บททั้งหมดของ สามี 3: บทที่ 21 - บทที่ 30

สามี 3ตอนที่ 22(พูดคุยภาษาปัง)"หนมถ้วย พี่ปังไม่ได้ทิ้งหนมถ้วยนะ แค่พี่ปังมีอะไรที่ต้องทำ หนมถ้วยอย่างอนพี่ปังนะ" เธออุ้มน้องแมวน้อยนั่งบนตักหลังจากที่แม่แนนนั้นลากหูเธอมายังที่อยู่ของน้องแมว เธอก็เอาแต่พูดคุยดั่งกับแมวนั้นจะฟังเธอรู้เรื่อง"เหมียว เหมี๊ยว เหมี๊ยว"(พี่ปังทิ้งให้ถ้วยเหงา แต่ถ้วยก็รักพี่ปังนะ)เสียงร้องของแมวโต้ตอบเธอ พร้อมกับเงยหน้ามองอย่างรู้ความ"ใช่ไหมล่ะ หนมถ้วยต้องเข้าใจพี่ปังอยู่แล้ว เดี๋ยวจะซื้อทูน่ามาฝากถ้าหนมถ้วยเป็นเด็กดี" เธอยังคงพูดต่อพร้อมกับลูบหัวน้องแมวเบา ๆ"เหมี๊ยว เหมียว"(พี่ปังอย่าหลอกนะ)น้องแมวร้องตอบพร้อมกับเอาหน้าถูไถมือของขนมปัง เธอเปลี่ยนท่าจากนั่งเป็นนอนตะแคง แล้ววางน้องแมวน้อยลงบนที่นอนประจำตัว มือเท้าหัวขาตั้งชันเป็นรูปสามเหลี่ยม อีกมือก็ลูบหัวน้องแมวอย่างเอาใจ"ทำไมคุณแม่ไม่เข้าใจพี่ปังเลยอ่ะ บ่นจนหูแทบชาเลยวันนี้ หนมถ้วยอดทนหน่อยนะ .... เดี๋ยวถ้าปังเรียนมวยเสร็จตอนเย็นจะรีบมาเล่นด้วย" ประโยคเเรกเธอพูดด้วยน้ำเสียงปกติ และก่อนจะพูดประโยคถัดมาเธอมองซ้ายแลขวาและอังมือกระซิบแผ่วเบาลงข้างหูน้องแมว เพราะกลัวว่าใครจะได้ยินในสิ่งที่เธอนั้นแอบท

สามี 3ตอนที่ 24(ยกที่หนึ่ง) “ขนมปังพี่ว่าอย่าเลยมันอันตราย” ศิลาที่ยืนเคียงข้างเอ่ยขึ้นด้วยความหวังดี เธอตัวแค่นี้จะไปสู้กับชายชาตรีแข็งแรงได้ยังไง “ไม่หรอกพี่ศิลา ปังอยากลอง” “นี่ยายเด็กน้อย เธอจะบ้าเหรอ ฉันไม่ชกกับผู้หญิงหรอกนะ” เพื่อนสนิทของด๊อจที่ร่างกายและใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากการเผาผลาญร่างกาย ยืนสูงบนเวทีสวมนวมสีน้ำเงินที่เข้ากับชุด เขาร้องบอกเพราะไม่ต้องการเป็นคู่ดวลกับเธอ “นี่น้า ปังไม่ใช่เด็กนะ โตแล้วเห็นไหมเนี้ย เรียนจะจบมัธยมปลายแล้วด้วย” ขนมปังเงยหน้าโต้แย้งอย่างไม่คิดยอมปรน “น้าเหรอ ผมไม่ได้แก่ขนาดนั้น เรียกแค่พี่ก็พอมั้ง” ชายหนุ่มคนดังกล่าวถึงกับไม่พอใจกับสรรพนามที่เธอเรียนขาน “แก่กว่าปังก็แล้วกัน เรียกน้าจะทำไม?” ขนมปังผู้แก่นแก้วก็ไม่ยอมเช่นกัน “ขนมปังคิดให้ดีก่อนนะ พี่ว่าขนมปังอาจจะได้รับบาดเจ็บ” ศิลายังคงพูดตะล่อมต่อ หวังให้เธอนั้นเปลี่ยนใจ “ไม่ค่ะพี่ศิลา ปังคิดดีแล้วปังอยากลองบ้าง ไม่ลองไม่รู้นะคะ” ขนมปังหันไปให้เหตุผลกับคนที่ยืนกังวลอยู่ข้าง ๆ นึกห่วงเธอไม่น้อยกับความ

สามี 3ตอนที่ 26(แฟชั่นปังคุง)“เฮ้อ... โล่งอกคุณพ่อยังไม่มาจากบริษัท” ขนมปังที่รีบร้อนกลับบ้านจนไม่ทันฟังเสียงใครที่เรียกขาน เธอเดินเข้ามาในบริเวณบ้านและปรายสายตามองไปยังโรงจอดรถทันที ก่อนจะทอดถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลายเพราะพ่อเจนั้นยังไม่กลับมาบ้าน “เหมี๊ยว” (พี่ปังมาแล้ว) “ว่าไงหนมถ้วย คิดถึงพี่ปังใช่ไหม?” “เหมี๊ยว เหมี๊ยว” (เห้ย!! พี่ปังใส่แว่นตอนเย็น) “เข้าบ้านก้นดีกว่าเนอะหนมถ้วย...ขี้อ้อนจังเลยนะ” “เหมี๊ยว เหมี๊ยว เงี๊ยว” (พี่ปังจะไปแบบนั้นไม่ได้ แม่จะตี พี่ปังฟังถ้วยก่อน) ขนมปังอุ้มน้องแมวขนมถ้วยแนบอก น้องแมวร้องเหมียว ๆ ถี่พร้อมกับถูไถหน้าไปกับแขนของเธอ พยายามดิ้นในอ้อมแขนใช้ขาหน้าแตะใบหน้าของขนมปังอย่างส่งสัญญาณ แต่ขนมปังไม่อาจเข้าใจได้ “อะไรหนมถ้วย ทำไมวันนี้ดูซนเชียว อยู่นิ่งเป็นไหมเนี้ย เดี๋ยวพี่ปังตีนะ” ขนมปังต่อว่าเมื่อน้องแมวตัวน้อยดีดดิ้นจนเธอนั้นต้องปราม “เหมี๊ยว เงี๊ยว ๆ .... เหมียว เหมี๊ยว” (แม่จะตีพี่ปัง ไม่ฟังถ้วยเลย แล้วแต่นะแล้วแต

สามี 3ตอนที่ 28(ตัวช่วยสำคัญ)"อาไฟมาแล้ว" ขนมปังที่มองเห็นอาไฟวิ่งเข้ามาในบ้านหน้าตาตื่นตระหนก เธอรีบวิ่งไปคล้องแขนตัวช่วยที่สำคัญของเธอทันที"มีอะไรปัง ไหนมีเรื่องอะไร แล้วเจ็บตัวอะไรมาหรือเปล่าลูก" อาไฟที่ห่วงใยหลานสาวเอ่ยถามทันด้วยความสีหน้าตกใจ"มีเรื่องกับคุณพ่อ" ขนมปังรีบบอกทันที"โหตาเขียวเลยเหรอลูก...ไอ้เจมึงเป็นบ้าอะไร ทำลูกตาเขียวขนาดนี้วะ" อาไฟที่ยังไม่รู้เรื่องราว ความรักที่มีให้หลานสาวจนเขานั้นเลือกที่จะต่อว่าเพื่อนสนิททันที"มึงบ้าปะไฟ กูไม่บ้าขนาดตีลูกตาเขียวหรอกนะ....ถามหลานมึงโน่น" พ่อบอกกล่าวอย่างเหลืออด"พี่เจพูดดี ๆ สิคะ พี่พูดไม่เพราะเลยนะ" แม่แนนต่อว่าเมื่อสามีที่ตอนนี้โมโหจัด หลุดพูดคำหยาบออกมาต่อหน้าลูกสาวทั้งที่ไม่เคยแสดงกิริยาเช่นนี้มาก่อน"มาก็ดีแล้ว จะได้ด่าพร้อมกันทั้งอาทั้งหลาน" พ่อเจยืนมือกอดอกแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งลง แต่สายตานั้นกลับเฉือดเฉือนคนที่ได้มอง"เกี่ยวอะไรกับกูวะ" อาไฟเอ่ยถามอย่างสงสัย หลานสาวที่เอาแต่ยืนกอดแขนแทบไม่กล้าสู้หน้าผู้เป็นพ่อ"ขนมปังไปชกมวย" พ่อเจพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"คุณพ่อรู้แล้วค่ะ" ขนมปังยืนกระซิบอยู่ด้านหลังผู

สามี 3ตอนที่ 30(มีคนในใจหรือยัง?)"นั่งรอพี่ตรงนี้นะ...เดี๋ยวพี่ไปซื้อขนมให้" ศิลาที่เดินเข้ามายังโรงนั่ง เขาพาขนมปังพานั่งยังโซฟารับรอง ก่อนจะอาสาไปจัดการกับเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยวให้เธอ"ค่ะ" ขนมปังตบปากรับคำพร้อมกับเงยหน้าส่งยิ้มให้ชายตัวสูง ด้วยรอยยิ้มที่น่ารักสดใส"แล้วก็ห้ามแอบเดินหนีไปไหน...ห้ามซนด้วยเข้าใจไหมครับ?" ศิลาโน้มตัวลงต่ำ ใบหน้าคมขำเสมอกับใบหน้าของขนมปัง เอื้อมมือหน้าจับหัวของเธอโยกเบา ๆ อย่างหยอกเย้า ท่าทีที่แสนจะละมุนทำให้เด็กสาวแรกรุ่นนั้นมีอาการใบหน้าเห่อแดงทันตา"คะ คะ เข้าใจแล้วค่ะ...พี่ศิลาก็รีบไปสิคะ ปังเริ่มหิวแล้วนะ" คนที่เคอะเขินพูดติดขัด ก่อนจะปัดมือหนานั้นออกจากหัวด้วยอาการเขินอายจนหน้าแดง"แก้มแดงอีกแล้ว เขินพี่เหรอครับ" ศิลาเอ่ยแซวและอมยิ้มกริ่ม และกระซิบลงชิดหูเธอแผ่วเบา ท่าทางที่ดูน่ารักตอนเขินอาย ทำให้ชายหนุ่มที่อายุมากกว่านั้นอยากที่จะกลั่นแกล้งเธอต่อ"ปะ เปล่าอายซะหน่อย รีบไปเลยนะหรือจะให้ปังไปเอง" ขนมปังที่แทบเสียการทรงตัว เพราะชายหนุ่มนั้นเอาแต่ทำให้เธอนั้นไปไม่เป็น จนต้องกลบเกลื่อนความเขินด้วยการแสร้งต่อว่า"เด็กลิงท่าจะหิวจริงจังล่ะสิ โอเค