All Chapters of เลห์หัวใจนายคนเลว: Chapter 11 - Chapter 20

“ปล่อยให้มึงไปแรดกับผู้ชายคนอื่นน่ะเหรอไม่มีทาง!!”“นายมีสิทธิ์อะไรมายุ่ง ฮึก! นายทำร้ายมัดยังไม่พอหรือไง ฮื่อ ๆ” เธอปล่อยโฮออกมามากกว่าเดิม เธอต้องทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้นคนตรงหน้าไปได้ เธอกับเขาไม่เจอกัน 2อาทิตย์ ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่เเล้ว ทำไมเธอต้องมาเจอเขาอีกครั้ง“สิทธิ์เหรอ คนอย่างมึงถามหาสิทธิ์อะไร? ในเมื่อกูเป็นมากกว่านั้น” เขาเอ่ยเสียงเรียบ มองหน้าเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย เธอไม่อาจจะคาดความรู้สึกของเขาได้เลยในตอนนี้ “มากกว่านั้น หมายความว่าไง ฮึก!” เธอเหวใส่อย่างเหลืออด เขามันคนใจร้ายที่ก่อกวนเธอไม่ยอมเลิก ทั้งที่ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้ว“กูคือเจ้าชีวิตมึงไง” โจเซฟเอ่ยเสียงเรียบพร้อมจ้องหน้าของมัดไหม นัยน์ตาคมคู่นั้นของเขากำลังทำให้เธอกลัว มือไม้ของเธอมันสั่น จนต้องกำเอาไว้แน่น หยาดน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้มราวกับเม็ดฝนโปรยปราย “นายมันบ้า!! ฮื่อ ๆ นายยกมัดให้คนอื่นแล้ว ตอนนี้มัดคือคนของเสี่ยตู่ ส่วนนายไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายอะไรกับมัดทั้งนั้น คนสารเลวแบบนายกลับไปที่ ๆ นายมาซะ” “มึงมีสิทธิ์อะไรมาไล่กู” เขาปรี่เข้ามาบีบแก้มเธอแรง ๆ มัดไหมพยายามทุบตีเขาแต่ก็ไม่เป็นผล เขาเพิ่มแรงบี

“อ๊า... เสียวจัง... แม่กวางน้อย” โจเซฟครางเสียงดัง มองริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูครอบครองแก่นกายขนาดใหญ่ของเขาอารมณ์ของเขายิ่งลุกโชน มือของเขากำผมของเธอแน่นจ๊วบ! จ๊วบ! แพร๊บ!! “อา... แบบนั้น อืม~” เรียวลิ้นเล็กตวัดปัดป่ายพร้อมกับลากลิ้นไปมา คนร่างเล็กตรงหน้า กำลังทำเขาเสียวซ่านไปทั้งกาย“อ๊า... โคตรเสียว...ซี๊ด...” เขาจับหัวเธอแน่นๆแล้วเริ่มขยับสะโพกเข้าออก เขาเริ่มหายใจเร็วขึ้น เสียวจนต้องจิกนิ้วเท้า ปึก! ปึก! ปึก! “อา... รู้สึกดีจัง” เขาเชิดหน้าพร้อมกับเปล่งเสียงคำราม เขาเริ่มกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าไปปากของเธอ เขาเริ่มจะถึงฝั่งฝันเพราะปากเล็ก ๆ ของเธอ เขากำผมเธอเอาไว้แน่น พร้อมกับเชิดหน้ามากกว่าเดิมปึก! ปึก! ปึก! “อา... ไม่ไหวแล้ว... ซี๊ด!” ร่างกายของเขาสั่นเกร็งอย่างหนัก ความกระสันตอนนี้ไม่อาจจะห้ามได้ มันเสียวจนไม่อาจจะฝืนความรู้สึกเอาไว้ได้เลย“อ๊า” เขากระตุก2-3ครั้ง พร้อมกับปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในปากของเธอทุกหยดหยาด เขากดแช่เอาไว้แบบนั้น ก่อนจะถอดแก่นกายขนาดใหญ่ออกจากปากเธอ มัดไหมรีบคายน้ำขาวขุ่นออกมาทันที เธอรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอาเจียนออกมา“พอใจแล้วก็ไปได้แล้ว” เธอเ

“พี่ขอโทษ” ภัทรเอ่ยคำขอโทษทั้งน้ำตา เขารู้สึกผิดกับผู้เป็นน้องเหลือเกิน ความผิดบาปในใจของเขาตอนนี้ ไม่รู้จะหาคำไหนมาเปรียบเปรยได้ เขาปกป้องน้องยังไม่ได้ แถมยังให้น้องไปเจอเรื่องเลวร้ายอีก เขามันเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ“ฮึก ๆ ฮื่อ ๆ พี่ภัทร มัดรอพี่กลับมาบ้านทุกวันเลย คนเลวจับพี่ไปใช่ไหม? พี่เลิกทำงานนั้นเถอะพี่ มัดไม่เคยอยากได้อะไร ถึงเราจะไม่รวย เราก็มีความสุข มัดไม่อยากเสียพี่ไปรู้ไหม ฮื่อ ๆ” “พี่เลิกทำแล้ว ต่อไปนี้เราจะใช้ชีวิต2คนพี่น้องที่มีความสุขเหมือนเดิม” “ฮึก! ขอบคุณค่ะพี่ภัทร มัดรักพี่นะ” มัดไหมกอดพี่ชายเอาไว้แน่น ๆ ตอนนี้ถนนโล่งใจที่เห็นพี่ชายเธอปลอดภัย อย่างน้อยคนเลวคนนั้นก็ยังรักษาสัญญา ว่าจะยอมปล่อยพี่ชายเธอ และเขาก็ทำจริง ๆ“มันทำอะไรมัดไหม? ตอนที่พี่เข้าไปไม่เจอมัดแล้ว มันบอกว่ามันแทงมัด มัดหายดีแล้วใช่ไหม?”“มัด ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว พี่ไม่ต้องห่วงหรอก” “แล้วเลือดบนเตียงวันนั้นมันคืออะไร?” “มะ...มัดไม่รู้? ช่างเถอะ! พี่มาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำดีกว่าไหม?” “พี่เพิ่งอาบมา” “เอาของไปวางในห้องครัว” ลูโซ่เอ่ยกับพวกลูกน้องอีกกลุ่ม ให้ยกข้าวของเข้ามาช่วย เพราะลำพัง

“อ๊า” มัดไหมถึงกับครางดังลั่น เมื่อเขาค่อยๆดันแก่นกายเข้ามา กลีบดอกกุหลาบอวบอูม โอบรัดแก่นกายขนาดใหญ่ ภายในของเธอตอดรัดรุนแรงจนเขาแทบจะทนไม่ไหว“แน่นมาก... อา...” เมื่อเข้าไปจนสุดโจเซฟเริ่มขยับสะโพกเนิบนาบ พร้อมกับคำรามในลำคอด้วยความทรมาน ยิ่งภายในของเธอตอดรัดรุนแรง เขาก็ยิ่งเสียวแทบขาดใจเขาใช้มือลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะโน้มใบหน้าคมคายก้มลงดูดดื่มยอดประทุมถันสีชมพู พร้อมกับใช้ลิ้นปัดป่ายหยอกล้อ สลับขบกัดเบา ๆ เขาดูดดุนราวกับสัตว์ป่าหิวกระหาย เขาใช้ลิ้นปัดป่ายส่วนมือก็บีบคลึงอยู่แบบนั้น“อา… มัดเสียว” มัดไหมครางดังลั่นพร้อมกับเลื่อนมือไปกอดรัดร่างแกร่ง เรือนกายของเธอปิดไปมา ตกอยู่ในบ่วงเสน่หาที่เขาปรนเปรอให้ อารมณ์พิศวาสถาโถมจนต้องปล่อยตัวปล่อยใจไปกับรสสัมผัสนั้นปึก! ปึก! ปึก! “อา เสียวดีจัง” เขากระซิบเสียงแหบพร่า พร้อมกับใช้มือบีบเค้นอกอวบของเธอแรง ๆ ราวกับต้องการให้มันแหลกคามือ เขาครวญครางดังลั่นเสียวซ่านไปหมดทั้งร่างกาย“อา... มัดเสียว.. อย่ากระแทกแรง.. อา” เสียงหวานครวญครางด้วยความรัญจวน เธอใช้เล็บจิก ก่อนจะครูดไปตามแผ่นหลังของของโจเซฟ เพื่อบรรเทาความเสียว ปึก! ปึก!

“ว่าแต่มัดไหมทำงานที่ไหนครับ” โจฮานเอ่ยถามมัดไหม หลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนกำลังนั่งดูทีวีเครื่องใหญ่ อยู่ที่ห้องรับแขก ส่วนบางคนก็เอาที่นอนมาปูนอน ทุกคนอยู่รวมตัวกันเป็นครอบครัวใหญ่มาก ๆ ครอบครัวหนึ่งเลยทีเดียว“มัดทำงานที่ผับค่ะ”“ผับไหนจะได้ชวนเพื่อนไปกิน” โจฮานเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องใบหน้างามของมัดไหม ในความรู้สึกของเขาตอนนี้ผู้หญิงตรงหน้าสวยจริงๆ ไม่แปลกหรอกที่โจเซฟจะหวงขนาดนั้น “มัดทำงานที่ผับ...”“เสือกนักนะมึง ผับไหนก็ช่าง อย่าเสือกให้มันมาก”โจเซพเอ่ยแทรกพร้อมกับยื่นน้ำผลไม้ให้เธอ“ไหนบอกแค่เด็กในสังกัด หวงออกหน้าออกตา เบื่อพวกปากไม่ตรงกับใจ” โจฮานหัวเราะในลำคอเบา ๆอย่างชอบใจ การที่ได้แกล้งโจเซฟมันเป็นอะไรที่เขามีความสุขที่สุดแล้ว“อะไรของมึง เดี๋ยวกูเตะปากแตก”“พอๆเลิกทะเลาะกัน วันนี้นอนนี่ไหม” นิโคลัสเอ่ยถามหลานชายที่นั่งข้าง ๆ โจเซฟเหมือนนิโคลัสในวัยหนุ่ม ที่บังคับรสรินทร์ให้อยู่ด้วย แววตาของเด็กสาวคนนั้นที่จ้องโจเซฟ เหมือนรสรินทร์จ้องเขาในตอนนั้นเลย เขาคิดว่าหลานชายของเขา ก็คงเหมือนนิโคลัสในตอนนั้น แค่ไม่รู้ใจตัวเองหรืออาจจะแค่หวงของไม่ให้ใครมายุ่งวุ่นวายด้วยนั่นเอง“ไม่น