All Chapters of ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก: Chapter 11 - Chapter 20

วังหลวงองค์ชายใหญ่เหอผิงฟาหนาน ประสานมือตรงหน้าฮ่องเต้"เสด็จพ่อลูกมีเรื่องขอความเป็นธรรม"เหอผิงฉีปิงเงยหน้าขึ้นจากกองฎีกา"มีเรื่องใดกันถึงร้อนรนเพียงนี้นี่ยามห้าย (21.00-22.59) เจ้าไม่รอถึงพรุ่งนี้""เสด็จพ่อลูกไม่อาจทนได้จนถึงพรุ่งนี้ ในเมื่อเจ้ารองฟาหยางหยามเกียรติของลูกยิ่งนัก""เช่นไรจึงกล่าวหาเจ้ารองว่าหยามเกียรติ""เจ้ารองอาศัยพลังเวท ให้แม่หมอที่ต่างร่ำลือเรื่องผูกด้ายชะตารักเกลียดผูกด้ายให้เขากับหลงถานไป๋อี้ชิงทำให้นางเปลี่ยนใจไปจากลูก""เหอผิงฟาหนาน ..เรื่องรักใคร่เช่นไรจึงจะบงการกันได้ หากนางมีใจให้กับเจ้าจริงเพียงแค่ผูกด้ายชะตาเหลวไหลนั่นคิดว่าจะทำให้นางเปลี่ยนใจจากเจ้าเชียวหรือ""เสด็จพ่อ.. แต่ผู้คนล้วนกล่าวขานว่า นางล้วนสามารถทำให้ผู้คนรักเกลียด”“เหลวไหล อย่าได้นำเรื่องเหลวไหลแบบนี้มาบอกกล่าวข้าอีก”“เสด็จพ่อในพระทัยท่านมีข้าบ้างหรือเปล่า ในพระทัยท่านนอกจากเหอผิงฟาหยางแล้วยังมีลูกคนนี้หรือไม่”เหอผิงฉีปิงสะบัดมือลงบนใบหน้า ฟาหนานอย่างแรง“จำไว้ ลูกของข้าต้องอดทนห้ามอ่อนแอ ห้ามมีน้ำตา การจะเอาชนะทุกอย่างได้ต้องอาศัยความแข็งแกร่งของจิตใจเท่านั้น”ฟาหนานประสานมือตรงหน้า“

“ท่านลุง”กงฉานประสานมือตรงหน้าลุงขายซาลาเปา“อ๋อ คงมาตามหาคุณชายที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น แม่นางน้อยหวงหลานพาเขาไปที่ร้านหมอเพราะเขาบาดเจ็บ” กงฉานเลิกคิ้วสูง“บาดเจ็บ”“ พวกเราช่วยไว้ทันไม่อย่างนั้นคง สิ้นชีพไปแล้ว”กงฉานหน้าถอดสี“ท่านลุงขาลา”สาวเท้ายังร้านหมอ“คุณชาย คุณชายใจเย็นๆ เขาไปกันแล้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”“ไปไหนไปไหนกันแล้ว องค์ชาย ไม่สิคุณชายท่านนั้น อาการสาหัสมากน้อยเพียงใด”“คุณชาย นั่งลงใจเย็นๆ ข้าจะเล่าให้ฟัง”ก่อนหน้านั้น“คุณชาย เป็นอย่างไรบ้าง”“ท่านหมอ ยังยังไม่ถึงตาย”“อืม ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก ข้าทำแผลให้คุณชายเสียก่อนดีกว่า แล้วค่อยดื่มยานี่ที่ข้าเคี่ยวไว้”“ท่านหมอหากข้าจะ ไหว้วานท่าน”“เรื่องใดกัน”“ท่านหมอท่านช่วย บอกแม่นาง คนข้างนอกนั่นเรื่องอาการบาดเจ็บของข้า”“แน่นอน ข้าต้องบอกนางอยู่แล้ว”“ไม่สิท่านต้องบอกนางว่า อาการของข้าน่าห่วงยิ่งนัก”“ข้าไม่ถนัดเรื่องโป้ปด”“ถือว่าช่วยข้า" หยิบถุงเงินในอกเสื้อส่งให้ท่านหมอที่รับเอาอย่างงงๆ"ถือเสียว่านี่เป็นสินน้ำใจเล็กน้อยให้ท่านช่วยบอกนาง ท่านจะพูดอย่างไรก็ได้ให้นางพาข้ากลับไปกับนางเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ”“เรื่องก็มีเท่

เติมฟืนเข้าไปในกองไฟเมื่อเห็นว่า เริ่มดึกอากาศยิ่งหนาวเขาลงทุนเจ็บตัว ควรนอนสบายที่บ้านของหวงหลานแต่ดูรึต้องมานอนตากลมหนาวกลางป่าแล้วยังพานางมาลำบากด้วย กลับไปถึงวังหลวงเมื่อไหร่ต้องสะสางกับพวกที่จ้างมาเป็นมือสังหารหลอกๆ พวกนั้นพิศมองใบหน้างดงามที่สะท้อนแสงไฟของหวงหลานที่หลับตาพลิ้ม หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ฟาหยางค่อยๆเอนกายลงข้างๆหวงหลาน หลับใหลไปอีกคนความหนาวไม่ปรานีใครเขา ยกมือขึ้นรวบร่างบางมาแนบชิดลำตัว ด้วยความหนาวที่ ทวีความรุนแรงอีกคนก็ไม่ขัดขืน“หนาว หนาวเสียจริง”ปากบางขยับขึ้นลง ขยับตัวเบียดแนบชิด ฟาหยางด้วยความหนาว ฟาหยางกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นไม่อาจข่มตาได้ยกมือขึ้นกอดร่างบางในอ้อมแขนไว้แน่นเช่นกันฟาหยางนอนลืมตาโพลงด้วยความรู้สึกตื่นตัวอยากจะผลักร่างบางออกห่างด้วยกลัวใจตัวเองว่าจะหักห้ามใจไม่ได้แต่อีกใจกับรู้สึกอบอุ่น“ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ คืนนี้…”รวบร่างบางแนบชิดลำตัวหลับตาลงช้าๆ สูดกลิ่นกายสาวที่อบอวลรอบกาย เผลอยิ้มอย่างเป็นสุขไออุ่นจากการแนบชิดทำให้ค่ำคืนเหน็บหนาวผ่านไปได้ด้วยดีเช้าสดใสหวงหลานขยับกายของจากอ้อมแขนของฟาหยาง“ฉวยโอกาส”ดึงอาภรณ์ที่ ผิงไฟอยู่บนกิ่งไม

“แม่นางน้อย”ฟาหนาน ยืนประจันหน้าหวงหลาน“คุณชายท่านนี้”ใบหน้าที่ละม้ายฟาหยางท่าทีเองก็ไม่ต่างกัน“มีเรื่องไหว้วานเจ้า หรือว่าอยากให้เจ้าช่วยเหลือเจ้าพอจะช่วยข้าได้หรือไม่”นำเสียงและท่าทีอ่อนโยน หวงหลานถอนหายใจยาว แม้ไม่ได้คิดก็มองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าว่าจะต้องเกิดเรื่องนี้ขึ้นอย่างเสียไม่ได้“คุณชาย ท่านกลับไปเสีย เรื่องนี้ข้าขอไตร่ตรอง แต่คิดว่าคงไม่อาจช่วยท่านได้”“เจ้าอ่านความคิดข้าออกหรือไร ข้ายังไม่ทันได้เอ่ยปากเรื่องใดออกมา”“คุณชาย การที่จะผูกด้ายรักทับซ้อนกันนั้นเป็นข้าที่จะต้องตรวจดูเสียก่อนว่าสวรรค์บัญชาไว้เช่นไรหากสวรรค์ไม่มีบัญชาที่เหมาะสมข้าไม่อาจทัดทาน”“เจ้าผูกด้ายรักใคร่ให้กับฟาหยาง คงรู้ดีว่าเดิมนางเป็นคนรู้ใจของข้า”“ข้าไม่อาจเผยบัญชาสวรรค์ แต่ที่ข้ารู้ในตอนนั้นคือด้ายรักของนางไม่ได้โยงใยกับผู้ใดมาก่อนข้าไม่ได้ทำผิดต่อท่าน”“ไม่จริง ในเมื่อนางมีใจให้ข้าก่อนหน้านั้น เจ้าจะมากล่าวอ้างว่าด้ายรักของนางไม่เคยผูกโยงกับผู้ใดได้อย่างไร”“คุณชาย เรื่องนี้มิได้เพิ่งมี แม้แต่ด้ายรักของข้าเดิมก็ไม่เคยโยงใยกับผู้ใดมาก่อน…”ตั้งแต่หนานเปียนตายไป จนกระทั่งพบกับฟาหยางด้ายชะตารักจึงถ

“ไป๋อี้ชิงขอบพระทัยองค์ชายยิ่งนัก ด้านหน้านั่นมี ผลซานซาเซื่อมรสดีที่สุด ให้ไป๋อี้ชิงได้ เลี้ยงขอบคุณองค์ชาย”ยิ้มสดใส คว้ามือฟาหยางที่ยิ้มบางๆ ลากให้วิ่งตามไปยังร้านขายผลซานซาเซื่อมเสียบไม้ ที่เสียบไว้เรียงราย ไป๋อี้ชิงคว้ามือหยิบเอาผลซานซาเซื่อมมากัดกิน ยิ้มหวานหยดให้กับฟาหยาง“ลองชิมดูค่ะอร่อยที่สุด”“คุณหนูเจ้าขาดูทางนั้น”สาวใช้ชี้ให้ไป๋อี้ชิงดูสินค้าที่น่าตื่นตาตื่นใจฟาหยางคว้ามือหยิบผลซานซานเซื่อมแต่ใจตรงกันกับใครบางคนที่กำลังคว้าผลซานซาเซื่อมเสียบไม้มือสัมผัสเข้ากับมือของหวงหลานเต็มเปาต่างคนต่างหดมือหนี หวงหลานเมื่อรู้ว่าเป็นใคร กลับเดินหนีไปทันทีไม่แม้แต่จะสบตา ฟาหยางดึงผลซานซาเซื่อมมากำไว้วิ่งไปยัดใส่มือของหวงหลานก่อนจะหันหลังกลับไป๋อี้ชิงไม่ทันมองว่า ฟาหยางไปทำเรื่องใดมาเพราะมัวแต่ชื่นชมของขายอยู่ข้างทางเดิน“ไปกันเถอะ” โอบรอบเอวบางพาเดินไม่ยอมให้เห็นว่าหวงหลานอยู่ตรงนั้น“องค์ชายลองชิมหรือยัง”ฟาหยางกัดผลซานซาเซื่อมหันกลับไปมอง หวงหลานที่ยืนนิ่งมองผลซานซาเซื่อมในมือนิ่งงัน ก่อนจะยิ้มเศร้าๆ ก้าวเดินจากไปท่ามกลางผู้คนมากมาย ฟาหยางเองก็เผลอยิ้มเศร้าสร้อยเช่นกัน กัดผลซานซาเชื