Lahat ng Kabanata ng แอบรักเธออีกสักที: Kabanata 21 - Kabanata 30

แอบรักเธออีกสักทีตอนที่ 20 วันต่อมา เพราะเหตุการณ์​เมื่อวานทำให้วันนี้ฉันไม่มีแก่จิตแก่ใจจะโผล่หน้าไปที่บ้านพี่เหนือ ได้แต่ส่งข้อความไปบอกเขาว่าขอลาหนึ่งวัน ก็ทั้งเรื่องที่เขาล้อเรื่องนม รวมถึงเรื่องลายมือของฉันที่เจ้าตัวได้อ่านเต็ม ๆ ตานั่นก็ด้วย ตอนนี้อะไรก็หยุดความคิดที่ว่า ‘พี่เหนือรู้แน่แล้วว่าจดหมายพวกนั้นใครเป็นคนส่ง’ รวมถึง ‘หนังสือเล่มนั้นใครเป็นเจ้าของ’ ไม่ได้อีกต่อไป เขาต้องรู้แล้วแน่นอน ต่อให้จะไม่พูดออกมา แต่ทั้งสายตาตอนอ่าน ทั้งสายตาตอนมอง แม้ว่าเจ้าตัวจะทำตัวปกติเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่เขาโตขนาดนั้นแล้วจะมองข้ามไปได้ยังไง และฉันเองก็เหนื่อยที่จะหวาดระแวงแล้วด้วย ถึงเป็นกังวลใจไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นมา ตอนนี้ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเรื่องพวกนั้นมันผ่านมาตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว เขาอาจจะไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจแล้วก็ได้ ในใจพยายามท่องวนเป็นรอบที่หนึ่งพันว่า ‘ไม่เป็นไร’ ‘ไม่เป็นไร’ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรอยู่ดี ใจเอาแต่ตะโกนร้องย้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นทั้งคืนว่าเขารู้ความลับของฉันเข

แอบรักเธออีกสักทีตอนที่ 22วันต่อมาเหตุการณ์เมื่อวานทำให้ตอนนี้ฉันรู้สึกสดชื่นแจ่มใสยิ่งกว่าวันไหน ๆ เรื่องที่ว่าพี่เหนืออาจจะรู้ต้นทางของจดหมายรักเมื่อเกือบสิบปีก่อน หรือเรื่องใครเป็นเจ้าของหนังสือเจ้าปัญหาเล่มนั้นตอนนี้… เรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องรองไปเสียแล้ว…เมื่อมีเหตุการณ์สด ๆ ร้อน ๆ เกิดขึ้นในปัจจุบันแบบที่ฉันเองนั่งคิดนอนคิดมาแล้วทั้งคืนว่า ตอนนี้ตัวฉันเองอาจจะกำลังมีความหวังกับการแอบรักครั้งใหม่เพราะตั้งแต่กลับมาความใกล้ชิดของเราทั้งคู่นับวันก็ยิ่งใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงตอนแรกจะไม่ทันได้ฉุกใจคิดถึงเรื่องเหล่านี้เอาแต่กังวลกลัวว่าเขาจะรู้เรื่องราวในอดีต แต่พอได้คิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันมันก็เกิดจะหยุดคิดไม่ได้ทั้งเรื่องที่เขาชอบมองกันแล้วยิ้มแบบนั้น เรื่องที่เขาซื้อน้ำเต้าหู้ให้ทุกวัน ไหนจะเรื่องที่ไม่คิดจะปล่อยมือกันแบบเมื่อวานนั่นก็อีกต่อให้จะมีเหตุผลอะไรมาค้าน แต่ฉันเองก็ไม่สามารถหยุดความคิดที่ว่า ‘พี่เหนืออาจจะมีใจให้กันไม่มากก็น้อย’ ไม่ได้แล้วจริง ๆเมื่อวานหลังจากกลับมาจากในเมืองเราก็เอ่ยลากันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มด้วยกันทั้งคู่ และแม้ว่าฉันจะยังไม่สามารถตะโกนกู่บอกออ

แอบรักเธออีกสักทีตอนที่ 24 ตอนเย็น พี่ปราณบอกว่าพี่เหนือจะไปเดินตลาดด้วย ตอนนี้เราก็เลยจอดรถรออยู่หน้าร้าน คนที่บอกว่าจะไปด้วยกำลังสั่งงานคนที่ร้าน ก่อนที่พี่เหนือในชุดหล่อจะขึ้นรถมาพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหมือนอย่างเคย พี่ปราณรับหน้าที่เป็นคนขับรถ ส่วนอีกคนนั่งเบาะข้างคนขับ ส่วนตัวฉันเองนั่งอยู่เบาะหลัง “ไงปาย” พี่เหนือหันมามองกันเล็กน้อยแล้วยิ้มให้ สายตามองกันค้างอยู่ครู่ก็เบนกลับไป ฉันพยายามไม่ทำตัวกระโตกกระตากว่ากำลังเขินอาย แต่เพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้วันนี้ฉันลุกขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัวเสียสวยเฉี่ยว ถึงขั้นลอนผมมาเลยด้วยซ้ำแม้ว่าเราจะไปเดินแค่ตลาดนัดก็ตาม ก็ยังดีที่ไม่มีใครเอ่ยปากแซว… “เดี๋ยวแวะไปรับคิมด้วยนะ” “รู้แล้ว มันเพิ่งทักมาบอกกูเมื่อกี้” “กูชวนเอง เห็นอยู่บ้านว่าง ๆ” ยิ้มที่พยายามจะกลั้นเมื่อครู่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ต้องฝืนแล้ว เพราะบทสนทนาระหว่างคนสองคนด้านหน้าที่เอ่ยถึงบุคคลที่สามขึ้นมา รู้อีกทีฉันก็ถามออกไป “พี่คิมไปด้วยเหรอ?”

แอบรักเธออีกสักทีตอนที่ 26 ตอนค่ำ ทั้ง ๆ ที่อยากจะทำเป็นไม่สนใจเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน หรือเก็บเอาเรื่องของพี่เหนือมาใส่ใจให้ตัวเองซึมกระทืออีก แต่เพราะคำพูดของเขาก่อนที่จะออกจากบ้านไปกลับทำให้จิตใจฉันอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมา เพราะพูดออกไปว่า ‘ไม่ชอบให้เขามาทำอะไรแบบนี้’ นั่นอาจจะทำให้เจ้าตัวเข้าใจผิดไปได้เขาอาจคิดไปว่าฉันไม่โอเคกับการที่เขามาสนิทชิดเชื้อด้วย หรือถ้าอย่างแย่ก็อาจจะคิดไปว่าฉันไม่โอเคที่เขาทำเหมือนว่าสนใจกันเขาสนใจกันมันก็ดีอยู่แล้วฉันไม่ติดเรื่องนั้น แค่ไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้พี่เหนืออาจจะไม่ได้คิดในจุดเดียวกันเขาอาจคิดไปว่าฉัน… รู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์เขาหรืออะไรทำนองนั้นไปแล้วก็ได้ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่เลยและพอคิดได้ว่าควรจะต้องขอโทษที่อาจจะทำให้อีกคนรู้สึกแย่ ใจฉันก็เกิดจะอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมาแค่เพราะฉันคิดว่าตัวเองกำลังได้ความหวังมาแต่พอไม่เป็นไปอย่างที่หวังก็ไปเหวี่ยงใส่เขาเสียอย่างนั้น พี่เหนือไม่ได้ผิดอะไรเลย เพราะเราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน การที่ฉันไปออกอาการแบบนั้นมันไม่น่ารักเอาเสี

แอบรักเธออีกสักทีตอนที่ 28 วันต่อมา เพราะการพูดออกไปตรง ๆ ดีกว่าเก็บเอาไว้เป็นไหน ๆ สุดท้ายแล้วอารมณ์สวิงเป็นผีบ้าของฉันก็จบลงได้ด้วยดี ถึงจะยังมีสถานะเป็นพี่เป็นน้องกันเหมือนเคย แต่เราก็ต่างรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเราขยับเข้ามาใกล้กันอีกระดับแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่คนเดียวที่คิดไปเอง… ก็เรา… จูบกันตั้งสองหน… “เป็นอะไร?” “หืม?” “ก็เห็นเดินยิ้มอยู่คนเดียว” “…” พี่ปราณที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ตรงโซฟาเลิกคิ้วมอง สีหน้าขบขันเมื่อเห็นว่าฉันรีบหุบยิ้มลง เพราะตอนนี้ไม่อาจให้คนเป็นพี่รู้ได้ถึงเรื่องระหว่างฉันกับพี่เหนือเลยทำเป็นไหวไหล่เล็กน้อย “ปายแค่กลับมาอยู่บ้านแล้วอารมณ์ดี” “หืม?” คราวนี้สีหน้าขบขันของพี่แปรเปลี่ยนเป็นยกยิ้มกว้างขึ้นมาแทน พลางก็กวักมือเรียก ฉันเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ กับเขา พี่ปราณถอนหายใจเสียงดังแล้วดึงตัวฉันเข้าหาอ้อมอก แล้วฉันก็เพิ่งได้สังเกตเห็นว่าบนโต๊ะตรงหน้ามีกล่องของขวัญผูกริบบิ้นเสียสวยวางเอาไว้ พี่ปราณมองตามสายตาแ