All Chapters of เลห์หัวใจนายคนเลว: Chapter 21 - Chapter 30

“เฮียมัดไม่อยู่คุยด้วยได้ไหม?” เธอๆอย่างหวาดหวั่นไม่ชอบห้องนี้เลยจริงๆ เพราะห้องนี้เธอเคยถูกทำร้าย ถูกย่ำยี และถูกโจเซฟยกให้เสียตู่ไป“ไม่ได้ ต้องอยู่กับเฮีย” โจเซฟวางปืนก่อนจะดึงร่างบางมานั่งบนตักแกร่ง“เฮีย!”แกร่ก!! เสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นเสี่ยตู่ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกน้องนับสิบคน เสี่ยตู่จ้องหน้ามัดไหมด้วยความโกรธ เขาต้องโกรธอยู่แล้ว เพราะเธอทำให้เขาเสียเงิน แล้วยังหนีไปอีกต่างหาก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง เขาเสียเงินเพราะเธอแล้วเธอต้องเป็นของเขาอยู่ดี“มาช้า รู้อยู่นะว่ากูไม่ชอบรอ”“หึ” เสี่ยตู่หัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับจ้องมัดไหม“รีบเอาของให้มันลูโซ่ มันจะได้ไปสักที” โจเซฟเอ่ย เขาไม่ชอบให้เสี่ยตู่ จ้องมัดไหมด้วยสายตาแบบนี้“ครับนาย” ลูโซ่หยิบกระเป๋ายาจากนั้นก็วางไว้บนโต้ะ เสี่ยตู่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะให้ลูกน้องส่งกระเป๋าให้ลูกน้องของโจเชฟ ทั้งสองนับจำนวนด้วยเครื่องนับธนบัตร“ขาดอีก2ล้านครับนาย!!”“มึงคิดตุกติกกับกูเหรอ” โจเซฟหยิบปืนขึ้นพร้อมกับเล็งไปที่เสี่ยตู่“หึ!! ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ของคราวที่แล้วกูขาดทุนย่อยยับ ส่วนเด็กที่นั่งตักอยู่นั่นก็ของกู”“หึ!! ปากดีขึ้นเย

หลังจากรับประทานอาหาร มัดไหมก็มาแช่น้ำในอ่าง ส่วนโจเซฟแช่อยู่ข้างๆเขาดึงเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลังก่อนจะบีบเค้นที่อกอวบของเธอเบาๆ“อ้ะ!! เฮียอย่าทำสิ มัดจะรีบอาบรีบไปแต่งตัว อะไรของเฮียเนี่ย”“อยากกินมัดจัง!” เขาเอ่ยเบาๆ พร้อมกับเริ่มฝังจมูกไปทั่วแผ่นหลัง มัดไหมพยายามลุกขึ้น แต่โจเซฟกับกอดรัดแน่นมากกว่าเดิม“เฮีย! มัดไม่เล่นนะ! มัดจะรีบอาบน้ำ พี่ลันตากับพี่พาสต้า ให้มัดไปนอนด้วยที่ห้องข้างๆ”“เบื่อพวกเวรนี่เสียจริง”“เฮียก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม? ถ้ามัดจะไปนอนกับทั้งสอง” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับจะลุกขึ้น แต่มันลุกไม่ได้เมื่อโจเซฟกอดรัดเธอเอาไว้แน่นๆ มัดไหมถึงกับถอนหายใจออกมาแรงๆ เขามันคนเอาแต่ใจ และอยากจะได้อะไรก็ต้องได้ เธอไม่เคยขัดใจเขาได้เลย“ขอเฮียกินสักยกสิ ค่อยออกไป ถ้าไม่ให้เฮียกินวันนี้ แล้วมัดออกไปนอนกับสัมภเวสีทั้งสอง วันนี้เฮียคงจะนอนแข็งทั้งคืน”“เฮียพูดอะไรก็ไม่รู้น่าเกลียดจริงๆเลย” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับทุบที่แขนของโจเซฟเบาๆ“ถ้ายอมเฮียตอนนี้ เฮียจะเอาแค่ยกเดียว แต่ถ้าไม่ยอม เฮียจะจัดให้ทั้งคืน ไม่ต้องไปนอนกับยัยนรก2ตัวนั้นด้วย”“ปากคอเราะร้ายจริงๆนะเฮีย!”

“นายครับ ของพร้อมแล้วครับนาย” ลูโซ่เอ่ยพร้อมยัดหัวเชื้อยาลงในกระเป๋า ส่วนโฮเซ่เช็คของอยู่อีกฝั่ง ร่างสูงของโจเซฟหยัดกายลุกเต็มความสูง เขาอยู่ในชุดสูทสีกรมท่า จิบไวน์อยู่อย่างอารมณ์ดี ถ้าของล็อตนี้สำเร็จ เขาจะมียอดเงินมหาศาลถึงเงินไม่ได้มีความสำคัญกับเขาเท่าไหร่ แต่มันสามารถทำให้เขาสุขสบาย ถ้าต้องการอะไรใช้เงินซื้ออย่างเดียวกัน เงินคือพระเจ้าสำหรับใครหลายๆคน“มันมาหรือยัง?”“น่าจะกำลังมาครับนาย”“กูเกลียดการรอคอย กูอยากกลับเต็มทีแล้ว” โจเซฟเอ่ยอย่างหงุดหงิด ถ้าไม่ติดส่งของล็อตใหญ่ เขาคงนอนกอดมัดไหมไปแล้ว คิดถึงใบหน้าหวานๆทีไรอยากกลับไปกระแทกสักสองสามยก รู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึงใบหน้าหวานๆของเธอ“คิดถึงเด็กล่ะสิ มีเด็กให้หลงก็ดีอย่างนี้นี่เอง เจ้านายเราเปลี่ยนไปมากเลยรู้ไหมโฮเซ่ จากเสือกลายเป็นแมวเลยทีเดียว ดูเหมือนเด็กจะอ้อนเก่งด้วยสิ” ลูโซ่เอ่ย“แหมไม่ใช่เด็กในสังกัดแล้วนะ เขาเลื่อนสถานะกันเป็นเมียผัวแล้ว ดูเหมือนจะหลงเด็กมากๆซะด้วยสิ เด็กอายุ 18 คงกินอร่อยน่าดู เจ้านายเราถึงได้หลงหัวปักหัวปำขนาดนี้ ถึงขนาดหอบเสื้อผ้าไปอยู่ด้วยเลยนะ ถ้าไม่หลงคงไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วแหละ”“ฮ

มัดไหมกระพริบตาถี่ๆพยายามปรับสายตาให้เขากับความมืด เมื่อได้สติความเจ็บปวดจู่โจมตรงหางคิ้วของเธอทันที มัดไหมใช้มือจับหางคิ้วที่มีเลือดเกรอะกรัง ไม่รู้ว่าตัวเธออยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าใครจับเธอมาอยู่ที่แบบนี้ เธอลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับใช้มือปัดป่าย มันเป็นห้องชื้นๆอับๆ เธอพยายามใช้มือคำทาง เผื่อจะเจอประตูและออกไปจากห้องนี้แกรก!!มัดไหมชะงักขาที่กำลังจะก้าวทันที เมื่อรู้สึกหนักที่ข้อเท้าขวา มันไหมใช้มือคลำมันเป็นโซ่ที่พันธนาการเธอไว้ มัดไหมถึงกับทรุดลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาทันที“ฮึกๆพี่ภัทรอยู่ไหน ได้โปรดช่วยมัดที” เธอนั่งพิงผนังพร้อมกับชันเข่าซุกหน้าร้องไห้ เรื่องเลวร้ายเข้ามาในชีวิตของเธอไม่จบไม่สิ้น เธอไม่รู้จะทำอย่างไร มันมืดมนไปหมด มัดไหมร้องไห้อยู่นานก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอนกับพื้นเย็นเฉียบ เธอไม่ร้องให้คนช่วย เพราะตะโกนให้คอแตกก็ไม่มีใครช่วยเธออยู่ดี“พี่ภัทร ช่วยมัดที” เธอคร่ำครวญหาผู้เป็นพี่อย่างหนัก ตอนนี้ผู้เป็นพี่คงจะเป็นห่วงเธอมากๆแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ไปหาผู้เป็นพี่อีกไหม ครั้งนี้เธออาจไม่มีชีวิตกลับไปก็ได้ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะค่อยหลับตาลงและหลับไปโจเซฟหยิ

มัดไหมซุกหน้ากับเข่าของตัวเอง เธอเจ็บไปหมดทั้งตัว หยาดน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ทำไมถึงต้องเป็นผู้ถูกกระทำด้วย ทำไมเขาถึงใจร้ายไม่ฟังเหตุผล แผลกายที่ว่าเจ็บปวดแล้วมันไม่เท่าแผลใจที่เจ็บตอนนี้ อยากจะดิ้นรนหนีไปให้พ้นจากตรงนี้ เธอไม่สามารถทำได้เลย มัดไหมพยายามแกะโซ่ที่ข้อเท้า แต่พยายามทำเท่าไรก็ไม่ได้อยู่ดี“แกโง่จริงๆนะมัด แกจะแกะมันออกได้ยังไง ในเมื่อมันต้องใช้กุญแจ” เธอก่นด่าตัวเองพร้อมซุกหน้ากับเข่าของตัวเอง ยามนี้มองไปทางไหนก็มืดมน หมดหนทางที่จะช่วยเหลือตัวเองได้“ฮื่อๆไอ้บ้า! แกมันชั่วที่สุด! สิ่งที่แกทำกับมัดในวันนี้ ขอให้ภายภาคหน้ามัดได้มีโอกาส ทำแกเจ็บปวดบ้างฮึก!” มัดไหมค่อยๆลุกแล้วเดินไปที่เตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ภายในห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง มีเพียงประตูเข้าออกด้านเดียวเท่านั้น มีไฟส่องสว่างอยู่กลางห้อง 1 หลอด มันไม่มืดเหมือนเมื่อก่อน แต่ภายในห้องมันชื้นแฉะเธอนอนบนเตียงคงจะอุ่นกว่านอนพื้น เธอคิดก่อนจะหลับตานอน ไม่รู้ว่าเหตุการณ์วันต่อๆไปจะเป็นยังไง เธอก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ อยากกลับไปหาพี่ชายแกร่ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น มัดไหมเปิดเปลือกตามองชายที่เดินเข้ามาก่อนเบื