LOGINShare
ผูกพัน-โยงใย
Last Updated:
2025-03-21 09:15:27
Related chapters
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วุ่นวาย
ลุกขึ้นกอดรวบเอวบางไว้แน่น“คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”“คิดถึงทำไมกัน ...เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”กงฉานทะยานลงมาด้านล่าง“องค์ชาย ปลอดภัยดีหรือไม่”หวงหลานผละออกจากอ้อมกอดรีบ หลบไปเสียด้วยความเขินอาย“มาขัดจังหวะ”ตำหนิกงฉาน“กงฉาน ไม่ทันได้ระวัง”"องค์ชายท่านปลอดภัยหรือไม่"กงฉานทะยานลงจากคาคบไม้ เดินเข้ามาทันทีด้วยความห่วงใยฟาหยาง"ปลอด..ภัยดี มาขัดจังหวะ"ส่งเสียงยานคางว่ากงฉานไม่น่ามาขัดจังหวะในตอนนี้“กงฉานไม่ทันระวังด้วยห่วงใยองค์ชายยิ่งนัก”“ข้าไม่ได้ เป็นอะไรเสียหน่อย”"แต่องค์ชายบาดเจ็บ"ถลาเข้าหาร่างสูงที่มีรอยเลือดเปรอะเปื้อนเต็มแผ่นหลัง"ไม่ถึงตาย"ถอนหายใจ"มือสังหารเหล่านั้นตายไปจนสิ้นข้าน้อยได้สิ่งนี้จากศพ"ล้วงหยิบเหรียญทองจากอกเสื้อวางลงในมือฟาหยาง"เหรียญนี่""สลัก สัญลักษณ์ของตำหนักปงเปียน""ถูกต้องแล้ว"หวงหลานขมวดคิ้วชักช้าไม่ทันกาล ฟาหยางเกือบตายด้วยน้ำมือขององค์ชายใหญ่"กงฉานต้องทูลเสด็จพ่อเรื่องนี้""องค์ชายเหรียญทองนี่ใช้เป็นหลักฐาน"กงฉานพูดขึ้นดังๆ"กลับวังหลวงข้าจะกราบทูลเรื่องนี้ทันทีที่ไปถึงองค์ชายใหญ่ตั้งใจจะฆ่าข้าไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง""องค์ชายค่ำคืนมืดมิ
Last Updated : 2025-03-23ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก สวมหน้ากากเทวดา
วังหลวง“ฟาหนานเจ้าทำเรื่องชั่วช้ายังมีหน้าพบกับวิญญาณบรรพชนได้อีกหรือ”“เสด็จพ่อ ลูกน้อมรับความผิดที่ก่อขึ้น ไม่เอ่ยปากขอร้องแม้แต่คำเดียว”“เฮอะหลักฐานมัดตัวเพียงนี้จะขอร้องว่าอย่างไร คิดว่าขอร้องแล้วข้าจะยอมใจอ่อนหรือไร ส่งคนสังหารฟาหยางดั่งไม่ใช่พี่น้อง”“เสด็จพ่อเป็นเสด็จพ่อมิใช่หรือที่เคยบอกลูกว่าให้พยายามให้มาก”“บัดซบ ทำผิดไม่ยอมรับผิด แล้วยังโทษว่าเป็นเพราะข้าที่สั่งสอนเจ้าให้ทำผิด”“อย่างไรเสียเสด็จพ่อก็มองว่าลูกผิด แต่หากกลับกันเป็นฟาหยางที่ทำเรื่องแบบนี้เสด็จพ่อจะกล่าวโทษเขาเหมือนข้าหรือไม่”“หากเป็นเจ้า พบว่าพี่คนโตกำลังจะฆ่าน้องเจ้าจะจัดการเช่นไร”ฟาหนานนิ่งงัน“เนรเทศ ถอนบรรดาศักดิ์หรือว่า ปลดให้เป็นสามัญชน ลดเบี้ยหวัด หรือว่าประหารเสีย”“แล้วแต่เสด็จพ่อจะเทรงพระเมตตา”ยิ่งอาการยอมจำนนของฟาหนานส่งผ่านมาทางสีหน้าเท่าไหร่ เหอผิงฉีปิงยิ่งบังเกิดความโมโหด้วยอยากให้เขามีกิริยาแข็งขันว่านี้มิใช่อ่อนปวกเปียกยอมจำนนง่ายดาย“เสด็จพ่อ ได้โปรดทรงไตร่ตรอง”ฟาหยาง ทรุดกายลงข้างๆ ฟาหนานที่จ้องมองเขาด้วยความรู้สึกผิด ในใจฟาหยางบังเกิดความสงสารฟาหนานขึ้นมาจะด้วยการผูกด้ายสายสัมพันธ์พี่
Last Updated : 2025-03-23ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก สวมหน้ากากเทวดา2
“ท่านพ่อข้าเคยคิดมาตลอดว่าท่านให้ นักเวทหญิงคนนั้นผูกด้ายสัมพันธ์รักใคร่ให้กับเหล่าขุนนาง จึงมีแต่คนเชื่อฟังท่านแต่บัดนี้ ลูกเข้าใจแล้ว”“ไป๋อี้ชิง เจ้ายังอ่อนหัดเรื่องเหล่านี้ ไม่อาจมองข้ามต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อความสำเร็จ”ไป๋อี้ชิงตะลึงงัน ใต้เท้าหลงถานที่หลายคนหรือแม้แต่ไป๋อี้ชิงเห็นคือผู้ที่เป็นที่รักใคร่ กับทุกผู้คนไม่เคยคิดร้ายกับใคร บัดนี้รู้แล้วว่าทุกอย่างล้วนมีที่มา เหล่าขุนนางที่เชื่อฟังล้วนต้องแวะเวียนที่ตระกูลหลงถาน ไม่เคยขาดเพราะต้องการยาถอนพิษนั่นเอง อนิจจาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่แสร้งเห็นใจยอมให้ยาบรรเทาพิษที่แม้แต่หมอหลวงก็ไม่อาจตรวจพบพิษ ผู้คนจึงคิดว่าใต้เท้าหลงถานผู้มีน้ำใจเป็นเทวดามาโปรดและเชื่อฟังบิดาของไป๋อี้ชิงจนวันตาย ไป๋อี้ชิงก็เพิ่งจะรู้ความจริงในวันนี้ ดังคำกล่าวผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก“ลูกรับไว้แล้ว ท่านพ่อวางใจลูกจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ไป๋อี้ชิงต้องการสิ่งใดกันแน่ต้องการสามีที่รักนางด้วยใจเอาใจด้วยความรักใคร่หรือสามีที่ทำทุกอย่างเพราะกลัวเจ็บกลัวตาย“ดี อย่าลืมว่ายานี่ไม่มีใครตรวจพบพิษของมันได้ หากเจ้าถูกพาดพิงหรือมีใครกล่าวโทษเจ้าจะต้องป
Last Updated : 2025-03-23ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน3
“เราสองคนยามนี้ว่างเว้นจากเรื่องยุ่งๆก่อนหน้านั้น จึงเหมาะที่จะดื่มชาร่วมกัน”ไป๋อี้ชิงโบกมือไล่นางกำนัลที่กำลังชงชา“ไป๋อี้ชิงมีฝีมือด้านการชงชาไม่น้อย วันนี้ขอได้ชงชาให้องค์ชายดื่มอีกหน่อยเราสองคนแต่งกันเสียแล้ว ก็คงไม่อาจลิ้มรสชาหอมหวานเช่นวันวานเพราะต้องพบกันในทุกวันความเบื่อหน่ายจะทวีคูณ”ฟาหยางสบตา ไป๋อี้ชิงหวานหยด“เจ้ากลัวว่าข้าจะเบื่อหน่ายทั้งๆ ที่เรายังไม่ทันร่วมหอ”ยกมือขึ้นเชยคางมนก้มลงบดริมฝีปากกับปากบาง นุ่มนวลอ่อนหวาน นึกถึงใบหน้าของหวงหลาน ในมโนสำนึกถอนริมฝีปากออกช้าๆ ทั้งๆ ที่ไป๋อี้ชิงกำลังเผยอริมฝีปากรับรสจูบ“องค์ชาย”น้ำเสียงแปร่งปร่าด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ“ยังไม่ทันแต่งเจ้าก็ล่วงเกินเจ้าเพียงนี้” กดริมฝีปากกับปากบางอีกครั้ง โน้มกายอีกคนให้นอนลงบนพื้นบดเบียดริมฝีปากไม่ยอมปล่อยไป๋อี้ชิงอมยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นดันอกกว้างเบาๆ“น้ำชงชาจะย็นไปเสีย”จุมพิตที่แก้มของฟาหยางเบาๆ“จริงด้วยข้าลืมไปเสียสนิท พรุ่งนี้จะเข้าหอ เหตุใดข้าจึงไม่อดใจรอเสียหน่อย”ดึงมือ ไป๋อี้ชิงให้ลุกขึ้นสวมกอดจากด้านหลัง“ข้าจะรอถึงพรุ่งนี้ เจ้าเองก็ต้องรอถึงพรุ่งนี้เช่นกัน กดจมูกโด่งเป็นสันที่แก้ม
Last Updated : 2025-03-26ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ต่อจากนั้น
สามเดือนต่อมา“ค่อยๆเดิน ไป๋อี้ชิงเจ้าค่อยๆเดิน จะกระเทือนถึงลูกในท้อง”“ไป๋อี้ชิงขอบพระทัยองค์ชาย หลายวันมานี้ที่เฝ้าดูแลไม่ห่าง”“เจ้าเป็นชายาจะปล่อยให้เจ้าลำบากได้อย่างไร”ใบหน้ายังยังเขินอาย“ท่านพี่ ท่านพ่อบอกกับข้าว่าการคัดเลือกองค์รัชทายาทในครั้งนี้ท่านพี่ไม่ต้องกังวลท่านดีกับข้าเพียงนี้ท่านพ่อกับเหล่าขุนนางสามในสี่ส่วนล้วนสนับสนุนท่าน แม้ส่วนที่เหลือจะสนับสนุนองค์ชายใหญ่ด้วยความเหมาะสมก็ตาม”“ฝากขอบคุณบิดาเจ้า เดิมถึงไม่มีเรื่องตำแน่งไท่จือข้าก็ต้องดีกับเจ้าอยู่แล้ว”เพราะคำสัญญาที่ให้ไว้กับหวงหลานต่างหาก กลัวว่าหากเขาไม่ดีกับไป๋อี้ชิงนางจะต้องรับบาปเคราะห์เพียงลำพัง สลัดหัวไล่ความคิดถึงหวงหลานออกไปเสีย“ท่านพี่ดีกับข้าเอาใจข้าเพียงนี้ ข้าย่อมช่วยเชิดชูท่าน”โอบกอดร่างบางไว้แนบอก“เจ้าเป็นชายาข้า จะทิ้งขว้างเจ้าได้อย่างไรกัน อีกอย่างเจ้าเองก็ดีกับข้าไม่น้อย ข้าจึงคิดว่าไม่รับชายารองหรือไม่ว่าภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไรข้าก็จะไม่มีหญิงอื่นให้เจ้าต้องเจ็บปวดใจ”กลืนน้ำลายลงคอช้าๆที่ไม่มีใคร ใจเขารู้ดีด้วยรู้สึกผิดกับหวงหลาน แค่ยอมร่วมแท่นนอนกับไป๋อี้ชิงเขาก็รู้สึกผิดยิ่งนัก ในหัวใจเขา
Last Updated : 2025-03-26ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เจ้าเลี้ยวซ้ายข้าบ่ายหน้าไปมทางขวา
“นายหญิงได้โปรด อาการป่วยไข้ของข้ากับฮูหยินแม้จะหาสาเหตุไม่ได้ แต่เมื่อได้ยาจากนายหญิงทำให้อาการของเราสองคนดีขึ้นมาก ข้าแม้จะทนรับความเจ็บปวดทรมานจากการป่วยไข้ได้ แต่ขอนายหญิงได้โปรดเมตตา ฮูหยินของข้าน้อยด้วย”“ข้าเองไม่ได้ตั้งใจจะใจร้ายกับเจ้า แต่ยานี้ข้าเองก็ต้องแสวงหาตัวยาสำคัญเพื่อมาปรุง หากไม่ใช่ท่านพ่อที่กว้างขวางและชอบช่วยคนเช่นไรจึงจะหายาบรรเทาอาการป่วยไข้ของพวกเจ้าได้ ท่านพ่อต้องทุ่มเทแค่ไหนเพื่อพวกเจ้า ฉะนั้นตอบแทนข้าหรือท่านพ่อเพียงเล็กน้อย ก็สมควรกระทำยิ่ง”หมิงยู๋ประสานมือ“ข้าน้อย จะไม่สงสัยสิ่งที่นายหญิงสั่งอีกแล้วต่อไปจะยอมรับใช้ด้วยความเต็มใจ”ไป๋อี้ชิงยิ้ม“ดีมากอีกอย่างเรื่องนี้เรื่องที่เจ้าพบเจอนักเวทหญิงคนนั้น ห้ามเจ้าแพร่งพรายให้ใครรู้พูดต่อไปให้ถึงหูองค์ชายรองโดยเด็ดขาด”“ข้าน้อยจะจำใส่ใจ”แม้จะสงสัย แต่ด้วยความที่คิดว่าไป๋อี้ชิงมีบุญคุณกับเขาและฮูหยิน เขาจึงเลิกสงสัยในตัวไป๋อี้ชิงเสีย แม้จะสำนึกในบุญคุณของหวงหลาน ที่หวงหลานผูกด้ายสัมพันธ์รักใคร่ให้เพียงใดก็ตาม ทว่าบุญคุณที่ไป๋อี้ชิงยินยอมมอบยาบรรเทาอาการเจ็บปวดจากโรคประหลาด ที่เขาไม่เคยรู้ว่าคือพิษร้ายที่ไป๋อี้ชิ
Last Updated : 2025-03-26ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เจ้าเลี้ยวซ้ายข้าบ่ายหน้าไปทางขวา2
ก้าวเดินไปบนทางทอดยาว หน้าร้านที่ขายผลซานซาเชื่อมหวงหลานรีบสาวเท้าผ่านไปอย่างรวดเร็วหักเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ก่อนที่เกี้ยวของฟาหยางจะหยุดลงที่ร้านขายผลซานซาเชื่อมตั้งใจบ่ายหน้าไปอีกทาง“กงฉานซื้อผลซานซาเชื่อมหลายไม้หน่อยข้าตั้งใจนำไปฝาก ชายาข้า”ต่างคนต่างไม่มีโอกาสพบกัน เจ้าเลี้ยวซ้ายข้าบ่ายหน้าไปทางขวา หรือว่าวาสนาของเราสองสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ หยิบผลซานซาเชื่อมเสียบไม้พิศมอง“หวงหลานเจ้ายัง แวะเวียนมาที่นี่อีกหรือไม่”ยิ้มเศร้าๆ กับความคิดถึงของตัวเอง คิดถึงทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่านางมีเขาในใจหรือไม่“เคลื่อนเกี้ยว”สั่งคนหามเกี้ยวดังๆ หวงหลานก้าวขาเดินตามทางแคบๆ เกี้ยวหลังใหญ่สมฐานะก็เคลื่อนผ่านไป เพียงแค่ไม่กี่ก้าว แต่ทว่าหาได้พบหน้าไม่ หรือสวรรค์ตัดสัมพันธ์ของคนสองคนเพียงเท่านี้“หมิงเหยียนชือเฉิน”หวงหลานยิ้มกว้างหลายวันมานี้ไม่เคยได้พบกับท่านเทพ“อืม เจ้า ยอมจำนนหรือยัง”“จำนน”“ก็เรื่องลิขิตสวรรค์เจ้ายอมจำนนหรือไม่”หวงหลานยิ้ม“ยังยืนยันคำเดิม ท่านเทพมาเพื่อการนี้หรือไร”“อืม เลือดเนื้อเชื้อไขของฟาหยางในครรภ์ของเจ้าข้ายินดีดูแลเอง”หวงหลานยิ้มด้วยความซาบซึ้งใจ“ท่านเทพใจดีที่สุด”“เฮ้
Last Updated : 2025-03-26ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ตอนพิเศษ
“องค์ชายใหญ่ ท่านจะต้องแสดงให้ฝ่าบาทเห็นว่าท่านเหมาะสมกับตำแหน่งองค์รัชทายาทเพียงใด”“ใต้เท้าจาง ข้าไม่อยากแย่งชิงการแต่งตั้งองคร์รัชทายาท ครั้งนี้ข้าหมายใจว่าจะเสนอให้เสด็จพ่อแต่งตั้ง ฟาหยางไปเสียส่วนข้า ขออยู่อย่างสงบ”“องค์ชายใหญ่พวกเราพร้อมสนับสนุนท่านพร้อมที่จะเรียกคืนความเป็นธรรมให้ท่านหลงถานไป๋ถานสร้างบารมีมากมายองค์ชายใหญ่ พวกเราพูดอะไรล้วนมีเขาคอยขัดผลประโยชน์ เหล่าขุนนางล้วนต่างวิ่งเข้าหาเขา ภายหน้าจิตใจสูงส่งมีคุณธรรมลับหลัง ซ่อนคอมกระบี่ไว้”ฟาหนานถอนหายใจ“ฟาหยางจะจัดการเรื่องนี้ได้”“องค์ชายรองฟาหยางเองทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองได้นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพาเช่นกัน องค์ชายคิดว่าองค์ชายรองต่างจากหลงถานหรือไร”“เจ้ารองพักหลังมานี้ดีกับข้ายิ่งนักอีกทั้งเขายังของประทานอภัยโทษจากเสด็จพ่อเอาตัวเองเข้าขวางในตอนที่เสด็จพ่อทรงกริ้ว กลับกันหากเป็นข้าก็คงไม่อาจทำเรื่องนี้เพื่อเขา”“องค์ชายใหญ่ข้าน้อย ไม่คิดว่า องค์ชายใหญ่จะเปลี่ยนไปเพียงนี้เดิมก่อนหน้านั้นเราฝากความหวังไว้กับองค์ชายว่าจะช่วย กันโค่นล้มอำนาจของหลงถานถอดหนังแกะบนตัวหมาป่าออกเสียแต่มายามนี้พวกเราล้วนผิดหวังยิ่ง”ใต้เท้าจาง
Last Updated : 2025-03-26
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่
"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ
“ปล่อยข้านะ”ฟาหยินพาร่างเล็กทะยานไปตามแนวกำแพงยาว“อย่าดิ้น”“จะพาข้าไปไหน” กอดรวบลำคอของฟาหยินกลัวตกลงไป“พาเจ้าออกไปให้พ้นจากเขตวังหลวงอย่างไรเล่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเจ้าก็ไม่ควรเข้ามาที่นี่ข้อหาบุกรุกเขตวังหลวงโทษสูงสุดคือประหารชีวิต”“นี่ข้าเป็นทายาทของนักเวทข้าแค่เพียงผ่านมาก็เท่านั้น” ฟาหยินยิ้มหยันวางหวงหลินลงบนพื้นหญ้าด้านหลังหอซักล้าง“โทษฐานใช้เวทมนตร์กับไท่จือหากถูกจับได้ จะโดนตัดนิ้วตัดแขน”หวงหลินกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ได้คิดจะทำเรื่องพวกนั้นเสียหน่อยข้าแค่มีเรื่องสงสัย”บอกความจริงบางส่วน“สงสัยอะไรในวังหลวง อย่าบอกนะว่าสงสัยว่าไท่จือมีไท่จือเฟยหรือยังหากเป็นเรื่องนั้นข้าบอกไเจ้าเอาบุญว่าไท่จือยังไม่มีไท่จือเฟย”หวงหลินอยากจะบอกว่า ไท่จือนั่นนิสัยราวกับเด็กๆ เล่นสนุกไปวันๆ หวงหลินคบหาเป็นสหายได้แต่จะให้รักใคร่คงไม่อาจฝืนใจ“พอๆๆๆ พอเถอะถ้าจะคิดไปเองเพียงลำพังเรื่องที่ข้าสงสัยคือเรื่องของฝ่าบาท”“หานี่เล่นของสูงเลยหรือ อืมก็น่าอยู่นะ ฝ่าบาทไม่ได้แก่ชราอีกทั้งยังหนุ่มแน่นใบหน้าหล่อเหลานี่เจ้าคิดจะเล่นของสูงเลยหรือไร คงคิดจะเข้ามาเป็นสนม เรื่องนี้ข้าบอกไว้เลยไม่มีทางฝ่
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3
หวงหลานสาวเท้าเร็วรี่รู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติด้ายสัมพันธ์รักใคร่ตัดทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงได้กลับมาเชื่อมต่อกันได้อีก“หวงหลานเจ้าหนีอะไรมา”หลิวเหยียนสีหน้าตื่นตกใจ“ท่านแม่ คนผู้นั้น”“อืมแม่เข้าใจแล้ว เจ้าหลบไปก่อน”“ท่านแม่ๆๆๆๆๆ ”หวงหลินวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน ถือไก่ตัวใหญ่ติดมือมาด้วยร่างสูงของฟาหยางก้าวขาเข้าในบ้าน หลิวเหยียนขมวดคิ้ว“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ฟาหยาง จ้องมองใบหน้าสดใสงดงามด้วยสายตาเอ็นดูยิ่ง“แม่นางน้อยผู้นี้ น่าเอ็นดูยิ่งเจ้ากับแม่นางคนเมื่อครู่มีความสัมพันธ์ใดกัน”“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ไม่ยอมตอบคำถาม แต่ตั้งใจ ปรามหวงหลิน“ท่านยาย ทำไมกันคนผู้นี้เป็นอันตรายหรือ”เหลือบตามองฟาหยางแต่สายตากลับสะดุดเข้าที่ด้ายแดงที่โยงใย สายตาไล่ไปตามเส้นด้าย“หวงหลินข้าบอกว่าให้เจ้าเข้าไปด้านใน”หลวงหลินยังคงไล่สายตา ไปยังด้ายความสัมพันธ์ที่หยุดที่นิ้วนางของหวงหลาน อดที่จะเลิกคิ้วสูงไม่ได้“ท่านแม่ ท่านกับเขา”“หวงหลินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยเช่นเจ้า”“ท่านแม่หวงหลินโตแล้วเห็นไหม ข้าสามารถมองเห็นด้ายความสัมพันธ์”“แล้วเจ้าแยกแยะด้ายความสัมพันธ์ออกหรือ”“ท่านแม่หวงหลินจะ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา2
“ไอ้หยาต้องบอกเรื่องนี้กับหวงหลานเสียแล้ว”หวงหลานกำลังซักผ้าอยู่ที่ลำธารใส“ท่านเทพมาเสียทำเอาหวงหลานตกใจ”“กะกะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หวงหลานก้มหน้าอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของหมิงเหยียนชือเฉินเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องของหวงหลิน แต่เล็กจนกระทั่งหวงหลินโตมาเรื่องของหวงหลินมักจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับหมิงเหยียนชือเฉินเสมอ“เจ้าไม่ตื่นเต้นเลยหรือ”หวงหลานยิ้มบางๆ ส่ายหน้าไปมา“เรื่องใหญ่ของท่านเทพก็คงเป็นหวงหลินหกล้มขาแพลงหรืออาจเป็นหวงหลินไปทะเลาะกับลูกบ้านไหนอีก”“ครั้งนี้มันใหญ่มากข้าเองรู้สึกใจหายแล้วก็รู้สึกว่า..ไม่รู้ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่ข้าไม่ ชอบให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ”พูดรัวเร็ว“เรื่องใดกัน หวงหลานชักอยากจะรู้เสียแล้ว”“ หวงหลินกับด้ายพันผูก เจ้าเองน่าจะรู้ดี ด้ายเส้นหนึ่งความสัมพันธ์พี่น้องทว่าคนผู้นั้นกลับไม่รู้ว่ามันคือความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ส่วนด้ายอีกเส้นที่โยงใยกับใครบางคนที่ข้าไม่ชอบขี้หน้านัก”หวงหลานถอนหายใจ“ท่านเทพกำลังจะผิดกฎสวรรค์ท่านเทพๆ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า”“หวงหลานเจ้าก็ตัดด้ายความสัมพันธ์ให้กับหวงหลินเสียดีไหม”“ไม่ได้ ท่านเ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา
จวิ้นหวังยืนชะเง้อคอรอคอยฟาหลางที่ประตูด้านหลังของวังหลวง“เกือบแย่เสด็จแม่ให้คนยกเครื่องเสวยข้าต้องแสร้งทำทีว่ากินไปแล้วและกำลังจะออกไปฝึกซ้อมวรยุทธกับท่านฟาหยิน”“ข้าน้อยอีกแล้วหรือไม่แปลกใจเลยหากฮองเฮาจะไม่พอใจจวิ้นหวัง”“เอาน่าเสด็จแม่ปากร้ายใจดีจะตาย ตอนนี้ยอมยอมเสด็จแม่ไปก่อนเดี๋ยวไว้ข้านั่งบนบัลลังก์เมื่อไหร่ข้าจะแต่งตั้งฟาหยินเป็นหัวหน้าขันทีเลยดีไหม”“หัวหน้าขันที ไท่จือท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว”“ก็เห็นได้ชัดว่าฟาหยินพอถอดเกราะบนใบหน้ากับเสื้อเกราะออกไปใบหน้างดงามดังอิสตรี เรื่องรักใคร่ของเหล่าขันที มีมานานหากจะชื่นชมคนที่มีใบหน้างดงามกว่าสตรีเช่นฟาหยินก็ไม่ผิด” ฟาหยินส่ายหน้าก้าวขา นำออกไป“เอ้าพูดแค่นี้ทำโมโหไปได้ ข้ารึอุตส่าห์ชื่นชมว่าฟาหยินจวิ้นหวังใบหน้างดงาม”ก้าวขาตามไปในทันที“ท่านเทพ รอหวงหลินด้วย”พรึ่บ หมิงเหยียนชือเฉินหายตัวไปในทันทีเมื่อตรงหน้าเป็นฟาฟลางกับฟาหยินที่เดินเคียงข้างกันเข้ามา หวงหลินขมวดคิ้ว ท่าเดินองอาจผึ่งผายทว่าใบหน้างดงามอ่อนหวานอีกทั้งอาภรณ์สีฟ้าที่ขับผิวขาวของ ฟาหยิน ทำให้รู้สึกขัดลูกตาเหมือนบุรุษผู้หนึ่งเดินเคียงข้างมากับหญิงงามในแวบแรกที่เห็น“อะพบ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2
“ไม่ปล่อย หากตะบะแตกเจ้าก็จะไม่ได้พบข้า อีกนานทีเดียวเพราะข้าต้องไปบำเพ็ญเพียร ถึงสามปีมนุษย์”หวงหลินรีบปล่อยอ้อมกอด“ไม่เอา หวงหลินยอมแล้วท่านเทพไม่อยู่หวงหลินจะแกล้งใครเล่า”มือใหญ่รวบเอวบางมาหนีบไว้ที่เอว“หากยังเล็กเหมือนเมื่อก่อนข้าจะตีก้นเสียให้เข็ด”หวงหลินดิ้น“ท่านเทพ หวงหลินโตแล้วนะ”หอบเอาร่างบางขึ้นฟาดบนบ่า“โตแล้วก็ตีได้”“ไม่เอา ปล่อยนะปล่อยเลย”ทุบแผ่นหลังกว้าง หมิงเหยียนชือเฉินวางร่างบางลงกับพื้น ร่างเล็กโงนเงน“โอ๊ะๆๆๆ โอ๊ย”หมิงเหยียนชือเฉินคว้าไว้กลัวว่าอีกคนจะล้มแต่กลับกลายได้ยินเสียงหัวเราะใสใสก่อนที่จะถูกดึงให้ล้มลงไปพร้อมกัน“ใครกันสอนนิสัยเจ้าเล่ห์กับเจ้าหวงหลานไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้าหรือว่าจะเป็น…”จ้องตากลมใสที่อมยิ้มอย่างไม่ทุกร้อนทั้งๆ ที่หมิงเหยียนชือเฉินกับรู้สึกว่าใจทำไมสั่นๆ“ข้าคงได้นิสัยของท่านเทพมาอย่างแน่นอน”ยิ้มมุมปาก“เหอะ หากเป็นของข้าจะต้องอ่อนหวานงดงามปานดอกมู่หลาน มิใช่ปลิ้นปล้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยของบิดาเจ้า”หวงหลินเลิกคิ้วสูง“ท่านเทพ ใครกันคือบิดาข้า”แววตาจริงจัง หมิงเหยียนชือเฉินถอนหายใจดึงมือบางให้ลุกขึ้น“เจ้าไปถามหวงหลานมารดาจอมปากแข็งใจ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์
ไป๋อี้ชิงในอาภรณ์บ่งบอกฐานะฮองเฮา กับฟาหยางฮ่องเต้ที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยหนวดบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มแต่ทว่าแววตาเศร้าโศก กงฉานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก“ลูกแม่เจ้ามาแล้ว”ไป๋อี้ชิงโอบกอดร่างสูงน้ำตาปริ่มขอบตา“เสด็จแม่ลูกมาแล้ว และจะไม่จากไปไหนอีกต่อจากนี้”“ไท่จือใช้เวลาเพียงไม่นานสำเร็จวิชาด้านการปกครอง ครั้งนี้ควรตั้งใจเรียนรู้ด้านการปกครองกับฝ่าบาท”กงฉานพูดขึ้นยิ้มๆ“จวิ้นหวังเองก็มากความสามารถ กลับมาครั้งนี้จวิ้นหวังขออยู่ต่อ แต่ข้ารั้งให้เขากลับมาด้วย จะได้อย่างไรให้ข้ากลับมาเพียงลำพัง”“ฟาหยินจวิ้นหวัง มีหน้าที่อารักขาไท่จือ เจ้าเช่นไรกล้าเอ่ยปากให้ไท่จือเดินทางเพียงลำพัง”ไป๋อี้ชิงถามเสียงเข้ม“ทูลฮองเฮา ข้าน้อยเดิมตั้งใจจะศึกษาวิชาดาบต่อจากอาจารย์แต่ไท่จือเร่งเดินทางไปนิดหากรออีกไม่เกินสามเดือน จวิ้นหวังคงไม่เอ่ยปากแบบนั้น”“อืมจวิ้นหวัง ใฝ่ดีตั้งใจศึกษาศาสตร์ต่างๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้ จะโทษก็โทษเจ้าฮองเฮาที่คิดถึงลูกมากไป เพิ่งสำเร็จการปกครองก็เรียกเขากลับ ธรรมดาบุรุษจะต้องมีวิชาดาบหรือเพลงกระบี่ติดตัว”ไป๋อี้ชิงยิ้มลูบหลังไหล่ให้กับฟาหลาง“กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว หว่างระหว่างทางมีเหตุ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน
หมิงเหยียนซือเฉินปรากฏกายตรงหน้า“ปิดคนอื่นได้ เบี่ยงเบนลิขิตฟ้าได้แต่หลอกนางหนูนี่ไม่ได้ หวงหลินเจ้าเห็นชัดไหมว่าด้ายชะตารักของมารดาเจ้าผูกติดกับใครกัน คน คนนั้นคือ….”“ท่านเทพหยุดคำพูดของท่านเสีย ข้าไม่อยากให้หวงหลิน ได้ยินมัน”หมิงเหยียนซือเฉินยิ้ม ยียวน“ข้าบอกเจ้าแล้วฝืนบัญชาสวรรค์มักจะพบกับความทุกข์ตรมทวีคูณ”“ท่านเทพข้าขอร้อง”“ท่านแม่กับท่านเทพพูดถึงเรื่องใดกัน หวงหลินไม่เข้าใจ”หวงหลานย่อกายลงข้างๆ หวงหลินน้อย“หวงหลินของแม่ เอาไว้เจ้าโตกว่านี้เรื่องบางทีเจ้าอาจเข้าใจ”หวงหลินดึงมือ หวงหลานยังร้านขายผลซานซาเชื่อม“ท่านแม่กินผลซานซาเชื่อมกัน”ยังคงแวะเวียนที่เดิม ในเมื่อหลายปีมานี่ ด้ายสัมพันธ์รักใคร่ถูกตัดให้ขาดสะบั้นลงไป ฟาหยางเองก็หายไปจากชีวิต แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาปกครองแคว้นด้วยความร่มเย็นมีรัชทายาทสืบเชื้อสายมังกร มีฮองเฮาที่เคียงข้างทว่าใจหวงหลินก็ไม่เคยสั่นไหวจนกระทั่ง หวงหลินสามารถมองเห็นด้ายแดงอีกครั้ง“มาสิเจ้าตัวน้อยข้าอุ้มเจ้าหรือจะปีนขึ้นมาบนหลังข้า”หวงหลินกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหลังใหญ่ของหมิงเหยียนชือเฉินทันทีหวงหลานส่ายหน้าไปมาสิบสองปีผ่านไป“มาสิเจ้าตัวน้อยจะให้ข้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4
หวงหลานยิ้มเศร้าๆ กัดผลซานซาเชื่อมเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องกินและควรจะกินสามปีผ่านไปทุกอย่างล่วงผ่าน กาลเวลาหมุนไป ฤดูกาลหมุนเวียนทุกอย่างกำลังจะเดินหน้าต่อไปตามครรลองของมัน“ท่านแม่ ทำไม ด้ายสีแดงของท่านแม่ถูกได้โยงใยกับท่านลุงคนนั้นเล่า”มือน้อยในอุ้งมือของหวงหลานกระตุกมือหวงหลานเบาๆ หวงหลาน หยุดก้าวเดินในทันที ไล่สายตาไปยังเส้นสด้ายสีแดงบางเบาแทบจะมองไม่เห็นทว่าหวงหลินกลับมองเห็นมัน คำถามเกิดขึ้นในใจทำไมด้ายโยงใยความรักที่หวงหลานตัดมันเองกับมือถึงได้โยงใยได้เหมือนเดิมอีก หรือเป็นเพราะว่าหวงหลานไม่อาจขัดบัญชาสวรรค์ได้จริงๆพลุส่องสว่าง บนท้องฟ้าหันมองข้างๆตาสบตาเมื่อร่างสูงคุ้นตายืนมองแสงไฟจากพลุเช่นกัน หวงหลานรีบดึงมือลูกสาวตัวน้อยออกจากตรงนั้นไปทันทีอีกคนหันมา มองเห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นเคยเช่นกัน“หวงหลาน”เปร่งเสียงออกมาเบาๆ ราวกระซิบ วิ่งตามร่างบางที่จูงมือเล็กจากไป แต่กับถูกชนถูกดันจากผู้คนมากมายที่มาชมพุล ในค่ำคืนขึ้นปีใหม่“ท่านแม่ ท่านแม่ยังไม่ตอบคำถามข้าทำไม ด้ายสีแดงของท่านกับท่านลุงผู้นั้น…”อุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนพูดยิ้มๆ“บางทีด้ายที่ผูกก็แค่ให้ผ่านมาพานพบ หาได้ให้ครอ
