัน ทันใดนั้นนางจึงใช้ไม้แขวนเสื้อผ้าโชว์เนื้อผ้าทั้งตัวให้ฮองเฮาดูซึ่งมันวิเศษมากๆลักษณะผ้าไหมทำมาจากทองคำสีเหลืองอร่ามจนไม่สามารถหยุดมองได้ กระดุมเม็ดเล็กๆทำมาจากเพชรพลอยที่มีราคาสูง ลวดลาย ดูแล้วสบายตามองแล้วไม่เบื่อ ฮองเฮา " ข้าไม่เคยเห็นชุดที่สวยงามเช่นนี้เมื่อก่อน ข้าถูกใจยิ่งนัก " ฮองเฮาเดินลงจากบัลลังก์เพื่อมาดูเนื้อผ้าเองกับมือในขณะนั้นเฟยจูก็หน้าเสียทันทีที่หนิงหลงแย่งความดีความชอบของนางไปเฟยจู " เป็นไปไม่ได้เมื่อก่อนนางเป็นคนโง่จะมีความสามารถอย่างนี้ได้เช่นไร "ดังนั้นเฟยจูจึงคิดจะทำให้นางอับอายต่อหน้าทุกคน นางจึงเอ่ยขึ้นในขณะที่ฮองเฮากำลังจดจอกับเสื้อผ้าเฟยจู " ฮองเฮาไม่รู้ว่าพระชายาหนิงหลง นำผลงานของผู้ใดมาเมื่อก่อนนางไม่มีความสามารถอะไรเลย "เมื่อเฟยจูพูดถึงเรื่องนี่ขึ้นมา แล้วขุนนางต่างก็เอะใจและสงสัย ขุนนาง " ใช่ๆเมื่อก่อนนางเป็นคนโง่แล้วเหตุใดถึงได้มีความสามารถเช่นนี้ "เหล่าขุนนางเริ่มระแคะระคายต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากหนิงหลง จากฮองเฮาที่จะได้ชมเชยผ้าอย่างสุนทรีตอนนี้ต้องมาเครียดเพราะเหล่าขุนนางตั้ง
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ข้านี่แหละสตรีในคำนาย ส่งข่าว
ฮองเฮา " ผู้ใดกันรีบบอกข้ามาเถิด " หนิงหลง " ทูลฮองเฮาผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือคุณหนูเฟยจูเพคะ " เฟยจู " หุบปากเจ้าอย่ามาใส่ความข้า "น้ำเสียงที่เอ่ยด้วยความร้อนใจกำลังชี้หน้ามาที่นางพร้อมส่งสายตาที่อาฆาตอย่างหวาดระแวง หนิงหลง " คนมา " ทันใดนั้นหนิงหลงก็เบิกตัวพยานคนสำคัญเข้ามายังท้องพระโรงเฟยจูได้ยินดังนั้นจึงรีบหันไปมองอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าคือชายชราที่ตนเองนั้นเคยใส่ร้ายป้ายสีให้ต้องโทษในคุก เฟยจู " ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ " ลำตัวเริ่มสั่นเทาจะมองไปทางไหนก็มีแต่สายตาหลายคู่กำลังจับจ้องนางอยู่ เฟยจู " ทุกท่านอย่ามามองข้าเช่นนี้ข้าไม่ได้ทำ " หนิงหลง " หลักฐานก็อยู่ตรงหน้าแล้วเจ้ายังกล้าจะปฏิเสธอีกรึ " ทันใดนั้นของเฮาก็เดินเข้ามาหาเฟยจูด้วยความโมโหจึงใช้ฝ่ามือแขนข้างขวาตบไปที่ใบหน้าของนางจนเลือดกลบปากเฟยจู " โอ๊ย ? "เสียงร้องที่เจ็บปวดถูกตบจนล้มลงกับพื้นเกือบจะเงยคอขึ้นไม่ได้ ได้แต่หันหน้ามาอย่างช้าๆในขณะที่ฝ่ามือของนางกำลังปิดใบหน้าที่กำลังถูกตบด้วยความเจ็บปวด ฮองเฮา " เจ้าอยู่ในวังสุขสบายยังไม่พอใจอีกหรือเหตุใดถึงต้องทำร้ายข้าเช่นนี้ " ในเมื่อเฟยจ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28ข้านี่แหละสตรีในคำนาย มาครั้งแรก
เมื่อถึงเวลาเดินทาง หนิงหลงได้บอกลาฮองเฮาและอี้เฉินเป็นการส่วนตัว และเรื่องราวหลังจากนั้นทั้งสองพ่อลูกก็ได้คุยกันเรื่องราวที่ผ่านมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชุ่ยเหรินที่ได้ฟังความจริงทั้งหมดก็เข้าใจลูกสาว และไม่เคยกล่าวโทษนางเลย 2 วันต่อมา ตอนนี้เวลา 13:00 น ที่หน้าวังหลวงราชวงศ์ซางลั่วเอ๋อร์ " ฝ่าบาทออกไปข้างนอกนานสามวันแล้วเหตุใดถึงยังไม่กลับมา " ขันที " พระชายารองฝ่าบาทอาจจะมีเรื่องที่ต้องไปจัดการก็เป็นได้กระหม่อมว่าอีกไม่นานฝ่าบาทคงจะกลับมา " ครั้งนี้ที่ฝ่าบาทออกจากนอกวังทำให้ลั่วเอ๋อร์ กังวลใจว่าฝ่าบาทนั้นจะไปมีหญิงอื่นหากเป็นเช่นนั้นจริงๆนางก็ต้องกำจัดผู้หญิงคนนั้นออกไปให้พ้นทางตำแหน่งฮองเฮาต้องเป็นของนางเท่านั้น แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงคือลูกสาวที่หายตัวไปเมื่อปีก่อนกำลังจะกลับมาคราวนี้แหละลั่วเอ๋อร์ นางคงอยู่ไม่สุขลั่วเอ๋อร์ พระชายารอง สตรีผู้ริษยาแรงกล้า ได้ขึ้นเป็นฉายารอง โดยที่ฝ่าบาทนั้นไม่ได้รักนางเลยสักนิด เมื่อก่อนนางเป็นสาวใช้ธรรมดาที่ภรรยาเอกนั้นรับนางเข้ามายังวังหลวง อยู่มาวันหนึ่งภรรยาเอกนั้นได้ถูกวางยาพิษซึ่งไม่รู้ว่าผู้ใดนั้นอยู่เบื้องหลังทำให้ชายาเอกนั้นนอนเ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-29ข้านี่แหละสตรีในคำนาย องค์ชาย
ชุ่ยเหริน " เกิดอะไรขึ้น " ชุ่ยเหรินรีบเดินทางมาที่ตำหนักหนิงหลงทันทีที่ทราบข่าวหญิงหลง " ท่านพ่อ นางกำนัลสองคนนี่บอกว่าท่านพ่อสั่งให้นำน้ำชามาให้ แต่ลูกอยากผูกมิตรกับพวกนางเลยให้พวกนางนั้นดื่มชา หลังจากนั้นพวกนางก็สำรอกออกมาเป็นเลือด " ชุ่ยเหริน " หนิงหลง พ่อไม่ได้เป็นคนสั่งให้บ่าวสองคนนี่นำชามาให้ " ชุ่ยเหรินจึงรู้ทันทีว่ามีผู้ไม่หวังดีคิดจะฆ่าบุตรสาวของตน ตนจึงรีบถามบ่าวทั้งสองว่าผู้ใดสั่งการมา ชุ่ยเหริน " บอกข้ามาประเดี๋ยวนี่ว่าผู้ใดเป็นคนบงการ " นางกำนันไม่ยอมพูดเพราะว่าครอบครัวนั้นอาจจะตกนี้อันตราย นางไม่สามารถบอกได้ว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง ผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั้นข่มขู่นางกำนันทั้งสองว่าถ้าหากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ครอบครัวของพวกนางจะต้องตายยกครัวชุ่ยเหริน " ว่าอย่างไร " เสียงทุ่มใหญ่กำลังโมโหบ่าวทั้งสอง ที่ไม่ให้คำตอบ เสียทีหนิงหลง " ท่านพ่อข้าว่าท่านปล่อยพวกนางไปเถิดอย่างน้อยก็ลงโทษโบยสัก 10 ทีก็พอ ตอนนี่ลูกก็ไม่เป็นอะไรแล้ว " ชุ่ยเหริน " เจ้าแน่ใจรึ "หนิงหลง" ข้าว่านางคงไม่ได้อยากตั้งใจข้าเชื่ออย่างนั้น " ชุ่ยเหริน " ก็ได้....ทหารนำตัวนางบ่าวทั้งสองไปโบย10 ที " ทัน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-30ข้านี่แหละสตรีในคำนาย บุตรสาว
มู่เฉิน " หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ยอมรับในการตัดสินใจของคุณหนูใหญ่ " ชุ่ยเหริน " เช่นนั้นองค์ชายเจ้าจะอยู่พักที่นี่ก่อนหรือไม่ เดินทางมันเหนื่อยคงอยากดื่มชาสักจอก " มู่เฉิน " เกรงว่าข้าจะอยู่ต่อไม่ได้เพราะว่าข้ามีหน้าที่มากมายที่ต้องทำแทนน้องชายของข้า " ชุ่ยเหริน " งั้นเจ้าก็เดินทางกลับอย่างปลอดภัยหากว่างเมื่อไหร่ก็สามารถมาเยี่ยมน้องชายเจ้าได้ " เมื่ออี้เฉิน บอกลาฝ่าบาทแต่ในใจนั้นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากที่ไม่ได้ครอบครองสตรีที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นน้องชายที่ได้แต่งกับนางแต่เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้มู่เฉินยอมแพ้หรอก ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะกำจัดน้องชายตัวเองให้พ้นทาง จื่อหาน " ท่านพี่มู่เฉินขึ้นเรือไปแล้ว ฮ่า ๆ ภรรยา ไปเดินเล่นกับข้าเถิด "จื่อหานคว้าแขน อันบอบบางดึงตัวนางไปเดินเล่นอย่างอารมณ์สุนทรีย์แต่ในขณะนั้นหนิงหลงรู้สึกว่าเหตุใดพลังของนางถึงไม่สามารถอ่านใจชายผู้นี้ได้เหมือนกับว่ามันมีข้อจำกัดบางอย่าง หนิงหลง " แปลกมากถ้าอ่านใจชายผู้นี้ไม่ได้เลยช่างเถอะอย่างไรเสียองค์ชายก็แค่คนโง่ไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก " (คิดในใจ )หนิงหลง " จื่นหาน ตอนนี้เจ้าต้องกลับตำหนักไปยังที่พักของเจ้าแล้ว " จื่
Terakhir Diperbarui : 2025-03-31ข้านี่แหละสตรีในคำนาย สั่งสอน
อันอัน " คุณหนูใหญ่ข้ารู้สึกว่าคุณหนูรองผู้นี่ ไม่เป็นมิตรกับท่านยิ่งนัก " หนิงหลงถอนหายใจเบาๆ ดวงตาหรี่ลงอย่างอันตราย ในหัวนึกย้อนไปถึงฉากก่อนหน้านี้นางจึงได้แต่คิดว่านี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้นหนิงหลง " ไม่ว่านางจะมาไม้ไหนข้าก็จะทำทุกวิถีทางที่จะสกัดกั้นนาง " จื่อหาน " ภรรยาข้าเก่งกาจยิ่งนัก " จื่อหานได้เอาใบหน้ามันแนบกับฝ่ามือที่นุ่มๆแล้วถูไถไปมา อาการเช่นนี้กำลังแสดงว่าจื่อหานชื่นชมนาง ในทางอ้อมหนิงหลง " ไม่ว่าใครจะมารังแกเจ้ามันต้องผ่านด่านข้าไปก่อน " นางกำนัล " พวกเจ้าดูสิว่าผู้ใดกันมายืนอยู่ตรงนี้ "นางกำนัล 2 " ข้าว่าเหมือนจะเป็นคุณหนูใหญ่ฮ่าๆๆ " นางกำนันคิดว่าหนิงหลงนั้นยังเป็นคนอ่อนแอเช่นเดิม คิดอยากจะพูดอะไรก็พูดไม่เกรงใจในฐานะของนางหนิงหลง " พวกเจ้าช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"หนิงหลงเดินเข้าไปตบหน้านำกำนัลที่กำลังหลงระเริงในความคิดของตัวเองนางกำนัล" โอ๊ย ! " นางกำนัลทุกคนต่างตกตะลึงเพียงไม่กี่วินาทีก็โดนตบจนเลือดกลบปากหนิงหลง " บังอาจนักเจ้ามีฐานะอะไรเป็นแค่บ่าวรับใช้กล้ามาดูหมิ่นข้า หากเจ้าชอบความตื่นเต้นเช่นนี้ข้าก็จะสนองให้ "นางกำนันกำมือแน่นจนเห็นเส้น
Terakhir Diperbarui : 2025-04-01
Bab terbaru
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย เกือบไม่รอด
หลังจากนั้นทั้งสามก็ออกเดินทางด้วยการวิ่งให้ถึงจุดหมายที่ยายชราได้บอกเอาไว้ แต่ดูจากระยะทางแล้วยังไงก็ไปไม่ถึงเป็นแน่ ระหว่างที่นางวิ่งอยู่นั้นนางก็ได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่และค่อยๆหยุดวิ่งรั้งทั้งสองคนไว้บอกกล่าวทั้งสอง ว่าอย่าเพิ่งรีบไปหนิงหลง " ช้าก่อน " อันอัน " มีอะไรหรือคุณหนูใหญ่เหตุใดถึงหยุดกะทันหัน " อันอันกับจื่อหานเริ่มไม่รู้จะไปต่ออย่างไร เมื่อหนิงหลงหยุดวิ่งกะทันหันเช่นนี้ จื่อหานขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมดวงตาจ้องมองอย่างพินิจวิเคราะห์ริมฝีปากเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากราวกับกำลังพยายามจะเข้าใจบางสิ่งบางอย่างจื่อหาน " ภรรยาเจ้ามีแผนอะไร " อันอัน " นั่นสิคุณหนูใหญ่ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ "ในขณะนั้นหนิงหลงจึงได้ขอพรพลังวิเศษเพื่ออำพรางตัวไม่ให้ปีศาจนั้นเห็นตัวตนจนกว่าจะถึงที่หมาย หนิงหลง " วิ่งไปต่อ " หนิงหลงตบไหล่อันๆพร้อมคำปลอบใจที่สั้นๆ จนอันๆยืนตัวแข็งทื่อดวงตาเบิกกว้างและอ้าปากค้างเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่พูดไม่ออก หนิงหลง " เหตุใดที่ยังไม่เดินตามข้ามาเร็วเถิด " หนิงหลงเดินนำหน้าไป สิบเก้า แล้วแต่อันๆยังยืนตัวเเข็งทื่อไม่ขยับไปไหนนางจึงเดินวนกลับมาถามอันๆอีกครั้ง อันอ
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย ผวา
หนิงหลง " ยายแก่ชราผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นคนปกติ ข้าจำได้ว่ายายสบตาข้า " ปัง " มีดเล่มใหญ่กำลังหั่นลงที่เนื่อหมูสด ๆ ที่อยู่บนเขียงจนเสียงดังกระหน่ำเศษเลือดสาดกระจายใส่หน้าพ่อค้า อย่างต่อเนื่องอันอัน " คุณหนูข้าไม่อยากกินแล้ว กลับเถิด " น้ำเสียงที่สั่นเครือจนควบคุมไม่ได้ จึงสติแตกไปชั่วขณะ หนิงหลง " เงียบ ๆ เล่นไปตามเกมส์ " อันอัน " ข้าฉี่จะราดลงพื้นแล้ว ฮือ ๆ " นางกลัวจนใบหน้าซีดเผือกไร้เลือดเริ่มหายใจถี่ราวกับจะขาดอากาศหายใจ ในขณะที่อันอันตื่นตระหนกแต่จื่อหานกลับทำตัวปกติ นั่งพูดอยู่คนเดียวอย่างมีความสุขจื่อหาน " ภรรยาข้าอยากเล่นเหมือนพ่อค้าบ้าง " เมื่อหนิงหลงได้ฟังในสิ่งที่จื่อหานนั้นอยากเล่น นั้นก็คือสับเนื้อหมู อันอัน " องค์ชายนั้นไม่ใช่ของเล่นนะ " อันอันเวียนหัวจะเป็นลมลงไปกับพื้น แต่จื่อหานลากอันอันไปหาพ่อค้า แล้วกล่าวบอกพ่อค้าอย่างใจเย็น จื่อหาน " ท่านพ่อค้าข้าอยากลองบ้าง " จื่อหานใช้มือทั้งสองข้างเข้าไปบีบไหล่พ่อค้าอย่างไม่ตื่นกลัว ในระหว่างนั้นอันอันก็ไม่ไหวแล้ว จึงฉี่ราดอีกครั้งทั้งลำตัวสั่นเทาอย่างไม่หยุดหย่อนหนิงหลง " จื่อหานรีบออกจากที่นี่ มากับข้า " หนิ
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย นึกว่าบ้านผีสิง
ชายหนุ่มนั้นได้ตกไปยังอีกหนึ่งมิติ เป็นคุกวิญญานที่ขังวิญญานชั่วร้ายไว้หลายพันปี เมื่อรู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองนั้นได้มานอนอยู่ในถ่ำที่มีแม่น้ำภูเขาไฟล้อมลอบอยู่ เจ้าปีศาจสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของมนุษย์จึงส่งการสื่อการทางกระแสจิตให้ชายหนุ่มได้รับรู้ " เจ้ามนุษย์คนที่201 ได้ตกลงมาที่นี่อีกแล้ว " ชายหนุ่ม " เสียงใคร ออกมาประเดี๋ยวนี้ " ชายหนุ่มขานรับแล้วเดินทางออกอย่างใจจดใจจอจนเหงื่อเย็นไหลซึม " ดูเหมือนเจ้าคงอยากจะแก้แค้น หากเจ้าช่วยข้า ข้าอาจจะทำให้เจ้าสมหวัง ฮ่า ๆ " ชายหนุ่ม " เจ้ามันเป็นตัวอะไรกัน " น้ำเสียงที่ท้าทายกำลังข่มขวัญให้ปีศาจตนนั้นเผยตัวออกมา " ข้าอยู่ในนี่ หากเจ้าอยากให้ข้าออกไปเจ้าต้องสังเวยสตรีบริสุทธ์ให้ข้า " ชายหนุ่ม " เจ้าจะข้าฆ่าคนรึ ไม่ข้าไม่ทำ " คำพูดกิริยาแปลก ๆ ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นด้วยความตะลึงลาน" เจ้าไม่อยากแก้แค้นรึ " ชายหนุ่มได้คิดทบทวนอีกครั้งยังมีความลังเลอยู่ไม่น้อย แต่ในเมื่อโอกาศมาถึงแล้วจะปล่อยไปได้อย่างไร นึกถึงเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี่ ทำให้ยิ่งเป็นแรงผลักดันมากขึ้นทวีคูณ ชายหนุ่ม " ได้ ข้าตกลง แค่ฆ่าสตรีบริสุทธิ์แค่นั้น
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย เทือกเขาอันตราย
ในทางคดเคี้ยวที่เริ่มแคบลงและบรรยากาศรอบๆที่ดูวังเวงหากพ้นผ่านตรงนี้ไปได้สิ่งที่รออยู่ข้างหน้าคือทิวทัศน์สวยงาม แต่เส้นทางที่นี่ช่างน่ากลัวยิ่งนักไม่มีแม้แต่เสียงสัตว์ป่าร้องออกมาแม้แต่ตัวเดียว ทั้งสามคนนั่งไประแวงไปจนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงเปิดหน้าต่างบานข้างขวาออกมาดู ก็พบเจอเข้ากับแหล่งน้ำลำธารที่เก่าแก่แต่ว่าสีของน้ำนั้นกลับเป็นสีดำทมิฬ หนิงหลงเห็นเช่นนั้นจึงตกใจเล็กน้อยรีบปิดหน้าต่างเข้ามานั่งที่เดิมจนเหงื่อแตกพลั่กเหมือนถูกน้ำเย็นสาดใส่ อันอัน " คุณหนูข้างนอกมีอะไรหรือเหตุใดสีหน้าท่านถึงดูไม่สู้ดีเลย " หนิงหลง " เปล่าไม่มีอะไรข้าแค่คิดว่าเมื่อไหร่จะเดินทางถึงจุดหมาย "หนิงหลงไม่อยากให้อันอันนั้นเป็นกังวลใจเลยต้องโกหกในสิ่งที่นานเจอแต่การกระทำนั้นทำให้อันๆสงสัยไม่หายจึงอยากเปิดประตูออกไปดูให้รู้แล้วรู้รอดแต่กลับถูกหนิงหลงสกัดกั้นไว้ได้ทันเวลาหนิงหลง " อย่าเปิดข้างนอกไม่มีอะไรปกติดี " น้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้อันอันอัน นั้นไม่อยากจะรู้ต่อไปแล้วจนนางคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก จื่อหาน " ภรรยาข้าอยากเล่านิทานให้ท่านฟังเผื่อท่านจะได้ไม่คิดมากในระหว่างการเดินทาง
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย สัมผัส
.หนิงหลง " เลือดกำเดาไม่ไหลแล้ว ต่อไปก็ระวังให้มากกว่านี้ เข้าใจหรือไม่ " ถ้อยคำที่แฝงไปด้วยความหวังดีจื่อหานฟังแล้วยิ้มเยาะพลางย้อนถามจื่อหาน " ท่านช่างเอาใจใส่ข้าเหลือเกิน.." หนิงหลงเบิกตากลมโตมองจื่อหานที่กำลังโน้มตัวเข้ามาจูบหน้าผากนาง ในขณะนั้นจื่อหาน สังเกตเห็นใบหน้าหนิงหลงที่กำลังตื่นตระหนกเล็กน้อย หนิงหลง " ผู้ใดสอนเจ้าให้ทำเช่นนี้ " จื่อหาน " ข้าเคยเห็นคู่รักอยู่ด้วยกันสองคนแล้วเล่นสนุกอย่างสุขใจ " ในระหว่างที่ฟังคำตอบของจื่อหานอยู่นั้น ความรู้สึกลุ้นระทึกทำให้แทบกลั้นหายใจ หนิงหลง " พอแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะเห็นอะไร ห้ามทำตามเป็นอันขาด " จื่อหาน " ข้าจะไม่ทำตาม ข้าจะทำแค่กับภรรยา " ได้ยินคำนี่จากปากจื่อหาน ก็รู้สึกจะอาเจียนออกมา นางจึงสั่งให้อันอัน พาองค์ชายจื่อหานออกไปเล่นที่ลานกลางตำหนักสักพัก แล้วค่อยกลับเข้ามา หนิงหลง " คนบ้ายังรู้เรื่องพวกนี้ " หนิงหลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นจากที่นั่งออกจากตำหนักไปยังลานกลางตำหนัก ลานกลางแจ้งที่เงียบและไร้เสียงผู้คนมานาน บัดนี่จื่อหานมาทำให้มันมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เสียงหัวเราะที่ดังสนั่นทำให้ผู้คนที่เดินผ่านหน้าตำหนักต้องหยุด
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย อินทรีส่งข่าว
อินทรีส่งข่าว ตำหนักอันกว้างใหญ่ในห้องชั้นหนังสือส่วนตัวกำลังนั่งขาพาดโต๊ะจดบันทึกเหตุการณ์สำคัญ ในเวลานั้นเจ้านกอินทรีได้ล่องเดินทางมาเพื่อส่งข่าว จื่อหานได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ตนนั้นรีบไปหลังตำหนักทันที จื่อหาน " มาแล้ว " ดวงตาและสัญญาณการตอบรับประสาททั้งห้ารีบเดินไปยังหลังตำหนัก เพื่อไม่ให้ผู้คนสงสัย จื่อหาน" เจ้ากลับไปได้ " เจ้านกได้บินมาเกาะที่รั้วประตูหลังตำหนักอย่างเงียบ ๆ จื่อหานรีบเอากระดาษที่ผูกกับข้อขาเจ้านกออกมาไว้กับตัวทันที จากนั้นจึงสั่งให้เจ้านกรีบบินกลับไป ( ข้อความในกระดาษ )คืนนี่พวกมันจะนำตัวสตรีทั้งหมดไปที่หุบเขาห่างจากราชศวงค์ซางไปประมาณห้าลี้ ทางเทือกเขาอันตราย กระหม่อมจะลงมือคืนนี่ นัดเจอกันที่เดิมขอรับ จื่อหาน " ข้าต้องหาข้ออ้างบอกหนิงหลงว่าจะพักที่ตำหนักตัวเอง " อันอัน " องค์ชายท่านอยู่ที่ใด หม่อมฉันนำของว่างมาให้ท่าน " จื่อหาน " ข้ารู้แล้วข้ากำลังจะออกไปเจ้าไม่ต้องเข้ามา " ท่าทางเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสากำลังยืนชี้ไปบนท้องฟ้าพร้อมเปิดประตูออกมารอรับของว่างอย่างอารมณ์ดีอันอัน " องค์ชายคืนนี้ท่านจะนอนที่นี่รึ"จื่อหาน " ฮ่าๆๆใช่ๆข้าจะลองนอนที่น
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย ทำลายแผนการ
ตำหนักลั่วเอ๋อร์ลั่วเอ๋อร์ " ออกไปให้หมด จะเยาะเย้ยข้ารึ " สองแม่ลูกได้โวยวายให้นางกำนัลโดยไม่มีเหตุผล ด่าทอบ่าวทั้งหลายจนหน้าและลำตัวสั่นเทาไปหมดแล้ว ฟางหรง " ท่านแม่ ใจเย็น ๆ ก่อน หากเรื่องนี่รู้ถึงท่านพ่อ ท่านพ่อจะยิ่งสงสัยในตัวท่านแม่มากขึ้น หากจะแก้แค้นเอาคืนนางหนิงหลงคงยากมากกว่าเดิม " เมื่อได้ฟังลูกสาวกล่าวเช่นนี่ลั่วเอ๋อร์จึงควบคุมสติ นางพยายามถอนหายใจเข้าออกด้วยความหงุดหงิดรู้สึกเหมือนมีเสียงแมลงหวี่ในหัวตลอดเวลา แต่ถึงกะนั้น เมื่อสงบสติความบ้าคลั่งยังไม่ถึงสองนาที หนิงหลงก็เดินเข้ามาที่นี่พอดี ในจังหวะนั้นฟางหรง ได้สะกิดลำแขนลั่วเอ๋อร์อย่างตื่นตระหนกฟางหรง " ท่านแม่ นางมาที่นี่ " ลั่วเอ๋อร์ที่กำลังนั่งหันหลังเอาฝ่ามือกุมขมับแน่น พอได้ยินลูกสาวบอกกล่าวยิ่งทำให้ความร้อนรุมในตัวเริ่มปะทุขี้นมาอีกครั้ง ลั่วเอ๋อร์ " มาสมน้ำหน้าข้ารึ นางสาระเลว " น้ำเสียงที่คับแค้นใจกำลังกำมัดแน่นจนอยากจะหยิบมีดในที่ซ่อนออกมาฆ่าหนิงหลงให้รู้แล้วรู้รอด หนิงหลง " เป็นอย่างไรบ้าง พระชายา " ลั่วเอ๋อร์ค่อย ๆหันหน้ามาเล็กน้อย นางยังคงเก็บสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ในใจนั้นแทบจะไม่ไหว
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย ข้าคือองค์ชาย
จากหลังที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร้จแล้วต่างคนต่างคิดเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี่ หนิงหลงจึงนึกขึ้นได้ว่าต้องตัดเย็ยกางเกงในเก็บชุดชั้นในใหม่อีกรอบ นางจึงสั่งให้อันอัน นำผ้าไหมชั้นดีมาให้นาง อันอัน " คุณหนู ผ้าไหมเหล่านี่ราคาสุงยิ่งนัก ท่านไม่เสียดายรึ " หนิงหลง " อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้เอาตัดเล่น " อันอัน " แล้วคุณหนูจะเอามาทำอะไรเจ้าค่ะ " หนิงหลง " ข้าจะนำมาัีีคุณตัดเย็บเสื้อชั้นในและกางเกงใน " อันอันยังยืนงงอยู่ชั่วขณะ เพราะไม่เข้าใจว่าคุณหนูจะทำอะไรจึงได้แต่ไปนำผ้าไหมมาให้หนิงหลงตามที่นางสั่งเอาไว้ อันอัน " ว่าแต่อะไร คือชั้นใน " อันอันเกาหัวยิก ๆ แล้วเดินส่ายหน้าด้วยความสับสน จื่อหาน " นั้นมันบ่าวรับใช้ของคุณหนูหนิงหลง " จื่อหานบังเอิญเดินผ่านมายังหน้าร้านผ้าไหมพอดี จึงหยุดฝีเท้าเพื่อมองดูว่าบ่าวรับใช้เหตุใดถึงมาที่นี่ จื่อหาน " ผ้าไหมงั้นรึ " .ในขณะที่ยืนแอบดูอยู่นั้นความสงสัยสัยทำให้จื่อหานตั้งคำถามซ้ำไปซ้ำมา จื่อหาน " คุณหนูใหญ่จะเอาผ้าไหมไปทำอะไร แต่ดูไปแล้วเนื้อผ้าเช่นนี่มันช่างคุ้นตายิ่งนัก " ทันใดนั้นจท่อหานก็นึกออกทันที ว่าเนื้อลายผ้ามันคล้ายกับ
ข้านี่แหละสตรีในคำนาย งูเขียวสื่อรัก
.จื่อหานได้ใช้จอกเหล้าสกัดกั้นมีดเล่มเล็กในมือของฟางหรงไว้ได้ทันเวลา หากช้ามากกว่านี่หนิงหลงคงไม่รอด จื่อหาน " นางหญิงชั่ว ? ออกไป " จื่อหานผลักฟางหรงลงพื้นอย่างง่ายดายเหมือนโยนนุ่นขึ้นอากาศ หนิงหลง " ทหารจับตัวนางไว้ นำทั้งสองแม่ลูกไปกักขังบริเวณ จนกว่าจะมีรับสั่งให้ออกมา " อันอัน " เหตุใดคุณหนูถึงยอมปล่อยสองแม่ลูกไปง่าย ๆ " อันอัน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่แน่ใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หนิงหลง " เจ้าอย่าได้กังวลใจไป ที่ข้าทำเช่นนี่เพราะว่าเรื่องชั่วช้าของสองแม่ลูกมันยังเปิดเผยไม่หมด " อันอันได้ฟังคำตอบแล้วก็เข้าใจมันที หลังจากนั้นหนิงหลง จึงสั่งให้เหล่าขุนนางทั้งหลายไม่ต้องตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ และให้เหล่าขุนนางนั้นอยู่ฉลองต่อไป ส่วนชุ่ยเหรินดูท่าทางแล้วจะไม่ไหว หนิงหลงจึงสั่งให้ขันทีพาฝ่าบาทกลับตำหนักทันที เมื่อสถาณการณ์กลับมาปกติอีกครั้งความโล่งใจหลังจากผ่านพ้นปัญหา หนิงหลงถอนหายใจอย่างโล่งอกเหมือนปลดปล่อยจากภาระหนัก หนิงหลง " อันอัน ๆ อาหารเหล่านี่เหล่าขุนนางคงกินไม่หมด เจ้าจงนำไปให้นางกำนัลทุกคน ให้มารับอาหารที่นี่ " อันอัน " เจ้าค่ะ " จื่อหาน " ขนไ
