หลังจากรับประทานอาหาร มัดไหมก็มาแช่น้ำในอ่าง ส่วนโจเซฟแช่อยู่ข้างๆเขาดึงเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลังก่อนจะบีบเค้นที่อกอวบของเธอเบาๆ“อ้ะ!! เฮียอย่าทำสิ มัดจะรีบอาบรีบไปแต่งตัว อะไรของเฮียเนี่ย”“อยากกินมัดจัง!” เขาเอ่ยเบาๆ พร้อมกับเริ่มฝังจมูกไปทั่วแผ่นหลัง มัดไหมพยายามลุกขึ้น แต่โจเซฟกับกอดรัดแน่นมากกว่าเดิม“เฮีย! มัดไม่เล่นนะ! มัดจะรีบอาบน้ำ พี่ลันตากับพี่พาสต้า ให้มัดไปนอนด้วยที่ห้องข้างๆ”“เบื่อพวกเวรนี่เสียจริง”“เฮียก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม? ถ้ามัดจะไปนอนกับทั้งสอง” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับจะลุกขึ้น แต่มันลุกไม่ได้เมื่อโจเซฟกอดรัดเธอเอาไว้แน่นๆ มัดไหมถึงกับถอนหายใจออกมาแรงๆ เขามันคนเอาแต่ใจ และอยากจะได้อะไรก็ต้องได้ เธอไม่เคยขัดใจเขาได้เลย“ขอเฮียกินสักยกสิ ค่อยออกไป ถ้าไม่ให้เฮียกินวันนี้ แล้วมัดออกไปนอนกับสัมภเวสีทั้งสอง วันนี้เฮียคงจะนอนแข็งทั้งคืน”“เฮียพูดอะไรก็ไม่รู้น่าเกลียดจริงๆเลย” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับทุบที่แขนของโจเซฟเบาๆ“ถ้ายอมเฮียตอนนี้ เฮียจะเอาแค่ยกเดียว แต่ถ้าไม่ยอม เฮียจะจัดให้ทั้งคืน ไม่ต้องไปนอนกับยัยนรก2ตัวนั้นด้วย”“ปากคอเราะร้ายจริงๆนะเฮีย!”
“ว้าวๆๆๆสวยมากๆ” ลันตาเอ่ยพร้อมจีบปากจีบคอพูด“สวยมาก ชุดนี้เหมาะกับสามสาวแบบเรา รับรองวันนี้เราจะได้ผู้หล่อๆรวยๆแน่นอน”“แหม่! เมื่อก่อนเรียบร้อยจังนะ ทุกวันนี้ไม่ต่างกันเลยย55”“ลันตาว่าชวนน้ำชาออกมาด้วย รายนั้นไม่เคยกลัวโจฮานหนีออกมาได้แน่นอน” พาสต้าเอ่ย“เติมปากให้มัดสักหน่อย เดี๋ยวโทรหาน้ำชาก่อน” ลันตาเอ่ยพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทร มัดไหมมองตัวเองในกระจกแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางราคาแพง เธออยู่ในชุดเกาะอกกับกระโปรงสั้นเสมอหู“ฮัลโหลอีหนูชาอยู่ไหน?” ลันตาเอ่ยขณะที่กำลังโทรศัพท์(“อยู่กับโจฮานค่ะ... อึก”)“ทำไมเสียงแปลกๆ กำลังจำจี้กันหรอ?”(“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”)“เจอกันที่ผับเดิม”(“เดี๋ยวชาโทรกลับนะคะ อา... เบาหน่อย” )ปึก!! ปึก!! ปึก!!“โอ้ยยยย เกลียดพวกมีผัวว่ะ มันต้องกินแล้วทิ้งสิ มันถึงจะอร่อย” ลันตากดวางพร้อมกับกลอกตามองบน“ไปกันเถอะ เดี๋ยวโจเซฟออกมาจะเป็นเรื่อง รายนั้นไม่ได้โง่สักเท่าไหร่นะ คงอาจจะยังหงุดหงิด เราต้องเล่นละคร เอาไว้ตบตาเขา”“หมายความว่ายังไงคะเล่นละครตบตา เราต้องทำยังไงเหรอ? มัดไม่ไปดีกว่า พี่ลันตากับพ
“นายครับ ของพร้อมแล้วครับนาย” ลูโซ่เอ่ยพร้อมยัดหัวเชื้อยาลงในกระเป๋า ส่วนโฮเซ่เช็คของอยู่อีกฝั่ง ร่างสูงของโจเซฟหยัดกายลุกเต็มความสูง เขาอยู่ในชุดสูทสีกรมท่า จิบไวน์อยู่อย่างอารมณ์ดี ถ้าของล็อตนี้สำเร็จ เขาจะมียอดเงินมหาศาลถึงเงินไม่ได้มีความสำคัญกับเขาเท่าไหร่ แต่มันสามารถทำให้เขาสุขสบาย ถ้าต้องการอะไรใช้เงินซื้ออย่างเดียวกัน เงินคือพระเจ้าสำหรับใครหลายๆคน“มันมาหรือยัง?”“น่าจะกำลังมาครับนาย”“กูเกลียดการรอคอย กูอยากกลับเต็มทีแล้ว” โจเซฟเอ่ยอย่างหงุดหงิด ถ้าไม่ติดส่งของล็อตใหญ่ เขาคงนอนกอดมัดไหมไปแล้ว คิดถึงใบหน้าหวานๆทีไรอยากกลับไปกระแทกสักสองสามยก รู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึงใบหน้าหวานๆของเธอ“คิดถึงเด็กล่ะสิ มีเด็กให้หลงก็ดีอย่างนี้นี่เอง เจ้านายเราเปลี่ยนไปมากเลยรู้ไหมโฮเซ่ จากเสือกลายเป็นแมวเลยทีเดียว ดูเหมือนเด็กจะอ้อนเก่งด้วยสิ” ลูโซ่เอ่ย“แหมไม่ใช่เด็กในสังกัดแล้วนะ เขาเลื่อนสถานะกันเป็นเมียผัวแล้ว ดูเหมือนจะหลงเด็กมากๆซะด้วยสิ เด็กอายุ 18 คงกินอร่อยน่าดู เจ้านายเราถึงได้หลงหัวปักหัวปำขนาดนี้ ถึงขนาดหอบเสื้อผ้าไปอยู่ด้วยเลยนะ ถ้าไม่หลงคงไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วแหละ”“ฮ
มัดไหมขยับเปลือกตาไปมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง สมองของเธอกำลังประมวลผลว่าก่อนหน้านี่เธอทำอะไรอยู่ เธอจำได้ว่าเธออยู่ในผับ กับพาสต้าลันตา แล้วตอนนี้ทั้งสองหายไปอยู่ไหน แล้วเธอมานอนอยู่ห้องนี้ได้อย่างไรเธอกวาดสายตาไปทั่วๆห้อง ก็ไม่เจอใคร มัดไหมรีบดีดตัวลุกจากเตียงทันที เธอหยิบชุดที่ถูกฉีกเกลื่อนพื้นขึ้นมา มันเป็นเสื้อผ้าของเธอ มัดไหมงงไปหมดเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นเธอรีบเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ขึ้นมาสวมเพื่อปิดบังร่างเปลือยของตัวเองเอาไว้ เธอติดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้วยมือสั่นเทา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอเป็นอะไร แค่คิดน้ำตาก็ไหลรินออกมาอย่างไม่อาจจะห้ามได้แกร่ก!! เสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมา มัดไหมถึงกลับสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ มัดไหมรีบวิ่งไปเปิดประตู แต่ถูกท่อนแขนแกร่งโอบรัดจากทางด้านหลัง แล้วเหวี่ยงไปที่เตียง“กรี๊ดดด!!” เธอกรีดร้องเสียงดัง เมื่อเขาทุ่มเธอลงบนเตียงจนรู้สึกจุก เธอตะเกียกตะกายลงเตียงแต่มาวินดึงขาเธอเอาไว้ แล้วลากมาอยู่กลางเตียง“กรี๊ดดด!!” มัดไหมทุบที่อกแกร่งของมาวินรัวๆ แต่เขารวบแขนของเธอไว้เหนือหัว เธอมองหน้าเขาทั้งน้ำตา ผู้ชายสารเลวคนนี้ย่ำยีเธอไปแล้ว
มัดไหมกระพริบตาถี่ๆพยายามปรับสายตาให้เขากับความมืด เมื่อได้สติความเจ็บปวดจู่โจมตรงหางคิ้วของเธอทันที มัดไหมใช้มือจับหางคิ้วที่มีเลือดเกรอะกรัง ไม่รู้ว่าตัวเธออยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าใครจับเธอมาอยู่ที่แบบนี้ เธอลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับใช้มือปัดป่าย มันเป็นห้องชื้นๆอับๆ เธอพยายามใช้มือคำทาง เผื่อจะเจอประตูและออกไปจากห้องนี้แกรก!!มัดไหมชะงักขาที่กำลังจะก้าวทันที เมื่อรู้สึกหนักที่ข้อเท้าขวา มันไหมใช้มือคลำมันเป็นโซ่ที่พันธนาการเธอไว้ มัดไหมถึงกับทรุดลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาทันที“ฮึกๆพี่ภัทรอยู่ไหน ได้โปรดช่วยมัดที” เธอนั่งพิงผนังพร้อมกับชันเข่าซุกหน้าร้องไห้ เรื่องเลวร้ายเข้ามาในชีวิตของเธอไม่จบไม่สิ้น เธอไม่รู้จะทำอย่างไร มันมืดมนไปหมด มัดไหมร้องไห้อยู่นานก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอนกับพื้นเย็นเฉียบ เธอไม่ร้องให้คนช่วย เพราะตะโกนให้คอแตกก็ไม่มีใครช่วยเธออยู่ดี“พี่ภัทร ช่วยมัดที” เธอคร่ำครวญหาผู้เป็นพี่อย่างหนัก ตอนนี้ผู้เป็นพี่คงจะเป็นห่วงเธอมากๆแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ไปหาผู้เป็นพี่อีกไหม ครั้งนี้เธออาจไม่มีชีวิตกลับไปก็ได้ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะค่อยหลับตาลงและหลับไปโจเซฟหยิ
มัดไหมหยิบกระสอบขึ้นมา เธอใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออก ต่อไปนี้เธอจะพยายามไม่ร้องไห้ ให้กับผู้ชายเลวๆอย่างโจเซฟ เธอจะพยายามเข้มแข็งถึงแม้ภายในใจเธอจะอ่อนแอมากมายเหลือเกิน เธอค่อยๆใช้มือรูดใบอ่อนของต้นไม้สีแดง เธอไม่รู้ว่ามันชื่อต้นอะไร แต่ก็ช่างเถอะ เธอมีหน้าที่เก็บใบมันแค่นั้นเอง“น้ำของคุณ” เตชินยื่นน้ำให้เธอ มัดไหมรับมาอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะวางมัดลงกับพื้น“ใจร้ายที่สุด” มัดไหมได้แต่บ่นอุบอิบ คิดถึงหน้าคนใจร้ายที่ไร ได้แต่ก่นด่าในใจ เขามันคนใจร้ายที่ไม่ฟังเหตุผลอะไรสักอย่าง“เด็ดยอดอ่อนมัน ต้นบีบีอย่าให้กิ่งมันทิ่มมือ ยางมันค่อนข้างอันตราย” เตชินเอ่ยพร้อมกับยืนมองมัดไหมที่เริ่มเก็บใบอ่อนของต้นบีบี มันเป็นต้นไม้ที่เอาไว้ผลิตหัวเชื้อผลิตยา เวลาที่ส่งของเจ้านายของพวกเขาจะได้เงินมากมายมหาศาล โจเซฟไม่ค่อยมาที่เกาะ ส่วนมากจะให้เขาดูแลแทน และให้คนส่งของไปให้“นายช่วยมัดได้ไหม ช่วยปล่อยมัดไหมไปจากคนเลวๆคนนั้นที” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน“คนเลวสำหรับคนอื่น แต่นายคือคนดีของคนเกาะนี้” เตชินเอ่ยออกมา ถึงนายของเขาจะเลวร้ายในสายตาคนอื่นทั่วไป แต่สำหรับชาวเกาะแห่งนี้ โ
มัดไหมซุกหน้ากับเข่าของตัวเอง เธอเจ็บไปหมดทั้งตัว หยาดน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ทำไมถึงต้องเป็นผู้ถูกกระทำด้วย ทำไมเขาถึงใจร้ายไม่ฟังเหตุผล แผลกายที่ว่าเจ็บปวดแล้วมันไม่เท่าแผลใจที่เจ็บตอนนี้ อยากจะดิ้นรนหนีไปให้พ้นจากตรงนี้ เธอไม่สามารถทำได้เลย มัดไหมพยายามแกะโซ่ที่ข้อเท้า แต่พยายามทำเท่าไรก็ไม่ได้อยู่ดี“แกโง่จริงๆนะมัด แกจะแกะมันออกได้ยังไง ในเมื่อมันต้องใช้กุญแจ” เธอก่นด่าตัวเองพร้อมซุกหน้ากับเข่าของตัวเอง ยามนี้มองไปทางไหนก็มืดมน หมดหนทางที่จะช่วยเหลือตัวเองได้“ฮื่อๆไอ้บ้า! แกมันชั่วที่สุด! สิ่งที่แกทำกับมัดในวันนี้ ขอให้ภายภาคหน้ามัดได้มีโอกาส ทำแกเจ็บปวดบ้างฮึก!” มัดไหมค่อยๆลุกแล้วเดินไปที่เตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ภายในห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง มีเพียงประตูเข้าออกด้านเดียวเท่านั้น มีไฟส่องสว่างอยู่กลางห้อง 1 หลอด มันไม่มืดเหมือนเมื่อก่อน แต่ภายในห้องมันชื้นแฉะเธอนอนบนเตียงคงจะอุ่นกว่านอนพื้น เธอคิดก่อนจะหลับตานอน ไม่รู้ว่าเหตุการณ์วันต่อๆไปจะเป็นยังไง เธอก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ อยากกลับไปหาพี่ชายแกร่ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น มัดไหมเปิดเปลือกตามองชายที่เดินเข้ามาก่อนเบื
ใบเตยเดินเข้าไปในห้องหลังจากใช้กุญแจเปิดเข้าไป เธอมองมัดไหมนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความสงสาร แผ่นหลังยังมีเลือดไหลซึมอยู่เลยเจ้านายเธอนี่ก็กระไร ใจร้ายใจดำไม่พาเธอไปโรงพยาบาล ปล่อยเธอนอนเจ็บแบบนี้ได้ยังกัน หรือว่าเจ้านายเธอทำร้ายเธอแต่ดูจากเสื้อผ้าที่ถูกดึงทึงจนขาดวิ่นก็พอรู้แล้วว่าฝีมือใคร เธอพ่นหายใจแรงๆก่อนจะเดินไปห้องตัวเองแล้วหยิบเสื้อผ้า พร้อมยากินยาทามา“คุณคะ” ใบเตยเอ่ยเสียงมัดไหม พร้อมกับใช้มือเขย่าร่างของเธอ“อืม” มัดไหมครางในลำคอเบาๆ พร้อมกับเปิดเปลือกตามองหน้าใบเตย เธอกระชับผ้าห่มก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ใบเตยรีบเข้ามาประคองมัดไหมให้ลุกขึ้นนั่ง แค่เห็นแผลที่หลังเธอก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเธอโดนแบบนี้ เธอจะทนได้ไหม“เดี๋ยวเตยทายาให้ ทาเสร็จเตยจะพาไปกินข้าวไปซื้อเสื้อผ้า ไปไหวไหมถ้าไม่ไหวเตยจะไปซื้อมาให้เอง” ใบเตยเอ่ยพร้อมหยิบยามาทาให้มัดไหม“มัดอยากไปด้วย มัดไหวค่ะ มัดไปด้วยนะคะ” เธอเอ่ยเสียงสั่น ถึงแม้จะหนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เธอก็ยังอยากไปเจอโลกภายนอกอยู่ดี ไม่อยากอุดอู้อยู่ในห้องนี้ ไม่ต่างจากถูกขังคุก คุกอาจจะดีกว่าที่เธออยู่ก็ได้“ทาย
ตอนเย็นของวันนั้น มัดไหมนั่งทานอาหารบนโต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ วันนี้อาหารอร่อยถูกปากของเธอมากๆ โดยเฉพาะพวกอาหารทะเล สดมาก ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวใหญ่ ลูกหลานเต็มบ้าน ตระกลูนี้ใหญ่มากๆเลย คุณตานิโคลัสกับยายรสรินทร์ยังคงแข็งแรง ท่านดูยิ้มแย้มและมีความสุขเมื่อได้เห็นครอบครัวลูกหลานเหลนอยู่กันพร้อมหน้า โจฮานไปลากน้ำชามาได้สำเร็จพร้อมกับนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน ครอบครัวนี้อบอุ่นมากๆเลย“วิคเตอร์ หนูกินลองกินหอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ดูสิ อร่อยมากๆเลย” โจเซฟแกะหอยพร้อมกับราดน้ำจิ้มให้ลูกชายตัวน้อย เด็กน้อยหน้าตาคมคายตั้งแต่เด็ก ได้ความหล่อมาจากเขาเต็มๆ ถ้ามีลูกสาวก็ขอให้สวยเหมือนมัดไหม แต่จะมีตอนไหนยังไม่รู้ ช่วงนี้เมียไม่ให้เข้าใกล้เลย โจเซฟคิดก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา“ขอบคุณครับพ่อ!” วิกเตอร์ตักอาหารเข้าปาก พร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ“กินเยอะๆนะ อยากกินอะไรขอให้บอกมา พ่อพร้อมที่จะจัดให้ลูกทุกอย่าง อยากได้อะไรก็บอกมาเลยนะลูก”“วิคเตอร์ดีจังที่ได้เป็นลูกคนเดียว เรากับน้องตีกันทุกวันเลย อยากเป็นลูกคนเดียวแบบวิกเตอร์จัง! จะได้มีคนเอาใจ จะได้มีคนถามว่าอยากได้อะไรพร้อมจะจัดให้ทุกอย่างบ้าง” ปั้นสิบพูดขึ้น“แ
โจเซฟรีบขับรถมาที่บ้าน เขารีบขึ้นไปห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่เจอมัดไหม เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้องเจอแต่ไม้แขวนผ้าอยู่บนเตียง เขารีบลนลานออกมาจากบ้านทันที เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปแน่ๆ ตอนนี้เธอต้องกำลังไปหาพี่ชายของเธอ และเขาจะไม่ยอมเสียเมียไปเด็ดขาดไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ช่าง เขารีบบึ่งรถไปที่ร้านของพี่ชายเธอทันที“อ้าวโจเซฟ ไปไงมาไง” ภัทรเอ่ยขณะมองดูลูกน้องกำลังวิ่งวุ่นเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้า ที่นี่ทำเป็นแบบบุฟเฟ่ต์มีอาหารทะเลมากมายสดใหม่ ลูกค้าดูติดอกติดใจที่มากินที่ร้านของเขา“ผมมาหามัดไหม” โจเซฟกวาดสายตามองหาเมียรักแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา“มัดไม่ได้มา ไม่รู้ไปอยู่ไหน?!”“แล้วพอจะรู้ไหมว่าเธอไปอยู่ไหน?”“ไม่รู้!” ภัทรเอ่ยกับโจเซฟแล้วสนใจดูแลร้านต่อ เขาครุ่นคิดสักพักก่อนจะรีบขับรถไปบ้านใหญ่ เขารีบลงจากรถแล้วก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในบ้าน“มัด!” เขาเรียกมัดไหมด้วยความดีใจ เมื่อได้เห็นเธออีกครั้ง เขาถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้หนีเขาไปที่ไหน ถ้าเขาหาเธอไม่เจอเขาคงเป็นบ้าแน่ๆ“ทำเรื่องงามหน้าอะไรไว้ล่ะโจเซฟ ลูกสะใภ้แม้ถึงเก็บกระเป๋าออกมาจากบ้าน” ณิรินเอ่ยถามบุตรชาย พร้อ
วันเวลาผ่านไปหลายปีโจเซฟนั่งคิดอะไรไปเรื่องพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ ช่วงนี้เขากับมัดไหมแทบไม่ได้ข้องเกี่ยวกัน เพราะเขาทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่กับเธอ มัดไหมเอาแต่งอนเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำอะไรก็ขวางหูขวางตา ช่วงนี้เธอติดโทรศัพท์มาก ไม่สนใจเขาเลย แต่เธอก็ทำหน้าที่แม่ได้อย่างดีเยี่ยม แต่เรื่องบนเตียงช่วงนี้เธอไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้เลย ตั้งแต่คลอดวิกเตอร์แล้ว เขากับเธอก็ยังไม่มีตัวเล็กอีกเลย“มัดไปกินข้ากันไหม เฮียว่าเราไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันดีกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองมัดไหมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอตวัดสายตามองหน้าโจเซฟทันที“ไม่ไป!” เธอเอ่ยเสียงห้วนมองหน้าสามี ไม่ใช่ว่าเธองี่เง่าอะไร แต่ช่วงหลังสามีเธอดูขัดหูขัดตาเธอมากๆ“ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเฮียจะไปบ้านใหญ่” โจเซฟพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะมองหน้าของมัดไหม“ก็ไปสิ! หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ มองตามแผ่นหลังของโจเซฟที่เดินไป สักพักก็ได้ยินเสียงรถยนต์ของโจเซฟแล่นออกไป เธอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัด แล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ช่วงนี้เธอต้องโปรโมทร้านช่วย ตอนนี้ลูกค้าเยอะมาก พี่ชายของเธอ เลยให้ช่วยโปรโมทลูกค้าจะได้เยอะกว่าเดิม พี่
ผ่านไปอีกหลายเดือนชีวิตของโจเซฟกับมัดไหมดำเนินไปเรื่อยๆ ตอนนี้เธอคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชายชื่อวิคเตอร์ หลังจากเหตุการณ์ที่โดนเสี่ยตู่ระเบิดร้านคราวนั้น จนทำให้มัดไหมเสียโจเซฟไป เธอตระหนักแล้วว่า การไม่มีโจเซฟอยู่ในชีวิตมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดในแต่ละวันเธอนั้นแทบจะไม่สามารถก้าวผ่านมันไปได้เลย ทุกๆวันมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว การสูญเสียเขาไปมันทำให้เธอเจ็บปวดราวกับถูกเข็มนับล้านๆเล่มทิ่มลงไปที่หัวใจ จากนั้นก็เหยียบซ้ำๆเธอได้เขากลับมาแล้ว และเธอจะไม่ยอมเสียเขาไปเด็ดขาด“มัด ทำอะไร?” โจเซฟเอ่ยถามขณะที่ไปหยิบเสื้อของลูกชายตัวน้อยที่เขาซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง“เอาลูกเข้าเต้าค่ะ แล้วเฮียไปไหนมาคะ” มัดไหมเอ่ย พร้อมกับเขี่ยที่แก้มลูกชายตัวน้อยเบาๆอย่างรักใคร่ วันนี้ลูกชายของเธออยู่ในชุดหมีสีฟ้า ลายการ์ตูนน่ารักมาก“เฮียไปดูชุดให้ลูกกับมัดมา ดูสิ! มีแต่ชุดหล่อๆเลยเห็นไหม” โจเซฟชูชุดขึ้นให้มัดไหมดู มัดไหมถึงกับอมยิ้มกับท่าทางของเขา“เฮียนี่เห่อจังเลยนะคะ”“มันเรื่องธรรมดา ลูกคนแรกเฮียก็ต้องเห่ออยู่แล้ว เดี๋ยวมีอีก2-3คน เดี๋ยวเฮียก็เห่อน้อยลงเอง”“จะมากกว่าเดิมซะมากกว่านะสิ”“รู้ทันเ
“ใช่โจเซฟจริงๆใช่ไหมมัด พี่ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?” ภัทรเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ พร้อมกับวางปลาหมึกลงบนโต๊ะ“พี่ไม่ได้ตาฝาด เฮียจริงๆค่ะ เฮียกลับมาหามัดแล้ว” มัดไหมพูดขึ้น วันนี้คือวันที่เธอมีความสุขในรอบหลายๆเดือน โจเซฟเหมือนหยาดน้ำฝนที่ชโลมหัวใจแห้งเหี่ยวของเธอ ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง“พี่เมียไม่ได้ตาฝาดหรอกครับ ผมยังไม่ตายจริงๆ” โจเซฟยื่นมือมาจับแขนภัทรเบาๆ ภัทรใช้มือจับที่แขนของโจเซฟก่อนจะฉีกยิ้มด้วยความดีใจ“กูดีใจที่มึงกลับมาหาน้องกับหลานกู กูดีใจมากๆ”“คงไม่กีดกันผมกับมัดแล้วใช่ไหม?”“ไม่แล้ว กูยกให้เลย เอาเด็กขี้แยไปเลี้ยงเลย555 มึงไม่อยู่น้องกูร้องไห้ทุกวันเลยรู้ไหม? ดูแลน้องกูให้ดีๆ มัดไหมขี้แยอยู่ด้วย”“พี่ภัทรอะ” มัดไหมมองค้อนภัทร ก่อนจะสนใจกินหมูต่อ”“กินเยอะๆนะ เหลนตาจะได้แข็งแรง” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับคีบหมูให้โจเซฟกับมัดไหม“ขอบคุณครับตา ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”“มันแน่นอนอยู่แล้ว”“หึ! กลับบ้านเจอดีแน่ๆ”... รสรินทร์เอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าสามี นิสัยแบบนี้มันน่าตีจริง ยอมรับในความร้ายกาจจริงๆ“แล้วพาสต้ากับลันตาล่ะ”“อยู่บ้าน ไม่ค่อยสบายกัน ลูกกินเถอะต่อไปนี้ขอให้ชีวิตลูก ครอ
ตัดมาที่ตอนเย็น มัดไหมเดินเข้าไปในร้านหมูกระทะของพี่ชายของเธอ โดยที่มีภัทรประคองเข้าไปในร้าน ภายในร้านถูกจัดอย่างสวยงาม ร้านสะอาดสะอ้าน ทั้งหมดก็ได้มาจากอนิสงฆ์จากครอบครัวของโจเซฟทั้งนั้น ครอบครัวนี้รวยมาก พร้อมจะบรรดาลทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเกิดครอบครัวนี้พอใจ“นั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปดูความเรียบร้อยก่อน” ภัทรเอ่ยขณะที่พามัดไหมไปนั่งเก้าอี้ เขาเองตื่นเต้นทุกครั้งที่มาร้านใหม่ ถึงแม้จะมาหลายครั้งก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี เขาไม่เคยมีร้านใหญ่โตแบบนี้มาก่อน“ค่ะ”“พี่ไปก่อนนะ นั่งเล่นอยู่นี่ก่อนแล้วกัน” ภัทรเดินไปหลังร้าน มัดมองไปรอบๆก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ ถึงโจเซฟจะตายไปแล้ว ครอบครัวของเขาก็ยังช่วยเหลือเธอกับพี่ชายตลอด ไม่เคยให้ลำบากเลย“มัด ไปร้องเพลงกัน” พายพูดขึ้น ตอนนี้ในร้านยังไม่มีลูกค้ามา นักดนตรีเองก็พร้อมแล้ว“ไม่ค่ะ!” เธอรีบปฏิเสธทันที“พายเคยฟังมัดร้องเพลง มัดเป็นคนร้องเพลงเพราะมากๆ พายไม่ได้ฟังนานแล้ว พายอยากฟังมัดร้องเพลงมากเลยนะ“มัดยังไม่มีกะจิตกะใจร้องเพลงหรอกนะพาย พายก็รู้ว่ามัดกำลัง...”“เอาน่า ร้องสักเพลงนะ ลูกค้ายังไม่มา ร้องประเดิมเปิดร้านเลย” พายประคองมัดไหมมา
ผ่านไปอีก1สัปดาห์มัดไหมที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างหนัก เธอนอนคุดคู้กอดเข่าตัวเองเอาไว้ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างกำลังดีอยู่แล้ว ทำไมถึงเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วยเธอไม่ยอมรับว่าโจเซฟตาย เพราะมันไม่ใช่ความจริง เธอไม่เชื่อ ทุกอย่างมันคือเรื่องโกหก“มัด หมอให้กลับบ้านได้แล้วนะ เรากลับบ้านกันเถอะ” ณิรินเอ่ยกับมัดไหม แต่คนบนเตียงกลับไม่สนใจคนที่เอ่ยถามเลยสักนิด เธอยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้น“ฮึกๆเฮีย ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งมัดไง ทำไมเฮียถึงใจร้ายแบบนี้ ฮื่อๆ” เธอร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างน่าเวทนา ถ้าเธอรู้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ เธอจะไม่ปล่อยให้เวลามันสูญเปล่าไปเลย เธอจะใช้ชีวิตกับเขาอภัยให้เขาและมองข้ามสิ่งร้ายๆที่เขาเคยทำให้เธอ พอเขาจากไปเธอเองก็ได้รู้หัวใจตัวเอง โจเซฟคือคนที่เธอรัก และไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้“กลับเถอะมัด ไปส่งโจเซฟกัน พรุ่งนี้ครอบครัวแม่จะเผาโจเซฟแล้วนะ ไปส่งพี่เขาครั้งสุดท้ายกัน“ฮึกๆ” มัดไหมค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างเลื่อนลอย เธอใช้มือเรียวสั่นระริกปาดน้ำตาตัวเอง” เฮียใจร้าย ไหนบอกว่ารักมัดกับลูกไง ฮึก!”“หนูต้องเข้มแข็ง หนูต้องสู้นะมัดไหม”“หนูไม่รู้จะเริ่มย
“มัด”“…”“มัด”“….”“มัดไหม”“อื้อ” มัดไหมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ไฟภายในห้องเปิดสลัวๆ เป็นร่างคุ้นเคยยืนอยู่ปลายเตียง เธอพยายามเพ่งมองแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัด อีกอย่างเขาก็ยืนอยู่ไกล แต่ถึงเขาจะยืนอยู่ไกล เธอก็รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอมั่นใจว่าเป็นเขา“เฮีย! เฮียใช่ไหม ฮึกๆใช่เฮียใช่ไหม” เธอปล่อยโฮออกมาทันที พยายามลุกขึ้นนั่ง“ใช่” ชายตรงหน้าพูดเบาๆน้ำเสียงเยือกเย็นจนชวนขนลุก แต่มัดไหมไม่สนใจความเจ็บ เธอพยายามลุกขึ้นนั่งจนนั่งได้สำเร็จ“โอ๊ยยยย” มัดไหมกุมหัวไหล่ตัวเองเบาๆ โจเซฟเดินมาใกล้ๆเธอ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งข้างๆเธอ มัดไหมมองหน้าซีดเซียวของโจเซฟก่อนจะโผกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมา“เฮีย Chapter51ฮื่อๆ”“อย่าร้องไห้ มัดต้องเข้มแข็งให้มากๆนะ”“มัดดีใจที่เฮียไม่เป็นอะไร ฮื่อๆ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งมัดกับลูกไป ฮื่อๆ”“เฮียจะทิ้งมัดไปได้ไง เฮียไม่ไปไหนหรอก เฮียจะอยู่ใกล้ๆมัด จะคอยดูแลมัดมองดูมัดทุกวัน มัดไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้น เฮียเคยสัญญาแล้วว่าเฮียจะไม่ทิ้งมัด เฮียจะอยู่ดูแลมัด เฮียจะไม่ไปไหน มัดสบายใจได้ ““ถ้าเฮียไม่เป็นอะไรแล้ว มัดก็สบายใจค่ะ”“ตอนนี้มัดต้องรักษาตัว พักผ่อนให้มากๆรู้ไหม?”“ค่
มัดไหมถูกพาตัวออกมานอกร้าน ลูกน้องของเสี่ยตู่ปรี่เข้ามาหามัดไหมกับพี่ชายทันทีลูโซ่กับโฮเซ่ประจันหน้ากับลูกน้องของเสี่ยตู่ ต่อให้ต้องตายเขาก็จะปกป้องลูกเมียของนายของพวกเขา และแน่นอนเขาจะไม่ยอมให้ลูกน้องของเสี่ยตู่มาทำร้ายครอบครัวของมัดไหมแน่ๆ“คิดว่าพวกมึงจะรอดเหรอ? วันนี้พวกมึงต้องตายห่ากันหมดอย่าคิดว่าจะรอดสักคน” ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเล็งปืนมาที่พวกเขา ลูโซ่กับโฮเซ่ไม่เปิดโอกาสให้ชายพวกนั้นยิงใส่เขาก่อน เขาสาดกระสุนใส่ก่อนทันทีปัง! ปัง! ปัง!“กรี๊ดดด” มัดไหมกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เธอกับพายลากภัทรหลบไปอยู่ข้างๆรถที่จอดอยู่ เพื่อหลบวิถีของกระสุน“ก้มลงต่ำๆ” ภัทรพยายามบอกน้องสาวกับพายให้ก้มลง ตอนนี้เขาเจ็บมาก อยากจะช่วยให้มากกว่านี้แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะตัวเขาก็เอาตัวไม่รอดปัง! ปัง! ปัง!“เราไม่รอดแน่ฮื่อๆ พายกลัว” พายปล่อยโฮออกมาราวกับคนเสียสติ มัดไหมเข้าไปกอดเพื่อนก้มต่ำทันที“ตั้งสติไว้ก่อนนะพาย”บรืนนนนน!!! เอี๊ยดดดดด!!!! เสียงรถ2คันขับมาขวางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนน คนภายในรถทั้งหมดยิงประทะใส่ลูกน้องของเสี่ยตู่ทันที “มัดเป็นไงบ้าง” ณิรินลงมาจากรถ