Lahat ng Kabanata ng รักสุดท้ายของเฮีย: Kabanata 1 - Kabanata 10

ภายในงาน ประกวดนางงามประจำจังหวัด ที่จัดอย่างยิ่งใหญ่ มีผู้หลักผู้ใหญ่ทุกภาคส่วนเข้าร่วมงาน และเป็นสปอนเซอร์ ในงานเฟ้นหาสาวงามประจำจังหวัด แน่นอนว่างานแบบนี้ เต็มไปด้วยหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่อยากเห็นความงามเต็มๆ ตา โดยเฉพาะพวกตาเฒ่า ตาแก่ตัณหากลับก็ยังไม่เว้น รู้กันดีว่าผู้หลักผู้ใหญ่สนใจงานประเภทนี้ กะไว้ประดับบารมีสักคน พิธีกรเริ่มงาน ด้วยการกล่าวต้อนรับแขกคนสำคัญทั้งหมด จังหวะเดียวกันนั้น กรรมการผู้ร่วมตัดสินผู้มีความรู้หลากหลายแขนง ได้เดินมานั่งด้านหน้า หนึ่งในนั้นก็นางงามอดีตมาร่วมตัดสิน หญิงสาวใบหน้าสวยเฉี่ยว ผมดัดลอน สวมมุงกฎ และมาในชุดราตรีสีครีมปักเลื่อมทั้งตัว เดินสว่างวาบมาพร้อมกับผู้ติดตามขนาบข้าง แสงไฟสปอทไลต์สาดไปหาเธอเป็นหลัก ราวกับต้องมนต์สะกด สปอนเซอร์ใหญ่นั่งที่เก้าอี้วีไอพี หันไปมองคอแทบเคล็ด ตะลึงไปกับความสวยแทบอ้าปากค้าง หนวดกระดิกเลยเชียว “แมงวันบินเข้าปากแล้วครับเสี่ย” นายมิ่งลูกน้องคนสนิทแซวขึ้น ทำเอาเสี่ยต้น หรือเจ้าสัวตันติวัฒน์ถึงกับงับปากเลยทีเดียว แล้วหันมายักคิ้วใส่ลูกน้อง “ใครวะ อั้วะไปอยู่ไหนมาทำไมเพิ่งเห็น” เสี่ยต้นเอ่ยถามขึ้น ตายังคงมองไปสาวสวยคนนั

“ไปตามยัยฟ้าลงมาสิ” กำนันอินทนิลเอ่ยขึ้น เมื่อนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ซึ่งสายมากแล้วแต่ลูกสาวยังไม่ยอมลงมา “ค่ะกำนัน” แม่บ้านรับคำ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกไป บ้านฟ้าก็เดินเข้ามาในห้องอาหารพอดี “คุณฟ้ามาพอดีเลยค่ะกำนัน” แม่บ้านบอก จากนั้นจึงถอยออกไป “งั้นมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ” กำนันสั่งเสียงเรียบ ขณะที่ม่านฟ้าเดินมานั่งตรงข้ามกับบิดา “ทำไมลงมาสายล่ะลูก พ่อกำลังจะให้แม่บ้านขึ้นไปตาม” “ขอโทษค่ะพ่อ เมื่อคืนฟ้ากลับดึก ทำให้ตื่นสายนิดหน่อยทำไมไม่กินข้าวก่อนฟ้าล่ะ” “พ่อไม่สบายใจ เดี๋ยวรอคุยกับฟ้าก่อน แล้วจะออกไปทำงาน”บิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล “มีอะไรเหรอคะ” ม่านฟ้าถามกลับและขมวดคิ้ว “เมื่อคืนหนูนั่งคุยกับใครก่อนจะกลับมา” ถามแบบนี้บิดารู้แน่ว่าเธอคุยกับเสี่ยต้น แน่นอนว่าลูกน้องหรือว่าคนในงาน ก็คาบข่าวมาบอกบิดา เพราะเป็นจุดเด่นเสียขนาดนั้น“เอ่อ พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ ดูเหมือนจะไม่สบายใจ” “หนูรู้จักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า คนที่หนูคุยด้วยน่ะ” “รู้จักค่ะ รู้จักดีด้วย” เธอตอบเสียงเรียบ สีหน้าและแววตาไม่ได้ดูยินดียินร้ายอะไรนัก“พ่ออยากให้หนูอยู่ห่างๆ เขา” “พ่อไม่บอก หนูก็จะทำค่ะ และร

“ว่าไงคะ” เธอจ้องเขม่งก่อนจะเหลือบมองหญิงสาวที่เดินตาม“คือ… เอ่อ” “มีอะไรก็พูดไปสิคะเสี่ย เราจะได้ไปหาอะไรกินกัน กินกันน่ะ” หญิงสาวย้ำคำ และกระชับแขนที่กอดแขนเสี่ยต้น อย่างกับแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เธอคงคิดว่าม่านฟ้าสนใจเสี่ยต้นมากสินะ ในขณะที่เสี่ยต้น ก็ดูจะไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย ทำได้แค่มองม่านฟ้านิ่งๆ แววตาของเขาสื่อออกมาหมด ว่ามีเรื่องจะพูดกับเธอ แต่ติดที่ว่ามีบุคคลที่ 3 อยู่ ส่วนม่านฟ้าก็มองหน้าเขาคล้ายกับรอให้เขาพูด “ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ” ม่านฟ้ายกมือสวัสดีเสี่ยต้น เพื่อเป็นการกล่าวลา จากนั้นเธอก็เดินจากไป โน่นเข้าออฟฟิศ เสี่ยต้นได้แต่มองตามตาละห้อยและถอนหายใจ จังหวะเดียวกันนั้น ลูกน้องทั้งหมดที่เห็นเหตุการณ์ ก็เดินมาสมทบ สจีที่เกาะแขนเฮียต้นอยู่ก็มองซ้ายมองขวา เพราะเข้าใจว่าเฮียไม่มีลูกน้องติดตาม ที่ไหนได้มาเป็นขบวนเชียว “สรุปแล้วเสี่ยมาที่นี่ทำไมคะเนี่ย” หญิงสาวถาม ราวกับเป็นเจ้าชีวิตของเสี่ยซะอย่างนั้น และระดับเสี่ยต้นไม่จำเป็นต้องบอก เขามองหน้าเธอด้วยแววตาเข้ม และยกมืออีกข้างปัดมือเธอออกไปจาก จากนั้นจึงหมุนตัวเดินไป “อ้าวเสี่ย เสี่ยขา” หญิงสาวถึงกับหน

“หรือว่าเจ้าสัวคือคนที่คุณฟ้ามีนัดด้วย” ภูชิตถามและมองหน้าม่านฟ้า แต่เธอยังไม่ทันที่จะได้ตอบ เสี่ยต้นก็แทรกตอบขึ้นซะก่อน“ใช่ครับ” เขาตอบแทรก ทำให้ม่านฟ้าถลึงเล็กน้อยด้วยความตกใจ“คนสำคัญ” ภูชิตย้ำคำและมองหน้าม่านฟ้า“ครับคนสำคัญ” เสี่ยต้นก็รีบตอบ แน่นอนล่ะเธอพูดไม่ทันเขาในตอนนี้ “เอ่อ คือ คุณม่านฟ้า” ภูชิตก็ดูจะอึกอัก“เอาไว้พรุ่งนี้ เรามาดื่มกาแฟตอนเช้าด้วยกันก็ได้ค่ะ ฟ้าจะมาแต่เช้า เพื่อจะได้ทันเบรคฟาสต์ของคุณ” ม่านฟ้าตอบเอาใจภูชิต ทำให้ชายหนุ่มยิ่งกว้าง “เอางั้นก็ได้ครับ งั้นพรุ่งนี้เช้าเราเจอกัน ตอนนี้ผมต้องขอตัว ไม่รบกวนเวลามื้อเที่ยงของคุณฟ้าละเจ้าสัวดีกว่า ตามสบายนะครับ” “ค่ะคุณภู” ม่านฟ้าตอบและยิ้มหวาน ภูชิตยกมือไหว้ลาเจ้าสัวตันติวัฒน์และขอตัว ตอนนี้มีแค่เธอและเสี่ยต้นยืนอยู่ด้วยกัน ทำให้เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ หุบยิ้มและปรับสีหน้าให้เรียบ ก่อนจะเอี้ยวตัวหันกลับมาหาเขา มองด้วยสายตาเอาเรื่อง แต่เสี่ยต้นก็ยิ้มสู้จนหนวดกระดิกและเห็นฟันขาวๆ “ใครให้คุณพูดแบบนั้นกับลูกค้าของฉัน” เธอถามเขาอย่างเอาเรื่อง“เฮียพูดอะไร เฮียยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เขาแกล้งทำเป็นไขสือ ครั้นเธอจะตอบ ก็ดูจะเ

“อ้าวคนจีบกันก็ต้องคุยกันตรงๆ นี่แหละ” เสี่ยต้นสรุปเอาเองซะเลย ขณะที่คนฟัง ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้แรงๆ พร้อมกับเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร 2-3 อย่าง รวมถึงสั่งกาแฟมาให้ตัวเองด้วย เพราะตอนนี้เธอเริ่มปวดหัวแล้ว ระหว่างที่รออาหาร เธออยากจะคุยเรื่องธุระของเขาให้มันจบๆ “ฉันอยากคุยเรื่องธุระของเสี่ยวันนี้ ตอนนี้” “ขอเสี่ยกินข้าวก่อนนะหิว” “คุยตอนนี้ค่ะ และอีกอย่างอาหารยังไม่มาตอนนี้” “ก็ได้ เรื่องที่ดินที่กำนันเอาไปจำนองกับเฮียน่ะ มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร” “อ้าว ไม่ได้มีปัญหาอะไร แล้วเรื่องที่พูดออกไปตอนนั้นคือ” “เฮียแค่อยากคุยกับฟ้านะ ถ้าไม่บอกแบบนี้ฟ้าก็ไม่ออกมา” “แล้วทำไมฉันต้องออกมาด้วยล่ะคะ”“พูดตรงๆก็ได้ เฮียชอบฟ้าน่ะ ขอโอกาสให้เฮียได้ทำความรู้จักกับฟ้าได้ไหม หมายถึงจีบน่ะ” “แต่ฉันรู้จักคุณแล้ว รู้จักดีด้วย” “รู้จักในทางที่ไม่ดี ฟ้าถึงทำท่าจะต่อต้านเฮียอยู่ตลอดเวลาเจอหน้า” “แน่นอนค่ะ รู้สึกเพราะว่าเสี่ยเป็นเจ้าหนี้ด้วย” “แต่กับไอ้หนุ่มที่ชื่ออะไรนะ คุณภู ทำไมฟ้าไม่เห็นทำท่ารังเกียจรังงอนเขา แต่ดูกับเฮียเถอะ” “คุณภูไม่ได้ทำท่าว่ามาจีบฉันค่ะ” “จีบ” เข้าเถียงแล้วเขาก็มองยิ้ม “แล้