Lahat ng Kabanata ng เสน่หากระดังงาสีขาว : Kabanata 31 - Kabanata 40

ตอนที่ 31.“ยังโกรธพี่อยู่เหรอ” อย่างน้อยเขายังคงแทนตัวเองว่าพี่ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในคราวนั้นเขาเองก็มีส่วนผิด นอกจากจะทำให้น้องสาวเขาโกรธเขาจนไม่ยอมมองหน้า ง้อตั้งนานกว่าแม่น้องสาวตัวแสบจะยอมคืนดีด้วยและทำให้ผู้หญิงที่อุ้มลูกน้อยนอนหลับอยู่ข้างๆ เขาตั้งแง่กับเขาด้วยเหตุจากวันนั้น“ถ้ายังไง ช่วยจอดป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยนะคะ” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องพูดเสียดื้อๆ แต่ชายหนุ่มหาทำตามไม่ยังคงขับรถไปยังเส้นทางที่เขาศึกษามาอย่างดีแล้วว่าเป็นเส้นทางไปบ้านสวนที่เธอพักอาศัยอยู่“คุณอัคคีคะ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจที่ฉันพูดผิดตรงไหนหรือเปล่า”“อย่าทำตัวให้มีปัญหามากเลยอ้อน นี่ลูกก็ยังหลับคาอกอยู่ ฝนก็ทำท่าจะตก ให้พี่ไปส่งน่ะดีแล้วถ้าตัวเองจะทิฐิยังไง ก็ขอให้นึกถึงลูกบ้าง”คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวควันออกหูได้ไม่ยาก อโนมาเม้มปากอย่างขัดใจก่อนจะสะบัดหน้าพรืดมองข้างทางอัคคีมองเสี้ยวหน้าหวานอย่างพอใจอย่างน้อยเขาก็ได้เห็นอารมณ์อื่นบ้างบนใบหน้านิ่งเฉยนั่นและเวลาเธอโกรธหน้าดำหน้าแดงแบบนี้มันดูสวยน่ารักกว่าเป็นไหนๆ ชายหนุ่มลอบยิ้มอารมณ์ดีเมื่อรถยนต์คันหรูมาถึงทางเข้าบ้านสวนที่ยังเป็นเพียงถนนลูกรังอัดแน่นจนไ

ตอนที่ 33.“ลูกจ๋าช่วยพ่อของหนูด้วยนะคะ ช่วยอธิษฐานให้พ่อของหนูปลอดภัยและได้อยู่กับเรานานๆ...” เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า อโนมาให้นมลูกด้วยนมของตัวเองเธอก้มมองลูกน้อยที่หลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขแนบอกตัวเอง บุตรสาวของเธอชื่อเด็กหญิงอัจฉรียาพร เดชาวัชรา ชื่อเล่นว่าน้องอิ่มอุ่น ตามความต้องการของรัชชานนท์ที่เมื่อได้รู้เพศของลูกก็เห่อหาหนังสือและตำรามาเตรียมตั้งชื่อลูกไว้ อิ่มอุ่น มาจากความรู้สึกที่อบอุ่นแสนหวานเมื่อเขาได้พบและรักเธอ ดวงตาสวยโศกเต้นพราวเมื่อเห็นร่างของนายแพทย์วัยกลางคนเปิดประตูห้องออกมา ร่างบางรีบเข้าไปไต่ถามอย่างกระวนกระวายด้วยความหวัง“นนท์เป็นอย่างไรบ้างคะคุณหมอ”“เอ่อ...” นายแพทย์เจ้าของไข้อ้ำอึ้ง“อาหมอคะมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ เรายินดีรับฟังทั้งดีและไม่ดี “ร่างกายของคนไข้ไม่ตอบสนองต่อการรักษาแล้ว.. หมอเสียใจที่ไม่อาจจะยื้อชีวิตเขาได้อีกต่อไป ญาติเข้าไปดูใจคนไข้ก่อนได้นะครับ หมอขอตัวนะครับเพราะมีผ่าตัดคนไข้รายอื่นต่อ อาหมอไปนะน้ำ อาเสียใจจริงๆ” เมื่อนายแพทย์ใหญ่เดินจากไปเหมือนได้กระชากวิญญาณของคนทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงนั้นไปด้วย อโนมาได้สติก่อนใครเธออุ้มลูกน้อยแนบอกถลาเข้าไปใ

ตอนที่35.“ที่ดิฉันจัดงานนี้ขึ้นเพื่อจุดประสงค์หลักอยู่สองประการ” คุณเสาวลักษณ์กล่าวกับสื่อมวลชนที่มาร่วมงานอย่างเป็นทางการหลังจากที่ได้กล่าวเปิดงานเทศกาลอาหารไทยของทางโรงแรมไปแล้ว“ประการแรกดิฉันอยากจะประกาศสละตำแหน่งผู้ถือหุ้นกึ่งหนึ่งของดิฉัน และลาออกจากคณะกรรมการบริหารสูงสุดของโรงแรมนนนที” แล้วเสียงอื้ออึงก็ดังไปทั่วบริเวณ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ ก็ตามมา“และประการที่สองดิฉันจะเปิดตัวผู้รับสืบทอดทายาทนี้ต่อจากดิฉัน และผู้รับมรดกในส่วนของลูกชายดิฉันและของดิฉันทั้งหมดอย่างเป็นทางการ” คราวนี้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังมากขึ้นกว่าเดิมด้วยเพราะมูลค่าทรัพย์สินทั้งสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ของคุณเสาวลักษณ์เองนั้นก็มากโขอยู่และไหนจะมรดกที่รัชชานนท์ได้จากผู้เป็นบิดาก่อนเสียชีวิต ที่เมื่อรวมกันแล้วผู้ที่ได้รับมรดกดังกล่าวจะกลายเป็นเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเอเชียเลยทีเดียว“แล้วใครคือผู้โชคดีคะคุณเสาวลักษณ์ในเมื่อลูกๆ ของคุณผกามาศต่างก็ได้รับมรดกจากคุณเสาวลักษณ์กับเจ้าสัวกันไปมากมายแล้ว คุณเสาวลักษณ์ก็มีเพียงคุณรัชชานนท์เป็นลูกชายเพียงคนเดียวและเสียชีวิตแล้ว”“ในเมื่อทายาทคนสุดท้องเสียชีวิตแล้ว

ตอนที่ 37.มิรันตีรีบเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเศร้าแกมหวาดกลัวกับอาการของภูริตาที่กรีดร้องอยู่แล้วทำท่าจะโผนเข้าหาตนเอง“กูจะฆ่ามึงๆๆ แก แกอีนางมารร้ายแกหลอกฉันๆๆ กูจะฆ่ามึงๆๆ”ภูริตาดินรนจากการเกาะกุมของพยาบาล แรงที่เยอะจนน่าตกใจนั้นทำให้พยาบาลตัดสินใจฉีดยาเพื่อระงับอาการคลุ้มคลั่งของคนไข้ จนเมื่อเห็นร่างเธออ่อนแรงลงจึงได้พยุงร่างนั้นไปนอนที่เตียงอย่างอ่อนโยนมิรันตีมองร่างที่หลับใหลเพราะฤทธิ์ยาอย่างเกลียดชังก่อนจะเดินจากมาพร้อมช่อกุหลาบแดงแสนงาม เธอโยนมันทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี แล้วสวมแว่นกันแดดสวยหรูก่อนเดินจากสถานที่ ที่ไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิดสำหรับเธอ“โรงพยาบาลคนบ้า มีแต่คนบ้าๆ”มิรันตีหันหลังให้กับเสียงกรีดร้องโวยวาย และภาพของผู้คนที่มีทั้งยิ้มหัวอย่างบ้าคลั่ง เลื่อนลอย ซึมเศร้าอย่างรังเกียจ เธอเกลียดที่นี่แต่ที่มาเพราะต้องการมาดูน้ำหน้าคุณหนูภูริตาเท่านั้น หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างสะใจหลังจากการแถลงข่าวเธอต้องย้ายมาอยู่ในบ้านเดชาวัชราและต้องเข้ามารับตำแหน่งรองประธานจากคุณเสาวลักษณ์แล้ว อโนมาต้องเข้ามาเรียนรู้งานต่างๆ กับอัคคีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้โดยที่คุณเสาวลักษณ์ก็เห็นดีเห็นงามให้เธอมาเร

ตอนที่ 39.แล้ววันนั้นทั้งวันเหมือนโลกของอัคคีได้เปลี่ยนไป เขาได้เห็นชีวิตของผู้คนอีกมุมหนึ่งที่เขาแทบไม่เคยเห็นและไม่คิดว่าจะมีคนพวกนี้บนโลกที่แสนวุ่นวาย บรรดาแม่ค้าที่ยิ้มแย้มและใจดีลดแลกแจกแถมให้อโนมาแบบไม่กลัวขาดทุน บางครั้งเธอให้เขาไปซื้อผักอะไรสักอย่างที่เขาไม่เคยรู้จัก แม่ค้าก็ใจดีช่วยเลือกช่วยหาและคิดเงินแบบเป็นกันเอง ชาวบ้านร้านตลาดดูมีความสุขในอาชีพและวิถีชีวิตของตน กรรมกรแบกหามบางคนดูเขาจะทำงานหนักจนเหงื่อท่วมกาย เด็กเล็กๆ ตัวดำมอมแมมบางคนก็มาเก็บขยะที่สามารถขายได้ไปขายแต่ก็ยังมีรอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าดูมีความสุขกว่าคนรวยบางคนเสียอีกที่วันๆ เอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด หรือแม้แต่ขอทานอุ้มลูกมาขอทานบนทางเท้าที่คนผ่านไปมา เด็กตัวแดงๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนผู้เป็นแม่ดูน่าสงสารจนเขาทนมองนานๆ ไม่ได้ ยังมีคนมากมายแสนจะลำเค็ญ ในขณะที่คนบางกลุ่มกลับใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยไร้สาระไปวันๆ อย่างน้อยครั้งหนึ่งเขาก็เป็นอย่างนั้น วันนี้เขาได้เห็นโลกในมุมที่เปลี่ยนไป ทั้งด้านของความสุขและยากลำบากทุกข์ทนของคนที่เขาไม่เคยเห็นหัว ธุรกิจคือการได้มาซึ่งกำไรและฟาดฟันกันแบบดุเดือดไร้เมตตา แต่วันนี้ควา