All Chapters of มาเฟียทวงสิทธิ์รัก: Chapter 31 - Chapter 40

“ริชาขา สู้ๆ นะลูก” ยอดพธูมีโอกาสได้สัมผัสนิ้วเล็กๆ นุ่มๆ ของลูกสาว และนั่นก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมา หัวอกคนเป็นแม่คงเจ็บปวดที่เห็นลูกเจ็บจนร้องไห้ แต่ไม่สามารถเข้าไปกอดหรืออุ้มได้ยิ่งเธอได้คุยกับคุณหมอที่ดูแลริชา ก็ยิ่งได้รู้ว่าอาการของแกหนักกว่าที่คิด เพราะมีภาวะตัวเหลืองจึงต้องอยู่ในตู้อบโดยมีเพียงผ้าปิดตาเอาไว้ ต้องเจาะเลือดไปตรวจทั้งๆ ที่ตัวก็เล็กจิ๋วแค่นั้น ปอดที่น่าเป็นห่วงมากสุดก็อักเสบต้องให้ยาฆ่าเชื้ออีก ยอดพธูสงสารลูกจับใจ ส่วนริโอนั้นไม่ต้องพูดถึงเขาห่วงทั้งเมียทั้งลูก อยู่เฝ้าจนไม่ได้นอนมาหลายคืน ไม่รู้จะน็อคไปเมื่อไหร่เหมือนกัน “คุณแม่มีน้ำนมหรือยังคะ” เสียงของพยาบาลถามขึ้น“ยังค่ะ”“พยายามให้มีน้ำนมนะคะ เพราะนมแม่คือยาชั้นเลิศที่ทำให้น้องหายป่วยได้อีกทาง” ยอดพธูพยักหน้ารับรู้ ยังไงเธอก็ต้องมีน้ำนมให้ลูก เพราะตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่าจะเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ ส่วนวรรณานั้นกลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมอาหารบำรุงน้ำนมให้ยอดพธู ก่อนจะกลับมาโรงพยาบาลพร้อมด้วยปิ่นโตเถาใหญ่ ยอดพธูกินทุกอย่างที่วรรณาทำมาให้ แม้ปกติเธอจะไม่ชอบขิงแต่ทว่าเวลานี้กลับกินผัดขิงจนหมดถ้วย กินเสร็จกลับนั่งร้องไห้

“สำนึกแล้วก็ดี เป็นพ่อคนแล้วอย่าทำตัวเหลวไหล”“ครับ” ริโอเอ่ยรับ เขารู้แล้วว่าความรักเป็นยังไง รวมถึงคำว่าครอบครัวด้วย นั่นยิ่งทำให้เขารักพ่อรวมไปถึงผู้เป็นแม่ที่จากไปมากขึ้นเช่นเดียวกัน เขาคงไม่ผิดใช่ไหมที่กลับมาเพื่อทวงความรักคืนจากผู้หญิงที่รักเขา เขาคงไม่ผิดใช่ไหมที่กลับมาเพื่อมอบความรักคืนให้เธอบ้าง เขาไม่ผิดที่จะรู้ใจตัวเองเอาตอนนี้ แม้จะโตจนอายุใกล้สี่สิบเข้าไปแล้วพึ่งมาสำนึกก็ตาม เฮ้อ...ดีเท่าไหร่ที่มันไม่สายเกินไปแต่จู่ๆ ขณะที่กำลังลุกขึ้นยืน ริโอก็ล้มตึงไปต่อหน้าต่อตาอิริค นั่นเพราะเขาฝืนใช้ร่างกายมาหลายวัน ถึงได้น็อคกลางอากาศไปแบบนี้ อิริคสั่งให้ลูกน้องรีบพาตัวริโอไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ก่อนจะส่งข่าวให้ยอดพธูรู้“เป็นอะไรหนูกี้”“ขะ...คุณริโอล้มฟาดกับพื้นค่ะป้าวรรณ” น้ำเสียงของยอดพธูสั่นเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องกับริโอ และเมื่อได้รู้เธอกลับรู้สึกเป็นห่วงเขามากกว่าที่คิดไว้“ตายแล้ว เป็นอะไรมากไหนคะนั่น”“ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้วค่ะ”“ป้าก็นึกอยู่เชียวว่าต้องป่วยเข้าให้สักวัน เพราะตั้งแต่มาคุณริโอก็แทบไม่พักเลย นอนก็ไม่นอน เอาแต่นั่งเฝ้าหนูกี้กับยัยหนูริชา” วร

สองวันหลังจากนั้น ยอดพธูก็กลับมาที่บ้านของริโออีกครั้ง โดยครั้งนี้วรรณายังคงตามมาด้วย และยอดพธูก็ไม่ได้มาเพียงคนเดียว นั่นเพราะในอ้อมกอดของเธอมีลูกสาวตัวน้อยอยู่เมื่อมาถึงริโอก็พายอดพธูไปดูห้องนอนลูก ที่เขานั้นสั่งทำไว้เป็นพิเศษ ภายในห้องนอนถูกออกแบบเป็นอย่างดี รวมถึงมีของใช้ที่จำเป็นสำหรับคุณแม่อย่างยอดพธูทุกอย่างข้าวของหลายชิ้น อิริคเป็นคนจัดหาให้ โดยเฉพาะเสื้อผ้าที่คุณปู่ขยันซื้อมารอหลานคนนี้มากมาย จนถึงอายุห้าขวบเข้าไปแล้ว“ผมช่วย” สิ่งที่ริโออาสาเข้ามาช่วยนั่นคือการล้างขวดนมของ ริชา ซึ่งหลังจากนี้เขาจะยึดมาเป็นหน้าที่ของตัวเอง“กลับมาเหนื่อยๆ ไม่พักก่อนเหรอคะ” ยอดพธูเอ่ยถาม เพราะ ริโอพึ่งเข้าบ้านมาได้ไม่นานเท่านั้นเอง แม้จะอาบน้ำอาบท่ากินข้าวเย็นแล้ว แต่เขาก็ควรไปพักผ่อน“นี่แหละวิธีพักของผม วันนี้ลูกเป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นและห่วงใยดังขึ้นข้างๆ ยอดพธู โดยที่มือนั้นก็ยังขะมักเขม้นกับการล้างขวดนม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ริโอได้ทำ “งอแงเพราะท้องอืดนิดหน่อยค่ะ พอป้าวรรณเอามหาหิงค์ทาท้องให้ก็สบายตัวขึ้น พักนี้กินจุขึ้นด้วย ดูได้จากขวดนมที่ล้างแทบไม่ทัน” แค่ได้พ

และเมื่อต่างก็เปลือยเปล่า แรงดึงดูดที่มีต่อกันก็ยิ่งมากขึ้น ชายหนุ่มใช้ความเป็นชายที่เวลานี้ตื่นตัวเต็มที่เสียดสีไปมาอยู่แถวๆ ต้นขาของยอดพธู พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปจูบปากอิ่มอีกครั้ง กระทั่งเปลี่ยนมาเป็นจูบหน้าอกอวบอิ่ม ที่เวลานี้เต็มไม้เต็มมือของริโอเหลือเกิน “หน้าอกกี้มันใหญ่ขึ้น...ใช่ไหม” ริโอเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่เขานั้นเห็นด้วยตาและพิสูจน์ด้วยมือกับปากมาแล้ว ว่าเวลานี้หน้าอกของยอดพธูใหญ่ขึ้นมาก อาจเพราะเธอต้องให้นมลูกริโอบีบคลึงฟ้อนเฟ้นหน้าอกของยอดพธูจนเธอเสียวซ่าน ยิ่งเวลาที่เขาใช้ปลายนิ้วบีบบี้เม็ดยอดที่กำลังแข็งเป็นไตนั่นด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งทรมานก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อริโอรับมันเข้าไปไว้ในปาก เขาทั้งดูดและใช้ลิ้นตวัดไปมาอย่างช่ำชอง จนร่างของยอดพธูอ่อนระทวย ยากจะต้านทานเขาได้จริงๆ“อื้อ...” ยอดพธูเอ่ยรับได้เพียงแค่นี้ หน้าอกเธอใหญ่ขึ้นมากแบบก้าวกระโดดก็ว่าได้ นั่นทำให้เธอต้องเปลี่ยนไซซ์ชุดชั้นในใหม่ทั้งหมด ริโอลากผ่านปลายลิ้นร้อนๆ ลงไปบนร่างกายของยอดพธู จุดไหนสนใจเป็นพิเศษก็แวะทักทายนานหน่อย ก่อนจะกลับขึ้นไปมอบจูบให้ยอดพธูอีกครั้ง เขาจงใจบดเบียดสะโพกเข้าหาเธอ นั่นก็เพื่อกระตุ้นให้ยอ

เย็นวันนั้น ยอดพธูตัดสินใจเล่าเรื่องที่พ่อมาพบเธอที่บ้านให้ ริโอฟัง เพราะอยากให้ริโอรับรู้ด้วย แม้ชายหนุ่มจะรู้จากวรรณามาบ้างแล้วก็ตาม สีหน้าของริโอไม่ได้มีท่าทีกังวล เพราะเขานั้นพร้อมที่จะช่วยแต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับยอดพธู พอได้มานั่งฟังก็นึกสงสารเธอไม่น้อย เพราะถูกพ่อแท้ๆ ทอดทิ้งไปตั้งแต่เล็กๆ แถมยังไม่เคยเหลียวแลใดๆ ปล่อยให้เธอกับแม่อยู่กันอย่างลำบาก “กี้”“ค่ะ”“เรื่องนี้ถ้ากี้ไม่ยื่นมือช่วย ผมว่าก็ไม่ได้ผิดอะไร ผู้ชายบางคนก็แค่มีหน้าที่ทำให้เราเกิดมา แต่ไม่ได้ทำหน้าที่พ่ออย่างที่ควรจะทำ” ริโอเอ่ยขึ้น นั่นเพราะบนโลกใบนี้มีทั้งขาวและดำ ใช่ว่าคนเป็นลูกต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดแบบลืมหูลืมตา บางอย่างมันก็มีข้อยกเว้น “ถ้าไม่ช่วย กี้จะถูกว่าเป็นลูกอกตัญญูไหมคะ” นั่นคือสิ่งที่ ยอดพธูกังวล แต่ริโอกลับยิ้มเพราะเดาใจเธอออกว่าต้องคิดแบบนี้อยู่แน่ “ใครจะคิดยังไงก็ปล่อยเขาคิดไป เพราะเขาเหล่านั้นไม่ได้มารับรู้ความเป็นมาเป็นไปนี่ จริงไหม” ริโอยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเล็กๆ ของยอดพธูไปมาอย่างเข้าใจ “หรือจะให้ผมจัดการเรื่องนี้ให้”“งั้นกี้ขอฝากคุณริโอด้วยนะคะ กี้...”“ผมเข้าใจ” ริโอเข้าใจควา