เข้าสู่ระบบแชร์
คลอดลูก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-30 08:44:47
บทที่เกี่ยวข้อง
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก คลอดลูก2
"ข้าอยากเอ่ยคำลาปล่อยข้าปล่อยๆๆๆ "ตะโกนลั่น แต่ไม่เป็นผลเมื่อกงฉานทุ่มสุดตัวจนฟาหยางไม่อาจหลุดจากการเกาะกุมได้"ข้าจะฆ่าเจ้ากงฉานข้าจะฆ่าเจ้า"เปล่าประโยชน์เมื่อกงฉานไม่ยอมปล่อย ไป๋อี้ชิงยืนมองจากที่ไม่ไกลนัก กำเม็ดยาไว้ในมือแน่นในใจเจ็บแค้นแต่ไม่อาจฝืนใจให้เกลียดชังฟาหยางได้ ในเมื่อหัวใจของไป๋อี้ชิงก็มีเพียงฟาหยางเป็นหนึ่งในดวงใจร่างจำแลงลับตาไปแล้วฟาหยางทรุดกายลงกับพื้น กัดฟันจนเป็นสันนูน"ไท่จือ เมื่อทุกอย่างสำเร็จลุล่วง ท่านจะพบนางเมื่อไหร่ก็ได้"หิมะขาวอยู่ๆ ก็โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย กงฉานฉุดร่างสูงให้ลุกขึ้นยืน ไป๋อี้ชิงก้าวเข้ามาขยับร่มในมือกางกั้นเกล็ดหิมะที่โปรยปราย ฟาหยางยังเหม่อมองไปยังทางที่ร่างจำแลงของหวงหลานจากไป หันมองไป๋อี้ชิงกับร่มที่นางกางออกปกป้องเกล็ดหิมะที่เหน็บหนาวบ้านป่า"อีกไม่นาน ลูกของเจ้าจะคลอดแล้วเห็นว่าเจ้าเย็บอาภรณ์ตัวเล็กๆ น่ารักไว้เสียมากมายราวกับว่า ลูกเจ้าจะออกมาทีเดียวหลายๆ คน""หลายวันมานี่ข้าว่างเว้นจากเรื่องราวต่างๆ กำลังคิดว่าท่านเทพมีงานไหนที่พอจะให้ข้าช่วยแบ่งเบาไม่อย่างนั้นข้าคงเย็บอาภรณ์จนเต็มบ้าน""จะใช้งานเจ้าก็กลัวคำครหา ข้าเป็นเทพอารักขาเจ้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-30ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก คลอดลูก2
ยกมือขึ้นกุมท้องที่ปวดจนแทบจะทนไม่ไหว เวรกรรมอะไรกันจึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้สองสามเดือนมานี้ ฟาหยางร่ำร้องแต่ยาบรรเทาอาการเจ็บปวด แม้จะพยายามเอาใจไป๋อี้ชิงแต่ก็หาได้ใส่ใจเช่นแต่ก่อน เพราะอะไรไป๋อี้ชิงรู้ดีแก่ใจหมิงยู๋ก้าวขาเข้ามาในห้อง"ไท่จือเฟย แม่นางหวงหลานกำลังจะคลอดลูก"ไป๋อี้ชิงเบิกตาโพลง"ฆ่านางเสียไปนำลูกของนางมาที่นี่ให้ข้า จำไว้เรื่องนี้ห้ามแพร่งพราย"ส่งเสียงลอดไรฟันหมิงยู๋อ้าปากค้าง มือเย็นเฉียบคิดไม่ถึงว่า ไป๋อี้ชิงจะสั่งให้ทำเรื่องไร้คุณธรรมเพียงนี้"ไปเดี๋ยวนี้.. หากข้าไม่อาจรักษาลูกในครรภ์ของข้าไว้ได้ หมิงยู๋มีแต่เจ้าที่จะช่วยให้ฐานะไท่จือเฟยของข้ายังคงอยู่"หมิงยู๋ลังเลยิ่งนัก"รีบไปไม่อย่างนั้น เจ้ากับฮูหยินอย่าหวังว่าข้าจะเมตตาให้ยาบรรเทาอาการเจ็บป่วยกับเจ้าอีกต่อไป"ส่งเสียงขู่หมิงยู๋ประสานมือจากไปในทันทีด้านหวงหลานที่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด มารดาก็ไม่พาหมอตำแยมาเสียที ลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนแท่นนอนเมื่อความเจ็บปวดถึงที่สุดออกแรงเบ่งแรงๆ"ฮึบๆๆๆ ฮึบๆๆ "หายใจหอบเหนื่อยใจแทบขาด หมดเรี่ยวแรงแต่ก็กัดฟันออกแรงเบ่งอีกครั้งหลิวเหยียนที่วิ่งเข้าบ้านนู่นออกบ้านนี้แต่ไร้คนให้ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ปล่อยเราไป2
"ไท่จือเฟยมีประสูติการเป็นพระโอรส"ไป๋อี้ชิงอุ้มร่างกระจ้อยแนบอกรอยเลือดยังเปรอะเปื้อนทว่าเป็นเลือดของหวงหลาน ยิ้มสุขสมจ้องมองใบหน้าเล็กๆนั้นด้วยความรู้สึกว่าได้ครอบครองเป็นเจ้าของ"ลูกแม่ เจ้าคือลูกของแม่"กอดรัดร่างกระจ้อยด้วยความหวงแหนก้มลงจุมพิตที่หน้าผากน้อยแผ่วเบา"เจ้าจะต้องเป็นใหญ่ในแผ่นดิน"หมิงยู๋ก้าวขาออกไปแล้วบ้านป่าหมิงเหยียนชือเฉิน ปรากฏกายตรงหน้าถ่ายพลังลมปราณให้กับหวงหลานก่อนจะอุ้มร่างเล็กไว้สะบัดนิ้วชี้ให้หยดน้ำนมไหลออกมา ยิ้มกริ่มมองสบตาดวงหน้าน้อยที่ลืมตามอง ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก“น่าเอ็นดูเสียจริง แม่นางน้อย เจ้าทำให้ข้ารู้สึกเป็นสุข”ยิ้มไม่หุบ"ท่านเทพ"หวงหลานลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มเช่นกัน"เฮ้อ ข้าบกพร่องมาช้าไป เจ้าคลอดลูกเองเรียบร้อยไปแล้ว แต่ยังดีที่มาเจอเจ้าตัวเล็กแล้วยังช่วยเดินลมปราณให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างไหม""ขอบคุณท่านเทพหวงหลานรู้สึกสบายดีขึ้นมาก""อืมมารดาเจ้า ยังไม่กลับข้าตามนางดีไหม"ส่งร่างกระจ้อยในมือให้หวงหลาน ที่รับมากอดไว้แนบอก"เขาน่าเอ็นดูเพียงนี้ เชียวหรือ"หวงหลานยิ้มทั้งใบหน้าและดวงตา"อืม ข้าเองยังอดเอ็นดูเขาไม่ได้ข้าตั้งชื่อให้เขาได้ไหมเอ.
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ความจริง
“โอ๋โอ๋โอ๋ ฟาหลางตัวน้อยอย่าร้องโยเย” ฟาหยางเห่กล่อมร่างกระจ้อยในอ้อมแขน ไป๋อี้ชิงนอนมองภาพนั้นดวงหัวใจเปี่ยมสุข“โอะโอะ ดูสิไป๋อี้ชิง เจ้าตัวน้อยยิ้มให้ข้าด้วย”“ไท่จือลูกเพิ่งอายุได้สามวันเช่นไรจึงยิ้มได้”“น่า... ข้าเห็นได้ชัดว่าเขายิ้มให้ข้า”“องค์ชายใหญ่ ฟาหนานเสด็จๆๆๆๆ ”“ไท่จือวันๆ ไม่ไปไหน คลุกอยู่แต่ในตำหนักเห็นได้ชัดว่าเป็นบิดาที่ดีเสียจริง”พูดยิ้มๆ“พี่ใหญ่ท่านมีเรื่องเร่งด่วนใด ความจริงให้ใครแจ้งข้าข้าจะเร่ง ไปพบ”“แค่แวะเวียนมาดูหน้าหลานและอยากมาดื่มชาที่ตำหนักบูรพา เบื่อชารสเดิมๆ ที่ตำหนักเฉียนเปียนเหลือทนแล้ว”ฟาหยางส่งร่างกระจ้อยให้กับฟาหนาน“หืมมม หล่อเหลาเหมือนเจ้าไม่ผิดอีกทั้งยังมีแววตา น่าเอ็นดูเหมือนใครกันนะ เหมือนข้าเคยเห็นสายตานี้”ไป๋อี้ชิงหุบยิ้ม“ เหมือนไท่จือเฟย แววตาของเขาเหมือนไป๋อี้ชิงที่สุด”ฟาหยางรีบพูดขึ้น“น่าจะจริง ไปเถอะข้าอยากดื่มชาเต็มทนแล้ว”ฟาหนานเดินนำฟาหยางออกไปด้านนอกศาลาริมน้ำ“พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านต้องมีเรื่องเร่งด่วน”“ไท่จือ ยาที่ไท่จือส่งมอบให้ข้าโดยแสร้งว่าถูกวางยา แล้วเกิดอาการปวดท้องเหมือนทุกคนข้างกายใต้เท้าหลงถานกับไท่จือเฟยบัดนี้ข้าลอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ไม่บอกลา
“ฝ่าบาท นักเวทหญิงคนนั้น นางบัดนี้ให้กำเนิดบุตรี”เหอผิงฉีปิงขมวดคิ้ว“มาบอกเรื่องนี้กับข้าทำไมกัน”“ฝ่าบาทบุตตรีของนางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของไท่จือ”เหอผิงฉีปิง ลุกขึ้นจากแท่นนั่ง“ส่งนางและลูกไปให้พ้นจากแคว้นนี้ เสียอย่าให้ไท่จือรู้เรื่องนี้”“ฝ่าบาทแต่นั่น เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของไท่จือ”“ข้าสั่งให้นางหายไป หรือว่าเจ้าอยากให้หลงถานสั่งให้สังหารนางเสีย”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”“เดี๋ยว มอบเงินนี่ให้นางแล้วให้นางเร้นกายหายไปเสียในทันที ไม่เช่นนั้นเจ้าก็รู้ว่าเรารู้มีหรือหลงถานพ่อลูกจะไม่รู้ เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่า จะไม่อาจช่วยนางได้”คนสนิท ประสานมือจากไป เหอผิงฉีปิงถอนหายใจยาวตำหนักบูรพา“บัดซบ”ฝ่ามือบางของ ไป๋อี้ชิงฟาดลงบนใบหน้าของหมิงยู๋“ไท่จือเฟยโปรดประทานอภัยด้วย หมิงยู๋ทำดีที่สุดแล้ว”“ข้าให้เจ้ากลับไ’xที่นั่นฆ่านางกับลูกเสีย”หมิงยู๋ตะลึงจังงัง“ฆ่านางเสียหรือจะปล่อยให้ทุกอย่างรู้ไปถึงหูไท่จือ เมื่อนั้นก็ไม่อาจหลีกหนีความผิดไปได้ ทั้งเจ้าและข้าจะต้องพบกับจุดจบที่ไม่อาจคาดเดา”“แต่..ไท่จือเฟย”“จะยอมตายเพื่อนางหรือไร ให้เจ้าเลือกเอาหรือว่าจะรักษาชีวิตฮูหยินของเจ้ากับเลือดเนื้อเชื้อไขข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-05ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา
“ทะทะไท่จือ”หมิงยู๋พยายามจะพูดบางอย่าง“หมิงยู๋เจ้าจะพูดอะไร” ฟาหยางทรุดกายลงพยุงหมิงยู่ให้ลุกขึ้น“หมิงยู๋มาที่นี่เพื่อเตือนแม่นางหวงหลานให้หนีไปเสีย”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ไป๋อี้ชิงไป๋อี้ชิงอย่างนั้นหรือนางต้องการสังหารหวงหลานอย่างนั้นหรือ”หมิงยู๋กระอักเลือดสดๆ ออกมา“ไท่จือ ข้าน้อยมาเพื่อทดแทนบุญคุณแม่นางหวงหลาน ที่ทำให้ข้าน้อยได้เคียงคู่กับฮูหยินของข้าน้อย และบางอย่างไม่อาจพูดออกมา เพราะฮูหยินตกอยู่ในอันตราย”“ข้ารับรองเจ้าพูดข้าจะปกป้องฮูหยินของเจ้าเอง”หมิงยู่ยิ้มเศร้าๆ หายใจรวยริน“ไท่จือ เรื่องพระครรภ์ของไท่จือเฟยคะความจริง..ฉึก”ลูกดอกพุ่งเข้าเสียบที่อกด้านซ้ายของหมิงยู๋ที่ตาเบิกโพลงสิ้นลมหายใจในทันที สวรรค์ไม่อนุญาตให้ได้รับรู้กงฉานทะยานออกไปด้านนอก ฟาดฟันกระบี่เข้าใส่มือธนูฟาหยางส่ายหน้าถอนใจยาวหลิวเหยียน ก้าวขาเข้ามาในกระท่อมน้อย“พวกท่านมาทำไมที่นี่ หวงหลาน หวงหลานกับหวงหลินเล่า”หันหน้าหันหลังวิ่งเข้าออกห้องนู่นห้องนี้เหมือนที่ฟาหยางเคยทำ“พวกเจ้า ทำให้หวงหลานต้องพบกับความยุ่งยากอีกแล้ว พวกเจ้ามาทำไมที่นี่บอกมานางอยู่ไหน”“ท่านน้า พวกเรามานางก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้กงฉานกำล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-05ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา2
“พี่ใหญ่ใบหน้านั้นติดอยู่ในใจข้า”“เสียดายที่ข้าไม่เห็นมันหญิงนางนั้นคงติดตราตรึงใจเจ้ายิ่งนักใช่หรือไม่หรือว่าจะเป็นไท่จือเฟย”“พี่ใหญ่นางมีตัวตนแค่เพียงในใจ หาได้มีอยู่จริงไม่”“หากไท่จือจะทำให้นางมีอยู่จริงล้วนไม่ยาก จะสถาปนาขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้วมีสิ่งใดที่อยากได้ ล้วนต้องได้”ยิ้มเศร้าๆ“พี่ใหญ่ท่านเตรียมงานคงเหนื่อยหนัก”“ไม่เท่าไหร่ ข้าเต็มยิ่งพลุแสงสีปีนี้ล้วนงดงาม ข้าหวังว่าเจ้าจะชื่นชอบมัน”“ข้าชอบทุกอย่างที่พี่ใหญ่ตั้งใจทำ”“ฟาหยาง ปีหนึ่งผ่านไปเจ้า หมดอาลัยตายอยาก ไม่แม้แต่จะร่วมประชุมขุนนางเข้าไปในท้องพระโรงแค่เพียง ต้องเข้าข้าอยากเตือนฟาหยางเรื่องราวในอดีตเก็บงำไว้เสียเดินหน้าต่อไป ทุกเรื่องล้วนมีทางออก ฟาหลางกำลังน่าชังเขาจะรู้สึกอย่างไรหากเจ้าไม่คิดจะยืนหยัดเพื่อเขา“ข้ายังรักษาคำมั่นกับคนผู้หนึ่งว่าจะดูแลปกป้องไป๋อี้ชิงข้าทำตามสัญญาแล้วไม่เคยผิดต่อนาง พี่ใหญ่ในยามนี้จิตใจข้าห่อเหี่ยว”“เอาอย่างนี้พรุ่งนี้รับตำแหน่งฮ่องเต้เรียบร้อย ข้าดูแลเรื่องโปรยเหรียญเงินแทนเจ้าส่วนเจ้าอยากออกไปข้างนอกหาความสำราญ ข้าก็ไม่ขัด”ฟาหยางคิดถึง สะพานไม้อันนั้นเขายังคงยืนนิ่งที่นั่นเมื่อมีโอก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-05ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา3
ปีหนึ่งผ่านไปเขาไม่เพียงแค่ ไม่พูดจาหยอกล้อกับไป๋อี้ชิง แม้จะไม่ละเลยแต่ไม่เคยใส่ใจแม้จะไม่เย็นชาแต่ไม่เคยเอาใจ อยากได้อะไรไม่เคยขัด แต่ไม่เคยบอกว่าจะให้หากไม่ขอ ไป๋อี้ชิงรู้ดีว่าเป็นเพราะเรื่องใด แม้จะส่งคนตามหาตัวหวงหลานอีกกี่ครั้งก็ไม่มีพบพานนางอีกเลย ไป๋อี้ชิงจึงทำได้เพียง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันก็เท่านั้นงานเฉลิมฉลองเริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนต่างตั้งตารอคอยการแต่งตั้งฮ่องเต้ ไม่เว้นแม้แต่หวงหลานที่รอคอยวันนี้เช่นกัน สิ่งที่ฟาหยางหวังไว้สำเร็จลงแล้ว นับว่าหวงหลานลงแรงไปไม่เสียเปล่า มาลาสีทองในตำแหน่งฮ่องเต้ถูกสวมลงบนศีรษะของฟาหยางเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังกึกก้อง ร่างสูงก้าวขึ้นนั่งบนบัลลังก์มังกร ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย“เหอผิงฟาหยางฮ่องเต้ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”ฟาหนานเป็นคนกล่าวคำถวายพระพร ขุนนางน้อยใหญ่ต่างเปล่งเสียงพร้อมกัน ดังแซ่ซ้อง ไป๋อี้ชิง ยืนเด่นเคียงข้างฟาหยาง รอยยิ้มสุขสมปรากฏที่ใบหน้างาม กงฉานก้มหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายรู้ดีว่าฟาหยางไม่มีความสุขเท่าที่ควรเสื้อคลุมมังกรถูกสวมลงบนร่างสูง ท่าทีสง่างามอย่างที่สุดไป๋อี้ชิง เขย่งเท้าขึ้นจุมพิตท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-05
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่
"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ
“ปล่อยข้านะ”ฟาหยินพาร่างเล็กทะยานไปตามแนวกำแพงยาว“อย่าดิ้น”“จะพาข้าไปไหน” กอดรวบลำคอของฟาหยินกลัวตกลงไป“พาเจ้าออกไปให้พ้นจากเขตวังหลวงอย่างไรเล่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเจ้าก็ไม่ควรเข้ามาที่นี่ข้อหาบุกรุกเขตวังหลวงโทษสูงสุดคือประหารชีวิต”“นี่ข้าเป็นทายาทของนักเวทข้าแค่เพียงผ่านมาก็เท่านั้น” ฟาหยินยิ้มหยันวางหวงหลินลงบนพื้นหญ้าด้านหลังหอซักล้าง“โทษฐานใช้เวทมนตร์กับไท่จือหากถูกจับได้ จะโดนตัดนิ้วตัดแขน”หวงหลินกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ได้คิดจะทำเรื่องพวกนั้นเสียหน่อยข้าแค่มีเรื่องสงสัย”บอกความจริงบางส่วน“สงสัยอะไรในวังหลวง อย่าบอกนะว่าสงสัยว่าไท่จือมีไท่จือเฟยหรือยังหากเป็นเรื่องนั้นข้าบอกไเจ้าเอาบุญว่าไท่จือยังไม่มีไท่จือเฟย”หวงหลินอยากจะบอกว่า ไท่จือนั่นนิสัยราวกับเด็กๆ เล่นสนุกไปวันๆ หวงหลินคบหาเป็นสหายได้แต่จะให้รักใคร่คงไม่อาจฝืนใจ“พอๆๆๆ พอเถอะถ้าจะคิดไปเองเพียงลำพังเรื่องที่ข้าสงสัยคือเรื่องของฝ่าบาท”“หานี่เล่นของสูงเลยหรือ อืมก็น่าอยู่นะ ฝ่าบาทไม่ได้แก่ชราอีกทั้งยังหนุ่มแน่นใบหน้าหล่อเหลานี่เจ้าคิดจะเล่นของสูงเลยหรือไร คงคิดจะเข้ามาเป็นสนม เรื่องนี้ข้าบอกไว้เลยไม่มีทางฝ่
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3
หวงหลานสาวเท้าเร็วรี่รู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติด้ายสัมพันธ์รักใคร่ตัดทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงได้กลับมาเชื่อมต่อกันได้อีก“หวงหลานเจ้าหนีอะไรมา”หลิวเหยียนสีหน้าตื่นตกใจ“ท่านแม่ คนผู้นั้น”“อืมแม่เข้าใจแล้ว เจ้าหลบไปก่อน”“ท่านแม่ๆๆๆๆๆ ”หวงหลินวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน ถือไก่ตัวใหญ่ติดมือมาด้วยร่างสูงของฟาหยางก้าวขาเข้าในบ้าน หลิวเหยียนขมวดคิ้ว“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ฟาหยาง จ้องมองใบหน้าสดใสงดงามด้วยสายตาเอ็นดูยิ่ง“แม่นางน้อยผู้นี้ น่าเอ็นดูยิ่งเจ้ากับแม่นางคนเมื่อครู่มีความสัมพันธ์ใดกัน”“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ไม่ยอมตอบคำถาม แต่ตั้งใจ ปรามหวงหลิน“ท่านยาย ทำไมกันคนผู้นี้เป็นอันตรายหรือ”เหลือบตามองฟาหยางแต่สายตากลับสะดุดเข้าที่ด้ายแดงที่โยงใย สายตาไล่ไปตามเส้นด้าย“หวงหลินข้าบอกว่าให้เจ้าเข้าไปด้านใน”หลวงหลินยังคงไล่สายตา ไปยังด้ายความสัมพันธ์ที่หยุดที่นิ้วนางของหวงหลาน อดที่จะเลิกคิ้วสูงไม่ได้“ท่านแม่ ท่านกับเขา”“หวงหลินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยเช่นเจ้า”“ท่านแม่หวงหลินโตแล้วเห็นไหม ข้าสามารถมองเห็นด้ายความสัมพันธ์”“แล้วเจ้าแยกแยะด้ายความสัมพันธ์ออกหรือ”“ท่านแม่หวงหลินจะ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา2
“ไอ้หยาต้องบอกเรื่องนี้กับหวงหลานเสียแล้ว”หวงหลานกำลังซักผ้าอยู่ที่ลำธารใส“ท่านเทพมาเสียทำเอาหวงหลานตกใจ”“กะกะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หวงหลานก้มหน้าอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของหมิงเหยียนชือเฉินเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องของหวงหลิน แต่เล็กจนกระทั่งหวงหลินโตมาเรื่องของหวงหลินมักจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับหมิงเหยียนชือเฉินเสมอ“เจ้าไม่ตื่นเต้นเลยหรือ”หวงหลานยิ้มบางๆ ส่ายหน้าไปมา“เรื่องใหญ่ของท่านเทพก็คงเป็นหวงหลินหกล้มขาแพลงหรืออาจเป็นหวงหลินไปทะเลาะกับลูกบ้านไหนอีก”“ครั้งนี้มันใหญ่มากข้าเองรู้สึกใจหายแล้วก็รู้สึกว่า..ไม่รู้ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่ข้าไม่ ชอบให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ”พูดรัวเร็ว“เรื่องใดกัน หวงหลานชักอยากจะรู้เสียแล้ว”“ หวงหลินกับด้ายพันผูก เจ้าเองน่าจะรู้ดี ด้ายเส้นหนึ่งความสัมพันธ์พี่น้องทว่าคนผู้นั้นกลับไม่รู้ว่ามันคือความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ส่วนด้ายอีกเส้นที่โยงใยกับใครบางคนที่ข้าไม่ชอบขี้หน้านัก”หวงหลานถอนหายใจ“ท่านเทพกำลังจะผิดกฎสวรรค์ท่านเทพๆ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า”“หวงหลานเจ้าก็ตัดด้ายความสัมพันธ์ให้กับหวงหลินเสียดีไหม”“ไม่ได้ ท่านเ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา
จวิ้นหวังยืนชะเง้อคอรอคอยฟาหลางที่ประตูด้านหลังของวังหลวง“เกือบแย่เสด็จแม่ให้คนยกเครื่องเสวยข้าต้องแสร้งทำทีว่ากินไปแล้วและกำลังจะออกไปฝึกซ้อมวรยุทธกับท่านฟาหยิน”“ข้าน้อยอีกแล้วหรือไม่แปลกใจเลยหากฮองเฮาจะไม่พอใจจวิ้นหวัง”“เอาน่าเสด็จแม่ปากร้ายใจดีจะตาย ตอนนี้ยอมยอมเสด็จแม่ไปก่อนเดี๋ยวไว้ข้านั่งบนบัลลังก์เมื่อไหร่ข้าจะแต่งตั้งฟาหยินเป็นหัวหน้าขันทีเลยดีไหม”“หัวหน้าขันที ไท่จือท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว”“ก็เห็นได้ชัดว่าฟาหยินพอถอดเกราะบนใบหน้ากับเสื้อเกราะออกไปใบหน้างดงามดังอิสตรี เรื่องรักใคร่ของเหล่าขันที มีมานานหากจะชื่นชมคนที่มีใบหน้างดงามกว่าสตรีเช่นฟาหยินก็ไม่ผิด” ฟาหยินส่ายหน้าก้าวขา นำออกไป“เอ้าพูดแค่นี้ทำโมโหไปได้ ข้ารึอุตส่าห์ชื่นชมว่าฟาหยินจวิ้นหวังใบหน้างดงาม”ก้าวขาตามไปในทันที“ท่านเทพ รอหวงหลินด้วย”พรึ่บ หมิงเหยียนชือเฉินหายตัวไปในทันทีเมื่อตรงหน้าเป็นฟาฟลางกับฟาหยินที่เดินเคียงข้างกันเข้ามา หวงหลินขมวดคิ้ว ท่าเดินองอาจผึ่งผายทว่าใบหน้างดงามอ่อนหวานอีกทั้งอาภรณ์สีฟ้าที่ขับผิวขาวของ ฟาหยิน ทำให้รู้สึกขัดลูกตาเหมือนบุรุษผู้หนึ่งเดินเคียงข้างมากับหญิงงามในแวบแรกที่เห็น“อะพบ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2
“ไม่ปล่อย หากตะบะแตกเจ้าก็จะไม่ได้พบข้า อีกนานทีเดียวเพราะข้าต้องไปบำเพ็ญเพียร ถึงสามปีมนุษย์”หวงหลินรีบปล่อยอ้อมกอด“ไม่เอา หวงหลินยอมแล้วท่านเทพไม่อยู่หวงหลินจะแกล้งใครเล่า”มือใหญ่รวบเอวบางมาหนีบไว้ที่เอว“หากยังเล็กเหมือนเมื่อก่อนข้าจะตีก้นเสียให้เข็ด”หวงหลินดิ้น“ท่านเทพ หวงหลินโตแล้วนะ”หอบเอาร่างบางขึ้นฟาดบนบ่า“โตแล้วก็ตีได้”“ไม่เอา ปล่อยนะปล่อยเลย”ทุบแผ่นหลังกว้าง หมิงเหยียนชือเฉินวางร่างบางลงกับพื้น ร่างเล็กโงนเงน“โอ๊ะๆๆๆ โอ๊ย”หมิงเหยียนชือเฉินคว้าไว้กลัวว่าอีกคนจะล้มแต่กลับกลายได้ยินเสียงหัวเราะใสใสก่อนที่จะถูกดึงให้ล้มลงไปพร้อมกัน“ใครกันสอนนิสัยเจ้าเล่ห์กับเจ้าหวงหลานไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้าหรือว่าจะเป็น…”จ้องตากลมใสที่อมยิ้มอย่างไม่ทุกร้อนทั้งๆ ที่หมิงเหยียนชือเฉินกับรู้สึกว่าใจทำไมสั่นๆ“ข้าคงได้นิสัยของท่านเทพมาอย่างแน่นอน”ยิ้มมุมปาก“เหอะ หากเป็นของข้าจะต้องอ่อนหวานงดงามปานดอกมู่หลาน มิใช่ปลิ้นปล้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยของบิดาเจ้า”หวงหลินเลิกคิ้วสูง“ท่านเทพ ใครกันคือบิดาข้า”แววตาจริงจัง หมิงเหยียนชือเฉินถอนหายใจดึงมือบางให้ลุกขึ้น“เจ้าไปถามหวงหลานมารดาจอมปากแข็งใจ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์
ไป๋อี้ชิงในอาภรณ์บ่งบอกฐานะฮองเฮา กับฟาหยางฮ่องเต้ที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยหนวดบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มแต่ทว่าแววตาเศร้าโศก กงฉานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก“ลูกแม่เจ้ามาแล้ว”ไป๋อี้ชิงโอบกอดร่างสูงน้ำตาปริ่มขอบตา“เสด็จแม่ลูกมาแล้ว และจะไม่จากไปไหนอีกต่อจากนี้”“ไท่จือใช้เวลาเพียงไม่นานสำเร็จวิชาด้านการปกครอง ครั้งนี้ควรตั้งใจเรียนรู้ด้านการปกครองกับฝ่าบาท”กงฉานพูดขึ้นยิ้มๆ“จวิ้นหวังเองก็มากความสามารถ กลับมาครั้งนี้จวิ้นหวังขออยู่ต่อ แต่ข้ารั้งให้เขากลับมาด้วย จะได้อย่างไรให้ข้ากลับมาเพียงลำพัง”“ฟาหยินจวิ้นหวัง มีหน้าที่อารักขาไท่จือ เจ้าเช่นไรกล้าเอ่ยปากให้ไท่จือเดินทางเพียงลำพัง”ไป๋อี้ชิงถามเสียงเข้ม“ทูลฮองเฮา ข้าน้อยเดิมตั้งใจจะศึกษาวิชาดาบต่อจากอาจารย์แต่ไท่จือเร่งเดินทางไปนิดหากรออีกไม่เกินสามเดือน จวิ้นหวังคงไม่เอ่ยปากแบบนั้น”“อืมจวิ้นหวัง ใฝ่ดีตั้งใจศึกษาศาสตร์ต่างๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้ จะโทษก็โทษเจ้าฮองเฮาที่คิดถึงลูกมากไป เพิ่งสำเร็จการปกครองก็เรียกเขากลับ ธรรมดาบุรุษจะต้องมีวิชาดาบหรือเพลงกระบี่ติดตัว”ไป๋อี้ชิงยิ้มลูบหลังไหล่ให้กับฟาหลาง“กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว หว่างระหว่างทางมีเหตุ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน
หมิงเหยียนซือเฉินปรากฏกายตรงหน้า“ปิดคนอื่นได้ เบี่ยงเบนลิขิตฟ้าได้แต่หลอกนางหนูนี่ไม่ได้ หวงหลินเจ้าเห็นชัดไหมว่าด้ายชะตารักของมารดาเจ้าผูกติดกับใครกัน คน คนนั้นคือ….”“ท่านเทพหยุดคำพูดของท่านเสีย ข้าไม่อยากให้หวงหลิน ได้ยินมัน”หมิงเหยียนซือเฉินยิ้ม ยียวน“ข้าบอกเจ้าแล้วฝืนบัญชาสวรรค์มักจะพบกับความทุกข์ตรมทวีคูณ”“ท่านเทพข้าขอร้อง”“ท่านแม่กับท่านเทพพูดถึงเรื่องใดกัน หวงหลินไม่เข้าใจ”หวงหลานย่อกายลงข้างๆ หวงหลินน้อย“หวงหลินของแม่ เอาไว้เจ้าโตกว่านี้เรื่องบางทีเจ้าอาจเข้าใจ”หวงหลินดึงมือ หวงหลานยังร้านขายผลซานซาเชื่อม“ท่านแม่กินผลซานซาเชื่อมกัน”ยังคงแวะเวียนที่เดิม ในเมื่อหลายปีมานี่ ด้ายสัมพันธ์รักใคร่ถูกตัดให้ขาดสะบั้นลงไป ฟาหยางเองก็หายไปจากชีวิต แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาปกครองแคว้นด้วยความร่มเย็นมีรัชทายาทสืบเชื้อสายมังกร มีฮองเฮาที่เคียงข้างทว่าใจหวงหลินก็ไม่เคยสั่นไหวจนกระทั่ง หวงหลินสามารถมองเห็นด้ายแดงอีกครั้ง“มาสิเจ้าตัวน้อยข้าอุ้มเจ้าหรือจะปีนขึ้นมาบนหลังข้า”หวงหลินกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหลังใหญ่ของหมิงเหยียนชือเฉินทันทีหวงหลานส่ายหน้าไปมาสิบสองปีผ่านไป“มาสิเจ้าตัวน้อยจะให้ข้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4
หวงหลานยิ้มเศร้าๆ กัดผลซานซาเชื่อมเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องกินและควรจะกินสามปีผ่านไปทุกอย่างล่วงผ่าน กาลเวลาหมุนไป ฤดูกาลหมุนเวียนทุกอย่างกำลังจะเดินหน้าต่อไปตามครรลองของมัน“ท่านแม่ ทำไม ด้ายสีแดงของท่านแม่ถูกได้โยงใยกับท่านลุงคนนั้นเล่า”มือน้อยในอุ้งมือของหวงหลานกระตุกมือหวงหลานเบาๆ หวงหลาน หยุดก้าวเดินในทันที ไล่สายตาไปยังเส้นสด้ายสีแดงบางเบาแทบจะมองไม่เห็นทว่าหวงหลินกลับมองเห็นมัน คำถามเกิดขึ้นในใจทำไมด้ายโยงใยความรักที่หวงหลานตัดมันเองกับมือถึงได้โยงใยได้เหมือนเดิมอีก หรือเป็นเพราะว่าหวงหลานไม่อาจขัดบัญชาสวรรค์ได้จริงๆพลุส่องสว่าง บนท้องฟ้าหันมองข้างๆตาสบตาเมื่อร่างสูงคุ้นตายืนมองแสงไฟจากพลุเช่นกัน หวงหลานรีบดึงมือลูกสาวตัวน้อยออกจากตรงนั้นไปทันทีอีกคนหันมา มองเห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นเคยเช่นกัน“หวงหลาน”เปร่งเสียงออกมาเบาๆ ราวกระซิบ วิ่งตามร่างบางที่จูงมือเล็กจากไป แต่กับถูกชนถูกดันจากผู้คนมากมายที่มาชมพุล ในค่ำคืนขึ้นปีใหม่“ท่านแม่ ท่านแม่ยังไม่ตอบคำถามข้าทำไม ด้ายสีแดงของท่านกับท่านลุงผู้นั้น…”อุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนพูดยิ้มๆ“บางทีด้ายที่ผูกก็แค่ให้ผ่านมาพานพบ หาได้ให้ครอ
