ตอนที่ 43.“เปิดใจบ้างก็ได้นะมาร์ค นายจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับอดีตจนมองผู้หญิงทุกคนเหมือนศัตรู” พูดจบร่างสูงของริคก็เดินไปยังสองสาวที่ช่วยกันตัดแต่งกิ่งต้นไม้ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง สวนสวยค่อยๆ ปรากฏให้เห็น ดอกไม้เล็กๆ สีขาวสะอาดตาแซมด้วยดอกเล็กๆ สีม่วงอมชมพูที่ปลูกสลับกันบริเวณโคนต้นไม้หน้าบ้านพักส่งกลิ่นหอมระรินเคล้ากับกลิ่นลมทะเลช่างอ่อนหวานนัก“ตามมาอีกแล้ว น้ำผึ้งล่ะเบื่ออีตาฝรั่งบ้านี่จังพี่แมงปอ หน้ามึนหน้าด้านหน้าทนจริงๆ” ดรุณบ่นกับอรุณนารีเบาๆด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง แต่กลับแดงปลั่งจนน่าแปลกใจ“พี่ก็เห็นน้ำผึ้งกับพี่ริคไปด้วยกันดีนี่ทำไมว่าพี่ริคเขาอย่างนั้นล่ะ” อรุณนารีแย้งอย่าง แกล้งสงสัยใบหน้าน่ารักนั้นซ่อนยิ้มในหน้า“ถูกบังคับล่ะสิไม่ว่า” แล้วสาวน้อยก็เล่าเรื่องที่เขาเอามาบีบให้เธอคอยดูแลเขาให้อรุณนารีฟัง แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ เพราะเรื่องที่เขาปล้นจูบเธอเมื่อหกปีก่อนนั่น และเมื่อสามวันก่อนนั้นต้องเก็บไว้เป็นความลับ สาวน้อยนั่งหน้าแดงเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ระทึกสุดวาบหวามที่น้ำตกหลังเกาะเมื่อสามวันก่อน‘นี่คุณริคฉันไม่ไปน้ำตกหลังเกาะกับคุณนะ อย่ามาบังคับฉันนะคนบ้า”‘ทำไมเธอกลัวฉันรึ
ตอนที่ 44.‘อย่ามากล่าวหาฉันนะ แล้วก็ปล่อยฉันด้วย เพราะฉันหนาวแล้ว’ สาวน้อยบอกเสี่ยงสั่นริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างควบคุมตนเอง เพราะเริ่มหนาวและเริ่มหวั่นไหวกับความชิดใกล้‘ทำไม...กลัวหรือ’ ชายหนุ่มก็เสียงพร่าด้วยความร้อนรุ่มและความอดกลั้นที่จะไม่ทำอะไรเธอมากกว่าการกอดร่างสาวน้อยไว้อย่างนี้แต่ดูเหมือนมันยากเต็มทีเพราะเธอไม่ให้ความร่วมมือและเริ่มจะดิ้นรนขัดขืนทำให้สองร่างยิ่งเสียดสีกันจนเขาเริ่มจะทนไม่ได้กับความปรารถนาที่พยายามเก็บซ่อนไว้‘พระเจ้า...หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะน้ำผึ้งก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว’‘ไม่ ไม่หยุด ทำไม คุณจะตีก้นฉันรึไง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอย่ามาวางอำนาจกับฉันนะฉันไม่น่าหลงกลคุณอีกเลย’ นอกจากจะไม่หยุดเธอยังดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนที่ทำให้เธอใจหวิวๆ แต่เธอลืมไปว่าการกระทำของเธอมันเหมือนเอาน้ำมันราดบนกองไฟซึ่งไฟอย่างริคก็เร่าร้อนรอวันให้น้ำมันราดลงมาอยู่แล้ว ‘พระเจ้า...น้ำผึ้งเธอโทษฉันไม่ได้นะ’ สาวน้อยไม่ทันได้คิดอะไรเพราะมัวแต่ดีดดิ้น จึงไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างหนุ่มที่ร้อนจนแทบไหม้เกรียม และจนเมื่อริมฝีปากร้อนๆ ของเขาทาบทับลงมาบนกลีบปากสาวที่ซีดสั่นเพราะความหนาว
ตอนที่45.‘เอาเป็นว่าแกกับฉันเป็นเพื่อนกัน น่าอย่าเล่นตัวฉันชอบน้ำผึ้งก็ไม่อยากทำอะไรให้เธอเสียหายหรอกนะ แต่มันอดไม่ได้นี่ก็น้ำผึ้งของแกหวานซะขนาดนั้น อ๊ะ อ๊ะ อย่างเพิ่งเถียง ฉันมีข้อเสนอ’ริคชี้นิ้วห้ามเจ้ากุ้งแก้วเมื่อมันทำท่าเถียงแทนนายมันว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนเริ่ม ริคส่ายหน้าให้มันและมองมันด้วยแววตาจริงจังและจริงใจ จนเจ้าลิงน้อยนั่งนิ่งรอฟังข้อเสนอของเขาอย่างแสนรู้ มันเอียงคอมองเขาด้วยมาดกวนๆ เหมือนผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าอย่างน่าหมั่นไส้ซาตานหนุ่มผู้เกรียงไกรแห่งเวลส์ขำไม่ออกเมื่อต้องมานั่งคุยและต่อรองกับลิงตัวอ้วนกลมอย่างที่ถ้าใครมาเห็นเข้าคงนึกว่าเขาบ้า และคงเอาไปล้อเล่นสนุกปากเมื่อเจ้าของฉายาซาตานเลือดเย็น และออกจะไร้หัวใจอย่างเขากำลังลุกขึ้นนั่งหันหน้าเข้าหาลิงน้อยด้วยท่าทางเหมือนกำลังเจรจาธุรกิจพันล้านกระนั้น แต่เขาก็ขำไม่ออกเมื่อเจ้าลิงตัวนี้เปรียบเสมือนหัวใจของสาวน้อยที่เขาหลังรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นมาถึงหกปี และเป็นสะพานชั้นดีแบบเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมแบบนี้ ‘โอเคๆ ฉันยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าฉันรักน้ำผึ้ง พอใจรึยัง และถ้าแกช่วยฉันให้แผนพิชิตใจน้ำผึ้งได้ฉันจะพาแกไปจีบสาวบนแผ่นด
ตอนที่46.“ไม่น่าเชื่อว่าคุณริคเขาจะร้ายกาจขนาดนั้น แต่พี่ว่ามันก็สมควรอยู่นะ ยังไงเขาก็เป็นแขก และยังเป็นแขกหลงฤดูด้วยเพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเกาะนี่” เสียงใสๆ ของอรุณนารีดังขึ้นทำให้สาวน้อยตื่นจากภวังค์วาบหวาม ใบหน้าสวยคมแดงก่ำจนต้องรีบกลบเกลื่อนด้วยการก้มหน้างุดเมื่อเห็นชายหนุ่มที่อยู่ในภวังค์เมื่อครู่เดินมาที่เธอและอรุณนารี ก่อนเขาจะส่งยิ้มสวยให้ในแบบที่คนเห็นแล้วแทบใจละลายกับรอยยิ้มบาดใจนั่น เหมือนรอยยิ้มของเทพบุตรแต่ใครจะรู้นั่นแหละคือมารร้ายที่คอยฉกฉวยความหอมหวานจากเธอไม่หยุดหย่อนและอย่างหน้าด้านๆ ด้วย สาวน้อยที่นั่งก้มหน้านิ่งปกปิดความขัดเขินขุ่นเคืองจนสับสนไปหมดและยิ่งขัดเขินขึ้นไปใหญ่เมื่อเงยหน้ามาก็พบกับสายตาหวานฉ่ำกรุ้มกริ่มล้อเลียนจนเธอต้องหาทางหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าซาตานร้ายจอมหื่น...“หึนั่นแหละตัวร้ายเลยล่ะมหาโจรชัดๆ” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้ริคกลายเป็นมหาโจรของดรุณนุชไปอีกตำแหน่งนอกจากฝรั่งบ้าลามก เพราะคนตัวโตนั่นคอยแต่จะปล้นจูบเธอบ่อยๆยามที่เธอทั้งเผลอและไม่เผลอ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาจนเธอไม่อยากเข้าใกล้เขา และพ่อตัวดีก็เนียนจนเธอตามไม่ทันในเล่ห์เหลี่ยมซาตานร้ายท
ตอนที่ 47.แล้วสาวน้อยก็ต้องยอมให้ชายหนุ่มนอนหนุนตักโดยดี ทั้งสองใช้ความเงียบและเสียงคลื่นลมขับกล่อมโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรแต่เหมือนว่าใจทั้งสองดวงอิ่มเอมไปด้วยความสุข เสียงคลื่นลมที่หวีดหวิวไม่ได้โหยหวน หรือโหยหาบรรยากาศยามพลบค่ำไม่ได้วังเวงหรือเหน็บหนาวอีกต่อไป แต่กรุ่นไอด้วยความอบอุ่นอ่อนหวานโดยที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย เพียงแค่ดวงใจสองดวงซึมซับความรู้สึกนี้ด้วยความเข้าใจและเปี่ยมด้วยรักที่ถักทอแนบแน่นทุกวัน ทุกวัน นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าใช้หัวใจคุยกันWhen you say nothing at all…อรุณนารีมองภาพของทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในศาลาริมหาดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่หนอเธอจะมีคนนอนหนุนตักแบบนี้มั่ง มีคนคอยตามงอนง้อเหมือนดรุณนุช ช่างน่ารักซะจริงๆ และเมื่อหันมามองยังเจ้ากุ้งแก้วและเจ้าคอบร้าก็พบว่าทั้งสองตัวนอนแผ่พุงหราอยู่บนพื้นหญ้านุ่มที่เธอเพิ่งจะปลูกได้ไม่นาน แต่ยังดีที่เจ้าสองตัวนี่ไม่ตะกุยหญ้าจนแหว่งวิ่นให้อารมณ์เสีย หญิงสาวส่ายหน้ายิ้มๆกับภาพของเจ้าสองตัวนั่น ก่อนใช้มือเล็กๆ โบกลมเข้าหาตัวเพราะรู้สึกร้อนอบอ้าว ดูท่าว่าวันนี้ฝนจะตกเสียแล้ว เธอเงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มมีเมฆตั้งเค้า
ตอนที่ 48.ดรุณนุชเสริมและอดที่จะแขวะชายหนุ่มที่นั่งเบียดเธอจนแทบจะเกยบนตักบางอย่างหมั่นไส้และก็ได้สายตาคมๆ อย่างคาดโทษกลับมา ทุกคนมองภาพชายหนุ่มรูปหล่อกับสาวน้อยแสนงอนหยอกเย้ากันอย่างเอ็นดู ดูก็รู้ว่าทั้งสองมีใจให้กันแม้สาวน้อยจะทำท่าเหนียมอายและปากแข็งแต่สายตาเวลาที่เผลอมองริคนั้นมันเต็มไปด้วยความรักและชื่นชมปิดไม่มิดแต่เจ้าตัวก็ยังท่ามากปากแข็งอรุณนารีหัวเราะกับความน่ารักแสนงอนของดรุณนุชก่อนจะแอบชำเรืองมองไปยังทางที่ชายหนุ่มอีกคนเดินตึงๆไปพร้อมกับเจ้าคอบร้า หึ พอนายมาก็ทำท่าหยิ่งเชิดใส่เชียวนะ หญิงสาวคิดอย่างเคืองๆ ทั้งหมาทั้งคนที่คอยแต่จะหาเรื่องเธอ สังสัยจะอารมณ์ไม่ปกติตามประสาคนวัยทองอย่างที่นายหญิงวารินว่าจริงๆชายหนุ่มเข้ามาในห้องของตนก็หันมามองเจ้าคอบร้าที่เดินคอตกหางตกอย่างน่าสงสารตามมาอย่างขุ่นเคืองในความกวนของมัน เขารู้ดีว่ามันแกล้งแสดงอาการหมาเศร้า“ไม่ต้องมาทำท่าหมาเศร้าเลยคอบร้า วันนี้ไปนอนนอกห้องเหมือนเดิมเลยแก” ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวปล่อยให้หมาเศร้าอย่างคอบร้านอนทำท่าหงายท้องลิ้นห้อยอยู่ลำพัง น่าสงสารดีไหมเนี่ยคอบร้าเอ๋ยเมื่อทำธุระส่ว
ตอนที่ 49.“เธอจะตามไปไม่ได้ฉันมีธุระสำคัญขึ้นไปนอนเดี๋ยวนี้เลย”“คุณก็บอกก่อนสิว่ามีเรื่องอะไร เผื่อฉันพอช่วยได้” ชายหนุ่มมองหญิงสาวตัวเล็กบอบบางอย่างหมิ่นๆ ฮึ ตัวเล็กเท่าลูกหมา นี่ถ้าเจ้าคอบร้ายืนสองขาคงจะสูงเท่าๆ กับเธอเป็นแน่แท้ ตัวแค่นี้จะช่วยอะไรเขาได้ แล้วเรื่องที่เขากำลังเผชิญอยู่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ เสียเมื่อไหร่กัน“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น คุณคงเคยอ่านนิทานเรื่องราชสีห์กับหนูรึเปล่า มันก็คงเหมือนๆกันล่ะน่า น่านะให้ฉันไปด้วยคืนนี้ไม่รู้เป็นไงนอนไม่หลับอ่ะ นะนะคะแมงปอสัญญาจะทำตัวดีๆ ไม่จุ้นจ้านวุ่นวาย สัญญา” หญิงสาวสวนเขาแบบรู้ทันและเริ่มปฏิบัติการอ้อนแทนตัวเองว่าแมงปอย่างน่ารักและทำท่าชูสามนิ้วเหมือนลูกเสือ และมองชายหนุ่มด้วยแววตาเป็นประกายที่ถ้าใครๆ เห็นแววตาและใบหน้าน่ารักนี้ออดอ้อนเป็นต้องใจอ่อนทุกที คราวนี้ก็เช่นกันเหมันต์ถอนใจหนักๆ อย่างยอมแพ้ เขายอมรับว่าแพ้ทางใบหน้าน่ารักและรอยยิ้มแบบประจบประแจงและแววตาอ้อนๆ ของเธอ เอาวะเป็นไงเป็นกันอยากจุ้นดีนัก ดูสิว่าแมงปอตัวจิ๋วๆ อย่างเธอจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง เขามองมือบางที่จับแขนแกร่งของตนอย่างสับสนในใจและออกจะหวั่นไหวนิดๆ แ
ตอนที่50.“ไงเปลี่ยนใจยังทันนะ อย่างว่าแหละนะสาวชาวกรุงอย่างเธอเคยเดินแต่ที่ราบเรียบ เจอทางแบบนี้คงถอดใจ ขับรถเป็นรึเปล่านี่กุญแจขับกลับเรือนใหญ่ได้เลยรับรองความปลอดภัยที่นี่ไม่มีใครทำอะไรเธอแน่ๆ เพราะเธอคือลูกสาวคนใหม่ของนายหญิงวาริน”ชายหนุ่มจิกกัดเธอเล็กๆ และมิวายแขวะเธออย่างน่าหมั่นไส้ ซึ้งไอ้นิสัยแบบนี้เขาไม่เคยเป็นหรือไอ้การพูดจิกกัดแบบนี้เหมันต์แทบจะไม่เคยพูดเลยด้วยซ้ำ แต่พอเห็นหน้าของหญิงสาวตัวเล็กข้างหน้าปากมันก็ไวพูดออกไปแล้ว“โธ่แค่นี้เองแมงปอไม่กลัวอยู่แล้วมากับนายหัวเจ้าถิ่นและสมุนคู่ใจทั้งทีกลัวอะไร เนอะคอบร้าเนอะ”ไม่รู้ไปสนิทและเลิกกลัวเจ้าคอบร้าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ด้วยความอยากไปด้วยกับเขาทำให้เธอพูดพยักเพยิดกับหมาน้อยจอมกวนอย่างสนิทสนมจนมันเองก็ยังงงๆ แต่ก็ต้องดีใจเมื่อหญิงสาวไม่มีทีท่าว่ากลัวมัน เจ้าคอบร้าจึงได้ทีประจบ เห่าโฮ่งๆ เสริมคำพูดเธอจนเจ้านายหน้าเข้มต้องมองมันอย่างหมั่นไส้เหลือกำลัง“งั้นก็ไปคอบร้านำทาง ฉันจะเดินตามหลัง”ชายหนุ่มพูดห้วนๆ สั้นๆ เหมือนเคยและร่างเล็กบอบบางของอรุณนารีก็เดินตามเจ้าคอบร้าไปอย่างเร็วรี่เหมือนกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจเหมันต์มองร่างเล็กบ
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร