All Chapters of ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ลุกขึ้นกอดรวบเอวบางไว้แน่น“คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”“คิดถึงทำไมกัน ...เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”กงฉานทะยานลงมาด้านล่าง“องค์ชาย ปลอดภัยดีหรือไม่”หวงหลานผละออกจากอ้อมกอดรีบ หลบไปเสียด้วยความเขินอาย“มาขัดจังหวะ”ตำหนิกงฉาน“กงฉาน ไม่ทันได้ระวัง”"องค์ชายท่านปลอดภัยหรือไม่"กงฉานทะยานลงจากคาคบไม้ เดินเข้ามาทันทีด้วยความห่วงใยฟาหยาง"ปลอด..ภัยดี มาขัดจังหวะ"ส่งเสียงยานคางว่ากงฉานไม่น่ามาขัดจังหวะในตอนนี้“กงฉานไม่ทันระวังด้วยห่วงใยองค์ชายยิ่งนัก”“ข้าไม่ได้ เป็นอะไรเสียหน่อย”"แต่องค์ชายบาดเจ็บ"ถลาเข้าหาร่างสูงที่มีรอยเลือดเปรอะเปื้อนเต็มแผ่นหลัง"ไม่ถึงตาย"ถอนหายใจ"มือสังหารเหล่านั้นตายไปจนสิ้นข้าน้อยได้สิ่งนี้จากศพ"ล้วงหยิบเหรียญทองจากอกเสื้อวางลงในมือฟาหยาง"เหรียญนี่""สลัก สัญลักษณ์ของตำหนักปงเปียน""ถูกต้องแล้ว"หวงหลานขมวดคิ้วชักช้าไม่ทันกาล ฟาหยางเกือบตายด้วยน้ำมือขององค์ชายใหญ่"กงฉานต้องทูลเสด็จพ่อเรื่องนี้""องค์ชายเหรียญทองนี่ใช้เป็นหลักฐาน"กงฉานพูดขึ้นดังๆ"กลับวังหลวงข้าจะกราบทูลเรื่องนี้ทันทีที่ไปถึงองค์ชายใหญ่ตั้งใจจะฆ่าข้าไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง""องค์ชายค่ำคืนมืดมิ

“ท่านพ่อข้าเคยคิดมาตลอดว่าท่านให้ นักเวทหญิงคนนั้นผูกด้ายสัมพันธ์รักใคร่ให้กับเหล่าขุนนาง จึงมีแต่คนเชื่อฟังท่านแต่บัดนี้ ลูกเข้าใจแล้ว”“ไป๋อี้ชิง เจ้ายังอ่อนหัดเรื่องเหล่านี้ ไม่อาจมองข้ามต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อความสำเร็จ”ไป๋อี้ชิงตะลึงงัน ใต้เท้าหลงถานที่หลายคนหรือแม้แต่ไป๋อี้ชิงเห็นคือผู้ที่เป็นที่รักใคร่ กับทุกผู้คนไม่เคยคิดร้ายกับใคร บัดนี้รู้แล้วว่าทุกอย่างล้วนมีที่มา เหล่าขุนนางที่เชื่อฟังล้วนต้องแวะเวียนที่ตระกูลหลงถาน ไม่เคยขาดเพราะต้องการยาถอนพิษนั่นเอง อนิจจาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่แสร้งเห็นใจยอมให้ยาบรรเทาพิษที่แม้แต่หมอหลวงก็ไม่อาจตรวจพบพิษ ผู้คนจึงคิดว่าใต้เท้าหลงถานผู้มีน้ำใจเป็นเทวดามาโปรดและเชื่อฟังบิดาของไป๋อี้ชิงจนวันตาย ไป๋อี้ชิงก็เพิ่งจะรู้ความจริงในวันนี้ ดังคำกล่าวผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก“ลูกรับไว้แล้ว ท่านพ่อวางใจลูกจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ไป๋อี้ชิงต้องการสิ่งใดกันแน่ต้องการสามีที่รักนางด้วยใจเอาใจด้วยความรักใคร่หรือสามีที่ทำทุกอย่างเพราะกลัวเจ็บกลัวตาย“ดี อย่าลืมว่ายานี่ไม่มีใครตรวจพบพิษของมันได้ หากเจ้าถูกพาดพิงหรือมีใครกล่าวโทษเจ้าจะต้องป

สามเดือนต่อมา“ค่อยๆเดิน ไป๋อี้ชิงเจ้าค่อยๆเดิน จะกระเทือนถึงลูกในท้อง”“ไป๋อี้ชิงขอบพระทัยองค์ชาย หลายวันมานี้ที่เฝ้าดูแลไม่ห่าง”“เจ้าเป็นชายาจะปล่อยให้เจ้าลำบากได้อย่างไร”ใบหน้ายังยังเขินอาย“ท่านพี่ ท่านพ่อบอกกับข้าว่าการคัดเลือกองค์รัชทายาทในครั้งนี้ท่านพี่ไม่ต้องกังวลท่านดีกับข้าเพียงนี้ท่านพ่อกับเหล่าขุนนางสามในสี่ส่วนล้วนสนับสนุนท่าน แม้ส่วนที่เหลือจะสนับสนุนองค์ชายใหญ่ด้วยความเหมาะสมก็ตาม”“ฝากขอบคุณบิดาเจ้า เดิมถึงไม่มีเรื่องตำแน่งไท่จือข้าก็ต้องดีกับเจ้าอยู่แล้ว”เพราะคำสัญญาที่ให้ไว้กับหวงหลานต่างหาก กลัวว่าหากเขาไม่ดีกับไป๋อี้ชิงนางจะต้องรับบาปเคราะห์เพียงลำพัง สลัดหัวไล่ความคิดถึงหวงหลานออกไปเสีย“ท่านพี่ดีกับข้าเอาใจข้าเพียงนี้ ข้าย่อมช่วยเชิดชูท่าน”โอบกอดร่างบางไว้แนบอก“เจ้าเป็นชายาข้า จะทิ้งขว้างเจ้าได้อย่างไรกัน อีกอย่างเจ้าเองก็ดีกับข้าไม่น้อย ข้าจึงคิดว่าไม่รับชายารองหรือไม่ว่าภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไรข้าก็จะไม่มีหญิงอื่นให้เจ้าต้องเจ็บปวดใจ”กลืนน้ำลายลงคอช้าๆที่ไม่มีใคร ใจเขารู้ดีด้วยรู้สึกผิดกับหวงหลาน แค่ยอมร่วมแท่นนอนกับไป๋อี้ชิงเขาก็รู้สึกผิดยิ่งนัก ในหัวใจเขา

ก้าวเดินไปบนทางทอดยาว หน้าร้านที่ขายผลซานซาเชื่อมหวงหลานรีบสาวเท้าผ่านไปอย่างรวดเร็วหักเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ก่อนที่เกี้ยวของฟาหยางจะหยุดลงที่ร้านขายผลซานซาเชื่อมตั้งใจบ่ายหน้าไปอีกทาง“กงฉานซื้อผลซานซาเชื่อมหลายไม้หน่อยข้าตั้งใจนำไปฝาก ชายาข้า”ต่างคนต่างไม่มีโอกาสพบกัน เจ้าเลี้ยวซ้ายข้าบ่ายหน้าไปทางขวา หรือว่าวาสนาของเราสองสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ หยิบผลซานซาเชื่อมเสียบไม้พิศมอง“หวงหลานเจ้ายัง แวะเวียนมาที่นี่อีกหรือไม่”ยิ้มเศร้าๆ กับความคิดถึงของตัวเอง คิดถึงทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่านางมีเขาในใจหรือไม่“เคลื่อนเกี้ยว”สั่งคนหามเกี้ยวดังๆ หวงหลานก้าวขาเดินตามทางแคบๆ เกี้ยวหลังใหญ่สมฐานะก็เคลื่อนผ่านไป เพียงแค่ไม่กี่ก้าว แต่ทว่าหาได้พบหน้าไม่ หรือสวรรค์ตัดสัมพันธ์ของคนสองคนเพียงเท่านี้“หมิงเหยียนชือเฉิน”หวงหลานยิ้มกว้างหลายวันมานี้ไม่เคยได้พบกับท่านเทพ“อืม เจ้า ยอมจำนนหรือยัง”“จำนน”“ก็เรื่องลิขิตสวรรค์เจ้ายอมจำนนหรือไม่”หวงหลานยิ้ม“ยังยืนยันคำเดิม ท่านเทพมาเพื่อการนี้หรือไร”“อืม เลือดเนื้อเชื้อไขของฟาหยางในครรภ์ของเจ้าข้ายินดีดูแลเอง”หวงหลานยิ้มด้วยความซาบซึ้งใจ“ท่านเทพใจดีที่สุด”“เฮ้

ในรัชศกเหอปิงฉีปิงที่24เหอผิงฉีปิงฮ่องเต้แต่งตั้ง เหอผิงฟาหยางดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาท ลำดับที่1เหอผิงฟาหนานเป็นรัชทายาทลำดับที่สองเสียงโห่ร้องแซ่ซ้องสรรเสริญไปทั่วแคว้น ราชฎรเป็นสุข ชาวบ้านรื่นเริงหวงหลาน นั่งมองพลุไฟสว่างไสวหลากสีสัน บนฟากฟ้าหมิงเหยียนชือเฉินนั่งลงข้างๆ“สมใจเจ้าหรือยัง เขาได้นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพาอย่างที่เขาตั้งใจไว้แล้ว”“สมใจยิ่ง”“สมใจแต่ดูเจ้าสิมานั่งเศร้าเพียงลำพัง และเขาก็ไม่เคยรู้ว่าเจ้ามานั่งเศร้าอยู่ที่นี่”“ท่านเทพลืมเลือนกฎเหล็กของนักเวทเช่นข้าเสียแล้วหรือกฎที่สวรรค์เป็นผู้กำหนดไว้”“ห้ามเผลอใจให้กับคนที่มาขอความช่วยเหลือ อืมใครกันเป็นคนตั้งกฎข้อนี้ขึ้นมา ช่างประจวบเหมาะกับหวงหลานเสียจริง”พูดไปยิ้มไป“กฎก็ต้องเป็นกฎ หวงหลานหรือจะกล้า”พูดไปยิ้มไปเช่นกันแสร้งทำตัวร่าเริงเสีย“เฮ้อ เป็นมนุษย์เช่นเจ้ายังวุ่นวายเรื่องรักใคร่ อีกหน่อยเป็นเทพเช่นข้าจึงจะไม่ต้องวุ่นวายเรื่องเหล่านี้”“ท่านเทพ ตัดใจไม่รักใคร่ใครได้จริงหรืออออ”ลากเสียงยาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ได้สิ ไม่อย่างนั้นจะเรียกข้าว่าเทพหรือ”ยืนยันหนักแน่น“ไม่น่าเชื่อว่าแค่ความเป็นเทพจะทำให้ ท่านเทพสามา