All Chapters of ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก: Chapter 31 - Chapter 40

หวงหลานเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้รีบแทรกตัวเข้าไปยังฝูงชน หลบเร้นกายอย่างรวดเร็ว ฟาหยางวิ่งตาม คว้าข้อมือบางได้แต่ทว่าหวงหลานกับสะบัดมือให้หลุดออกจากการเกาะกุม ร่างอวบเซถลาทรุดกายล้มลงกับพื้น เจ็บปวดที่ข้อเท้า พยายามจะชันกายลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหวฟาหยางถลาเข้าหาแต่ถูกฝูงชน ที่รายล้อมกันตัวเขาออกห่างพร้อมๆ กับที่ผู้คนมากมายวิ่งไปรับเหรียญทองที่ฮ่องเต้ทรงโปรยลงมาจากระเบียงสูงหน้าประตูเมืองต่างคนต่างวิ่งออกไปณจุดเดียวกัน ราวกับห่าฝน ใครบางคนฉุดมือบางของหวงหลานให้ลุกขึ้น และดึงมือออกจากตรงนั้นเสีย ฟาหยางหันหน้าหันหลัง“หวงหลาน หวงหลาน หวงหลาน”ตะโกนก้อง เสียงพลุขึ้นปีใหม่ยังแผดกำปะนาทกลบเสียงร้องตะโกนเสียสิ้น ฟาหยางทรุดกายลงกับพื้นน้ำตาไหลริน อย่างที่ไม่อาจหักห้ามใจ ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งตามไปยังทิศทางที่เห็นว่าหวงหลานจากไป แม้จะล้มลุกคลุกคลานถูกชนถูกผลักแต่ก็ไม่มีอาการสะทกสะท้าน ยังวิ่งตามทางทอดยาวตะโกนชื่อของหวงหลานไปพร้อมๆ กับเสียงพลุที่ดังกึกก้องเช่นกัน“หวงหลาน…..เป็นข้าฝ่ายเดียวที่อยากพบเจ้าใช่หรือไม่”แววตาเจ็บซ้ำหวงหลานย่อกายลงช้าๆ ตรงหน้ากงฉานที่ส่งถึงทางขึ้นเขา“ข้าจะกลับไปที่ตลาดตามหามารดา

แต่ในที่สุดก็อดน้อยใจไม่ได้ในเมื่อต้องการเป็นหนึ่งในใจของบุรุษที่รัก ย่อมทำให้ ไป๋อี้ชิงทำได้ทุกอย่าง เม้มริมฝีปากเมื่อฟาหยางไม่ยอมพะเน้าพะนอเหมือนดังเช่นที่ผ่านมาความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในทันทีกว่าสิบวันแล้วที่เขาเฝ้าแวะเวียนสะพาน ข้ามแม่น้ำแห่งนั้นหวังว่าสักวันจะพบกับ หวงหลานยืนมองแผ่นน้ำเหมือนที่เขาทำ แต่พบเพียงความว่างเปล่า ใช้เวลาที่นั่นให้หมดไปโดยมีความหวังอยู่เต็มหัวใจ“ไท่จือ”กงฉานประสานมือตรงหน้า“ออกไปคุยกันข้างนอก”ไป๋อี้ชิง ทำสีหน้าเศร้าหมองรู้ได้ทันทีว่าฟาหยางมีเรื่องที่จะพูดกับกงฉานโดยไม่ให้ไป๋อี้ชิงได้ยิน“เจ้าต้องการพูดอะไรกับข้า”“ไท่จือ กงฉานได้ข่าวว่าไท่จือทรงไปที่นั่นในทุกวัน”“ข้ามีความหวังว่าสักวันจะพบนางอีกครั้ง”กงฉานถอนหายใจ“ไท่จือ กงฉานรู้ว่ามันยาก เดิมกงฉานพบกับท่านน้า หลิวเหยียน”“เจ้าพบท่านน้าที่ไหนกงฉานบอกข้ามา ท่านน้ากับหวงหลานสบายดีหรือไม่" ดวงตาเป็นประกายน้ำเสียงร้อนรน“ไท่จือท่านน้าบอกว่า หากไท่จือหวังดีกับ แม่นางน้อยหวงหลานจริงๆ ให้เลิกส่งกงฉานไปตามหาพวกนางเสียและนั่นจึงจะทำให้ทั้งสองอยู่อย่างสงบ แต่หากว่าไท่จือยังไม่หยุดท่านน้าจะพาหวงหลานเร้นกายต่อ

ยกมือขึ้นกุมท้องที่ปวดจนแทบจะทนไม่ไหว เวรกรรมอะไรกันจึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้สองสามเดือนมานี้ ฟาหยางร่ำร้องแต่ยาบรรเทาอาการเจ็บปวด แม้จะพยายามเอาใจไป๋อี้ชิงแต่ก็หาได้ใส่ใจเช่นแต่ก่อน เพราะอะไรไป๋อี้ชิงรู้ดีแก่ใจหมิงยู๋ก้าวขาเข้ามาในห้อง"ไท่จือเฟย แม่นางหวงหลานกำลังจะคลอดลูก"ไป๋อี้ชิงเบิกตาโพลง"ฆ่านางเสียไปนำลูกของนางมาที่นี่ให้ข้า จำไว้เรื่องนี้ห้ามแพร่งพราย"ส่งเสียงลอดไรฟันหมิงยู๋อ้าปากค้าง มือเย็นเฉียบคิดไม่ถึงว่า ไป๋อี้ชิงจะสั่งให้ทำเรื่องไร้คุณธรรมเพียงนี้"ไปเดี๋ยวนี้.. หากข้าไม่อาจรักษาลูกในครรภ์ของข้าไว้ได้ หมิงยู๋มีแต่เจ้าที่จะช่วยให้ฐานะไท่จือเฟยของข้ายังคงอยู่"หมิงยู๋ลังเลยิ่งนัก"รีบไปไม่อย่างนั้น เจ้ากับฮูหยินอย่าหวังว่าข้าจะเมตตาให้ยาบรรเทาอาการเจ็บป่วยกับเจ้าอีกต่อไป"ส่งเสียงขู่หมิงยู๋ประสานมือจากไปในทันทีด้านหวงหลานที่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด มารดาก็ไม่พาหมอตำแยมาเสียที ลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนแท่นนอนเมื่อความเจ็บปวดถึงที่สุดออกแรงเบ่งแรงๆ"ฮึบๆๆๆ ฮึบๆๆ "หายใจหอบเหนื่อยใจแทบขาด หมดเรี่ยวแรงแต่ก็กัดฟันออกแรงเบ่งอีกครั้งหลิวเหยียนที่วิ่งเข้าบ้านนู่นออกบ้านนี้แต่ไร้คนให้ก

“โอ๋โอ๋โอ๋ ฟาหลางตัวน้อยอย่าร้องโยเย” ฟาหยางเห่กล่อมร่างกระจ้อยในอ้อมแขน ไป๋อี้ชิงนอนมองภาพนั้นดวงหัวใจเปี่ยมสุข“โอะโอะ ดูสิไป๋อี้ชิง เจ้าตัวน้อยยิ้มให้ข้าด้วย”“ไท่จือลูกเพิ่งอายุได้สามวันเช่นไรจึงยิ้มได้”“น่า... ข้าเห็นได้ชัดว่าเขายิ้มให้ข้า”“องค์ชายใหญ่ ฟาหนานเสด็จๆๆๆๆ ”“ไท่จือวันๆ ไม่ไปไหน คลุกอยู่แต่ในตำหนักเห็นได้ชัดว่าเป็นบิดาที่ดีเสียจริง”พูดยิ้มๆ“พี่ใหญ่ท่านมีเรื่องเร่งด่วนใด ความจริงให้ใครแจ้งข้าข้าจะเร่ง ไปพบ”“แค่แวะเวียนมาดูหน้าหลานและอยากมาดื่มชาที่ตำหนักบูรพา เบื่อชารสเดิมๆ ที่ตำหนักเฉียนเปียนเหลือทนแล้ว”ฟาหยางส่งร่างกระจ้อยให้กับฟาหนาน“หืมมม หล่อเหลาเหมือนเจ้าไม่ผิดอีกทั้งยังมีแววตา น่าเอ็นดูเหมือนใครกันนะ เหมือนข้าเคยเห็นสายตานี้”ไป๋อี้ชิงหุบยิ้ม“ เหมือนไท่จือเฟย แววตาของเขาเหมือนไป๋อี้ชิงที่สุด”ฟาหยางรีบพูดขึ้น“น่าจะจริง ไปเถอะข้าอยากดื่มชาเต็มทนแล้ว”ฟาหนานเดินนำฟาหยางออกไปด้านนอกศาลาริมน้ำ“พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านต้องมีเรื่องเร่งด่วน”“ไท่จือ ยาที่ไท่จือส่งมอบให้ข้าโดยแสร้งว่าถูกวางยา แล้วเกิดอาการปวดท้องเหมือนทุกคนข้างกายใต้เท้าหลงถานกับไท่จือเฟยบัดนี้ข้าลอง

“ทะทะไท่จือ”หมิงยู๋พยายามจะพูดบางอย่าง“หมิงยู๋เจ้าจะพูดอะไร” ฟาหยางทรุดกายลงพยุงหมิงยู่ให้ลุกขึ้น“หมิงยู๋มาที่นี่เพื่อเตือนแม่นางหวงหลานให้หนีไปเสีย”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ไป๋อี้ชิงไป๋อี้ชิงอย่างนั้นหรือนางต้องการสังหารหวงหลานอย่างนั้นหรือ”หมิงยู๋กระอักเลือดสดๆ ออกมา“ไท่จือ ข้าน้อยมาเพื่อทดแทนบุญคุณแม่นางหวงหลาน ที่ทำให้ข้าน้อยได้เคียงคู่กับฮูหยินของข้าน้อย และบางอย่างไม่อาจพูดออกมา เพราะฮูหยินตกอยู่ในอันตราย”“ข้ารับรองเจ้าพูดข้าจะปกป้องฮูหยินของเจ้าเอง”หมิงยู่ยิ้มเศร้าๆ หายใจรวยริน“ไท่จือ เรื่องพระครรภ์ของไท่จือเฟยคะความจริง..ฉึก”ลูกดอกพุ่งเข้าเสียบที่อกด้านซ้ายของหมิงยู๋ที่ตาเบิกโพลงสิ้นลมหายใจในทันที สวรรค์ไม่อนุญาตให้ได้รับรู้กงฉานทะยานออกไปด้านนอก ฟาดฟันกระบี่เข้าใส่มือธนูฟาหยางส่ายหน้าถอนใจยาวหลิวเหยียน ก้าวขาเข้ามาในกระท่อมน้อย“พวกท่านมาทำไมที่นี่ หวงหลาน หวงหลานกับหวงหลินเล่า”หันหน้าหันหลังวิ่งเข้าออกห้องนู่นห้องนี้เหมือนที่ฟาหยางเคยทำ“พวกเจ้า ทำให้หวงหลานต้องพบกับความยุ่งยากอีกแล้ว พวกเจ้ามาทำไมที่นี่บอกมานางอยู่ไหน”“ท่านน้า พวกเรามานางก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้กงฉานกำล