Semua Bab เมียขี้อ้อนของนายเลขา: Bab 11 - Bab 20

‘หนูชอบพี่นะ’ดูเหมือนว่าคำนี้จะมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขามาก มันทำให้หัวใจดวงโตเต้นกระหน่ำจากที่ไม่เคยเต้นแรงกับใครแบบนี้มานานหลายปี และยามที่กลิ่นหอมของคนตัวเล็กลอยเข้าจมูก ก็ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง คล้ายกับว่ากำลังจะไม่สบาย มันร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่างอย่างบอกไม่ถูกนี่เธอกำลังเล่นอะไรอยู่ ที่พูดมามันก็แค่ละเมอ หรือตั้งใจจะบอกกับเขาแบบนั้นจริง ๆในขณะที่เพิร์ธกำลังจัดการกับความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้น หญิงสาวก็กระชับเรียวแขน ขยับตัวเข้ามาแนบชิดกับตัวของเขา แล้วกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นเพิร์ธสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อข่มเสียงเต้นของหัวใจ และข่มตัวตนความเป็นชายที่กำลังถูกปลุก เขาก็เป็นผู้ชายที่มีอารมณ์นั้นอยู่ แต่ก็พยายามเก็บซ่อนมันเอาไว้ เพราะไม่อยากเล่นกับความรู้สึกของใคร ถ้าไม่พร้อมเขาก็จะไม่ทำ เขาไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ชอบฉวยโอกาสเพิร์ธพยายามจะข่มตาหลับแต่ก็ไม่เป็นผล ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำอย่างไรดีเวลาผ่านไปหลายนาที นิวเยียร์ก็ยังคงนอนนิ่งกอดเขาอยู่อย่างนั้น จนเพิร์ธเริ่มรู้สึกชาแขนข้างที่ถูกนอนหนุน จึงตัดสินใจพลิกตัวตะแคงข้าง ใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้ศีรษะของคนตัวเล็

นิวเยียร์ที่เดินตามหลังเข้ามาในห้องก็ใช้มือผลักประตูให้ปิดลง แล้วเดินหน้าเข้าหาชายหนุ่ม ส่งมือเล็กทั้งสองข้างจับที่เสื้อสูตบริเวณแผงอก แล้วดันคนตัวสูงจนแผ่นหลังแนบชิดติดกับผนัง“เมาเหรอครับ พี่ไปส่งกลับห้องนะ”“ไม่เมาค่ะ” นิวเยียร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงยานเล็กน้อย ดวงตาคู่หวานช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงด้วยสีหน้าจริงจัง“น้องนิวเยียร์มีอะไรรึเปล่าครับ พี่ว่าเราไปนั่งคุยกันที่โซฟาดีไหม”“ไม่ค่ะ พี่ต้องตอบมาก่อน ที่บอกว่าหนูเป็นผู้หญิงของพี่หมายความว่าไง” เธอจำคำนั้นได้ดี คำที่เขาบอกกับผู้ชายตัณหากลับคนนั้น“เอ่อ ถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่มีอะไรครับ พี่เห็นเราถูกบังคับให้ดื่มเหล้าเลยพูดไปแบบนั้น ถ้าน้องนิวเยียร์ไม่ชอบ พี่ขอโทษนะ”เขาอาจจะคิดน้อยไปที่เอ่ยออกไปแบบนั้น เขาก็แค่อยากปกป้องเธอ ถ้าไม่บอกว่านิวเยียร์เป็นอะไรกับเขา ชายคู่ค้าคนนั้นไม่ยอมปล่อยมือจากเธอแน่“ไม่ค่ะ ไม่ต้องขอโทษ แต่พี่ต้องรับผิดชอบกับคำพูดของพี่” เอ่ยจบนิวเยียร์ก็ออกแรงดึงเสื้อสูตของเขา แล้วเขย่งปลายเท้าส่งริมฝีปากอวบอิ่มขึ้นไปจูบกับคนตัวสูงเพิร์ธเบิกตาโพลงด้วยเสียอาการ หายใจเข้าออกถี่กระชั้น หัวใจของเขากระตุกเต้นเสียงดัง และไม่รู

หญิงสาวตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ คนที่ควรจะรับผิดชอบคือเขาต่างหาก เมื่อคืนทั้งสองคนก็ดื่มมาด้วยกันทั้งคู่ และสิ่งที่ทำลงไปเขาก็มีสติและไตร่ตรองมาดีทุกอย่าง“น้องนิวเยียร์ไม่ต้องรับผิดชอบพี่หรอกครับ”“หมะ หมายความว่ายังไงคะ”ไม่ต้องรับผิดชอบคืออะไร เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับเธออีกอย่างนั้นหรือ นิวเยียร์หน้าถอดสีเล็กน้อย แต่ก็แสร้งยิ้มราวกับว่าไม่ได้คิดอะไร“เรื่องเมื่อคืนพี่ตั้งใจ”เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมา พลันทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นกระหน่ำเสียงดัง ความร้อนเห่อขึ้นบนใบหน้า“ตั้งใจเหรอคะ หมายความว่า…”“พี่มีสติดีครับ พี่ไม่ได้เมา”“แต่หนูผิดที่เข้าหาพี่ก่อน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่หนูก็ยัง…” เธอเอ่ยมาถึงตรงนี้ก็หยุดชะงักถ้อยคำหลังจากนั้นที่ว่า ‘ตั้งใจจะอ่อยเขา’เธออ่อยเขามาโดยตลอด และเรื่องเมื่อคืนมันก็ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ แต่มันเกิดจากความตั้งใจ“งั้นเราลองมาเป็นอะไรกันดีไหมครับ”ประโยคของเขาทำให้หัวใจของนิวเยียร์เต้นแรงหนักกว่าเดิม ไม่ต่างจากคนพูดที่หน้าอกข้างซ้ายกระตุกเสียงดังตึกตัก ลุ้นว่าจะได้รับคำตอบเช่นไรกลับมา“เป็นอะไรที่ว่าคืออะไรเหรอคะ” แม้ว่าจะดีใจมาก แต่ก็ต้องคุมเชิงแสร้งถามเขาก

รถของเพิร์ธเคลื่อนเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของตึกสูงหลายสิบชั้น ก็พากันขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชั้นสอง ซึ่งเป็นศูนย์รวมร้านอาหารที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งสองเข้าไปนั่งที่ร้านชาบูสไตล์ญี่ปุ่น เป็นร้านบุฟเฟต์ที่มีเวลาให้นั่งกินหนึ่งชั่วโมงสามสิบนาที มีทั้งวัตถุดิบที่วางอยู่บนสายพานและสั่งกับพนักงานได้ หลังจากรอจนหม้อน้ำซุปเดือดแล้วก็เริ่มกินกันไปคุยกันไป“ได้ซดน้ำซุปร้อน ๆ แบบนี้มันทำให้สร่างเมาดีนะคะ”“ครับ ถ้าชอบก็กินให้เยอะ ๆ นะ”“หนูผอมเหรอคะ”นิวเยียร์ก้มมองรูปร่างตัวเองที่มีน้ำหนักสี่สิบเก้า ส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบสอง ซึ่งค่าดัชนีมวลกายก็อยู่ในเกณฑ์ปกติ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเพื่อรอฟังคำตอบ“เปล่าครับ หุ่นกำลังดีเลย” ดีไปทุกสัดส่วนที่ถูกมือหนาลูบคลึง และบีบขย้ำ“ก็พี่บอกให้หนูกินเยอะ ๆ หนูก็นึกว่าพี่ไม่ชอบคนผอม”“ขอโทษนะครับถ้าพี่ทำให้น้องนิวเยียร์ไม่สบายใจ ไม่ว่าจะหุ่นแบบไหน ถ้าเป็นเราพี่ก็ชอบทั้งนั้น” เขาแค่อยากให้เธอกินให้เต็มอิ่ม ไม่ต้องมัวกังวลเรื่องการรักษาหุ่น“ปากหวาน”ด้วยความที่ดื่มมาจนได้ที่ก็ทำให้เธอเผลอคิดไปอีกแบบ เมื่อกี้เธอก็แค่เสียความมั่นใจเล็กน้อย นึกว่าหุ่นของเ

หลายอาทิตย์ต่อมานิวเยียร์ฝึกทำอาหารง่าย ๆ ได้บ้างแล้ว เย็นนี้เธอเลยตั้งใจจะทำมื้อเย็นไว้รอแฟนหนุ่ม เพราะเขาเพิ่งเข้าประชุมตอนห้าโมงเย็นเลยจะกลับเข้าห้องค่ำ และเมื่อเปิดดูของสดในตู้เย็นเธอก็คิดจะทำสุกี้ทะเล เมนูง่าย ๆ แค่มีผัก กุ้ง ปลาหมึก ลูกชิ้นปลา ไข่ไก่ และวุ้นเส้นก็ทำได้แล้วหลังจากเธอจัดการล้างวัตถุดิบและนำมาหั่นใส่ชามเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีน้ำจิ้มสุกี้ จึงออกไปซื้อที่ซูเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโด“ขอโทษค่ะ”ขณะที่เธอกำลังเดินหาชั้นวางน้ำจิ้มสุกี้ ก็ได้มีต้นแขนของใครคนหนึ่งมาชนเธอแบบเฉียดฉิว แต่ด้วยความมีมารยาทเธอจึงเอ่ยขอโทษออกไปก่อน แม้จะไม่ได้เป็นคนผิด เพราะเธอเดินชิดกับชั้นวาง และมั่นใจว่าไม่ได้เกะกะทางเดินอย่างแน่นอน“หัดมองคนซะบ้างนะ ขวางทางอยู่ได้”แต่แทนที่อีกฝ่ายจะขอโทษเธอ กลับชักสีหน้าไม่พอใจใส่ แถมยังต่อว่าเธออีก แบบนี้เธอจะไม่โต้กลับได้อย่างไร“นี่คุณ หัดมีมารยาทซะบ้างนะ เดินชนคนอื่นไม่รู้จักขอโทษ ยังจะมากล่าวหาว่าฉันขวางทางคุณอีก”“แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด ฉันจะได้ไป” สาวคนดังกล่าวตอบกลับเธอเสร็จก็เบะปากใส่ แล้วเดินหนีไปทันทีนิวเยี