Semua Bab หวานนนักรักของซาตาน: Bab 41 - Bab 50

ตอนที่ 42.“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันเป็นพ่อแก ยังไงแกก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนที่ฉันต้องยอมรับว่าแกเป็นลูกนั่นล่ะ เอ้านี่เงินเอาไปซื้อเสื้อผ้าที่มันดูเป็นดีกว่านี้หน่อย และถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นมาที่นี่อีกเข้าใจใช่มั้ย” นายหัวใหญ่ชัชชลเอ่ยเสียงเย็นชาและยื่นเงินจำนวนมากโขอยู่นั้นให้สาวน้อยที่ยืนตัวสั่นก้มหน้านิ่งตรงหน้า“ค่ะ” สาวน้อยรับคำสั้นๆ ก่อนจะเอื้อมมือสั่นเทาไปรับเงินปึกนั้น และถอยหลีกทางให้ร่างสูงใหญ่ที่ยังคงความหล่อเหลาภูมิฐานไว้ได้เป็นอย่างดีจนน่าทึ่งว่าชายผู้นี้มีวัยล่วงเลยมากว่าหกสิบปีแล้วดวงตาที่มองตามร่างผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาไปอย่างเจ็บช้ำและรวดร้าว นี่ก็เหมือนกัน ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขามองเธอว่าเป็นลูกสาวอย่างที่บอกหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เจอกันมักจะเจอและจบด้วยคำพูดร้ายๆ และเธอก็ได้รับแต่ความเย็นชาหมางเมินจากผู้เป็นบิดาและทุกๆ ครั้งก่อนจากกันเขาก็จะให้เงินเธอทุกครั้งและแต่ละครั้งมันก็มากโขอยู่แต่เธอเองก็ไม่ค่อยได้ใช้มันนักส่วนมากเธอจะเก็บฝากธนาคารไว้เสมอ แม้อยากหยิ่งผยองว่าไม่รับเธอจะถูกตอกกลับมาให้เจ็บช้ำมากกว่าเดิมนั่นคือเหตุผลที่เธอจำต้องเหยีย

ตอนที่ 44.‘อย่ามากล่าวหาฉันนะ แล้วก็ปล่อยฉันด้วย เพราะฉันหนาวแล้ว’ สาวน้อยบอกเสี่ยงสั่นริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างควบคุมตนเอง เพราะเริ่มหนาวและเริ่มหวั่นไหวกับความชิดใกล้‘ทำไม...กลัวหรือ’ ชายหนุ่มก็เสียงพร่าด้วยความร้อนรุ่มและความอดกลั้นที่จะไม่ทำอะไรเธอมากกว่าการกอดร่างสาวน้อยไว้อย่างนี้แต่ดูเหมือนมันยากเต็มทีเพราะเธอไม่ให้ความร่วมมือและเริ่มจะดิ้นรนขัดขืนทำให้สองร่างยิ่งเสียดสีกันจนเขาเริ่มจะทนไม่ได้กับความปรารถนาที่พยายามเก็บซ่อนไว้‘พระเจ้า...หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะน้ำผึ้งก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว’‘ไม่ ไม่หยุด ทำไม คุณจะตีก้นฉันรึไง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอย่ามาวางอำนาจกับฉันนะฉันไม่น่าหลงกลคุณอีกเลย’ นอกจากจะไม่หยุดเธอยังดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนที่ทำให้เธอใจหวิวๆ แต่เธอลืมไปว่าการกระทำของเธอมันเหมือนเอาน้ำมันราดบนกองไฟซึ่งไฟอย่างริคก็เร่าร้อนรอวันให้น้ำมันราดลงมาอยู่แล้ว ‘พระเจ้า...น้ำผึ้งเธอโทษฉันไม่ได้นะ’ สาวน้อยไม่ทันได้คิดอะไรเพราะมัวแต่ดีดดิ้น จึงไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างหนุ่มที่ร้อนจนแทบไหม้เกรียม และจนเมื่อริมฝีปากร้อนๆ ของเขาทาบทับลงมาบนกลีบปากสาวที่ซีดสั่นเพราะความหนาว

ตอนที่46.“ไม่น่าเชื่อว่าคุณริคเขาจะร้ายกาจขนาดนั้น แต่พี่ว่ามันก็สมควรอยู่นะ ยังไงเขาก็เป็นแขก และยังเป็นแขกหลงฤดูด้วยเพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเกาะนี่” เสียงใสๆ ของอรุณนารีดังขึ้นทำให้สาวน้อยตื่นจากภวังค์วาบหวาม ใบหน้าสวยคมแดงก่ำจนต้องรีบกลบเกลื่อนด้วยการก้มหน้างุดเมื่อเห็นชายหนุ่มที่อยู่ในภวังค์เมื่อครู่เดินมาที่เธอและอรุณนารี ก่อนเขาจะส่งยิ้มสวยให้ในแบบที่คนเห็นแล้วแทบใจละลายกับรอยยิ้มบาดใจนั่น เหมือนรอยยิ้มของเทพบุตรแต่ใครจะรู้นั่นแหละคือมารร้ายที่คอยฉกฉวยความหอมหวานจากเธอไม่หยุดหย่อนและอย่างหน้าด้านๆ ด้วย สาวน้อยที่นั่งก้มหน้านิ่งปกปิดความขัดเขินขุ่นเคืองจนสับสนไปหมดและยิ่งขัดเขินขึ้นไปใหญ่เมื่อเงยหน้ามาก็พบกับสายตาหวานฉ่ำกรุ้มกริ่มล้อเลียนจนเธอต้องหาทางหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าซาตานร้ายจอมหื่น...“หึนั่นแหละตัวร้ายเลยล่ะมหาโจรชัดๆ” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้ริคกลายเป็นมหาโจรของดรุณนุชไปอีกตำแหน่งนอกจากฝรั่งบ้าลามก เพราะคนตัวโตนั่นคอยแต่จะปล้นจูบเธอบ่อยๆยามที่เธอทั้งเผลอและไม่เผลอ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาจนเธอไม่อยากเข้าใกล้เขา และพ่อตัวดีก็เนียนจนเธอตามไม่ทันในเล่ห์เหลี่ยมซาตานร้ายท

ตอนที่ 48.ดรุณนุชเสริมและอดที่จะแขวะชายหนุ่มที่นั่งเบียดเธอจนแทบจะเกยบนตักบางอย่างหมั่นไส้และก็ได้สายตาคมๆ อย่างคาดโทษกลับมา ทุกคนมองภาพชายหนุ่มรูปหล่อกับสาวน้อยแสนงอนหยอกเย้ากันอย่างเอ็นดู ดูก็รู้ว่าทั้งสองมีใจให้กันแม้สาวน้อยจะทำท่าเหนียมอายและปากแข็งแต่สายตาเวลาที่เผลอมองริคนั้นมันเต็มไปด้วยความรักและชื่นชมปิดไม่มิดแต่เจ้าตัวก็ยังท่ามากปากแข็งอรุณนารีหัวเราะกับความน่ารักแสนงอนของดรุณนุชก่อนจะแอบชำเรืองมองไปยังทางที่ชายหนุ่มอีกคนเดินตึงๆไปพร้อมกับเจ้าคอบร้า หึ พอนายมาก็ทำท่าหยิ่งเชิดใส่เชียวนะ หญิงสาวคิดอย่างเคืองๆ ทั้งหมาทั้งคนที่คอยแต่จะหาเรื่องเธอ สังสัยจะอารมณ์ไม่ปกติตามประสาคนวัยทองอย่างที่นายหญิงวารินว่าจริงๆชายหนุ่มเข้ามาในห้องของตนก็หันมามองเจ้าคอบร้าที่เดินคอตกหางตกอย่างน่าสงสารตามมาอย่างขุ่นเคืองในความกวนของมัน เขารู้ดีว่ามันแกล้งแสดงอาการหมาเศร้า“ไม่ต้องมาทำท่าหมาเศร้าเลยคอบร้า วันนี้ไปนอนนอกห้องเหมือนเดิมเลยแก” ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวปล่อยให้หมาเศร้าอย่างคอบร้านอนทำท่าหงายท้องลิ้นห้อยอยู่ลำพัง น่าสงสารดีไหมเนี่ยคอบร้าเอ๋ยเมื่อทำธุระส่ว

ตอนที่50.“ไงเปลี่ยนใจยังทันนะ อย่างว่าแหละนะสาวชาวกรุงอย่างเธอเคยเดินแต่ที่ราบเรียบ เจอทางแบบนี้คงถอดใจ ขับรถเป็นรึเปล่านี่กุญแจขับกลับเรือนใหญ่ได้เลยรับรองความปลอดภัยที่นี่ไม่มีใครทำอะไรเธอแน่ๆ เพราะเธอคือลูกสาวคนใหม่ของนายหญิงวาริน”ชายหนุ่มจิกกัดเธอเล็กๆ และมิวายแขวะเธออย่างน่าหมั่นไส้ ซึ้งไอ้นิสัยแบบนี้เขาไม่เคยเป็นหรือไอ้การพูดจิกกัดแบบนี้เหมันต์แทบจะไม่เคยพูดเลยด้วยซ้ำ แต่พอเห็นหน้าของหญิงสาวตัวเล็กข้างหน้าปากมันก็ไวพูดออกไปแล้ว“โธ่แค่นี้เองแมงปอไม่กลัวอยู่แล้วมากับนายหัวเจ้าถิ่นและสมุนคู่ใจทั้งทีกลัวอะไร เนอะคอบร้าเนอะ”ไม่รู้ไปสนิทและเลิกกลัวเจ้าคอบร้าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ด้วยความอยากไปด้วยกับเขาทำให้เธอพูดพยักเพยิดกับหมาน้อยจอมกวนอย่างสนิทสนมจนมันเองก็ยังงงๆ แต่ก็ต้องดีใจเมื่อหญิงสาวไม่มีทีท่าว่ากลัวมัน เจ้าคอบร้าจึงได้ทีประจบ เห่าโฮ่งๆ เสริมคำพูดเธอจนเจ้านายหน้าเข้มต้องมองมันอย่างหมั่นไส้เหลือกำลัง“งั้นก็ไปคอบร้านำทาง ฉันจะเดินตามหลัง”ชายหนุ่มพูดห้วนๆ สั้นๆ เหมือนเคยและร่างเล็กบอบบางของอรุณนารีก็เดินตามเจ้าคอบร้าไปอย่างเร็วรี่เหมือนกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจเหมันต์มองร่างเล็กบ